Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφή από την κόλαση!


Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων, για την "προσωρινή" μου αποχώρηση από τη γαλέρα, εκεί κάπου ανάμεσα στους πανηγυρικούς κανονιοβολισμούς, τα βεγγαλικά και τις μπαλωθιές (αμ πως!) πετάχτηκα μια βόλτα μέχρι την κόλαση κι επέστρεψα... ευτυχώς αλώβητη!

Όχιιι... δεν ήταν η επίσκεψη μου στο ΙΚΑ, όπου και παρέμεινα 2 ολόκληρες ώρες για μια δουλειά 3 λεπτών. Δεν ήταν που κανείς δεν έδωσε σημασία, αλλά ούτε και τη θέση του (πόσο μάλλον για τη σειρά του) σε μια έγκυο (δε μιλάω για μένα... ήταν κι άλλη μια, που φοβήθηκα μήπως γεννήσει εκεί μέσα! Άσε που εγώ έχω συνηθίσει την συμπεριφορά του νεοέλληνα "κάνω την πάπια και δεν δίνω τη θέση μου σε κάποιον που έχει ανάγκη"). Από την άλλη, οι μισοί συνπεριμένοντες (τέλος, πρέπει να γράψω λεξικό) είχαν καταρράκτη και οι άλλοι μισοί αρθριτικά (όλη η νεολαία ήταν μαζεμένη εκεί μέσα!)... που να σε δουν και που να σηκωθούν;

Δεν ήταν που οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ σε έγραφαν πατόκορφα όταν προσπαθούσες να τους κάνεις μια ερώτηση για να μην περιμένεις σε λάθος γκισέ! Δεν ήταν που έλειπε το παιδί από τα stage (όπως ωρυόταν η διευθύντρια) και τους είχε κόψει τα χέρια... (φαντάσου... σ' ένα ολόκληρο ΙΚΑ, ο μόνος που έβγαζε δουλειά, ήταν αυτός από τα stage!).

Δεν ήταν που έτρεχα για εξετάσεις αίματος ξανά... (μ' έχουν μάθει όλοι οι γιατροί στο ιατρικό κέντρο... όπως τότε που με πήγαινε η μάνα μου στο Παίδων για ράμματα κάθε τρεις και λίγο... καλόοοο παιδί!).

Όχι φίλοι μου... η κόλαση μου άρχισε από χθες το πρωί!
Πήγα επίσκεψη στην αγαπημένη μου θεία, που αν της πεις οτι θα πας, σου έχει φτιάξει όλον τον τσελεμεντέ για να σε ευχαριστήσει!

Αρχίσαμε λοιπόν με έναν καφέ, ένα κομμάτι πάστα φλώρα κι ένα κομμάτι κέικ με καρύδια. Είχε και καρυδόπιτα αλλά είπα να συγκρατηθώ! Να μην παραλείψω να σας πω, πως είχα φάει ένα πλήρες πρωινό πριν φύγω από το σπίτι.
Η κουβεντούλα μας συνεχίστηκε, τρώγοντας τραγανά τυροπιτάκια που μόλις είχαν βγει από τον φούρνο και περιμένοντας μια σπανακόπιτα που ψηνόταν σε χαμηλή φωτιά! Δεν θυμάμαι πόσα τυροπιτάκια έφαγα... πάντως η στάθμη της πιατέλας είχε πάρει την κάτω βόλτα!

Μόλις βγήκε το επόμενο φουρνιστό γκουρμεδάκι... έφαγα μια ολόκληρη γωνία... που μπορείς να πεις οτι ήταν κι η μισή πίτα, αφού ήταν σε σχήμα ρολού και όχι ταψιού... όχι οτι θα άλλαζε κάτι στην δεύτερη περίπτωση!
Και φυσικά, μετά το αλμυρό, χρειάζεται ένα ακόμα γλυκό για να ξεπλύνεις το στόμα σου... Έτσι, έφαγα έναν ακόμα γύρο από πάστα φλώρα και κέικ, αφού είχε περισσέψει και λίγος καφές στο ποτήρι μου.. μην τον πιω ξεροσφύρι και με πειράξει..

Αφού εξαντλήσαμε όλα τα θέματα συζήτησης, αλλά και φαγητού, ξεκίνησα για την επιστροφή στο σπίτι! Κάπου στο δρόμο αναρωτήθηκα "τι θα φάμε το μεσημέρι;" αφού η ώρα είχε ήδη πάει 1.00.
Πέρασα μια βόλτα από το σούπερ μάρκετ και πήρα λίγο μοσχαράκι γάλακτος, μανιτάρια, μπέικον και ρύζι για να φτιάξω Στρογγανώφ... ελαφριά πράματα!

