Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Όταν θα διαβάζετε αυτό το πόστ...

Ναι.. μην κάνετε όρεξη, δεν πρόκειται για γράμμα δίπλα στο αυτοκτονημένο (τι μόρφωση χριστέ μου... δώσε λίγο και σε μας) πτώμα μου! Πρόκειται για προγραμματισμένη ανάρτηση, κάτι σαν τον τηλεφωνητή, αφήστε μήνυμα και θα σας απαντήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ (καλά, μην το δέσετε κιόλας.. με τα μυαλά που κουβαλάωωω..).
Όταν λοιπόν θα διαβάζετε αυτό το πόστ, εγώ θα είμαι στον δρόμο της επιστροφής από το Πήλιο. Το αυτοκίνητο θα έχει βαρύνει κατά 15 κιλά το λιγότερο. 13 αυτά που θα 'χω πάρει από τους μεζέδες και 2 από το μέλι και τα γλυκάκια κουταλιού.
Ο Λ. αποκλείεται να γυρίσει πιο βαρύς καθότι έχει καταπιεί ταινία μεγέθους Αγγελόπουλου κι ότι φάει δεν τον πιάνει. Τυχερός άνθρωπος, ωραίος σωματότυπος, άδειο πορτοφόλι αφού όλη την ώρα λέει "τώρα; τι θα φάμε;"
Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Το θέμα μας είναι οτι αυτή την ώρα που διαβάζετε, το βλόγ μου γιορτάζει τα 99 ποστάκια του, γιατί ποιός φτάνει τα 100 τη σήμερον ημέρα με τέτοιες συντάξεις;
Τι να σας πω, έκανα μια κουβέντα μαζί του (με το βλόγ μου ντε) και μου είπε οτι προτιμάει στο πάρτι που θα κάνει για τα 99 του πόστ, να μην είμαι εδώ! Πως διώχναμε τους γονείς μας από τα πάρτι μας στην εφηβεία; Έτσι!
Είμαι ενοχλητική, λέει και αδιάκριτη και δεν θα αφήσω τους καλεσμένους σε ησυχία, άσε που είμαι και υποχόνδρια (εγώ υποχόνδρια;) και θα τριγυρνάω με το σφουγγαρόπανο να μαζεύω τις κοκακόλες και τις γκαζόζες από το πάτωμα. Όοοοχι ποτά απαγορεύονται εδώ μέσα.. λερώνουν το μάρμαρο και θα τρίβω τρεις ώρες για να ξαναγίνει αστραφτερό όπως το άφησα!
Το λοιπόν, καλά να περάσετε και το νου σας... μη δώ ψίχουλα και αποφάγια κάτω από τον καναπέ...και εσείς οι άντρες να κεντράρετε στην κατουριέρα... μην ξεμεσιαστώ πάλι να καθαρίζω.
Επίσης, να προσέχετε τα έπιπλα, μια περιουσία έχουμε δώσει στον Σουηδό...


Αααα!!! Και έξτρα προσοχή στα CD του Λ.! Ζήτω που καήκαμε αν δει να λείπει κανένα minimalάκι ή ο Anders του! Τα ska μην τ' ακουμπήσετε, είναι δικά μου (τι ψαγμένα ατομάκια στη μουσική ...άιντε βρε ψωνάρα)!


χρόνια πολλά!!!


Έεεελααα...χορεύουμε τώρααα!!!

Υ.Γ.1 Αν συνεχίσω να συνομιλώ με το βλόγ μου, φοβάμαι οτι θα φτάσω σ' αυτή την κατάσταση και μετά θα το ρίξω στα σπλάτερ!

Υ.Γ.2 Θα αμφισβητήσω τον εαυτό μου και στη συνέχεια την "κονσέρβα" αυτού του πόστ "η τρέλλα δεν πάει στα βουνά" και θα πω: "Ναι!!! Η τρέλλα πάει όπου της γουστάρει κι άμα λάχει παίρνει και τα βουνά"!


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Έχει το Λονδίνο Τσαγκαράδα;


Είχαμε ενημερώσει όλον τον αγγλικό ντουνιά, πως μεθαύριο στις φάαααιβ οου κλόοκ ντίαααα, θα πίναμε τσάι στην αυλή του Μπάκιγχαμ (πολύ φίλη η Ελισσάβετ) και οι Εγγλέζοι φανς της manetarius (δε βάζω λινκ..είναι πασίγνωστη) θα μπορούσαν να έρθουν να τους υπογράψει αυτόγραφα και να τους δώσει κι από ένα κιλό ελιές καλαμών αλλά και θρούμπες... ούζο όχι γιατί τρελλαίνονται και τα κάνουν γυαλιά καρφιά!
Τελικά δυό φίλοι απ' το Πήλιο, μας ενημέρωσαν οτι μπορεί το Λονδίνο να μην έχει Τσαγκαράδα, αλλά έχει και στην Τσαγκαράδα Λονδρέζους καθώς και το ίδιο τσουχτερό κρύο.
Έτσι, καβαλήσαμε τ' αμάξι μας (που μια ξαφνική του βλάβη, μας στοίχισε όσο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης αλέ ρετούρ για Λονδίνο) και φύγαμε για Πήλιοοοοοοοοο!!!
Θα πάρουμε γλυκά του κουταλιού, τσιπουράκι χωρίς γλυκάνισο, δασόμελο (περισσότερο αυτή τη φορά γιατί την προηγούμενη δεν φτούρισε ούτε μια μέρα.. είμαι μελάς τι να κάνουμε), θα κάνουμε τη βόλτα μας στον Βόλο, θα περάσουμε κι απ' τα Καλά Νερά να φιλήσουμε τα ιερά χώματα (τιμής ένεκεν της φιλενάδας μου που έχει κάνει τα καλυτερα καλοκαιρινά τσιπουρομεθύσια της εκεί), θα φάμε αυτό το γεμιστό ξύγκι με το ρύζι... ξέρω γίνομαι αηδιαστική τώρα, σταματάω! Μπορεί να προλάβουμε και κάστανα (τι διάολο, κάτι θα ξέφυγε από τον Κώστα στη γιορτή του κάστανου)!



