Η γειτονιά μου (βόλιουμ τού)

(εδώ το βόλιουμ ουάν).. φυσικά η γειτονιά μου έχει πολλά νούμερα (ναι παιδιά... εκτός από μένα έχει κι άλλαα..)!

Ας πιάσουμε λοιπόν την μπροστινή πλευρά της πολυκατοικίας μας! Στηηην μπροστινή πλευρά, μένει ο διαχειριστής μας!

Εξαιρετικός άνθρωπος και γνώστης των πάντων! Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει άνθρωπος έξω από την αυλή του και να μην ξέρει την ακριβή ώρα αναχώρησης, άφιξης και του λόγου που βγήκε από το σπίτι του!

Καθαρίζει όλη μέρα την αυλή του, για να έχει και καλύτερη πρόσβαση στον δρόμο.. μέσα από το σαλόνι του χάνει λεπτομέρειες. Όταν καθαρίσει τον δικό του κήπο, έρχεται και στον δικό μας ... όχι μόνο για να μας δείξει ότι είμαστε ανεπρόκοποι κι αφήνουμε τα ξεραμένα φύλλα να μας πνίξουν, αλλά και να κατασκοπεύσει μέσα από τις πορτοκαλί μας κουρτίνες!

Ευτυχώς έχουμε φροντίσει να είναι διπλή στρώση όπως ο μουσακάς... οι κουρτίνες μας ντε! Αφού σκάσει από το κακό του που δεν μπορεί να δει τίποτα, κάνει άρπα κόλα καθάρισμα των φύλλων, παίρνει και τη σκούπα μας, την κάνει σύχριστη (έχω αλλάξει 3 σκούπες από πέρσι και να φανταστείτε οτι δεν έχω σκουπίσει ούτε μια φορά!) και πάει για ψώνια στο γειτονικό μίνι μάρκετ όπου μαθαίνει και τα νέα της παρακάτω γειτονιάς!

Το μίνι μάρκετ, το έχει μια κυρία που μένει πάνω από το διαμέρισμα του διαχειριστή! Φαίνεται πολύ συμπαθητική αλλά αν ακούσετε τι λέει το στόμα της κάθε φορά που τσακώνεται με τον άντρα της... θα κοκκινίσει και η πλάτη σας!

Και περνάμε στο δίπλα διαμέρισμα, που το είχε μια κυρία κολαούζο! Αααχ... τώρα δεν είναι σωστό να μιλάω έτσι γι' αυτήν ...γιατί πέθανε τον χειμώνα αλλά ήταν κολαούζο πως να το κάνουμε! Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη ΚΑΙ αυτοκαλιόταν (μα τι λέξηη..) και φυσικά για να μην παρεξηγηθείς αναγκαζόσουν να την καλέσεις! Το σπίτι λοιπόν το άφησε σε μια ζάμπλουτη ανιψιά της που μας έχει πρήξει τον γκιώνη*!

Η κυρία λοιπόν, έχει βαλθεί να κάνει το σπίτι (ένα δυάρι είναι μη νομίζετε..) παλατάκι! Το έχει γκρεμίσει όλο και φυσικά επακόλουθο είναι να ξυπνάμε κάθε μέρα αλλά και τα Σαββατοκύριακα από τα χαράματα που έρχονται τα μαστόρια και κοπανάνε τοίχους και μπήγουν τρυπάνια στα ταβάνια! Άσε δε, που η πολυκατοικία έχει πήξει στη σκόνη και όταν ανοίγεις την πόρτα σου να βγεις στον διάδρομο νομίζεις οτι θα δεις τη Σιγκούρνι Γουίβερ αγκαλιά με τον γορίλα. Όταν καταφέρεις και βγεις από την ομίχλη, χρειάζεσαι πάλι ένα καλό μπάνιο για να μη μοιάζεις με τον μάστρο-Χρήστο τον σοβατζή!

Ααααμ το άλλο; Που το πας το άλλο; Που έχουν φέρει ένα κοντέινερ απ' έξω λες και θα γκρέμιζαν τους δίδυμους πύργους και έχει πιάσει 5 θέσεις πάρκινγκ και βλαστημάμε όλοι μέχρι να βρούμε που θα αφήσουμε τ' αμάξι μας;

Άλλοι έξυπνοι οι υπόλοιποι της γειτονιάς, που βλέπουν κοντέινερ κι αντί να πετάξουν τα σκουπίδια τους κανονικά στον κάδο, που περνάει κάθε μέρα το σκουπιδιάρικο και τα παίρνει, τα πετάνε μέσα εκεί, που κανείς δεν ξέρει πότε θα ‘ρθουν να το ρημαδοπάρουν και να ησυχάσουμε και βρωμοκοπάει ο τόπος! Θα κολλήσουμε τη γρίπη των χοίρων ρεεεε!