Να μην περιαυτολογήσω για τις μαγειρικές μου ικανότητες, αφού ο Λου έγλυφε και τα δάκτυλα του όταν το δοκίμασε!
Το πρόβλημα ήταν οτι το δοκίμασα κι εγώ... εντάξει, εντάξει δεν μπορώ να σας κοροϊδέψω πια... δεν το δοκίμασα απλώς, έφαγα μια κανονική μερίδα, με σαλάτα κι όλα τα παρελκόμενα!
Έπρεπε να πιω το χάπι μου όμως... και με άδειο στομάχι θα με πείραζε!
Μαζί με το χάπι, κατέβασα κι ένα βάζο νερό... (τι τρελλή δίψα σε πιάνει μετά απ' αυτό το φαγητό;) και αυτό ήταν!

Αφού δεν πέθανα χθες, δεν θα πεθάνω ποτέ (κουφάλα νεκροθάφτη)!

Η κοιλιά μου τουμπάνιασε κι έγινε σαν έκθεμα σε μουσείο μοντέρνας τέχνης, αφού είχε πάρει κι ένα πολύ περίεργο σχήμα... Η Σιγκούρνι στο Alien θα σκύλιαζε αν μ' έβλεπε να της κλέβω τον ρόλο!

Ο μικρός Τρότσκι, καταπιέστηκε από την απότομη αύξηση του όγκου του στομαχιού μου κι άρχισε την επανάσταση! Το τι κλωτσομπουνίδι έπεσε... δε λέγεται. Άσε που πρέπει να έχει ήδη μάθει να φτιάχνει μολότοφ εκεί μέσα, αφού είχα και κάτι φοβερές καούρες! Με τι παρέες έχει μπλέξει αυτό το παιδί ακόμα δεν βγήκε;

Πιάστηκε η καρδιά μου, πονούσαν τα πλευρά μου και ήταν σχεδόν αδύνατο να αναπνεύσω. Ξάπλωσα λίγο μήπως και συνέλθω μα του κάκου! Χειρότερα τα πράματα... ξανασηκώθηκα κι άρχισα να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι.
Πρέπει να το παράκανα αφού το χαλί άρχισε να τρίβεται στην ευθεία που περπατούσα κι εκεί που άρχισε να με πιάνει ζαλάδα και παραλίγο να πέσω ξερή στο μάρμαρο (είχα αλλάξει πορεία... μη χαλάσουμε και καινούριο χαλί)... ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Λου που είχε πεταχτεί μέχρι τον οδοντίατρο!

Με το που τον είδα, αναπτερώθηκε το ηθικό μου και είπα να φάω ένα γλυκό (έχουμε κι αυτό το τσιζκέικ που ξανάφτιαξα προχθές, αλλά εδώ σας βάζω την παλιά φωτό, αφού το καινούριο βγήκε λίγο σούπα και το τρώμε με το κουτάλι μέσα από τη φόρμα) μήπως και μου είχε πέσει η πίεση... το ζάχαρο... ξέρω και 'γω βρε αδερφέ;

Ο Λου, με έβαλε να κάτσω στον καναπέ και μου ξηγήθηκε πως αν ξαναφάω κάτι ακόμα σήμερα, θα πάρει το παιδί του και θα φύγει! Δεν κατάλαβα αν σοβαρολογούσε αλλά δεν ήθελα και να το ρισκάρω... άσε που γυάλιζε και το μάτι του!
Έκατσα λοιπόν ήσυχα ήσυχα στη θέση μου και ξανασηκώθηκα για να πάω για ύπνο!

Τι κόλαση περνάω Χριστούλη μου;



Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Καμία ... και σήμερααααααα!!!




ααααααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααα...........
όΛΕεεεεεεεεεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεεεεεεεεε!!!!
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Φτου ξελευτερία!

Σήμερα λέω να ξαμολυθώ στους δρόμους. Εκεί που συχνάζουν οι δημοσιογράφοι που κυνηγάνε τα πιτσιρίκια τέτοιες μέρες και τα ρωτάνε "Ξέρεις τι γιορτάζουμε σήμερα;"

Σήμερα θέλω να μου κοτσάρει κι εμένα ένας δημοσιογραφίσκος το ματζαφλάρι του στη μούρη και να με ρωτήσει. Γιατί σήμερα έχω έμπνευση, και σήμερα θα του απαντούσα αυτό:

Γιορτάζουμε την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους, που τους είπε ο Μεταξάς "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή".

Αλλά επειδή αυτοί δεν καταλάβαιναν γρι Ελληνικά, ο Μεταξάς, πήρε τηλέφωνο έναν πολύ φίλο του Ιταλό που κουτσομίλαγε την Τουρκική και του είπε σε άπταιστα Σισιλιάνικα το περιβόητο "ΟΧΙ". Μη με ρωτάτε γιατί του είπε όχι, αυτά είναι προσωπικά δεδομένα και η Vodafone δεν ήταν ακόμα στα φόρτε της για να υποκλέψω πληροφορίες!

Έτσι, οι Τούρκοι έφυγαν από τη χώρα μας και αντί να έρθει ο Johny o Walker, που ήταν και συμπαθής σε όλους, ήρθαν οι Ιταλοί, οι οποίοι... να μην ξεχνάμε, άφησαν και ιστορία στη μόδα μας (βλ. Ντόλτσε Γκαμπάνα, Πράντα, Giorgio Armani...).