Y.Γ.1 Τα αυτόγραφα θα τα δώσω στον Εγγλέζο φρουρό, που κρατάει τον πλάτανο της Τσαγκαράδας να μην πέσει, να τα δώσει στη γιαγιά του που μένει κοντά και τον επισκέπτεται καθημερινά, να τα ταχυδρομήσει στα ανάκτορα όπου και θα μοιραστούν στον κόσμο (ναι, από την Ελισσάβετ την ίδια, μου το ζήτησε χάρη)! Όσο για τις ελιές...που να τις κουβαλήσει η γυναίκα..θα τις καταναλώσουμε και θα στείλουμε στας Αγγλίας τα κουκούτσια να τα φυτέψουν για να σταματήσει να πωλείται το μισό λίτρο (και ούτε) λάδι όσο μια ράβδος χρυσού.

Λευτεριά στις ελιές με τα κουκούτσια τους!

Υ.Γ.2 Θα επανέλθω με φωτογραφικό υλικό...τον νού σας!!!

Υ.Γ.3 Αυτή η ανάρτηση είχε προγραμματιστεί για αύριο το βράδυ αλλά επειδή είμαι ανυπόμονη (και άρρωστη πάνω απ' όλα..ε;) κι επειδή σας έχω κάνει την καρδιά περιβόλι με τις φυλακές τόσες μέρες, είπα να την επισπεύσω μια μερούλα!

Υ.Γ.4 Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε...διαβάστε κι εδώ!

Update

Υ.Γ.5 Αυτό είναι το αυτόγραφο για το θάμνο που με παρακάλεσε ("στείλε μου ένα αυτόγραφο") να του δώσω ένα!

Θάμνε, να ξέρεις οτι το στερώ από Άγγλο θαυμαστή και ξέρεις τι μπορεί να σου κάνουν άμα νευριάσουν... μέχρι που δε σου βάζουν μέλι στο τσάι...!



(άντε...ρε κοπελιά.. πότε θα φύγεις επιτέλους;)







Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Κυριακή πρωί...

...με εφημερίδες και καφεδάκι, διαβάζω συνεντεύξεις πρώην κρατούμενων για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές. Ο καφές μου παγώνει στο φλιτζάνι όπως το αίμα στις φλέβες μου!
Στοιβαγμένοι σε κελιά 3Χ2, τρεις άνθρωποι με ανοιχτή τουαλέτα, τα μπάνια με μαύρο τσιμέντο και ζεστό νερό μισή ώρα το μεσημέρι για 400 άτομα. Για να πάρεις τηλέφωνο περιμένεις 2 ώρες στην ουρά και σου επιτρέπουν να μιλήσεις μόνο 2 λεπτά. Το φαγητό άθλιο, η πρέζα μες τα πόδια σου, μες το κελί σου ή το διπλανό. "Η ώρα πέρναγε μόνο με τα όνειρα μου" λέει ο Γιάννης, πρώην κρατούμενος.
"Το χειρότερο είναι το σύστημα που διαμορφώνει χαφιέδες. Έχοντας την απόλυτη εξουσία, ο διευθυντής θέλοντας να ελέγχει το σύνολο των κρατουμένων, έχει επιλέξει να ασκεί εξουσία μέσω των χαφιέδων. Παρέχοντας μερικά προνόμια, εξασφαλίζει διαθεσιμότητες με έναν μοναδικό σκοπό: να είναι η προέκταση του αφτιού και του ματιού του. Πράγμα που οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση της προσωπικότητας, που δεν διαφέρει σε τίποτα από τους κουκουλοφόρους της γερμανικής κατοχής." λέει ένας άλλος πρώην κρατούμενος, ο Χρήστος. Και συμπληρώνει:
"Ένας ψυχολόγος για 600 ασθενείς και 2 μόνιμοι ψυχίατροι. Το ποσοστό αυτοκτονιών είναι τρομερό και ακόμα μεγαλύτερο αυτό των αποπειρών που δεν τις μαθαίνει και κανείς.
Θα έπρεπε να δίνουν 20 χρόνια στους εκπροσώπους της πολιτείας που δεν φρόντισαν οι συνθήκες που διαμορφώνουν εγκληματίες, να έχουν διορθωθεί.
Αναρωτηθήκατε ποτέ αν οι συνθήκες της φυλακής είναι αυτές που δημιουργούν ένα τέρας; Ένα παιδί που φυλακίζεται στα 18 και απελευθερώνεται στα 28, είναι ένα τέρας. Θα έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την κοινωνία και θα θέλει να τους κλείσει.
Ο περιορισμός της προσωπικής σου ελευθερίας είναι ένα ακραίο γεγονός που δικαιολογείται αν μένεις αποκλειστικά σ' αυτό. Περιορίζεις, προστατεύοντας την υπόλοιπη κοινωνία από μια εγκληματική δραστηριότητα. Από 'κει και πέρα, για να επιστρέψει αυτός ο συμπολίτης μας στην κοινωνία σωφρονισμένος, είσαι υποχρεωμένος να του συμπεριφερθείς με τρόπο ιατρικά σωστό και να μην προσβάλλεις την προσωπικότητα του. Εκείνο το σκούρο κομμάτι του εαυτού του, πρέπει να το απαλύνεις με χιλιάδες τρόπους, που δεν έχουν καμία σχέση με τις συμπεριφορές που υπάρχουν τώρα. Αλλιώς όταν θα βγει, θα είναι ολόκληρος κατράμι. Νιώθω ένοχος για όσα γίνονται εκεί και τα αγνοούσα!"
(σημ. Από το Έψιλον της προηγούμενης Κυριακής που τώρα κατάφερα να το διαβάσω..)
...είναι αδύνατο να γράψω όλα αυτά που διάβασα.. όσο για τα ναρκωτικά ..άφθονα, άλλωστε βοηθάνε και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.. ποιός μαστουρωμένος θα ξεσηκωθεί και θα αντιδράσει για τις μεσαιωνικές συνθήκες και τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια της Ελλάδας;

