Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Παρασκευή απόγευμα




Γυρνούσα στο σπιτάκι μου μετά από μια κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, για να μην αναφερθώ και στις δουλειές που τρέχω τ' απογεύματα προκειμένου να προλάβω να τα έχω όλα έτοιμα για τον γάμο μου την άλλη εβδομάδα!

Την Παρασκευή λοιπόν, είχα κανονίσει να μην κάνω τίποτα και στις 6.00 ακριβώς να είμαι στο σπιτάκι μου και να απολαμβάνω το καφεδάκι μου στον κήπο....Ώσπου ήρθε η καταραμένη ώρα!

Σχολάω, μπαίνω στο αμαξάκι μου, βάζω μπρός και ξεκινάω! Από την ώρα που βγήκα στον κεντρικό δρόμο, να σου μπροστά μου ένα αυτοκίνητο με οδηγό (;) μια από αυτές τις κυρίες που τερματίζουν την καρέκλα στο παρπρίζ και δαγκώνουν το τιμόνι για την (πολύ συχνή ) περίπτωση που αυτό αποφασίσει να πάρει καμιά πρωτοβουλία και να αποχωρίσει από το ταμπλό αφού του έτυχε τέτοιος "πιλότος"!

Με πήγαινε καροτσάκι σε όλη τη διαδρομή αφού η μεγαλύτερη ταχύτητα που πρέπει να έπιασε, ήταν μόλις 20 με 25 χιλ την ώρα και μπορεί να λέω και πολλά. Έστριβε ακόμα κι απο τα στενά που είχα την πρόθεση να στρίψω κι εγώ για να αποφύγω την κίνηση. Ήθελα να 'ξερα, γιατί ήθελε να αποφύγει την κίνηση όταν ακόμα κι οι σταματημένοι πήγαιναν πιο γρήγορα απ' αυτήν!

Τα νεύρα μου είχαν γίνει μαλλιά κανταϊφιού, αφού δεν μ' άφηνε καν να την προσπεράσω.
Σε ένα στενό που είχαμε στοπ σταμάτησε, τσέκαρε οτι δεν έρχεται αυτοκίνητο..και λογικά έπρεπε να περάσει ...αλλά.. όοοχι ...είχε πληροφορηθεί φαίνεται οτι ερχόταν κι άλλο αυτοκίνητο από Σουηδία, και περίμενε να περάσει κι αυτό!

Εγώ (άλλο τσακάλι των δρόμων) από τα νεύρα μου, τσέκαρα δεξιά οτι δεν έρχεται τίποτα που να με κάνει να σταματήσω και χωρίς να δω αν ξεκίνησε η κυριούλα μπροστά, βάζω μπρός και της δίνω μια, που δεν είχε ταίρι!

Ευτυχώς ήταν πολιτισμένη, βρέθηκε κι ένας καλός κύριος που μας κατεύθυνε, γιατί 10 χρόνια οδηγώ αλλά δεν έχω τρακάρει ποτέ και είπα κι εγώ να μην την πιάσω από το μαλλί και τη φέρω τρεις σβούρες που με είχε κάνει Τούρκο μισή ώρα να με σέρνει από πίσω της με 25 χιλ., και να δείξω την καλή αγωγή που τόσα χρόνια με πλάκωναν στο ξύλο οι γονείς μου για να αποκτήσω!

Κάναμε στην πάντα (τι λέγειν, μπίθουλα) τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να ψάχνουμε τις ζημιές. Της κυρίας είχε μπεί όλος ο προφυλακτήρας μέσα, είχε σπάσει το δεξί φανάρι και το πορτ μπαγκάζ δεν άνοιγε ούτε με λοστό! Και να φανταστείς οτι ήταν από τα πολύ παλιά που τα φτιάχναν και γερά!

Γυρνάω να κοιτάξω τι έπαθε το δικό μου και τι να δω...άθικτο, ούτε γρατζουνιά κυρίες και κύριοι! Φωνάξαμε την ασφάλεια μου, κι αφού είχαμε πει την ιστορία της ζωής μας και γνωριστήκαμε καλύτερα με την συντρακαρισθήσα ήρθε μετά από 3 τέταρτα (θερίζουν φαίνεται οι οδηγοί τύπου "δαγκώνω το τιμόνι και μπερδεύω το γκάζι με το φρένο" στις μέρες μας) ένας έμπειρος γνώμων και δεν πίστευε στα μάτια του ούτε κι αυτός!