Οιοιοιοι... Ιταλοί λοιπόν, που εκείνη την εποχή στη χώρα τους ήταν της μόδας το χακί, αποφάσισαν να συνεργαστούν με τους συνταγματάρχες της δικής μας χώρας, αφού τους έβρισκαν ιδιαίτερα καλοντυμένους!

Κατέβηκαν λοιπόν με τα τανκς, στους δρόμους της Αθήνας, για να λανσάρουν το νέο λουκ και ήταν αποφασισμένοι να κάνουν πάταγο!!

Όλη η Πατησίων έγινε μια τεράστια πασαρέλα! Το χακί, ήταν το χρώμα που επικρατούσε και οι στραβοφορεμένοι μπερέδες, ήταν αναφαίρετο αξεσουάρ (πως η μπουτουνιέρα από τον Σιανίδη; έτσι!).

Μια που είπα για μπουτουνιέρα... δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα και στη θέση τους υπήρχαν ωραιότατες καρφίτσες με το "πουλί", το οποίο είχε γίνει ακόμα κι αφίσα και κυκλοφορούσε παντού!

Αυτή η μόδα του χακί λοιπόν, δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Ήταν επιβεβλημένη!

Δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι φορώντας άλλα χρώματα. Αν το έκανες, σε μπαγλάρωνε η φάσιον πολίς της εποχής - κάτι μπασκλασαρίες με μπλε στολές (δεν έφτασε το μπάτζετ να φτιάξουν και γι' αυτούς χακί) - σε σάπιζε στο ξύλο και μετά σε πήγαινε στο τμήμα (το στέκι των μελών της).

Εκεί, σε δελέαζαν με διάφορους τρόπους, όπως βραστά αυγά (δυστυχώς χωρίς μπέικον... ακόμα δεν είχαν μπει οι Άγγλοι και οι Γερμανοί στην ιστορία) για να τους μαρτυρήσεις κι άλλους σαν κι εσένα με χρωματιστά ρούχα!

Αυτή η κατάσταση, κράτησε περί τα 7 συναπτά έτη. Μέχρι που ήρθαν οι Rolling Stones για μια συναυλία κι επειδή πέταξαν κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό... τους την έκοψαν στη μέση. Εκείνη την εποχή οι επιστήμονες, άρχισαν να κάνουν και τα πρώτα πειράματα για τα λουλούδια σε άλλα χρώματα εκτός του φυσικού τους!

Η διακοπή της συγκεκριμένης συναυλίας, που την περίμεναν πως και πως οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι!

Έτσι, μαζεύτηκε ένα παρεάκι στην εστία του πανεπιστημίου και κάνανε κατάληψη, για να ρίξουν τη μονόχρωμη μόδα!

Φήμες λένε, οτι ήταν κι ο Στάθης Ψάλτης μαζί τους, αφού είχαν και πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό και γινόταν χαμός με τις αφιερώσεις όπως "Σούλα σ' αγαπάω, μ' ακούς;"

Στα ρεπό του, τον αντικαθιστούσε μια άλλη κοπελίτσα, Μαρία τηνε λέγανε και υπενθύμιζε στον κόσμο, που βρισκόταν: "Εδώ πολυτεχνείο"!

Η εκπομπή του Ψάλτη όμως, είχε μεγαλύτερη ακροαματικότητα και γι' αυτό η Μαρία, λίγα χρόνια αργότερα, αποφάσισε να αλλάξει παράταξη και να πάει λίγο πιο προς κέντρο, για να ανεβάσει τα νούμερα (στο πορτοφόλι της).

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι συνταγματάρχες, εξοργίστηκαν που οι νεολαίοι δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τη μόδα του χακί. Νομίζοντας λοιπόν, οτι θα τους επιβληθούν οι πιτσιρικάδες, κατέβασαν στους δρόμους τα στρατά και διέταξαν επίθεση και εισβολή στον πανεπιστημιακό χώρο, να τους σπάσουν τον τσαμπουκά!

Οι φοιτητές όμως, είχαν κλειδώσει την κεντρική πόρτα κι ένας στρατιώτης είχε τη φαεινή ιδέα, να μουντάρει με το τανκ και να τη ρίξει!

Δεν υπολόγισε όμως (όπως εκμυστηρεύτηκε πολλά χρόνια μετά ) οτι θα σκότωνε ένα τσούρμο μαθητούδια και το χώμα θα βαφόταν κόκκινο!

Ναι, το αίμα ήταν ακόμα κόκκινο!

Και τότε έπεσε η χούντα του χακί!

Και από τότε ψηφίστηκε ο νόμος του Πανεπιστημιακού ασύλου!

Και από τότε άρχισαν οι άνθρωποι να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους, χωρίς να φοβούνται κανέναν!

Σήμερα, 17 Νοέμβρη, γιορτάζουμε τη πτώση του φασισμού κι αυτό έχει σημασία... όλα τα άλλα είναι απλώς οδοντόκρεμες!