"Ξεφτιλίσου, ταπεινώσου, σκύψε και δείξε μας" είναι η φράση των δεσμοφυλάκων που συνοδεύει την εισαγωγή όλων των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας. Λέει ο Βαγγέλης Πάλλης μέσα από τις φυλακές Χίου.




Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Πίσω απ' τα σίδερα..

Πάτα πάνω στην εικόνα για να μπεις στη φυλακή... και εδώ για να δεις τα αιτήματα σου σαν φυλακισμένος!
...γιατί όλοι είμαστε υποψήφιοι τρόφιμοι!

update No2: Διαβάστε στην inco την απόφαση των κρατούμενων..
update (γι' αυτούς που φοβούνται να πατήσουν την εικόνα μήπως και μπούν φυλακή...διαβάστε απλώς τα παρακάτω)
Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά
417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων.
Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί
έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Aναδημοσίευση από το μπλογκ http://kratoumenoi.wordpress.com/.
Αν θέλετε να κάνετε κάτι ελάχιστο για συμπαράσταση στον αγώνα τον φυλακισμένων, αναδημοσιεύστε το παρακάτω κείμενο, την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008. Μπορείτε όσοι θέλετε να υπογράψετε
εδώ.
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Απορία της ημέρας

Με την βροχή... ανάβουν οι μολότωφ;


Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Μια παλιά ιστορία..*

Είναι Σάββατο πρωί, κάπου 6 χρόνια πιο πίσω (πως περνάνε τα άτιμα). Είμαι κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου μετά από έναν άδοξο χωρισμό και αρνούμαι να σηκωθώ. Ακούω το τηλέφωνο στο βάθος αλλά δεν δίνω σημασία...δε με νοιάζει καν αν θα είναι "αυτός". Είμαι τόσο ράκος που δεν μπορώ ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου, η απαλή φωνούλα της μαμάς μου, μου ζητάει να σηκώσω το ακουστικό... της ζητάω χάρη να απαντήσει εκείνη και να πει οτι πέθανα. Το κάνει ... ίσως δεν είπε αυτό ακριβώς αλλά έδωσε στον άλλον να καταλάβει οτι δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο ξάδερφος μου ντυμένος γαμπρός, πέρασε να δει πως είμαι.
"Πως είσαι έτσι;" ρωτήσαμε κι οι δύο ταυτόχρονα μόλις κοιταχτήκαμε. Ούτε λόγος για μενα .. ήμουν λες κι είχα βγει από φέρετρο..χλωμή , με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια που είχαν μεταλλαχτεί σε κουμπότρυπες από το κλάμα.
Αλλά ο ξάδερφος; Γιατί ήταν ντυμένος έτσι; Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο όμορφο και λαμπερό.
"Παντρεύομαι σε δύο ώρες, το ξέχασες;"
"Τιιιιι....;" πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα σαν την τρελλή από το κρεβάτι "ναι, το ξέχασα..μισό να ετοιμαστώ κι έφτασα!!!"
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά σε μισή ωρίτσα είχα κάνει μπάνιο (όσοι με γνωρίζουν καλά, είναι σχεδόν βέβαιο οτι δεν θα με πιστέψουν αλλά είναι η αλήθεια), είχα φορέσει το μαύρο μου φουστάνι (αυτό που είχα για τους γάμους) κι ήμουν έτοιμη να συνοδεύσω τον αγαπημένο μου ξάδερφο στην εκκλησία.
Όλα πήγαν υπέροχα και μ' έκαναν να ξεχαστώ λιγάκι παρόλο που κάποιων η ζωή άρχιζε ενώ η δική μου είχε τελειώσει. Ναι, πίστευα οτι η δική μου είχε τελειώσει...
Η δεξίωση του γάμου όμως με διέψευσε. Ένα ωραίο παλικάρι έκατσε στο ίδιο τραπέζι με μένα και μου κανε και τα γλυκά μάτια (αμ πως)! Μου ζήτησε να χορέψουμε (μπλιάχ...τι άλλο θα γράψεις εδώ μέσα;) και μετά να φύγουμε μαζί (α, το συνεχίζεις βλέπω). Δέχτηκα να χορέψω αλλά όχι και να φύγω μαζί του (πάλι καλά... έχεις και λίγη τσίπα). Του υποσχέθηκα όμως πως την επόμενη μέρα θα βγαίναμε για καφέ (δεν άντεξες και πολύ βλέπω..).
Στις 12 το πρωί με πήρε τηλέφωνο, μου ζήτησε την διεύθυνση μου και καθώς προσπαθούσα να του εξηγήσω πως να έρθει, πήρα μια κοφτή κουβέντα "απλώς τη διεύθυνση". Το πρώτο σοκ! Εντάξει, σκέφτηκα, μπορεί να βιάζεται να με συναντήσει. Ήρθε να με πάρει με μια εντούρο μηχανάρα χωρίς πινακίδες (αλητεία), ξέρετε, αυτές που τις τρέχουν στα λασπουριά. Ουάου!
Τα πόδια μου κρεμόντουσαν καθώς σχίζαμε τον άνεμο της παραλιακής. Εγώ κρατιόμουν από τους πέτρινους κοιλιακούς του και ευχόμουν να φτάσουμε κάπου γιατί είχα πιαστεί ολόκληρη. Συναντηθήκαμε μ' ένα άλλο ζευγάρι (τι έγινε.. ραντεβού δε βγήκαμε; τι μου κουβάλησε και τους φίλους του;) σε μια παραλιακή καφετέρια. Με σύστησε σαν κοπέλα του (παρακαλώ;;;) και απολαύσαμε τον καφέ μας. Για την ακρίβεια, οι υπόλοιποι απόλαυσαν τον καφέ τους γιατί εγώ καθόμουν σ' αναμμένα κάρβουνα.. έπρεπε να διαλευκάνω την παρεξήγηση το συντομότερο, πριν μου πάρει μονόπετρο και ξοδευτεί ο άνθρωπος (τι κοπέλα σου χριστιανέ μου...πριν 5 ώρες γνωριστήκατε..και δεν έχετε φιληθεί ούτε καν σταυρωτά)!
Η παρέα κυλούσε όμορφα μέχρι που ανοίξαμε κουβέντα για το κράτος, τις πορείες, και τον ρόλο της αστυνομίας. Ο "δεσμός μου" άρχισε να υποστηρίζει την αστυνομία λέγοντας πόσο καλά κάνει τη δουλειά της και πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν τα όργανα της τάξεως και άλλες τέτοιες ανωμαλίες... "Χριστέ μου" σκέφτηκα "πέσαμε σε χουντικό.." Εγώ φυσικά είχα (και συνεχίζω να έχω) άλλη άποψη για την αστυνομία, τύπου οτι είναι όλοι τους διεφθαρμένοι και γουρούνια και κάνουν κατάχρηση εξουσίας, και εκεί που πρέπει είναι οι χειρότερες κότες και υποστήριξα την άποψη μου (το παραδέχομαι οτι είμαι λίγο απόλυτη μ' αυτό το επάγγελμα) μέχρι τελικής πτώσης! Τα μούτρα του στραβώσανε, χλόμιασε και έκοψε τη συζήτηση.
Στον δρόμο της επιστροφής τώρα, μου πρότεινε να πάμε να πάρουμε το αμάξι του να με γυρίσει σπίτι γιατί είχε αρχίσει να κάνει κρύο. Δέχτηκα αφού είχα γίνει παγωτό κασάτο στη μηχανή αλλά ήμουν και στα πρόθυρα καρδιακού επεισοδίου εξαιτίας της θανατηφόρας και εξαιρετικά επιδειξιομανούς οδήγησης του. Μου είπε να φροντίσω να μάθω τη διαδρομή γιατί θα έρχομαι συχνά απο 'δω και μπρος! Ενθουσιάστηκα με την αισιοδοξία του και δεν είπα κουβέντα (στην πραγματικότητα μου είχαν πέσει τα σαγόνια από το θράσος και την κτητικότητα του)! Φτάσαμε στο σπίτι του και περίμενα κάτω για να πάρει τα κλειδιά του αμαξιού. Στα 3 λεπτά αναμονής, πήρε το μάτι μου ένα παρκαρισμένο σπόρ κουπε έξτρα κατεβασμένο αυτοκίνητο, με καλογυαλισμένες ζάντες, μάσκες και αεροτομές και ευχήθηκα να μην ήταν δικό του. Έκανα λάθος!
Μπήκα δειλά δειλά μέσα και πρόσεξα οτι από τον καθρέφτη κρεμόταν ένα ροζ γουρουνάκι. "Α, τι γλυκούλι" ειπα για να σπάσω τον πάγο.