"Πως το 'κανες αυτό;" μου λέει.

"Ε, ή έχουμε ταλέντο στο σημάδι ή δεν έχουμε" απάντησα με χάρη!

Έβγαλε τις φωτογραφίες του, μου αρνήθηκε κατηγορηματικά να ποζάρω σε μια απ' αυτές, ακόμα κι όταν τον διαβεβαίωσα οτι έχω φωτογένεια, μας πήρε τα στοιχεία και μας άφησε. Ζήτησα χίλια συγγνώμη από την κυριούλα για την αναστάτωση που της προκάλεσα, χωρίς να αναφέρω την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει αυτή τόσες ώρες από πίσω της λες και πήγαινα Θεσσαλονίκη, κι έφυγα με αξιοπρέπεια που δεν έχω ξανασυναντήσει στον χαρακτήρα μου όσα χρόνια γνωρίζω τον εαυτό μου!

Αααχ, έφτασα στο σπίτι στις 9.00 από τις 5.00 που έφυγα από το γραφείο!

Πάει το απογευματινό μου όνειρο με καφέ στον κήπο αφού έφτασα τη μαύρη νύχτα και κατάκοπη και το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να κοιμηθώ από τις 9.30!





Το αυτοκινητάκι μου πριν το τρακάρισμα...






..και μετά!
















Υ.Γ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχω αρχίσει να αισθάνομαι ανακούφιση που στάθηκα τόσο τυχερή και δεν χρειάστηκε να τρέχω και σε συνεργεία μέρες που είναι!

Πήρε λοιπόν την τιμωρία της η κυριούλα και ησύχασε ...για να μάθει να πηγαίνει σαν την κότα!

Βέβαια μπορεί ο επόμενος λογαριασμός της ασφάλειας μου να είναι λίγο τσιμπημένος, αλλά δεν έχουμε ανάγκη εμείς, όπως θα διαβάσατε και στο προηγούμενο ποστ, θα δωρίσω ένα οικοπεδάκι στην ασφαλιστική και ξόφλησα!





Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Ψέματα μου λες...!

...Η ΑΛΗΘΕΙΑ...




Μετά από θερμή παράκληση (όχι παράληση) των αγαπητών Λούτσα και του αμπαροκάρδη, επανέρχομαι δυνατή και γεμάτη ενέργεια για καινούριο παιχνιδάκι!


Γράφεις 5 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’ όλες είναι αληθινή.
Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα…

Σημείωση: ...έκανα μερικές αλλαγές στο παιχνίδι και αποφάσισα να γράψω 6 προτάσεις και οι 2 να είναι αλήθεια! Τι, ότι θέλετε εσείς θα κάνετε; Αυτό είναι το blog μου και κάνω ότι μου καπνίσει...! ( είναι κι αυτό το καυσαέριο, δεν ξέρεις που θα σε χτυπήσει!)


Το λοιπόν, έχουμε και λέμε:

α) Στον προπάππου μου ανήκε όλο το οικοδομικό τετράγωνο Ακαδημίας - Ομήρου - Σόλωνος και Ασκληπιού, που βρίσκεται σήμερα το πολιτιστικό κέντρο και το θεατρικό μουσείο Αθηνών (μπα γιατί; δεν αφορά εμένα η ιδιοκτησία του προπάππου μου, αίμα μου δεν ήταν; για δες κάτι πράματα!) μέχρι που το...δώρισε στο κράτος (θα καταλάβατε βέβαια από που την κληρονόμησα τέτοια ευφυία).
Ναι, είναι αλήθεια! Σε άλλη περίπτωση θα είχα μια βίλλα σ΄αυτό το σημείο και θα άφηνα τους παλιούς συναδέλφους να παίρνουν το κοκτέηλ τους στο γκαζόν δίπλα στην πισίνα στο διάλειμμα τους ...βέβαια ο προπάππους μου είχε άλλα όνειρα, ήταν και πιο πολιτισμένος από μένα...