Σήμερα είναι σημαδιακή μέρα και για την δική μου απελευθέρωση από την γαλέρα! Τρεις και σήμερα!!!




ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!




Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Κι η πλάκα συνεχίζεται...


Σάββατο πρωί...

Μόλις έχω τελειώσει το πρωινό μου:
  • 2 φέτες ψωμί με βούτυρο και μέλι
  • μια κούπα γάλα με κακάο
  • ένα κομμάτι μηλόπιτα (πάντα τρώω ένα φρούτο το πρωί)
...και πάνω που σκέφτομαι να τσιμπήσω και λίγους γίγαντες να σπάσω τη ζαχαρίλα... χτυπάει το τηλέφωνο!

- Παρακαλώ;
- Ναι καλημέρα σας... η κυρία Λιγουράκη;

Το επώνυμο μου δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω αλλά κάτι με έκανε να απαντήσω

- Μάλιστα, ποιός τη ζητεί;
- Είμαστε από τα Body Line κι έχουμε μια ειδική προσφορά για σας...
- Για ποιά με περάσατε κυρία μου; Σας παρακαλώ!

Απάντησα με αυστηρή φωνή και της έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα!!

Άκου ειδική προσφορά... είμαστε για δίαιτες χριστουγεννιάτικα; Να θέλουμε και ψυχολόγο μετά;

Αφήστε μας επιτέλους να φάμε με την ησυχία μας!

Δεν θέλω να γίνω το next top model!

Φάε κάτι βρε κοριτσάκι μου!


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Κάποιος μου κάνει πλάκα!

Την ώρα που ο γιατρός μου, μου έχει απαγορέψει να τρώω λιπαρά και να πάρω παραπάνω από 1 κιλό, η θεία μου στέλνει στον Λου, 2 ολόκληρα βαζάκια γλυκό κυδώνι, η μαμά μου ένα ολόκληρο ταψί μηλόπιτα και ο ίδιος ο Λου, με πιέζει ασφυκτικά να του φτιάξω ένα ελαφρύ φαγητό όπως γίγαντες πλακί, για να ταιριάζει με τα γλυκά του!

Ο αγαπητός συνβλόγερ Kikop μου κάνει πρόταση να επεκτείνουμε τις γαστρονομικές μας αναζητήσεις σε ένα βλογ που θα λέγεται "ο Γαργαντούας"... κι εγώ κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες, να μη φάω μια μπουκιά σοκολάτα!

Έλεος κυρίες και κύριοι!

Κι ύυυστεραααα λεεεένε πως φταίει ο φονιάς (ώπα)!

Χτες πήγα για έναν υπέρηχο! Μόλις μπήκα στο δωματιάκι, μου λέει ο γιατρός:
"αχ, καλέ τι έπαθε αυτό το κοριτσάκι και φούσκωσε;"

"Ήπια δυο κασόνια μπύρες" του απάντησα με το πρωτότυπο χιούμορ που με διακρίνει και ξαπλώθηκα στο κρεβάτι!

Εδώ να βάλω μια πολύ σημαντική σημείωση:
Και να θες ν' αγιάσεις, δεν σ' αφήνουν!
Ο κύριος γιατρός που θα με εξέταζε... έτρωγε ταυτόχρονα μια ζαμπονοτυρόπιτα με κόκκινη σάλτσα... από τις καλές!
Φτηνά τη γλύτωσε που ήταν κι η μάνα μου μέσα (γκεστάπο) και όταν την άφησε στο πλάι για να με πασαλείψει με το ειδικό ζελέ, δεν του την καταβρόχθισα!

Το παιδάκι μου είναι πολύ στριμωγμένο εκεί μέσα, ίσως γιατί μου έχει φάει τον μισό πλακούντα κι είναι 300γρ. παραπάνω από το κανονικό! Στη μαμά έμοιασε το πουλάκι μου!

Ο δόκτορας μου είπε πως είναι πολύ πιθανό να γεννήσω καμιά 20αριά μέρες νωρίτερα. Πράγμα που με έκανε να πανικοβληθώ λιγάκι... όχι, όχι γιατί θα γεννήσω νωρίτερα, αλλά γιατί θα πέσει πάνω στα Χριστούγεννα κι ενώ όλο το σόι θα τρώει και θα πίνει στα γιορτινά τραπέζια, εγώ θα τρώω τα ανάλατα του νοσοκομείου!!!

Προειδοποίησα τον γιατρό μου οτι βασίζομαι πάνω του να μου φέρει κάνα γαρδουμπάκι δώρο εκείνες τις μέρες και να αφήσει κατά μέρος τα μπουκέτα με τα λέλουδα, κι εκείνος μου είπε "τι γαρδουμπάκι παιδάκι μου, Χριστούγεννα θα γεννήσεις, όχι Πάσχα!"

Και τι μ' αυτό δηλαδή; Οι λεχώνες δεν έχουν δικαίωμα στις μυρωδιές; Μόνο στις έγκυες πας ότι τους μυρίζει; Ήμαρτον Θε μου... πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές στα ήθη και τα έθιμα αυτής της χώρας (παρακαλώ;).