Ουφ... μια στάση βρε παιδιά να πιω λίγο νερό και συνεχίζω...

Στο ισόγειο δίπλα από τον Πουαρώ της πολυκατοικίας (τον διαχειριστή.. σας θέλω να είσαστε γάτες!) μένει μια κοπέλα που ούτε που ακούγεται... μέχρι να βάλει μπροστά την μηχανή 3.οοο κυβικών που έχει απ' έξω και να μαρσάρει μέχρι να ζεσταθεί! Κατά τα άλλα είναι γαμώ τα παιδιά!

Απέναντι, υπάρχει ένα πέτρινο παραμυθένιο σπιτάκι που οι ιδιοκτήτες δεν είναι και τόσο παραμυθένιοι κι αν κατά λάθος παρκάρεις το αμάξι σου ένα χιλιοστό μπροστά στο πάρκινγκ τους, βγαίνουν έξω το βράδυ και σου σκάνε τα λάστιχα! Ακούς; Ακούω να λες! Φταίει ο άλλος μετά να μπει και να του ξεριζώσει όλα τα μανιταροφανάρια (ρεζίλι μας έχει κάνει..) από τον κήπο του και τη Χιονάτη με τους 7 νάνους; Η κυρία δε του σπιτιού, μια τσουρόγρια, που νομίζει οτι είναι η Γκιζέλα Ντάλι στα νιάτα της και μου φοράει κάτι κολλητά τζιν που τα βγάζει με εγχείρηση μάλλον μετά και κάτι ξώβυζα μπλουζάκια, κοτσάρει κι ένα λουλούδι στο μαλλί και είναι έτοιμη για τσάρκα! Φυσικά δεν τολμάς να την κοιτάξεις... το βλέμμα της δηλητήριο! Σιγά κυρά ντίβα μας!

Ο άντρας της, ο γνωστός κρεμανταλάς με τα γκρι υφασμάτινα παντελονάκια και τα άσπρα πουκαμισάκια λες και ήταν εισπράκτορας λεωφορείου κι έχει μείνει σ' εκείνη την εποχή, έχει το ίδιο θανατηφόρο ύφος!

Στην ακριβώς απέναντι, δηλαδή δίπλα στην δική μας αλλά από την δεξιά πλευρά (σας πάω ζιγκ ζαγκ για να μη βαριέστε!), μένουν στο ισόγειο μιας 8όροφης πολυκατοικίας, κάτι ξένοι που δεν έχω προσδιορίσει από που ακριβώς είναι, αλλά το πιο πιθανό να προέρχονται από το ανατολικό μπλοκ, γιατί είναι πολύ χαρούμενοι άνθρωποι! Όλη μέρα μαζεύονται 40 άτομα και πίνουν βότκες, τρώνε μεζέδες, γελάνε και μιλάνε φωναχτά! Ζωντανοί άνθρωποι βρε παιδί μου!

Δυο πολυκατοικίες παρακάτω από τ' αριστερά, μένει μια κυριούλα... πω πω πω..! Ναι, έτσι ακριβώς!

Αυτή νομίζει οτι είναι γιατρός χωρίς σύνορα και έχει βαλθεί να σώσει όλες τις γάτες της γειτονιάς από την πανούκλα! Όλη την ώρα είναι στο φαρμακείο (α, να μην ξεχάσω να σας πω για τον φαρμακοποιό!) και αγοράζει αντιβιώσεις, χάπια, σύριγγες και μετά που τη χάνεις που τη βρίσκεις να κυνηγάει γάτες κάτω από τα αυτοκίνητα, να τους χώσει τη βελόνα στον κώλο! Εννοείται οτι αν της πεις αν είδε τη γάτα σου και της την περιγράψεις, η απάντηση θα είναι "Α, ναι, την είδα, την είχε πατήσει ένα αυτοκίνητο!" Απίστευτο!

Ο Φαρμακοποιός της γειτονιάς!