β) Έμενα χρόνια στο Μονακό αλλά με πείραξε η υγρασία και ο θόρυβος των αγώνων φόρμουλας και γύρισα στην όμορφη Αθήνα, που ούτε θορύβους έχει ούτε..φόρμουλες!
Άντε καλέ, Μονακό και αηδίες... σιγά μην έμενα και στη Βενετία που μποχάει ο τόπος από τα βρωμόνερα! Υπάρχει καλύτερο μέρος από την όμορφη Αθήνα, την όμορφη Ελλάδα, την πατρίδα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου (των Ωνασαίων καλέ ποιανών αρχαίων, ο Γεωργιάδης είμαι;)


γ) Έχω περάσει δοκιμαστικό για παρουσιάστρια παιδικής εκπομπής σε μια φάση της ζωής μου που δεν έβρισκα δουλειά στον κλάδο μου ούτε για ζήτο (πως γράφεται αυτό;)
Ντρέπομαι αλλά το έκανα! Η συγκεκριμένη αγγελία ήταν ακριβώς κάτω από αυτές που αφορούσαν τον κλάδο μου... και είπα να πάρω τηλέφωνο για πλάκα, και πήγα και στην οντισιόν για πλάκα! Ήταν εκεί μαζεμένοι ένα μάτσο επίδοξοι τηλεοαρουσιαστές με ύφος 38 καρδιναλίων και σκότωναν ο ένας τον άλλον με το βλέμμα.


δ) Το δαχτυλίδι των αρραβώνων είναι ειδική παραγγελία από τον οίκο Roumani (Τι; Bvlgari λέγεται; πάλι με πιάσανε κορόιδο!).
Μα είναι δυνατόν να πιστέψατε τέτοιο πράγμα; Εδώ δωρίζαμε οικόπεδα στο κράτος, δεν θα είχαμε τον τρόπο μας να πάρουμε ένα δαχτυλίδι της προκοπής από γειτονικό χρυσοχοείο στο Ζεφύρι; Να μην ακούω χαζά τώρα σας παρακαλώ..!

ε) Είμαι από πολύ πλούσια οικογένεια και δουλεύω καθαρά από χόμπι και για να έχω μια άποψη πως ζούνε οι φτωχοί στη χώρα μας...μια χαρά ζήτε, που φωνάζετε κιόλας, άμα δα!
Σιγά που τον είχαμε ανάγκη των Αρίστο...όταν αυτός ακόμα δούλευε μεροκάματο εμείς δωρίζαμε οικόπεδα στο κέντρο της Αθήνας (πρέπει να μ' έχει πειράξει πολύ αυτό το θέμα..)

στ) Έχω επέμβει σε παραπάνω από 87 σημεία του σωματός μου για να καταφέρω να πείσω έναν χριστιανό να με παντρευτεί.
Φυσικά και είναι ψέματα, δεν θα μπορούσα ποτέ να αποχωριστώ αυτό το γένι που με τόσο κόπο περιποιήθηκα για να φτάσει σ' αυτό το μάκρος!

Πριν / Μετά
Έλα να πέφτουν τα στοιχήματα... ποιά 2 είναι αλήθεια;
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους...για τις ολόσωστες απαντήσεις σας.
Κερδίζετε από ένα οικοπεδάκι, βουνό ή θάλασσα, αρκεί να μου πήτε την περιοχή. Εντός Αθηνών δυστυχώς έχουν δωθεί όλα (το προαναφερθέν, ο λόφος του φιλοπάπου, η πνίκα, η ακρόπολη κι ο παρθενώνας, η στοά του αττάλου...μερικά από αυτά), αλλά πάντα υπάρχει πολύ πράμα στα προάστια!
Μη διστάσετε...θα με προσβάλλετε!


Και δεύτερη αποκάλυψη που μου ζήτησε ο Σπυρέτος που δεν είναι άλλος από τον αμπαροκάρδη τον παραπάνω...
Θέλει λέει να του πω γιατί με λένε manetarius!
Λοπόν αγαπητέ μου, διάλεξα αυτό το παρατσουκλάκι γιατί είμαι φανατική των μανιταριών. Φυσικά φαγητό θα ήταν αυτό που θα με παρακινούσε να κάνω το οτιδήποτε κι εσύ το ξέρεις πολύ καλά!
Δυστυχώς, δεν είχα φοβερές μαγειρικές εμπνεύσεις εκείνη την ημέρα που έστεινα το blog (ήμουνα και φαγωμένη), πάλι καλά να λες που δεν το ονόμασα παστιτσάδα ή κόκορα κρασάτο!
Μμμμ ...είδες τι έκανες τώρα; Μου άνοιξες την όρεξη ...κάπου εδώ θα σας αφήσω, πάω για ντερλικέισον (στα αγγλικά)!


Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Η μανιφακτούρα

Σήμερα το πρωί με κάλεσε το αφεντικό μου στο γραφείο του. Ήθελε, λέει, να του πω τη γνώμη μου για έναν υπάλληλο, καθώς με προορίζει για στέλεχος (όπα, ένα ένα τα γαλόνια παιδιά καθότι μικροκαμωμένη, μη σούρνομαι από το βάρος καθημερινά μέχρι να φτάσω στο γραφείο μου).
Πάντα είχα μια πονηράδα ως προς τους τίτλους που σου προσφέρουν σε μια εταιρεία. Στέλεχος με τον μισθό που παίρνω εγώ, δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία, οπότε μπορώ να ελπίζω σε μια θέση στο βιβλίο γκίνες.
Μπήκε στο ψητό πολύ γρήγορα και χωρίς περιστροφές (όχι πέστροφες). Μου είπε οτι πρόκειται ένας πωλητής της εταιρείας να απολυόταν, καθώς δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις της θέσης. Με λίγα λόγια, έδειξε τα νούμερα (όχι εμένα, μην μπερδεύεστε, κάντε φόκους, για άλλα νούμερα μιλάμε τώρα) του τζίρου που έκανε τους τελευταίους 8 μήνες, στα μεγάλα αφεντικά και του είπαν να μην τον "απασχολεί" άλλο! Τι ήθελε από μένα; Ήθελε να του πω κάτι σαν : "Α, μπράβο μωρέ, καλά θα κάνετε να τον απολύσετε, αφού τον έβλεπα, δεν τράβαγε" ή "Σωστή κίνηση, μέχρι πότε θα τον πληρώνουμε και θα κάθεται" ή "Δεν τον ενδιέφερε μωρέ η δουλειά, ένας τεμπέλης ήταν και τίποτα παραπάνω" για να μην έχει τύψεις που θα διώξει έναν υπάλληλο. Με ρώτησε λοιπόν αν βρίσκω δίκαιη την απόλυση του και του απάντησα, προς μεγάλη του έκπληξη οτι κάθε απόλυση τη βρίσκω άδικη και οτι δεν μπορώ να κρίνω σαν επιχειρηματίας αλλά μόνο σαν εργαζόμενος. Δεν πίστευε αυτά που άκουγε από έναν άνθρωπο που είχε χρήσει πριν μερικά λεπτά "στέλεχος". Δεν κατάλαβα ποτέ το νόημα αυτής της κουβέντας αφού ήδη είχε αποφασιστεί από τα μεγάλα αφεντικά, να αποχωρήσει ο συνάδελφος.
Άνοιξα την πόρτα και το τελευταίο που τον ρώτησα ήταν "αφού είναι τελειωμένη η υπόθεση και βλέπω οτι δεν μπορώ να αλλάξω τη γνώμη κανενός, πιο το νόημα που με κάλεσες;". Δεν περίμενα να πάρω απάντηση, άλλωστε φημίζομαι για τις ρητορικές μου ερωτήσεις.
Σημειωτέον, οτι ήξερα για την απόλυση, πολύ πριν το μάθει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, πράγμα που με έκανε να νιώθω και άβολα αλλά και ηλίθια!
Στο τέλος της μέρας αποχαιρέτησα τον συνάδελφο (γιατί αύριο έχω άδεια για κάτι εξετάσεις, εξ' ού και δεν μπορώ να κλείσω μάτι από τον εκνευρισμό στη σκέψη της σύριγγας στο μπράτσο μου). Το αφεντικό ξεμύτισε από το γραφείο και αφού είμαι η τελευταία που φεύγει κάθε φορά, άρχισε να μου κάνει προσφορές. Το αυτοκίνητο, το κινητό ή και τα δύο υλικά αγαθά του απολυμένου συναδέλφου ήθελα; Πω πω, τζάμι, ο θάνατος σου, η ζωή μου! Έτσι έχουν τα πράγματα στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία. Σε απολύω γιατί δεν μου βγάζεις λεφτά και φτιάχνω "στελέχη" με δόξα και τιμή. Τους παρέχω όλα αυτά που στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται για να τους ρίξω στάχτη στα μάτια και να μην μπορούν να πούν και κουβέντα. "Ναι μωρέ, μπορεί ο μισθός που παίρνω να μη μου επιτρέπει να ζήσω μια, έστω συμβατική ζωή, αλλά έχω αυτοκίνητο και κινητό.." Ευγενικά, απέφυγα τις προσφορές. Δεν είναι αυτά που ζητάω από μια δουλειά, αλλά σεβασμό, αξιοπρέπεια και αμοιβή για την εργατική μου δύναμη (πάλι εδώ είσαι Κάρλ αγόρι μου, δεν πας να βρείς και καναν άλλον;). Όχι λεκτική αμοιβή, αλλά αυτή που δίνεις στον φούρνο για να πάρεις ένα ζεστό ψωμάκι (σιγά ρε Βασιλάκη Καϊλα, μας πήραν τα ζουμιά), αυτή που σου εξασφαλίζει μια άνετη ζωή! Αααχ μας έφαγε η μανιφακτούρα...
Κι επειδή αυτές τις μέρες κάνω πλύση εγκεφάλου στην γειτονιά και προσπαθώ να οργανώσω μια νέα υποσυνείδητη επανάσταση ακούγοντας στη διαπασών Ξυλούρη (να ευχαριστήσω ξανά τον φίλο Βαγγέλη), ξαναπάρτε κι ένα στιχάκι που ταιριάζει στην περίσταση :