Φεύγοντας, πήραμε και έναν τιμοκατάλογο για τα δωμάτια και τη νοσηλεία, που κανονικά θα μας έκοβε την όρεξη εκτός από τα γόνατα... αλλά εμείς βράχοι!

Μετά είπαμε να κάνουμε και μια βόλτα να δούμε κάνα μωρουδιακό, αλλά καταλήξαμε στο ΙΚΕΑ πάλι, να τρώμε κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές!
Η μάνα μου με στραβοκοίταξε μόλις παράγγειλα και μόνο που δεν με αποκλήρωσε όταν ζήτησα να μου βάλουν έξτρα σάλτσα!

"Το παιδί σου δεν το σκέφτεσαι;" με ρώτησε με δολοφονικό βλέμμα!

Έλεος χριστιανή μου!!! Άσε με να απολαύσω μια φορά κάτι χωρίς τύψεις! ΚΑΙ τα έφαγα, ΚΑΙ δεν τα ευχαριστήθηκα ΚΑΙ είχα και καούρες μετά! Από τη μύτη μου το έβγαλε η αφιλότιμη! Έτσι μου ήρθε φεύγοντας να πάρω κι ένα χοτ ντογκ για να συνέλθω λίγο αλλά ο Λου είχε βγει για τσιγάρο μαζί με το πορτοφόλι και που να ζητήσω λεφτά από τη μάνα μου; Θα με έσφαζε στο γόνατο αν της έλεγα τι τα θέλω!

Ααααχ... μανάδες! Παρόλα αυτά... μάνα είναι μόνο μία!
Α, να μην ξεχάσω να σας πω οτι τα φασόλια, οι γίγαντες δηλαδή που έφτιαξα χθες, είναι για πολεμοφόδια! Εκτός από το ότι ήταν στούκας στο στομάχι από τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και το χωριάτικο λουκάνικο (έπρεπε να βάλω και λίγο κρεατάκι μέσα για να μας πιάσει το φαΐ), κάτι δεν πήγε καλά στο βράσιμο!

Δε με πάνε τα όσπρια παιδάκι μου! Πάλι καλά που δεν ήρθε η αντιτρομοκρατική πάλι (να μην τα ξαναλέμε για τις φακές) στο σπίτι να με πάρουν σηκωτή όταν εκσφενδονίστηκε το καπάκι της κατσαρόλας ... αλλά αυτά θα τα γράψω σ' ένα αναλυτικότερο ποστ, στο βλογ του γαργαντούα!

Αν δεν μπερδέψω τα μπούτια μου τελικά με όλα αυτά τα βλογ που συμμετέχω να μη με λένε Amanita!




Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Κρύο πιάτο

Η εκδίκηση αγαπητά μου παιδιά (λυπάμαι δια την παραπλάνηση του τίτλου και που δεν θα σας δώσω γκουρμέ συνταγή με κοτόσουπα και κουβερτούρα) !
Αυτό το πιάτο είναι αποκλειστικά φτιαγμένο για τον αρχιμάλακα!

Μετά από τις απολύσεις που έκανε, γιατί κανείς δεν είναι αντάξιος των προσδοκιών του και γιατί αυτός κάνει τα πάντα καλύτερα, ήρθαν οι "αναγκαστικές" προσλήψεις, αφού καμιά εταιρεία δεν μπορεί να μείνει πάνω από 1 μήνα χωρίς λογιστή!

Το καινούριο team των λογιστών λοιπόν!

Αυτό είναι το θέμα μας σήμερα! Αυτό είναι το κρύο πιάτο.. που σε στέλνει κατευθείαν στην τουαλέτα (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί τέλειωσαν τα κουβαδάκια για τον εμετό από το προηγούμενο ποστ).

Αυτό το team, αποτελείται από 3 άντρες και κάτι κοπελίτσες εκπαιδευόμενες.

Για τις κοπέλες, δεν έχω να σας πω και πολλά, εκτός από το ότι κυκλοφορούν εδώ μέσα με ταγέρ και τουπέ 40 καρδιναλίων (πιθανόν νομίζουν οτι δουλεύουν σε δικηγορικό γραφείο.. να θυμηθώ να τις ενημερώσω). Κατά τα άλλα, είναι πολύ ευγενικές (ναι, παρά το τουπέ), όμορφες λες και βγήκαν από διαφήμιση, με λαμπερά μαλλιά (τι διάολο όλες με pantene λούζονται;) και όταν περνάνε από δίπλα σου, φχαριστιέσαι μυρουδιά κολόνιας!

Οι άντρες τώρα. Από που να αρχίσω;

Είναι όλοι μια κοψιά! Σα να έχουν βγει από ελληνική ταινία του '50. Το μόνο που τους λείπει είναι οι μανσέτες στα μανίκια. Απίστευτο... δεν περίμενα οτι υπάρχει ακόμα αυτό το είδος ανθρώπου γενικότερα!