Ναι ναι, με κεφαλαίο "φι", γιατί είναι "Ο" φαρμακοποιός! Όλη μέρα πίνει κοκα κόλα. Το φαρμακείο νομίζεις οτι την έχει γλυτώσει από βομβαρδισμό! Οτι έμεινε από την άλωση της Κωνσταντινούπολης! Τα κουτιά με τα φάρμακα πίσω από τα γυάλινα ντουλάπια, είναι λίμπα! Δεν είναι τίποτα στο σωστό μέρος και όταν ανοίγει ένα ντουλάπι για να σου δώσει αυτό που του ζήτησες (αν το πετύχει δηλαδή), πέφτουν άλλα τρία κουτιά, που τα ξαναπετάει μέσα και με σβέλτες κινήσεις κλείνει το ντουλάπι για να μην του ξανάρθουν στο κεφάλι!

Όταν επιστρέψει στο ταμείο με το πολυπόθητο φάρμακο, φυσάει την 2 δάχτυλα σκόνη που έχει πάνω το κουτί, στα μούτρα σου και ανοίγει τον τόμο με τις τιμές των φαρμάκων για να δει πόσο κάνει!

Εκεί χρειάζεσαι λίγη υπομονή... δεν έχει κομπιούτερ, είναι παραδοσιακός τύπος! Μετά από κάνα τέταρτο, σου ανακοινώνει την τιμή και αν όλα πάνε καλά κι έχεις ψιλά να του δώσεις και όχι 50ευρω, πας σπίτι σου με το πολύ πιθανόν ληγμένο σου φάρμακο! Αλλιώς, σε στέλνει να κάνεις ψιλά και σε φορτώνει και με τα δικά του 50ευρα να του τα χαλάσεις! Έχει μια πάρα πολύ αστεία και δυνατή φωνή και είναι πολύ παράξενος! Όλοι όμως στη γειτονιά τον συμπαθούν!

Ξαναγυρνώντας στον δρόμο μας, λίγο παρακάτω από το σπίτι μας είναι ένα προποτζίδικο! Αυτός ο τύπος ρε παιδιά, να μη σου έχει γελάσει ποτέ! Να μη σου έχει ευχηθεί ποτέ καλή τύχη στο Τζόκερ που ρίχνεις! Ένας αλογομούρης άλλο πράμα! Γι' αυτό δε μου κάθεται το Τζόκερ.. τον γρουσούζη! Άμα δεν του γελάσεις του δελτίου όπως ο Κωνσταντάρας στη χαρτοπαίχτρα, πως θα κερδίσει το ρημάδι, που είναι σα να βλέπω τον Γιαννάκη τον Μπάμια όταν του το δίνω για να το περάσει από το μηχάνημα; Φτου!

Η περιπτερού λίγο παρακάτω είναι εξαιρετική κυρία! Πολύ εξυπηρετική κι ευγενική, πάντα με το χαμόγελο!

Αλλά η άλλη στην άλλη γωνία είναι λες και της έχεις σκοτώσει τη μάνα! άπαπαα.. Έχει πάρει κι ένα κοριτσάκι και το εκπαιδεύει για το καλοκαίρι και το έχει πρήξει το καημένο! Όλη την ώρα της κάνει παρατηρήσεις και της φωνάζει! Δεν ξαναψώνισα ποτέ από 'κει! Έχουμε κι ένα κούτελο στην εργατική τάξη κύριε! Πάω και ψωνίζω από το άλλο περίπτερο και μετά περνάω επιδεικτικά από μπροστά της για να σκάσει! Είμαι κι εγώ μια σουρπουίτσα..! Αλλά θέλει αγώνα για να πέσει το κεφάλαιο (και να διαβαστεί επίσης... αυτό του Μαρξ!)!

Αχ, πιάστηκαν τα δαχτυλάκια μου τόσην ώρα τσίκι τσίκι στο κομπιούτερ... θα πάω να κάνω ένα μανικιούρ στην καινούρια μανικιουρίστα που άνοιξε εδώ δίπλα! ...μμμ από αύριο θα ξέρω κι άλλα πικάντικα κοτσομπολιά! α...δε σας είπα...γκντούπ**

* (ιδιωματική έκφραση/μου έπρηξες τον γκιώνη/γκιώνης. πουλί της άγριας φύσης/ παρεμφερής έκφραση του "μας τα έκανες αερόστατα", μόνο που αναφέρεται στο μεσαίο μέλος της τριάδας)

** τι εξήγηση θέτε δηλαδή σ' αυτό τώρα; μμμ... μπορεί να έπεσα από την καρέκλα, μπορεί απλώς να λιποθύμησα πάνω στο πληκτρολόγιο, μπορεί να ήρθε κάνας γείτονας από πίσω και να μου άναψε μια με κάνα τηγάνι, μπορεί και να πέθανα από βαρεμάρα... αλλά σ' αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν ίδιος ο ήχος ε;

υ.γ. αργούν οι διακοπές ρε παιδιά;

Η γειτονιά μου

Εμπνευσμένη από το ποστ του Master of the universe, αποφάσισα να σας μιλήσω για την μοναδική μου γειτονιά!