(Προσοχή: αν σε λένε αΚανΟΝΙστΗ ή beth.. μη διαβάσεις παρακάτω...μπορεί να σου κοστίσει την οθόνη σου και που λεφτά να αγοράσεις καινούρια.)

"Σ' αρέσει το γουρουνάκι μου;" μου απάντησε με μια περίσσια ειρωνεία στο βλέμμα...
"Ναι" του είπα κι εγώ με απορία...
"Είδες λοιπόν που εμείς οι μπάτσοι είμαστε γλυκούλια;"΄
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΙΟΙ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙ;
Η πίεση μου έπεσε κατακόρυφα και το αίμα μου κατέβηκε στα πόδια! Είμαι στο αυτοκίνητο με έναν μπάτσο; ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Και τώρα που νομίζει οτι είμαι η κοπέλα του χωρίς να μου έχει πιάσει καν το χέρι...; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΩΩΩ;;;
Αχ... με βλέπω αυτόφωρο στη ΓΑΔΑ!! Πως είναι δυνατόν εγώ το πιο αντιδραστικό άτομο στον κόσμο, που οι αριστεροί γονεις μου, μου έμαθαν να βλέπω μπάτσο και να στρίβω γωνία, βρισκόμουν στο αυτοκίνητο με έναν απ' αυτούς και είχα κάνει και "δεσμό";;; Πως θα ξανακοίταζα τους γονείς μου στα μάτια; Τους φίλους μου; Τους συναδέλφους μου;
Στο πρώτο φανάρι που σταματήσαμε, διέκοψε τις σκέψεις μου η αγριοφωνάρα του που έλεγε σ' ένα παλικαράκι με μηχανή: "Δεν είπαμε να φοράς κράνος;". Χριστέ μου, είμαι με τον δικαστή Ντρέντ... Εκεί κάπου άρχισα να διακρίνω με το εντελώς "κουφαμένο" μου αυτάκι, τα σκυλάδικα που έβγαιναν από το cd του αυτοκινήτου. Αποκλείεται να το ζω εγώ αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση, σκέφτηκα και έριξα μια γερή τσιμπιά στο δεξί μου μπούτι!
Ξεράθηκα στον πόνο και ανακεφαλαίωσα: Ήμουν στο "καραφτιαγμένο" αμάξι ενός μπάτσου, που υποστήριζε οτι ήμουν η κοπέλα του και άκουγα σκυλάδικα τελευταίας εθνικής κατηγορίας στη διαπασών με ανοιχτά παράθυρα!
Ρίξτε με στη Βίλλα Αμαλίας τώρα να με ξεσκίσουν οι αναρχικοί!
Αυτό ήταν το μόνο που ήθελα να μου συμβεί εκείνη την ώρα!
Στο επόμενο φανάρι άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα. Ξαφνιασμένος ο μπατσάκος μου φώναξε "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;!!"
Η απάντηση που βγήκε από το στόμα μου ήταν τετριμμένη αλλά η μόνη που κατάφερα να σκεφτώ "Μόλις θυμήθηκα οτι έχω μια δουλειά". Έτρεξα στο πεζοδρόμιο από την μεσαία λωρίδα της Βουλιαγμένης και χάθηκα στα στενά της Αργυρούπολης.
Γύρισα στο σπίτι με τα πόδια, ενώ το τηλέφωνο μου δεν σταμάτησε λεπτό να χτυπάει. Το έβγαλα από τη τσέπη μου και απάντησα "δεν σου έχουν πει στο Σώμα να μην μιλάς στο τηλέφωνο όταν οδηγείς;" απενεργοποίησα και το ξανάριξα στην τσέπη. Ένοιωσα σαν να είχα μόλις βγεί απ' τη στενή και μια καινούρια ζωή απλωνόταν μπροστά μου!
Ήμουν επιτέλους ελεύθερη, με δύο χωρισμούς στην πλάτη σε μια μόλις μέρα!
Και μόλις χθες, τον είδα να συντονίζει την κίνηση μέσα στο δερμάτινο ΖΗΤΑδικο συνολάκι του... Μετά από 6 ολόκληρα χρόνια ένιωσα πραγματικό δεος για την ελληνική αστυνομία που έχει τέτοιους νορμάλ ανθρώπους στο δυναμικό της!

Μπράβο παιδιά!


* Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά (μέχρι αηδίας) γεγονότα!

Υ.Γ. Παρακαλώ αν θέλετε να με βρίσετε έχω και mail.. μη με ξεφτιλίσετε μπροστά στον κόσμο... αρκετή ξεφτίλα έχω περάσει τόσην ώρα που σας διηγούμαι, δείξτε λίγο έλεος!
Υ.Γ.2 Αυτή κι αν είναι ιστορία τρόμου κύριε spy!




Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ζητείται Φουφού...




Τα κάστανα τα έχουμε..




Κώστα και Τζενούλα...



Ευχαριστωωωωωωωωωωωωωωωωωώ πολυυυύ !!!



