Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Κι άλλο reunion?

Μα τι θα γίνει με μένα; Θα γράφω κάθε φορά που θα γίνεται reunion?
Εμ, έτσι που καταντήσαμε...

Τώρα βέβαια, έγραψα για τη συνάντηση από τη σχολή, μετά είχαμε μια ακόμη συνάντηση τα παιδιά από το λύκειο (που όμως δεν κατάφερα να πάω δυστυχώς, γιατί η κοιλιά μου δε βοηθούσε την κατάσταση) και χθες η συνάντηση με τα παιδιά από το γυμνάσιο (ναι, άλλαξα 3 σχολεία... τώρα περιμένω το reunion του δημοτικού! :Ρ) παρέα με τον αγαπημένο μας φιλόλογο που είναι πια 86 χρονών!

Κάθε φορά που βρισκόμαστε, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τελειώσαμε το γυμνάσιο. Κάνουμε τα ίδια αστεία, τα ίδια πειράγματα, εγώ τυχαίνει και κάθομαι πάντα δίπλα στον ίδιο συμμαθητή που έτσι κι αλλιώς είχαμε πολύ ωραία χημεία στη βλακεία και όλα είναι τέλεια!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χθεσινό, αφού να φανταστείτε, ήμασταν 23 άτομα από τα 39 που είχε η τάξη μας. Λες και κάναμε βάφτιση στην ταβέρνα...
Στην κορυφή του Πι των τραπεζιών έκατσε ο δάσκαλος και όλοι γύρω γύρω λέγαμε τα νέα μας. Αυτός παρακολουθούσε συγκινημένος που μετά από τόσα χρόνια, δεν αλλάξαμε καθόλου και κάθε φορά που συναντιόμαστε, είμαστε σα μια τρελλοπαρέα που θα αγαπιέται για πάντα!

"Χαίρομαι που σας έκανα μια παρέα και που είστε όλοι τόσο καλά παιδιά" μας είπε μόλις του φέραμε την τούρτα γενεθλίων του και λίγο πριν σβήσει το κεράκι του έκανε μια ευχή στα φωναχτά... "να είστε πάντα έτσι δεμένοι, αυτή είναι η ευχή μου!"

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον άνθρωπο αυτόν, που μας έκανε "ανθρώπους", που μας έμαθε να συναγωνιζόμαστε τους φίλους μας στη μάθηση, που μας έμαθε την ουσία της ζωής (αν και πολλοί μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, τη χάνουμε), αλλά που πάνω απ' όλα, μας έμαθε να είμαστε φίλοι!!! 

Να είστε πάντα καλά δάσκαλε... σας αγαπάμε πολύ! :)


Μουσαφιραίοι...