Πάρτε μια μπυρίτσα.. ή μάλλον καλύτερα ένα κι ροαγιάλ γιατί είμαστε κι αριστοκρατική γειτονιά (έτσι λένε οι άλλοι τουλάχιστον, γιατί άμα ανοίξω εγώ το στόμα μου...) και καθίστε να απολαύσετε το πόσο ωραία τα περνάμε εμείς εδώ!

Θα αρχίσω από το σούπερ μάρκετ μας. Στοοο σούπερ μάρκετ μας, γυαλίζουν τα φρούτα λες κι είσαι σε φρουταγορά στο Παρίσι δίπλα στο Λούβρο, ξεσκονίζουν τις πατάτες από τα χώματα για να μπορούν οι κυρίες να τις πιάνουν, κλείνουν τις τοματούλες σε σελοφάν για να διατηρηθούν φρέσκιες κι αυτές ασφυκτιούν από την έλλειψη οξυγόνου (έχω ακούσει πολλές φορές φωνές από τον πάγκο των σαλατικών να με παρακαλάνε να κάνω μια τρυπίτσα στο σελοφάν..).. και άλλα τέτοια.

Για να μην συζητήσω φυσικά οτι δεν βρίσκεις ποτέ τα απαραίτητα, αλλά μπορείς να βρεις μαρμελάδα από τα Ιμαλάια και ντιζόν από το καλύτερο μοναστήρι της Γαλλίας κατευθείαν (καλέ.. οι καλόγεροι την ανακάλυψαν αυτή τη ντιζόν... δε θυμάστε τη διαφήμιση;). Σάλτσες κινέζικες και σως ταρτάρ, τουρσί καναρίνι και πατέ παγωνιού... θα βρεις σίγουρα, αλλά αν πας για σάλτσα κύκνος.. καλύτερα να μην το ξεστομίσεις! Ακόμα και οι ταμίες σε κοιτάνε με ύφος 40 καρδιναλίων λες και τους σκότωσες τη μάνα! Παίρνεις λοιπόν το πατέ παγωνιού σου και παριστάνεις οτι τη σάλτσα στη ζήτησε η υπηρέτρια σου για να φτιάξει κοκκινιστό μοσχάρι για τη γάτα σου!

Και περνάμε τώρα στη διαδρομή για το σπίτι! Στηηηη διαδρομή για το σπίτι, βλέπεις παρκαρισμένα τζιπ στα πεζοδρόμια, αφού οι πεζοί πια είναι ελάχιστοι, αφού δεν υπάρχουν και πεζοδρόμια..., αυτοκίνητα των 40 εκ. ευρών διπλοπαρκαρισμένα άτσαλα σε γωνίες που τα κλαίει η μάνα τους, προχτές είδα και μια κόκκινη φεράρι και μυστικές αστυνομίες που φυλάνε πρώην υπουργούς που τους κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις με κατσαρόλες από ακάλυπτους!

Παρένθεση: Αυτή η τρομοκρατική επίθεση ήταν πολύ αστεία. Αν σκεφτείς οτι φυλάνε την πολυκατοικία μόνο από μπροστά οπου υπάρχει και κουβούκλιο με ειδικό φρουρό και σε κάθε γωνία είναι πιτσιρικάδες μυστικοί μέσα σε αυτοκίνητα με διαλυμένους αριθμούς κυκλοφορίας και αυτοκόλλητα "προσοχή, μωρό στο αυτοκίνητο" (ε, τι μυστικοί θα ήταν..).. αλλά ο ακάλυπτος στην πίσω μεριά της πολυκατοικίας .. είναι εντελώς ακάλυπτος! Λες κι οι τρομοκράτες θα μπουν από την κύρια είσοδο και θα χτυπήσουν και το κουδούνι! Α ρε αθάνατη Ελληνική αστυνομία!! Αλλά ας αφήσουμε τώρα την αστυνομία να κάνει (κααααλά) τη δουλειά της κι ας προχωρήσουμε παρακάτω! Κλείνει η παρένθεση.