Είναι όλοι ατσούμπαλοι, με αστείο περπάτημα. Φοράνε ρούχα σε γκρι αποχρώσεις, σαν τους παλιούς οδηγούς τρόλεϊ (αν φορούσαν και τα πέδιλα που τους έκανε δώρο η ΟΑΣΑ...με κάλτσα, θα ήταν κομπλέ) και τα πουκάμισα τους κρέμονται τα μισά έξω από τα υφασμάτινα παντελόνια τους.

Οι ζώνες, που κάνουν υπερζώνια (από το "υπεράνθρωπη") προσπάθεια να συγκρατήσουν τα παντελόνια κάτω από την ξεχειλωμένη μπάκα τους, δεν είναι περασμένες απ' όλες τις θηλιές, σχηματίζοντας έτσι μια υπέροχη σούρα που αφήνει να φαίνεται λίγο από το εσώρουχο (ούτε εδώ θα μπω σε λεπτομέρειες.. θα μας το κλείσουν το μαγαζάκι).

Απαραίτητο αξεσουάρ, ένα πακέτο χαρτομάντιλα!
Φυσάνε συνέχεια τη μύτη τους (πρέπει να κολλάει ο ένας τον άλλον συνέχεια... δεν εξηγείται που είναι όλοι και πάντα κρυωμένοι) κι αντί να πετάξουν τα χρησιμοποιημένα χαρτιά στο καλάθι, τα αφήνουν στοίβα πάνω στο γραφείο τους!
Φυ - σι - κά, φεύγοντας δεν τα μαζεύουν!!!


(θα πεθάνουμε όλοι από τη γρίπη των χοίρων εδώ μέσα, να μου το θυμηθείτε!)


Βγάζουν τα κλασέρ με τα τιμολόγια από τις βιβλιοθήκες, τα ανακατεύουν όλα (τα κάνουν "χούμα κουτάλια" δηλαδή ...να μαθαίνουμε και καμιά ξένη γλώσσα) και τ' αφήνουν μες τη μέση, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που τους πιάνει κρίση νοικοκυροσύνης και τα βάζουν σε λάθος θέση.

Έτσι, όταν θες να ψάξεις ένα τιμολόγιο του 2009, ξεκινάς από τα κλασέρ του 2004 για καλό και για κακό! Σου παίρνει καμιά βδομάδα (χωρίς διαλείμματα), αλλά δε σε νοιάζει, αφού κι η περιπέτεια του Οδυσσέα έτσι άρχισε κι είδατε τι φίρμα έγινε (ο Φλωρινιώτης μπροστά του δεν πιάνει μπάζα!).

Είναι ανατριχιαστικά ευγενικοί, σε σημείο που χτυπάει κόκκινο το νευρικό σου σύστημα. Οτιδήποτε και να σου πουν, κολλάνε κι ένα "ευχαριστώ πολύ" ή ένα "παρακαλώ πολύ" ανάλογα με την περίσταση, αλλά πολλές φορές στο τσαμπουνάνε και στο ξεκάρφωτο για να μην ξεχνιέσαι!

Μπορώ να γράφω με τις ώρες γι' αυτούς αλλά θα βγει η ανάρτηση κατωσέντονο (το πανωσέντονο το έβγαλα, έβαλα παπλωματοθήκη τώρα που έπιασαν τα κρύα..λολ).

Το αφεντικό λοιπόν, που είναι με το γαμωσταυρίδι στο στόμα από την ώρα που ξυπνάει μέχρι και ...στον ύπνο του, εκνευρίζεται τρελλά με όλη αυτή την ευγένεια και δεν τον βλέπω να τη βγάζει καθαρή!

Κάθε φορά που ένας απ' αυτούς τους άγιους λογιστάκους, του απευθύνει τον λόγο και του πετάει στα μούτρα όλη αυτή την καλοκάγαθη συμπεριφορά, αυτός κοκκινίζει ολόκληρος, βγάζει καπνούς απ' τ' αυτιά και αφρούς από το στόμα και τους απαντάει με απύθμενη ειρωνεία!


Τι λέτε; Πάμε ένα στοιχηματάκι; Πόσο θα αντέξει;

υ.γ. Το τσιζκέικ, με μερικές παραλαγές αλλά ... πέτυχεεε!!!

Η συνταγή εδώ!!!

(αλλά πρέπει να μου στείλετε κομμάτι... να δω αν σας πέτυχε, όχι τίποτα άλλο!) :)



Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

1 κιλό ακόμαααα...!

Ναι, έτσι μου είπε ο γιατρός!

Τι λες ρε κύριος; Ξέρεις τι λες; 1 κιλό σε 3 μήνες; Και το λες εσύ; Που η ολοστρόγγυλη, αλά Μαμαλάκη, γκουρμέ κοιλίτσα σου κοντεύει να κάνει το πουκάμισο σου φονικό όπλο; Ταν ταααν ταν, θα πετάγονται σε λίγο τα κουμπιά!