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.



Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Παίζω, παίζεις, παίζουμε...

Προσοχή : Ακολουθεί υπέρδιπλο σεντόνι με μαξιλαροθήκες και την παπλοματοθήκη παρακαλώ! Όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα καταράχτη να συμβουλευτούν πρώτα τον γιατρό τους, για τους υπόλοιπους...δεν φέρω καμία ευθύνη!

Σε δυό παιχνίδια με κάλεσαν ταυτόχρονα και για να μη χαλάσω το χατίρι κανενός...ουουουουιιιί θα παίξωωωω!!!
Το λοιπόν, στο πρώτο παιχνιδάκι με κάλεσε η φίλη λούτσα  και θέλει, λέει, να δείξω τους τοίχους μου (γιατί φίλους δεν έχω ) για να δει ποιά είμαι...
Στο δεύτερο, με κάλεσε η ιφιγένεια να της δέιξω, λέει, τον γραφικό μου χαρακτήρα...
Τώρα ή που έχουν συνεννοηθεί όλοι να μαζέψουν στοιχεία εναντίον μου...ή...θα σκεφτώ και θα ξανάρθω, μου πέσαν κι όλα μαζεμένα βλέπεις.  

Αψηφώ τους κυνδύνους κι αρχίζω με το πρώτο παιχνίδι:
 
Οι Τοίχοι μου...μόνο αυτιά δεν έχουν.
 
Εδώ, βλέπουμε τον προπάππο του τρίτου ξαδέλφου της μάνας του μπατζανάκη του μέλλοντα κομπάρου μου, που έζησε χρόνια στην Αμερική, άνοιξε παρτίδες με τους Ινδιάπωνες και του 'φτιαξαν τοτέμ...  



Ο Βέγγος, ο Έλληνας Λουί Ντε Φινές έχει περίοπτη θέση στον τοίχο της κουζίνας μας. Αν δε βάλω σύντομα σελοτέιπ και στο κεφάλι του, θα τον ψάχνουμε στην κατσαρόλα...ευτυχώς δεν μαγειρεύω συχνά!



Το πορτάκι που περιέχει το κοντρόλ πάνελ του σπιτιού, καθώς και τον διακόπτη του θερμοσίφωνα, διακοσμήθηκε με μια γκραβούρα του 21 αιώνα δια χειρός του ιδιοκτήτη (όχι του θερμοσίφωνου ...του σπιτιού)



Και μπαίνοντας στο λουτρό,  στα πλακάκια υπάρχει η προτομή μιας αγελάδας που έχει τσακώσει την πετσέτα του μπάνιου.  