Φτάνουμε στην πολυκατοικία που μένουμε! Μια πολυκατοικία που από ότι φημολογείται, την βρήκαν σε κάτι ανασκαφές για αρχαία, τους φάνηκε γερή και είπαν να την διατηρήσουν! Πρέπει να χρονολογείται γύρω στη δεκαετία του '20 και πολύ γερή κατασκευή! Γύρω της, φυτρωμένα καινούργια κτίσματα τελευταίου ντιζάιν και αρχιτεκτονικής, της κρύβουν ότι ακτίνα ήλιου θα μπορούσε να περάσει! Άσε που χρειάζεσαι δορυφορική για να πιάσεις σήμα και να παρακολουθήσεις κάνα ντοκυμαντέρ στην ΕΤ3 (δεν πιάνει άλλα κανάλια..).

Στον πρώτο όροφο της τριόροφης πολυκατοικίας μας και πάνω από μας ακριβώς, μένει ένας φοιτητής που δεν πατάει ποτέ στο σπίτι του κι ευτυχώς απ' αυτή την άποψη είμαστε ευχαριστημένοι, αν σκεφτεί κανείς οτι είναι φοιτητής πιάνου!

Στον αμέσως από πάνω όροφο, μένει μια μουλάρα με τις κόρες της που κάθε μέρα μου πλένει την τέντα με τα βρωμόνερα που πετάει από τα λουλούδια της, λερώνει τον κήπο με τα αποφάγια της (τάχαμου ταΐζει τις γάτες... με κέικ και καρπούζια..), κουρεύεται και πετάει τα μαλλιά της και άλλα τέτοια όμορφα! Τελευταία φορά, μάζεψα ότι είχε ρίξει και της τα πήγα στην πόρτα της...της τα άδειασα στο χαλάκι και ψιλοηρέμησε από τότε. Τώρα πετάει μόνο νερά! Για να μη σχολιάσω οτι το μπαλκόνι της είναι γεμάτο με ντουλάπες και κούτες σκεπασμένες με σεντόνια κι από την απέναντι πολυκατοικία της κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις να μαζέψει το τσαντίρι της γιατί θα της φέρουν την αστυνομία! Ουφ.. πότε θα βγω στην αυλή μου και θα ξεκολλήσει το μπαλκόνι της από το βάρος και θα μου 'ρθει στο κεφάλι... δεν το ξέρω!

Τέλος πάντων!

Αααακριβώς λοιπόν στην διπλανή πολυκατοικία, που διαθέτει πάνω από 3.000 διαμερίσματα, μένει μια ωραιότατη οικογένεια με τρομερές μουσικές ανησυχίες!

Η μάνα τραγουδάει καθημερινά... ή μήπως να πως καθηβραδυνά (ακόμα να με πάρει ο Μπαμπινιώτης) και συγκεκριμένα μετά τις 12 το βράδυ... ντουέτο με τον γιο της και σηκώνουν όλη τη γειτονιά στο πόδι! Ναι, όταν λέω τραγουδάνε, εννοώ οτι τσουρομαδιούνται κι εμείς ακούμε όλα τα οικογενειακά τους! Η κόρη είναι ήσυχη προς το παρόν, αλλά πόσο θα αντέξει το κοριτσάκι;

Το χειρότερο όμως είναι όταν αυτή η μάνα μερακλώνει πραγματικά! Έχει 2 cd τα οποία μου χτυπάνε κατευθείαν στο νευρικό μου σύστημα και γίνομαι λυκάνθρωπος σε χρόνο μηδέν! Το ένα μάλιστα είναι το αγαπημένο της και το ακούμε πιο πολύ. Αλεξίου κυρίες και κύριοι... που έτσι κι αλλιώς μου τη δίνει η φάτσα της και το τουπέ της.. τώρα μου τη δίνει και η φωνή της αφού είμαι αναγκασμένη να ακούω σχεδόν καθημερινά το ΙΔΙΟ cd και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το "..φλούδες μανταρίνι" και μου 'ρχεται να ξεριζώσω τη μανταρινιά που έχουμε στην αυλή! Βάζει το κασετόφωνο (έχω υποψίες από την ποιότητα του ήχου, οτι είναι κασσέτα τελικά!) στη διαπασών και τραγουδάει κιόλας! Εν το μεταξύ, ρίχνει και μια ηλεκτρική σκούπα, πλένει και κάνα πιάτο, μη βρωμίσει κιόλας! Τα μπαλκόνια τα πλένει στις 2 το βράδυ και σηκώνομαι που σηκώνομαι κάθε 5 λεπτά για τουαλέτα (είμαι πολύ γριά), ώρες είναι να κατουρηθώ και πάνω μου καμιά ώρα! Αφού έχω σκεφτεί να κοιμάμαι στην τουαλέτα και να σηκώνομαι που και που να ρίχνω κάναν 5 λεπτο ύπνο και στο κρεβάτι μας!

