I 'm back (δεν ξέρω για πόσο βέβαια)

Κατάφερα να συνδεθώ ξανά με τον λογαριασμό μου και είμαι εδώ!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα, έχουν αδειάσει τα blogs, έχουν "φύγει" αγαπημένοι μας άνθρωποι από δω μέσα, έχει αλλάξει η ζωή μας γενικώς. 

Οι γρήγοροι ρυθμοι δεν μας επιτρέπουν πια να έχουμε χρόνο για τα νέα μας σε μορφ

ή ολόκληρων διηγημάτων όπως κάναμε παλιά και έχουμε μαζευτεί όλοι στο fb.

Κάναμε παιδιά, μεγάλωσαν, μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί, αποκτήσαμε μυωπία, αστιγματισμό και τελευταία και πρεσβυωπία και λίγο δυσκολευόμαστε να καθόμαστε και πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη.

Βολευόμαστε στην άνεση του καναπέ μας και την οθονίτσα του κινητού μας, σκρολάροντας αμήχανα και πολλές φορές αφηρημένα για τα νέα των γνωστών μας, των φίλων μας και του κόσμου γενικότερα.

Ξέρω οτι πια δεν γράφω για κανέναν πέρα απο τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να αποφορτίζομαι αλλά και για να έχω κάτι να διαβάζω στα βαθιά μου γεράματα που όπως μου είπε και ο γιος μου προχθές, δεν αργούν να έρθουν.

Η πρώτη επαφή μου λοιπόν μετά από τόσα χρόνια, μόλις ολοκληρώθηκε.

Σι γιου σουν Άι χόουπ (μην ξεχνιόμαστε οτι κατέχουμε και κάμποσες ξένες γλώσσες) :P 

Δώσε νέα στον λαό!

Ένα γρήγορο φλας μπακ (γιατί έχουμε και δουλειές).

Πριν λίγες μέρες κλείσαμε έναν ολόκληρο χρόνο από τότε που μας έκλεψαν το αμαξάκι μας!

Αχ, το αμαξάκι μας! Ένα ωραιότατο ολοκαίνουριο swiftάκι! Ένα μπλε ωραίο χρωματάκι, με όλα τα κομφόρ μέσα: καρεκλάκια των παιδιών, καροτσάκι του μωρού, όοοολα μου τα cd (από Αγγελάκα μέχρι Μπρους Σπρινγκστιν), τα γυαλιά ηλίου μου, τα γυαλιά μυωπίας, τη σκηνή μας, κάτι παιχνίδια των παιδιών και ... τέλος πάντων μην βγάλω φωτοτυπία της δήλωσης που κάναμε στην αστυνομία και την αναρτήσω γιατί θα διαβάζετε 3 μέρες με όλα αυτά που είχαμε μέσα.

Να φανταστείτε, αν καμιά μέρα ξεχνούσαμε τα κλειδιά από το σπίτι, άνετα μέναμε στο αμάξι για καμιά βδομάδα!
Μόνο ψυγείο δεν είχε αλλά αν έψαχνες, σίγουρα κάτι θα έβρισκες από κονσέρβες ή κάνα ξεχασμένο σακουλάκι με μπισκότα.

Ποιο είναι όμως το καλύτερο; Οτι την προηγούμενη ημέρα, είχαμε ξεχρεώσει το δάνειο για την αγορά του! Καταπληκτικό;
Πάω η καλή σου εγώ να πάρω το αμάξι και να πάω στη suzuki να πάρω την κυριότητα ... πουθενά το αμάξι! Έμεινα με την κυριότητα στο χέρι!

Τι να λέμε... χαρτούρα; 2 ώρες στην ασφάλεια για να δηλώσουμε την κλοπή;
Και μόλις μας βλέπει ο μπατσούλης, τι μας λέει; "Σας κλέψανε το αμάξι; Τι ήταν swift ή smart; Ααα... έχουμε πολλές κλοπές εδώ στην περιοχή... 80 αμάξια σε 2 μήνες"
Μπράβο παλικάρι! Βλέπω κάνετε καλή δουλειά και είσαστε περήφανοι γι' αυτό! 
Αντί για τα παραπάνω, είπα να πω κάτι άλλο "α, κλέβουν τα μικρά ε; Το επόμενο αμάξι μας θα είναι φορτηγό, Λου μου".
 
Στο καπάκι, έρχεται μια κοπέλα να δηλώση την κλοπή του δικού της swift που είχε παρκαρισμένο ακριβώς κάτω από το αστυνομικό τμήμα (σαΐνια τα παιδιά λέμε, τίποτα δεν τους ξεφεύγει) κι ακόμα ένα παλικάρι για την ίδια δουλειά.
 
Τους βλέπει ο πολυάσχολος μπατσούλης και τους λέει:
"Όλοι εσείς για δήλωση κλοπής ήρθατε;"
"Ναι", απαντάνε κι οι δυο
"Και τι σας κλέψανε;"
Λέει η κοπέλα για το swift της και το παλικάρι μας ρίχνει την κεραμίδα: 
"Εμένα το φορτηγό μου".
 