Εδώ βλέπουμε μια εικόνα που μας προκαλεί να βρούμε τα 12 λάθη της...δεν έχω προλάβει να την κολήσω, μου σώθηκε το σελοτέιπ.
Επ! O trip ο ποντικός πρώτος στα παιχνίδια!



Προετοιμάζω το κοινό, με μια λεπτομέρια ενός εξίσου ιδιόχειρου έργου, που απεικονίζει τον ψυχικό μου κόσμου...μη τρομάζετε ακόμα, έχει κι άλλο (είπαμε αυτό είναι μια λεπτομέρια).


Αυτό είναι ολόκληρο το έργο (βάλε με νού σου τώρα, τι γίνεται στον ψυχικό μου κόσμο). Δέχομαι και παραγγελίες οπώς έχω ξαναπεί...μην θαυμάζουμε μόνο, να αγοράζουμε και τίποτα..!


Και τέλος, πάνω από τον καναπέ δεσπόζει το αθλητικό μου πνεύμα απ' τα χεράκια της Yoko Shimizu, για να σας θυμίσω οτι είμαι και δεινή κολυμβήτρια μην ξεχνιόμαστε...
Προσκαλώ:
 
Σ' αυτό το πρώτο παιχνίδι τα φιλαράκια από τη Θεσ σαλ ον ίκη που πίνουν τσίπουρα τρώγωντας χωριάτικο ψωμί με μανιτάρια...ξέρετε, εσείς που μαζεύετε υπογραφές.


Και περνάμε στο δεύτερο μέρος της εκπομπής μας (δεν μου πάει το σαντρέ γι' αυτό δεν έγινα τηλεπαρουσιάστρια, αλλιώς θα έκανα κάτι νούμερα...τώρα δυστυχώς το μόνο νούμερο είμαι εγώ!)

Άσε το πληκτρολόγιο ...και πιάσε κανα μολυβάκι να σε δούμε γειά!

Μετά λοιπόν από την πρόσκληση της ιφιγένειας και μετά από σοβαρή και υπεύθυνη σκέψη μήπως διαρρεύσει η γραφή μου στους ψυχιάτρους, ανακαλύψουν από τον γραφικό μου χαρακτήρ (γιατί τον άλλον τον κρύβω όσο μπορώ) οτι δεν είμαι και πολύ καλά και με κλείσουν στο πιο απομονωμένο ίδρυμα του τόπου, αποφάσισα να παίξω και πάλι, χάρη στην αντρωσύνη (να το προσέξεις αυτό ) που με διακατέχει. Άντε λοιπόν παιδάκια, βγείτε στην αυλή να παίξουμε, καλοκαίριασε κι αργεί να σουρουπώσει!

για το :http://www.autographcollectors.blogspot.com/

Αυτή είναι μια φράση που με αντιπροσωπεύει κυρίως όταν είμαι διακοπές. Δεν θα τολμούσα ποτέ να γράψω τι με αντιπροσωπεύει όταν είμαι στη δουλειά χειμωνιάτικα αντί να βρίσκομαι κάτω από το ζεστό μου πάπλωμα ...φοβάμαι οτι θα έπρεπε να τσεκάρω στις ρυθμίσεις του βλογγίου μου το "ναι, το βλογ απευθύνεται σε ενήλικες..."

Όπως θα καταλάβατε, ο γραφικός μου χαρακτήρας έχει πολλούς άλλους χαρακτήρες κι από μόνος του...τι διχασμένες προσωπικότητες μου λές ...

Αααα...να μην ξεχάσω τους κανόνες:

1. Γράψε

2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )

3. Πόσταρε.

4. Ειδοποία!

5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.

6. Ανάφερε οτι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/  (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)


Προσκαλώ:
 
Στο δεύτερο παιχνίδι την δαμασκηνούλα (διότι έχει δουλέψει σε κλινική και αν χρήζω ψυχιατρικής βοήθειας μπορεί να βοηθήσει), την λούτσα (που με τη δύναμη της γροθιάς της θα αποτρέψει τους γιατρούς από το να μου κάνουν ηλεκτροσόκ), τον αντιδραστικό σεξομανή (που είναι καλιεργημένος άνθρωπος και ξέρει πως να συμπεριφερθεί), τον Lockheart (γιατί δε μασάει- λες να έχει ήδη παίξει, πάλι;) και τον trip τον ποντικό (γιατί ξέρω οτι είναι χαρισματικός αλλά δεν είμαι σίγουρη για το πόσο:))


Υ.Γ. Μωρέ χαρά στο κουράγιο σας που φτάσατε μέχρι εδώ κάτω ...τα συγχαρίκια μου!


Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Για τον Μάη

Ο Μάης είν' εδώ κι ώσπου να τελειώσει εγώ θα φωνάζω και θα τραγουδώ ...

Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο σ' όλους τους σκλάβους της ζωής ... που αν ξυπνήσουν, μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!


Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου
-τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".


Η ποίηση του Κώστα Βάρναλη
Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη
Η μουσική του Λουκά Θάνου

Κι επειδή αν δεν το ακούσεις από τον Ξυλούρη, δεν το νιώθεις...




Σ΄ευχαριστώ Βαγγέλη για το υπέροχοοο δώρο σου...

Υ.Γ. Για τον Βαγγέλη (όλοι οι άλλοι ...μην είστε αδιάκριτοι) Ακούω το cd παντού.
Στο σπίτι, έχω τρελλάνει όλη την πολυκατοικία, καθώς τέτοια τραγούδια δεν ακούγονται σε χαμηλή ένταση...(δεν τα ευχαριστιέσαι βρε παιδάκι μου) και στο αυτοκίνητο, που οι περαστικοί με κοιτάνε παράξενα που τραγουδάω ακαταλαβίστικα τραγούδια και όχι mainstream (δεσπόζουσα τάση..μα τι μόρφωση!)

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Χάσαμε την πατσαβούρα..

Εδώ κι έναν μήνα περιμένω να επιστρέψει η πατσαβουρόγατα μου.
Ήταν η αγαπημένη μου. Έχω σκάσει που μας εγκατέλειψε. Ήταν η πιο ωραία γάτα της γειτονιάς. Την ψάξαμε παντού, κανείς δεν την έχει δει για πολλές μέρες. Γείτονες μας είπαν οτι ίσως κάποιος την πήρε στο σπίτι του, οτι αν την είχε πατήσει αυτοκίνητο ή την είχαν φαρμακώσει θα την είχαμε δει. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι οτι μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν και λίγο κουφάλογο η κακομοιρούλα και παρά το καθημερινό μας ξελαρίγκιασμα στα ψιψιψιψι ερχόταν κοντά μας μόνο όταν μας έβλεπε.
Ελπίζω να την έχει μαζέψει κανένας καλός άνθρωπος στο σπίτι του και να περνάει καλά. Και κάποια μέρα να καταφέρει να του τη σκάσει και να έρθει στο παράθυρο της κουζίνας, να μας ξαναχαλάσει τη σίτα με να γαμψά νυχάκια της...

Χοντρομπαλού μου, σου αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι και θα σ' έχω πάντα στην καρδιά μου :(

ΣΕΡΕΝΑΤΑ
Κάπως σαν αστείο είπαμε αντίο
πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο
πήρες τα σεντόνια πήρα τη μπιγκόνια
κι απ’ το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα ‘χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Άραγε πού να ‘σαι
άραγε θυμάσαι
που ‘λεγες στη γάτα "Σερενάτα μη φοβάσαι
σ’ όλη τη ζωή μου θα ‘σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ’ άλλη γάτα την ψυχή μου"

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Μες στη σιφονιέρα έγινε μητέρα
άφησε τα δυο της τα γατάκια εδώ πέρα
κι έφυγε από μένα για να ‘ρθει σε σένα
πες μου τι να κάνω τα ‘χω πια κι εγώ χαμένα

Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα
που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα
τώρα δε σε νοιάζει πού ξεχειμωνιάζει
ούτε άμα στην πάτησε κανένας καμικάζι

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα
κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Μάτια μου αντίο τέλειωσε τ’ αστείο
πήγα το πρωί και ξαν’ αγόρασα ψυγείο
πάρε άλλα πιάτα βρες μιαν άλλη γάτα
όμως να θυμάσαι πού και πού την Σερενάτα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε χάσαμε τη γάτα


Μουσική : Λάκης Παπαδόπουλος
Στίχοι : Μαριανίνα Κριαζή
Πρώτη εκτέλεση : Αρλέτα










Μουσαφιραίοι...