:)




Υπόσχεση

Είχα υποσχεθεί στην Κωνσταντινιά, μερικά πόστ πιο πίσω (παρ' το με την όπισθεν) να γράψω κάτι για το αν δεχόμαστε το όχι από τους άλλους!
Εγώ λοιπόν, που δεν λέω συχνά όχι αλλά όταν το κάνω παρεξηγούνται κάποιοι και την κάνουν σιγά σιγά να πούμε (άλα της!) το καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά όταν μου το λένε! Άλλωστε έτσι με μεγάλωσε η μαμά μου, με ένα μόνιμο όχι στα χείλη της και στην προσπάθεια μου να πάρω ένα ναι από το στοματάκι του μπαμπά μου, άκουγα την συνηθισμένη ατάκα "τι σου είπε η μαμα;". Βλέπετε εκείνη είχε αναλάβει τον ρόλο του κακού της υπόθεσης!
Ας μην πάμε όμως τόσο πίσω!
Γιατί κύριε όταν λες το δικό σου όχι, απαιτείς από τον άλλον να σε καταλάβει κι όταν στο λέει ο άλλος δεν το καταλαβαίνεις; Τα θέλεις μήπως όλα δικά σου; Κι όταν τελικά πάρεις ένα όχι από 'κει που δεν το περιμένεις, γκρεμίζεται ο κόσμος όλος; Πιστεύεις οτι δεν σε υπολογίζουν πια; Οτι είσαι ένας τιποτένιος που σ' έχουνε γραμμένο και σε θυμούνται όταν χρειάζονται κάτι από σένα; Οτι δεν είσαι πια τόσο σημαντικός στη ζωή του προσώπου που στο πέταξε άκαρδα στα μούτρα; Μήπως όλα αυτά είναι από ανασφάλεια ή από εγωισμό οτι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου; Τι νομίζεις εσύ βρε άνθρωπε; Μίλα, γιά δε μιλάς;
...δεν απαντάει...ε, θα απαντήσω εγώ ...

Η αλήθεια είναι οτι το όχι φέρνει μια μικρή μελαγχολία, που αν είσαι λίγο λογικός θα την ξεπεράσεις σε πολύ λίγα δευτερόλεπτα. Στην περίπτωση που σου είναι αδύνατο να δεχτείς την άρνηση και προσπαθείς να πείσεις τον άλλον να κάνει αυτό που θες εσύ, με διάφορους τρόπους... απλώς είσαι βλαμμένος εγωίσταρος του κερατα!!! Αν πάλι θέλεις όλοι οι άλλοι να ασχολούνται μαζί σου και μόλις ακούσεις τη μαγική λεξούλα να αισθανθείς σκατά και παραμελημένος... τι να σου πω...μπορεί να έχεις και δίκιο!
Αυτά είχα να πω...φαντάζομαι δεν σας κάλυψα..γι' αυτό όταν ακούτε όχι να λέτε ναι, κι όλα θα πάνε καλά!

Υ.Γ. Τα παράπονα σας για το άθλιο πόστ μου στην Κωνσταντινιά παρακαλώ!
Χτυπήματα κάτω από τη μέση θα θεωρηθούν άκυρα!
Και το 'χω πει, μη με βάζετε να γράφω πράγματα που δεν ξέρω... ορίστε, χειρότερα τα 'κανα τώρα.





Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Ουφ!