Πωωωω... ούτε φορτηγό δεν μπορείς να πάρεις τη σήμερον ημέρα! Μα γιατί να κλέψουν φορτηγό; Τι να το κάνουν; Θα πάνε ομαδική εκδρομή στη Σαρωνίδα; Τι να πω;
Τότε ο μπατσούλης που τρόμαξε από την υπερβολική δουλειά που του βγήκε ξαφνικά, μας λέει:
"Δε μπορεί βρε παιδιά, για ψαχτείτε λίγο!"
Αααχ, ωραίες στιγμές.

Να μην πολυλογώ (ναι.. καλά..) τώρα οδηγώ ένα γαλλικό αμάξι, που ταιριάζει με την γαλλική μου ανατροφή και έχει και χώρο για πτι φουρ πίσω από το χειρόφρενο (τι; είναι χώρος αποθήκευσης; ε, κι εγώ τι λέω;) :Ρ


υ.γ. 2 ποστάκια σε 15 μερούλες; Το έκαψα λέμε! :Ρ

Μα πως περνάν τα χρόνια;

Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να μπω εδώ μέσα (καλά, μπορείς να δεις την ημερομηνία από το προηγούμενο ποστ καημένη... δεν αλλάζει ο άνθρωπος).
 
Τι να σας πρωτο πω; Ας αρχίσω από τα επαγγελματικά:
Αυτή την καταπληκτική δουλειά που είχα; Ε, την έχασα. Ναι, ναι, αυτή τη δουλειά που κάθε πρωί που έφτανα έτρωγα 5 μπουγάτσες από τον Γιαννάκη που είχε την καφετέρια δίπλα, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Που έκανα όλες τις δουλειές κι ας με προσέλαβαν για γραφίστρια - γραμματέα. Που μου γύριζαν τα άντερα με το αφεντικό αδερφό γνωστής τηλεοπτικής Αστέρως (ότι να 'ναι)!

Τέλος πάντων. Η εταιρεία λόγω κρίσης αλλά και σωωωωστής επιλογής διευθύνοντως συμβούλου (αυτόν που ανέφερα πιο πάνω), αλλά πάνω απ' όλα γιατί ήταν Ιταλική και ως γνωστό (και περιμένω τον φίλο μου τον Μίστερ Μπιλ να επιβεβαιώσει) οι Ιταλοί ασχολούνται μόνο με τις γυναίκες και τα σεξουαλικά αστεία και καμιά φορά πίνουν και κάνα εσπρεσάκι στο πόδι μετά τη μακαρονάδα τους.
(Ουφ... τέλειωσε η πρόταση... με μια ανάσα τα 'πα!)

Φαληρίσαμαν το λοιπόν και η τελευταία που έφυγε από 'κει μέσα, ήμουν εγώ. Κλείδωσα και ταχυδρόμησα τα κλειδιά στας Ιταλίας. 

Από τότε, μένω σπίτι και μεγαλώνω τα παιδάκια μου. Α, σας το είπα; Δε σας το είπα. Είπα μια που κάθομαι, δεν κάνω άλλο ένα παιδάκι να έχω να ασχολούμαι; Ε, και έκανα! Αγόρι κι αυτό! Έχω πήξει στο σώβρακο αλλά περιμένω να μεγαλώσουν και να μου ανταποδώσουν όλα αυτά που έκανα γι' αυτούς και να παντρευτούν το λιγότερο μια κοπέλα που εγώ η μανούλα θα διαλέξω! Χο χο χο... ακούω φωνές!

Ο μεγάλος έχει ξετσουμίσει και πάει ΚΑΙ σχολείο... εντάξει παιδικό σταθμό κι αυτό μόνο και μόνο γιατί ήταν μικρός για να τον πάρουν στο Χαρβαρντ!
Ο μικρός έχει ήδη αρχίσει να αλωνίζει στο σπίτι και να βρίζει σε ακαταλαβίστικα όταν του πούμε κάτι που δεν του αρέσει. Ακόμα δε μιλάει όπως καταλάβατε αλλά ευτυχώς γιατί πολύ φοβάμαι ότι η πρώτη του κουβέντα θα είναι "α παράτα με ρε μάνα".

Ο μεγάλος ( ο μικρός Τρότσκι δηλαδή αν θυμάστε) υποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία ότι όλα πάνε καλά με τον αδερφό του, αλλά όποτε δεν κοιτάμε, του ρίχνει κάτι σβουριχτές ξανάστροφες άνευ προηγουμένου! 
Όταν τον πετυχαίνω να του τη σβουράει, τόνε τσακώνω και τον βάζω για 5 λεπτά στην καρέκλα ηρεμίας, για να σκεφτεί τι έκανε και να πάει να αγκαλιάσει, να φιλήσει τον αδερφό του και να του ζητήσει συγγνώμη. 
Όπως καταλαβαίνετε έχει παίξει πολύ αυτή η Αγγλίδα νταντά στο σπίτι μας, αλλά κάποτε θα τους λέμε "σας μεγαλώσαμε σαν λόρδους".

