Γυρνούσα στο σπιτάκι μου μετά από μια κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, για να μην αναφερθώ και στις δουλειές που τρέχω τ' απογεύματα προκειμένου να προλάβω να τα έχω όλα έτοιμα για τον γάμο μου την άλλη εβδομάδα!
Την Παρασκευή λοιπόν, είχα κανονίσει να μην κάνω τίποτα και στις 6.00 ακριβώς να είμαι στο σπιτάκι μου και να απολαμβάνω το καφεδάκι μου στον κήπο....Ώσπου ήρθε η καταραμένη ώρα!
Σχολάω, μπαίνω στο αμαξάκι μου, βάζω μπρός και ξεκινάω! Από την ώρα που βγήκα στον κεντρικό δρόμο, να σου μπροστά μου ένα αυτοκίνητο με οδηγό (;) μια από αυτές τις κυρίες που τερματίζουν την καρέκλα στο παρπρίζ και δαγκώνουν το τιμόνι για την (πολύ συχνή ) περίπτωση που αυτό αποφασίσει να πάρει καμιά πρωτοβουλία και να αποχωρίσει από το ταμπλό αφού του έτυχε τέτοιος "πιλότος"!
Με πήγαινε καροτσάκι σε όλη τη διαδρομή αφού η μεγαλύτερη ταχύτητα που πρέπει να έπιασε, ήταν μόλις 20 με 25 χιλ την ώρα και μπορεί να λέω και πολλά. Έστριβε ακόμα κι απο τα στενά που είχα την πρόθεση να στρίψω κι εγώ για να αποφύγω την κίνηση. Ήθελα να 'ξερα, γιατί ήθελε να αποφύγει την κίνηση όταν ακόμα κι οι σταματημένοι πήγαιναν πιο γρήγορα απ' αυτήν!
Τα νεύρα μου είχαν γίνει μαλλιά κανταϊφιού, αφού δεν μ' άφηνε καν να την προσπεράσω.
Σε ένα στενό που είχαμε στοπ σταμάτησε, τσέκαρε οτι δεν έρχεται αυτοκίνητο..και λογικά έπρεπε να περάσει ...αλλά.. όοοχι ...είχε πληροφορηθεί φαίνεται οτι ερχόταν κι άλλο αυτοκίνητο από Σουηδία, και περίμενε να περάσει κι αυτό!
Εγώ (άλλο τσακάλι των δρόμων) από τα νεύρα μου, τσέκαρα δεξιά οτι δεν έρχεται τίποτα που να με κάνει να σταματήσω και χωρίς να δω αν ξεκίνησε η κυριούλα μπροστά, βάζω μπρός και της δίνω μια, που δεν είχε ταίρι!
Ευτυχώς ήταν πολιτισμένη, βρέθηκε κι ένας καλός κύριος που μας κατεύθυνε, γιατί 10 χρόνια οδηγώ αλλά δεν έχω τρακάρει ποτέ και είπα κι εγώ να μην την πιάσω από το μαλλί και τη φέρω τρεις σβούρες που με είχε κάνει Τούρκο μισή ώρα να με σέρνει από πίσω της με 25 χιλ., και να δείξω την καλή αγωγή που τόσα χρόνια με πλάκωναν στο ξύλο οι γονείς μου για να αποκτήσω!
Κάναμε στην πάντα (τι λέγειν, μπίθουλα) τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να ψάχνουμε τις ζημιές. Της κυρίας είχε μπεί όλος ο προφυλακτήρας μέσα, είχε σπάσει το δεξί φανάρι και το πορτ μπαγκάζ δεν άνοιγε ούτε με λοστό! Και να φανταστείς οτι ήταν από τα πολύ παλιά που τα φτιάχναν και γερά!
Γυρνάω να κοιτάξω τι έπαθε το δικό μου και τι να δω...άθικτο, ούτε γρατζουνιά κυρίες και κύριοι! Φωνάξαμε την ασφάλεια μου, κι αφού είχαμε πει την ιστορία της ζωής μας και γνωριστήκαμε καλύτερα με την συντρακαρισθήσα ήρθε μετά από 3 τέταρτα (θερίζουν φαίνεται οι οδηγοί τύπου "δαγκώνω το τιμόνι και μπερδεύω το γκάζι με το φρένο" στις μέρες μας) ένας έμπειρος γνώμων και δεν πίστευε στα μάτια του ούτε κι αυτός!
"Πως το 'κανες αυτό;" μου λέει.
"Ε, ή έχουμε ταλέντο στο σημάδι ή δεν έχουμε" απάντησα με χάρη!
Έβγαλε τις φωτογραφίες του, μου αρνήθηκε κατηγορηματικά να ποζάρω σε μια απ' αυτές, ακόμα κι όταν τον διαβεβαίωσα οτι έχω φωτογένεια, μας πήρε τα στοιχεία και μας άφησε. Ζήτησα χίλια συγγνώμη από την κυριούλα για την αναστάτωση που της προκάλεσα, χωρίς να αναφέρω την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει αυτή τόσες ώρες από πίσω της λες και πήγαινα Θεσσαλονίκη, κι έφυγα με αξιοπρέπεια που δεν έχω ξανασυναντήσει στον χαρακτήρα μου όσα χρόνια γνωρίζω τον εαυτό μου!
Αααχ, έφτασα στο σπίτι στις 9.00 από τις 5.00 που έφυγα από το γραφείο!
Πάει το απογευματινό μου όνειρο με καφέ στον κήπο αφού έφτασα τη μαύρη νύχτα και κατάκοπη και το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να κοιμηθώ από τις 9.30!
Το αυτοκινητάκι μου πριν το τρακάρισμα...
..και μετά!
Υ.Γ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχω αρχίσει να αισθάνομαι ανακούφιση που στάθηκα τόσο τυχερή και δεν χρειάστηκε να τρέχω και σε συνεργεία μέρες που είναι!
Πήρε λοιπόν την τιμωρία της η κυριούλα και ησύχασε ...για να μάθει να πηγαίνει σαν την κότα!Βέβαια μπορεί ο επόμενος λογαριασμός της ασφάλειας μου να είναι λίγο τσιμπημένος, αλλά δεν έχουμε ανάγκη εμείς, όπως θα διαβάσατε και στο προηγούμενο ποστ, θα δωρίσω ένα οικοπεδάκι στην ασφαλιστική και ξόφλησα!