Τελευταία όλο περιμένω να έρθει το Σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ και τελικά όλο κάτι συμβαίνει και όχι μόνο δεν ξεκουράζομαι αλλά περνάω ένα διήμερο μέσα στην ταλαιπωρία και το άγχος!
Αυτή τη φορά προέκυψε μια εξέταση σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο των βορείων προαστίων (έχουμε και στυλ και γαλλική μύτη, μην το ξεχνάμε...).
Μια εβδομάδα δεν κοιμόμουν τα βράδια... παθαίνω κρίση πανικού όταν πρόκειται να μπω σε νοσοκομείο ακόμα και για επίσκεψη, πόσο μάλλον που τώρα θα έμπαινα για μένα!
Εν το μεταξύ, όποιον ρωτούσα αν είχε κάνει αυτή την εξέταση για να δω αν είναι επίπονη, μου έλεγε "όχι, όχι". Έτσι αναγκάστηκα να μπω στο ιντερνέτι και να σερφάρω στα ιατρικά! Εκτός από το οτι μετά είχα τρελλά συμπτώματα ακόμα και της νόσου του Πάρκινσον, έμαθα οτι η εξέταση που θα έκανα, ήταν ιδιαίτερα επίπονη και θα έπρεπε να γίνεται νάρκωση!!!
Μου πετάχτηκαν τα μάτια απέναντι! Ναι, καλά καταλάβατε, ο πόνος είναι ο χειρότερος εχθρός μου! Είμαι χέστης και το κέφι μου θα κάνω! Ήπια ένα μπουκάλι σαγκρία για να συνέλθω από την είδηση...!
Προσπάθησα όμως να το παίξω μάγκας και αντράκι σε όλους και δεν είπα κουβέντα. Μέχρι που έφτασε η Παρασκευή. Ένα βράδυ με χώριζε πια από το ραντεβού μου.
Μετά τη δουλειά πέρασα από το σπίτι των γονιών μου...να τους δω για τελευταία φορά αφού μάλλον θα πήγαινα από καρδιά! Μόλις μου άνοιξε την πόρτα ο μπαμπάκας μου... (μη γελάσετε..μιλάω πολύ σοβαρά) τον αγκάλιασα κι έβαλα τα κλάματα! Εκείνος κατάλαβε για ποιό πράγμα ανησυχούσα κι έβαλε τα γέλια! "Που να πήγαινες και φαντάρος" μου είπε και μου 'δωσε ένα απ' αυτά τα χαϊδευτικά χαστουκάκια που συνηθίζει. "Βρε χαζο, άμα θα γεννήσεις τι θα κάνεις;"
"Δεεεεε...ξξξξέρωωωω..." του απάντησα μέσα από τους λυγμούς μου και μετά βάλαμε τα γέλια! Νομίζω πως είμαι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο που μπορεί να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας!
Η μαμά μου σταυροκοπιόταν αλλά δεν είπε λέξη (τι έχει περάσει κι αυτή η καημένη με μένα, δε λέγεται).
Γύρισα στο σπίτι λίγο καλύτερα αλλά αυτό δεν με βοήθησε να κοιμηθώ το βράδυ.
Στις 9.00 ακριβώς ήμασταν στο νοσοκομείο (ναι παραλίγο να έρθει όλο το σόι μαζί μου -όπως πάντα άλλωστε- αλλά ο Λ. ήταν ανένδοτος αυτή τη φορά!). Η μιάμιση ώρα αναμονής ήταν αυτή που με σκότωνε περισσότερο! Άσε που όσες έμπαιναν για την εξέταση δεν έβγαιναν ..πράγμα που με έκανε να σιγοτραγουδάω το "τελευταίο βράδυυ μου...απόψε το περνάω" κι ο Λ. με σκούνταγε όταν παραμεράκλωνα για να μην μας πετάξουν έξω...
Τελικά με φώναξε ένας φανταστικός γιατρός, που μόνο που δεν δέχτηκε να εξεταστεί εκείνος για μένα.. μου τα εξήγησε όλα με το νι και με το σίγμα και με διαβεβαίωσε οτι δεν πονάει καθόλου! Τον πίστεψα (είμαι ΚΑΙ ευκολόπιστη ΚΑΙ ηλίθια). Για το μόνο που μου είχε πει αλήθεια ήταν οτι θα κρατούσε μόνο 5 λεπτά. Είχε την καλοσύνη να μου λέει αστεία και να ξεραίνομαι στα γέλια, πράγμα που δεν βοηθούσε στη δουλειά του αλλά τουλάχιστον περάσαμε ωραία! Αφού πέρασε κι αυτό μου είπε "είσαι πολύ φοβητσιάρα ε;" Άντε καλέ, αηδίες... "γελάει όμως πολύ" πετάχτηκε ο γιατρός μου που είναι μαζί μου σε τέτοιες περιπτώσεις με ειδικό γάντι πανοπλίας γιατί πάντα μου δίνει το χέρι του για να νιώθω σιγουριά κι εγώ το κάνω κιμά από το σφίξιμο!
Κάναμε και μια ακτινογραφία και έξω από την πόρτα. Χα! Μας έβγαζαν από αλλού γι' αυτό δεν έβλεπα τις προηγούμενες να βγαίνουν και νόμιζα οτι πέθαιναν!
Τώρα πια, περίμενα τα αποτελέσματα. Δεν μ' ενδιέφερε αν έχω κάτι, μόνο που πέρασε ο πόνος. Ναι τόσο προχωρημένη εξυπνάδα!
Πήρα τον μπαμπά μου, που είχε ξετινάξει τον Λ. στα τηλέφωνα και μόλις το σήκωσε του είπα "είδες που φοβόσουνα; καθόλου δεν πόνεσε!" " Άντε ρε κότρο" μου απάντησε εκείνος κι όλα πήγαν μια χαρά. Βγήκαν και τα αποτελέσματα, όλα καθαρά και ξάστερα!

Αλλά τι ήθελα μωρέ να πω και σας τα είπα όλα αυτά...;

Υ.Γ. ..μμμ...εδώ μάλλον κολλάει το προηγούμενο πόστ!




Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

...



Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Εσείς τι επαγγέλλεστε;

Πείτε μου ποιό επάγγελμα θεωρείτε το πιό δυσάρεστο στον κόσμο;
Δεν θα δεχτώ απαντήσεις τύπου : Μπάτσοι, πολιτικοί και τα τοιαύτα... άλλωστε δεν μίλησα για το πιο ανήθικο.
Εδώ μιλάμε για το κορυφαία ψυχοφθόρο επάγγελμα του πωλητή!
Όχι δεν λέω του εμποροϋπάλληλου, εννοώ του πωλητή - sales manager και άλλα τέτοια βαρύγδουπα τιτλάκια.
Δουλεύω σε μια εταιρεία που έχουν περάσει μπόλικοι από δαύτους και έχω ψιλολαλήσει μ' αυτά που ακούω.