Τι να πεις, παιδιά είναι κάποτε θα τα βρούνε. 
Ελπίζω δηλαδή γιατί έχουμε και μεγάλη περιουσία (3 παπουτσοθήκες παπούτσια) και θα ήταν κρίμα να τσακωθούν στη μοιρασιά! :Ρ

Αυτά λοιπόν για αρχή (μια νέα αρχή).
Ελπίζω να επανέλθω σύντομα. 
Σας αφήνω γιατί ξύπνησε ο μικρός μαστοράκος! :)

Α τουτ α λ' έγ (για να μην ξεχνάμε και τη γαλλική μας ανατροφή) :Ρ

Κι άλλο reunion?

Μα τι θα γίνει με μένα; Θα γράφω κάθε φορά που θα γίνεται reunion?
Εμ, έτσι που καταντήσαμε...

Τώρα βέβαια, έγραψα για τη συνάντηση από τη σχολή, μετά είχαμε μια ακόμη συνάντηση τα παιδιά από το λύκειο (που όμως δεν κατάφερα να πάω δυστυχώς, γιατί η κοιλιά μου δε βοηθούσε την κατάσταση) και χθες η συνάντηση με τα παιδιά από το γυμνάσιο (ναι, άλλαξα 3 σχολεία... τώρα περιμένω το reunion του δημοτικού! :Ρ) παρέα με τον αγαπημένο μας φιλόλογο που είναι πια 86 χρονών!

Κάθε φορά που βρισκόμαστε, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τελειώσαμε το γυμνάσιο. Κάνουμε τα ίδια αστεία, τα ίδια πειράγματα, εγώ τυχαίνει και κάθομαι πάντα δίπλα στον ίδιο συμμαθητή που έτσι κι αλλιώς είχαμε πολύ ωραία χημεία στη βλακεία και όλα είναι τέλεια!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χθεσινό, αφού να φανταστείτε, ήμασταν 23 άτομα από τα 39 που είχε η τάξη μας. Λες και κάναμε βάφτιση στην ταβέρνα...
Στην κορυφή του Πι των τραπεζιών έκατσε ο δάσκαλος και όλοι γύρω γύρω λέγαμε τα νέα μας. Αυτός παρακολουθούσε συγκινημένος που μετά από τόσα χρόνια, δεν αλλάξαμε καθόλου και κάθε φορά που συναντιόμαστε, είμαστε σα μια τρελλοπαρέα που θα αγαπιέται για πάντα!

"Χαίρομαι που σας έκανα μια παρέα και που είστε όλοι τόσο καλά παιδιά" μας είπε μόλις του φέραμε την τούρτα γενεθλίων του και λίγο πριν σβήσει το κεράκι του έκανε μια ευχή στα φωναχτά... "να είστε πάντα έτσι δεμένοι, αυτή είναι η ευχή μου!"

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον άνθρωπο αυτόν, που μας έκανε "ανθρώπους", που μας έμαθε να συναγωνιζόμαστε τους φίλους μας στη μάθηση, που μας έμαθε την ουσία της ζωής (αν και πολλοί μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, τη χάνουμε), αλλά που πάνω απ' όλα, μας έμαθε να είμαστε φίλοι!!! 

Να είστε πάντα καλά δάσκαλε... σας αγαπάμε πολύ! :)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Πάντα μου άρεσε αυτό το τραγούδι αλλά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς το νόημα αυτής της φράσης.

Μέχρι την προηγούμενη Κυριακή. 

Συνάντηση με τους παλιούς φίλους και συμφοιτητές!!!

Αυτό ήταν! Το κατάλαβα! Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Οι ίδιες πλάκες, τα ίδια πειράγματα, οι ίδιες παραγγελίες στο μεζεδοπωλείο, γλυκό μετά...

Τίποτα όμως δεν ήταν όπως παλιά. Ο Μ. παντρεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, ο Ν. παντρεύεται το Σάββατο, ο Μ. άφησε τη γραφιστική μετά από 10 χρόνια, εγώ είμαι έγκυος στο 2ο παιδί, ο Σ. πετυχημένος επιχειρηματίας, τα 2 κορίτσια τις παρέας δεν κατάφεραν να έρθουν γιατί είχαν πάει για φαγητό στα πεθερικά... Μόνο  ο Π. παραμένει ο ίδιος κι απαράλλαχτος!

Αααχ... τι ωραίες εποχές ξαναθυμηθήκαμε; Και φυσικά, γέλια μέχρι δακρύων... παραλίγο να γεννήσω σας λέω!

Τώρα ξανά τα κεφάλια μέσα, μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε!

Εις το επανιδείν παιδιά! :)