Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Αγαπητοί αναγνώστες (όσοι μείνατε δηλαδής)

Θα έχετε διαπιστώσει ότι έχω παρατήσει λίγο το βλογ, καθώς επιδίδομαι σε άλλες εργασίες εξίσου σοβαρές (σιγά μη σκίσεις κάνα καλσόν).
Έχω αναλάβει (όπως έχω πει στο παρελθόν) την στιλιστική επιμέλεια του πιο σημαντικού γάμου της χρονιάς.

Είπα λοιπόν να σας γράψω τον πόνο μου.

Ο γαμπρός, με τα μελομακάρονα που έχει σαβουριάσει την τελευταία εβδομάδα, όχι μόνο δεν θα μπαίνει στο σομόν λαμέ κοστουμάκι που με τόσο κόπο σχεδίασα, αλλά θα πρέπει να του αλλάξω και χτένισμα για να του κρύψω τα παραφουσκωμένα του μάγουλα.

Η νύφη, αρνήθηκε να φορέσει το σέξι νυφικό που της διάλεξα και θα φορέσει ένα άλλο, φτιαγμένο από σοκολατάκια. Ήμαρτον Παναγία μου! Ίσως λόγω των ημερών να βάλω την πινελιά μου και να τοποθετήσω λεπτομέρειες από μελομακάρονα και κουραμπιέδες, αλλά φοβάμαι μην της ορμίσει ο γαμπρός και της καταφέρει καμιά δαγκωνιά, του χυμήξουν τα συμπεθέρια να τον τσαλαμαλίσουν (αλλά που να βρουν μαλλί), ανακατευτούν κι οι κουμπάροι και γίνουμε μύλος. Ας μείνει με τα σοκολατάκια της λοιπόν να έχουμε όλοι το κεφάλι μας ήσυχο.

Η κουμπάρα (η μια) με έκανε χρυσή να της βρω φόρεμα και στο τέλος δεν της άρεσε γιατί το ήθελε χρωματιστό. Την έκανα χρωματιστή και της κότσαρα και ένα καπέλο για να της κλείσω το στόμα.

Η άλλη κουμπάρα (η ινκόγνιντο) ήταν πολύ βολική, δεν μπορώ να πω. Κι αυτή φαν των καπέλων, εξοικονόμησε ένα ωραιότατο πράσινο φυτό στο κεφάλι.

Η ΤΟΠ καλεσμένη καλλιτέχνις... ααααχ... η καλλιτέχνις. Την επόμενη φορά που θα μου φέρει αντίρρηση σε αυτά που θα της δώσω να φορέσει ... θα την στείλω στον Μάρκελο!

Η Kιλ Mπιλ! Τι να πρωτοπείς γι' αυτό το κορμί στο κίτρινο κοστούμι; Δεν σε παίρνει κιόλας να μιλήσεις με τη χατζάρα που κρατάει!

Αμ η άλλη; Η κυρία Κοκκινομπάλονο; Που έκατσα, έβγαλα τα ματάκια μου να της ράψω το φόρεμα της Γκάγκας για να την πείσω να έρθει στον γάμο και αυτή... τι έκανε; Πήρε το φόρεμα και πάει σε άλλο γάμο κυρίες και κύριοι! Εμ βέβαια... τέτοιους πελάτες να έχεις, κρίση σου λέει μετά!

Τίποτα, βασίζομαι στην τελευταία μου ελπίδα, τον Κώστα! Είμαι σίγουρη πως δεν θα με απογοητεύσει και θα φορέσει το σορτσάκι από χρυσαφί πούλιες που του έραψα (πούλια πούλια τον καημό μου), θα κάνει και το μαλλί φράντζα και θα έρθει (αν δεν τον μαζέψουν στον δρόμο για προσβολή δημοσίας αιδούς). Γιατί πάνω απ' όλα είναι κύριος (μ' αυτό το σορτσάκι; μπουάχαχαχαχααα) και τον κρατάει τον λόγο του!

Υπομονή αγαπητοί, θα έρθει και η ώρα που θα έχω στα χέρια μου μπόλικο φωτογραφικό υλικό... από τον μπουφέ!

Σας φιλώ σταυρωτά και ζω για το Σάββατο που θα αντικρίσω αυτό το συγκινητικό θέαμα (είπαμε... τον μπουφέ)!!!






Θα καεί το πελεκούδι!!!



Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Η δύναμη της τηλεόρασης

Το ξέρω οτι ο τίτλος είναι παραπλανητικός μέρες που είναι.

Το ξέρω οτι ο Νικητας μέχρι πριν από λίγο ήταν αρκετά μπροστά για να ξαναβγεί δήμαρχος της Αθήνας και να αποτελειώσει εμάς και το έργο του.

Επίσης είναι φανερό οτι στη Θεσσαλονίκη, ο Πανίκας θα βγαίνει μέχρι να πεθάνει. Είναι γνωστό άλλωστε οτι ο Ζορό είναι ανίκητος.

Όμως ρε φίλε, πως είναι δυνατόν αυτή η εντελώς άθλια παρουσιάστρια, να είναι εκτός τηλεόρασης, αλλά το σόι της να εξακολουθεί να μου πρήζει αυτά που ευτυχώς δεν διαθέτω;

Τελικά αυτή η συμπρωτεύσουσα με έχει σημαδέψει πολύ άσχημα!



Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Μόνη σαν το λεμόνι*

Εδώ λοιπόν στο γραφείο... μόνη.
Να παλεύω με ένα σκατοεξαρτηματάκι της τηλεφωνικής μου συσκευής, που κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο (σπάνια τις τελευταίες μέρες) πέφτει και μου σπάει τα νεύρα.
Εντάξει δεν έχω και πολύ για να μου σπάσουν τα νεύρα εντελώς αφού όπως προείπα είμαι μόνη σαν το λεμόνι σ' αυτή την εταιρεία.
Αααχ.. που είναι οι εποχές που γέμιζαν τα γραφεία από τις γλυκές αγριοφωνάρες των πωλητών; Τώρα μιλάω μόνη μου εδώ μέσα!
Που είναι οι μέρες που μου άφηναν οι άχρηστοι όλα τα ποτήρια του καφέ τους άπλυτα στον νεροχύτη; Τώρα πλένω μόνο το δικό μου και βγάζω και τα πλυμένα από τα ντουλάπια και τα ξαναπλένω για να νομίζω οτι έχω συναδέλφους!
Οκ να μην τα παραλέω, έχω 2 συναδέλφους οι οποίοι είναι όλοι την ώρα εκτός για ραντεβού (τύπου... γιατί ο ένας χθες γύρισε με κάτι σακούλες από το σούπερ μάρκετ) και έχω κι έναν εργοδότη, ο οποίος είναι φάντασμα!
Αυτό από τη μια είναι καλό γιατί δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου , αλλά από την άλλη είναι κακό όταν τον ψάχνεις για να σε πληρώσει!
Όπως καταλαβαίνετε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, καθώς και "αποφάσισε κυρά μου τι θες επιτέλους από τη ζωή σου;"
Μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ δουλειά παρακαλώ μπορώ να έχω για μια φορά στη ζωή μου;;;

Ουφ συγχίστηκα πάλι και μου άνοιξε η όρεξη, έτσι ακριβώς όπως και η Σούζι!






*Αφιερωμένο στον Κώστα που χθες έβλεπε φαντάσματα! :)

Μουσαφιραίοι...