Αλήθεια σας λέω, ανατριχιάζω κάθε φορά που ένας απ' αυτούς ανοίγει το στοματάκι του και πετάει ότι κατεβάσει η γκλάβα του προκειμένου να πουλήσει τα προϊόντα της εταιρείας! Ανατριχιάζω με το πόσο καλά λειτουργούν οι σιαλογόνοι αδένες αυτού του επαγγέλματος. Το πόσο ευγενικός μπορεί να είναι και μόλις κατεβάσει το τηλέφωνο και δεν έχει καταφέρει να κλείσει τη δουλειά, να κατεβάζει γαμωσταυρίδια! Πόσο ψυχοφθόρο επάγγελμα..
Προχτές ένας τους με ρώτησε πόσα παίρνω και όταν του είπα, μου απάντησε απαξιωτικά και με στόμφο βαρώνου: "δε θα την πάλευα με έναν μισθό σαν τον δικό σου" και χωρίς καμία εμπάθεια αλλά πολύ αυθόρμητα του απάντησα με τη σειρά μου: "εγώ πάλι, δεν θα την πάλευα με μια δουλειά σαν τη δική σου"!
Τόσο άγχος, στρες, τρέξιμο, πίεση να φτάσεις τον στόχο που σου έχει βάλει ο διευθυντής σου γιατί; Για να πάρεις 500€ παραπάνω από μένα και να τα φας στους γιατρούς; Να μου λείπει φιλαράκι!
Εντάξει, συμφωνώ οτι τα λεφτά που παίρνω δεν είναι όσα θα ήθελα, αλλά μου φτάνουν αν είναι να κάνω μια ήσυχη ζωή και να μπορεί να με παίρνει ο ύπνος τα βράδια!
Επίσης, γιατί μου μιλάς κι εμένα όπως μιλάς στους πελάτες; Μ' αυτόν τον ξύλινο λόγο; Μίλα μου ανθρώπινα, δεν είμαι η μηχανή του καφέ!

Τίποτα περισσότερο δεν έχω να πω από ...περαστικά σας!

Όλο αυτό ήταν ένας πρόλογος για το: 

Υ.Γ. Όπως καταλάβατε πάλι τα 'βαλα με τον γνωστό "σάπιο" συνάδελφο που παρά την άποψη που έχω γι΄αυτόν σαν άνθρωπο, τον κάλυψα στο αφεντικό σε μια τρελλή χοντράδα που έκανε. Την επόμενη φορά που έκανα εγώ ένα λάθος τιποτένιο, μου είπε με διευθυντικό ύφος:"θα το πεις εσύ το λάθος σου ή θα το πω εγώ;" 
Αυτή ήταν η πρώτη φορά στα 32 μου χρόνια που κατάλαβα οτι η συναδελφικότητα και η ανθρωπιά, φαίνεται από τέτοια μικροπράγματα!
Τελικά το είπα εγώ και ο προϊστάμενος απάντησε ένα απλό : "καλά μωρέ δεν πειράζει" 
Βγήκα από το γραφείο του ξαλαφρωμένη (πως όταν βγαίνεις από την τουαλέτα) ξέροντας πια ποιοί είναι οι συνάδελφοι μου!


Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Το ροζ βρακί


Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε χωρίς να μπορείτε να ξυπνήσετε, να μπείτε στο μπάνιο χωρίς να θέλετε να σας ακουμπήσει ούτε σταγόνα νερού κι όταν καταφέρετε να φτάσετε στο γραφείο, χωρίς να θέλετε να δουλέψετε (καθόλου) να ανακαλύπτετε οτι φοράτε ροζ βρακί, μωβ φανελάκι, κόκκινες κάλτσες με μπλε και κίτρινες ρίγες, μπεζ παντελόνι με καφέ κουμπιά, μπλε μπλούζα με γαλάζιες ρίγες, μαύρες μπότες, λαδί αμάνικο πουπουλένιο μπουφανάκι (καλέ σκάει ο τζίτζικας σήμερα έξω..) καφέ τσάντα ταχυδρόμου (που τη θυμήθηκα και την ξέθαψα μες τη νύστα μου;) και μαλλί πατικωμένο από το μαξιλάρι παρόλο που πριν από σχεδόν μια ώρα το λούσατε;

Ε, σήμερα είναι μια απ' αυτές τις μέρες!
...
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Επαναστατική διάθεση!

Αφιερωμένο στον πρώην συνάδελφο που μ' έμαθε τι σημαίνει συναδελφικότητα.

Ακούστε το δυνατά να τρίξουν τα θεμέλια του καπιταλισμού!!!

Pay me my money down!!!







I thought I heard the captain say
Pay me my money down
Tomorrow is our sailing day
Pay me my money down

Pay me, pay me
Pay me my money down
Pay me or go to jail
Pay me my money down

As soon as the boat was clear of the bar
Pay me my money down
He knocked me down with the end of a spar
Pay me my money down

Pay me, pay me
Pay me my money down
Pay me or go to jail
Pay me my money down

Well, If I'd been a rich man's son
Pay me my money down
I'd sit on the river and watch it run
Pay me my money down

Pay me, pay me
Pay me my money down
Pay me or go to jail
Pay me my money down

Well I wish I was Mr. Gates
Pay me my money down
Carry all that money in 'em crates.
Pay me my money down

Pay me, pay me
Pay me my money down
Pay me or go to jail
Pay me my money down

Well, forty nights, and nights at sea
Pay me my money down
That captain worked every last dollar outta me.
Pay me my money down

Pay me, pay me
Pay me my money down
Pay me or go to jail
Pay me my money down


Μουσαφιραίοι...