Η αλήθεια είναι οτι μου το είχε πει από την αρχή να μην τρώω παγωτά και γλυκά και αλμυρά και όλα τα ωραία τέλος πάντων, αλλά έχω και μια αποστολή σ' αυτήν την κοινωνία κύριοι!

Τι εννοείτε τι αποστολή; Μα φυσικά να μεταφέρω τις γευστικές μου αναζητήσεις σε νέους που έχουν όνειρα για έναν γκουρμέ κόσμο!

Γιατί, έχετε ακούσει άλλον να τρώει σάντουιτς με μαρούλι, ρέγκα και σοκοφρέτα; Ποιός άλλος εκτός από μια γαστριμαργική διάνοια σαν και του λόγου μου, θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο;

...μμμ .. εντάξει, η αλήθεια είναι οτι η συνταγή είναι κλεμμένη από έναν φίλο (γαμώ τα γκουρμέ άτομα) του Λου , όπως και η λάκτα βουτηγμένη σε ψαρόσουπα...(τρελλή απόλαυση)!!!

Σας παρακαλώ, όποιος νιώθει ναυτία, έχει κουβαδάκια στην είσοδο του βλογ, μη μου λερώσετε τα πατώματα, χθες έκανε δουλειές η γυναίκα!

Ναι, τελικά ενέδωσα στον πειρασμό... πήρα μια κυρία πολύ συμπαθητική να μου κάνει τα παντζούρια (γιατί από άσπρα είχαν γίνει μπεζ με καφέ πουά με τη βροχή και τη λάσπη που είχαν πάνω) και το σπίτι γενικότερα που μόνο η Ντόλι έλειπε από μέσα για να σιγουρευτείς οτι μπήκες σε στάβλο!
Η οποία κυρία μάλιστα, προσφέρθηκε να έρχεται κάθε μήνα κι αν δεν έχω, λέει, να την πληρώσω δεν πειράζει, αρκεί που της φτιάχνω το κέφι με το γέλιο μου (καλά λέει ο Λου οτι είμαι καραμούζα...)!

Άκουσον άκουσον! Κάτι τέτοιες χαλάνε την πιάτσα!!!

Βρε ανεπρόκοπη, της είπα, άλλες πίνουν βιτριόλι για τα δικαιώματα σας κι εσύ θα μου καθαρίζεις τσάμπα; Ντροπή και αίσχος!
Πάει...το λύσαμε κι αυτό το θέμα...
Τώρα, λέει, που της άνοιξα τα μάτια... θα χρεώνει παραπάνω...φΤού!
Ας είναι!

Σας αφήνω τώρα, μόλις βρήκα μια συνταγή για φακές σαλάτα και πάω να τη φτιάξω...
Πρέπει να τρώω ελαφριά το βράδυ γαμώ το φελέκι μου (πρέπει να κοιτάξω τα νεύρα μου!).

Α, να μην ξεχάσω να σας πω, βρήκα και μια άλλη συνταγή ... τσιζκέικ σοκολάτα... ΔΙΑΙΤΗΣ!!!
Θα το φτιάξω μάλλον μέσα στο ΣΚ και θα σας ενημερώσω (ναι ... μην ξεχάσεις!)!

Αααααααααα.... βράσαν οι φακέεεεεεεες!!!!!!!


#$@%^&*#@@!!!!!!!!!


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα πρωί!

Φτάνω στη δουλειά 8.00 η ώρα!

Πάω στη διπλανή καφετέρια, θρονιάζομαι στο πιο χουχουλιάρικο τραπέζι, αυτό του προσωπικού (στα ώπα ώπα μ' έχουν), παραγγέλνω έναν καπουτσίνο ντικαφ (τρομάρα σου... ο ντικάφ σε μάρανε.... οι σοκολάτες που κατεβάζεις κάθε μέρα δε σε πειράζουν), παίρνω κι ένα περιοδικό από τη στοίβα και περιμένω να πάει 9.00 για να πάω στη δουλειά.

Διαβάζω για τους κατοίκους της Λάρυμνας, τους νοικιασμένους εργάτες και τους νεκρούς της Λάρκο. Αυτό ήταν, η εβδομάδα μόλις άρχισε στραβά!

Γυρνάω σελίδα και πέφτω πάνω στο άβατο των Εξαρχείων και πως να κυκλοφορούμε για να μην θεωρηθούμε ύποπτοι (ούτε στο Χάρλεμ τέτοια κατάσταση, σου λέει ο άλλος!)
Πάω παρακάτω... άλλο άρθρο για τους Γερμανούς Ναζί και Άριους...

Μα ποιός σκατά είναι ο αρχισυντάκτης εδώ πέρα μέσα, και τι θέλει από μένα πρωινιάτικο;

Στη επόμενη σελίδα, το μεγάλο κραχ του '29... να σου μιλήσω εγώ για το δικό μου κραχ, να σου φύγει το τσερβέλο!

Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα, πήγε 9.05 κι εγώ ήμουν ακόμα αραχτή...
Πέφτει το μάτι μου στο ρολόι και παθαίνω σκορβούτο (αγαπημένη αρρώστια... δεν ξέρω άλλη).
Τσακώνω την τσάντα μου, το ταπεράκι με τα γεμιστά μου, τον καφέ και το νεράκι μου και τρέχω να προλάβω!
Μπαίνω στην εταιρεία και πέφτω πάνω στο ξενόγλωσσο αφεντικό που με κοιτάει στραβά..

"Καλημέρα, τι κάνεις;" του λέω όλο γλύκα (μπλιάχτς).

"Τώρα είμαι καλά" μου απαντάει με φανερό υπονοούμενο οτι έχω αργήσει!

Γαμώ την καρμπονάρα μου, γαμώ!

Κάθομαι στο γραφείο της λογίστριας κι ευχαριστώ τον θεό που σήμερα έχω υπολογιστή. Αυτός όμως (ο θεός ντε!) μου αποδεικνύει για άλλη μια φορά οτι δεν υπάρχει και η λογίστρια μπαίνει στην εταιρεία. Σηκώνομαι και πάω σε άλλο γραφείο και είμαι τυχερή αφού έχει καρέκλα να κάτσω!
Και τώρα ...τι;;!! Θα με βλέπει ο ξενόγλωσσος να αρμενίζω στα πέλαγα, χωρίς να κάνω τίποτα; Πως θα δικαιολογήσω την παρουσία μου και τον "διαστημικό" μισθό μου;

Έτσι λοιπόν κάθομαι εδώ, με 2 κόλλες από το φωτοτυπικό και σα να γράφω διαγώνισμα, συμπληρώνω άλλη μια ανάρτηση στο "καταραμένο μου ημερολόγιο".
Δεν περνάνε κι αυτές οι ρημάδες οι μέρες να πάρω το δισάκι μου να πάω στο σπιτάκι μου! Έχω σκαλίσει όλον τον τοίχο πίσω από τη λεκάνη της τουαλέτας, σβήνοντας μέρες! Σε λίγο θα πάρω και κάνα κουτάλι να σκάψω τούνελ να δραπετεύσω!

Amanita Muscaria - Η μεγάλη απόδραση

3 βδομάδες έμειναν για το εξιτήριο μου από το Αλκατράζ των επιχειρήσεων!

(μισό παιδιά, να πιω μια γουλιά καφέ και συνεχίζω... Έχω να γράψω με το χέρι ..ουουουου... κάτι μήνες... Αφού πριν που ήθελα να γράψω το "Amanita Muscaria" έφερα 5 βόλτες το στυλό για να βρω από που αλλάζει για τα αγγλικά!)


Εκτός όμως από αυτά που περνάω εδώ μέσα, έχω και τα δικά μου.
Αυτό που τρώγομαι με τα ρούχα μου!

Έχω την εντύπωση οτι θα πρέπει να μου κάνουν όλα μου τα ρούχα κι εκτός από ένα τζιν για κρασοπατέρες που έχω πάρει, αρνούμαι να αγοράσω οτιδήποτε άλλο είναι μεγαλύτερο από το νούμερο οικογενειακής σκηνής για πολύτεκνους!

Πήγαμε το Σάββατο σε ειδικό μαγαζί για τύπους σαν κι εμένα, κι εκτός από το ότι όλα ήταν λες και τα είχα δανειστεί από την γειτόνισσα την κυρία Ευταξία που είναι 73 χρονών, με χρυσά κουμπιά, πιέτες και τσαχπίνικα γυαλιστερά υφάσματα (αυτά ήταν για καλά), αλλά ήταν και πανάκριβα...(τσιφούτηηηη...).
χΑ! Φεύγουμε άρον άρον και πάμε σε γνωστό αθλητικό κατάστημα, βουτάω 2 φορμίτσες γυμναστικής (αχρείαστες να 'ναι... ναι καλά!) κι ησύχασα!

Πάντως, κάτι πρέπει να κάνω και με παλτό γιατί δεν κλείνει!
Έχουμε κάτι ωραίες κουβερτούλες στο σπίτι, από τη γιαγιά μου... ξέρετε, αυτές τις λεοπαρδαλέ με την ξαπλωμένη τίγρη πάνω.. έκτακτες!
Λέω να την κάνω πόντσο... με μια τρύπα που το κεφάλι μου θα ξεπροβάλει από το σώμα της τίγρης...

Μετά απ' αυτό, ο Γκαλεάνο θα ψάχνει απεγνωσμένα το τηλέφωνο μου... τρέμετε Κοτέντοι!

Κι επειδή σ' αυτό το σημείο αρχίζω να καταλαβαίνω οτι σας έχω ψιλοζαλίσει τον έρωτα με τη γκρίνια μου, λέω να βάλω μια τελεία!

(...θαυμαστικό έβαλα ο βλαξ... )

...ας βάλω λοιπόν την

.

...ας βάλω και μια - για σιγουριά!


υ.γ. αν δεν αφήσετε σχόλια, δεν θα παρεξηγηθώ... πρέπει να είστε εξαντλημένοι από τη γκρίνια, όσοι φτάσατε εδώ κάτω...!



Μουσαφιραίοι...