Τοοοο δεύτερο cd είναι οι Abba! Δεν άντεξα που δεν άντεξα το μουσικοχορευτικό του Μάμα μία και όσο είδα, το είδα στο mute, μου ήρθε και η κατάρα του Φαραώ να το ακούω κάθε βράδυ! Ναι, μετά την Αλεξίου που είναι απογευματινή, ακολουθούν οι Abba ... κάτι σαν τις ντισκοτέκ που άρχιζε το πρόγραμμα!

Ένα βράδυ έφυγα από το σπίτι, να πάω μια βόλτα μέχρι να τελειώσει το καταραμένο cd και κατέληξα να κοιτάζω βιτρίνες με καμπάνες και πουκάμισα με τεράστιους γιακάδες και στρας! Ααααααααααα...!

Μια μέρα λοιπόν, που είχα άδεια, για να την εκδικηθώ, άνοιξα όλα τα παράθυρα του σπιτιού μου, έβαλα ντόλμπυ σαράουντ (λέμε τώρα..) έναν Μότσαρντ και της έκανα τα νεύρα κρόσια! Βγήκε στο μπαλκόνι και φώναζε στο τηλέφωνο "Κάποιος έχει βάλει κλασική μουσική και μου έχει σπάσει τα νεύρα όλη μέρα". Ναι, είχα βάλει το ίδιο cd από το πρωί στις 9.00 μέχρι τις 2.00 που κοντεύει η ώρα κοινής ησυχίας, έκανα τις δουλειές μου, τα ψώνια μου και μόλις επέστρεψα... είχε λαλήσει η κυρία! χΑ! Για να δεις κυρά μου οτι έχουμε κι εμείς όπλα. Την επόμενη φορά θα της βάλω LTJ Bukem (αγαπημένος dj του Λου!) να δει τι έχει να περάσει!

Είναι κι ένας που μένει από πάνω της και για να μιλήσει στο τηλέφωνο, βγαίνει πάντα στο μπαλκόνι! Έχω μάθει όλα τα νέα της γειτονιάς! Χθες που τον είδα στο δρόμο, τον ρώτησα τι κάνει ο φίλος του ο Νίκος κι αν την κατάφερε την πιτσιρίκα που γυρόφερνε τόσο καιρό, αλλά με κοίταξε με ένα τρομαγμένο βλέμμα κι άλλαξε πεζοδρόμιο! Πρέπει να έχει φοβηθεί το μάτι του από την εποχή των υποκλοπών της βόνταφον, δεν εξηγείται διαφορετικά!

Ο διπλανός δε, αυτουνού (με τον φίλο τον Νίκο που γυρόφερνε την πιτσιρίκα ντε..) έχει μέρα νύχτα ανοιχτό το αιρ κοντίσιον! Θα είναι φαίνεται φλογερός άντρας... αν εξαιρέσεις το οτι είναι 100 χρονών πάνω κάτω.. Και ξέρετε, το μηχάνημα του (το αιρ κοντίσιον βρε πονηρά παιδιά.. τι άλλο) πρέπει να είναι από τα πρώτα που βγήκαν γιατί κάνει έναν θόρυβο λες και περνάει νταλίκα! Πρωτοπόρος ο παππούς, πήρε το κλιματιστικό από τους πρώτους στη γειτονιά!

Πάνω απ' αυτόν μένει μια πολύ ευγενική κυρία με έναν σκύλο, που κάθε πρωί κι αφού τσεκάρει οτι όλοι οι από κάτω της έχουν απλώσει την μπουγάδα τους στο μπαλκόνι, βγαίνει και τινάζει τη φλοκάτη που κοιμάται ο σκύλος της!

Τότε να δείτε τι γίνεται! Έχετε πάει ποτέ σε όπερα που τσιρίζουν όλοι μαζί κι εσύ ξυπνάς από τον γλυκό ύπνο που έχεις πάρει στην καρέκλα; Ε, κάπως έτσι!

"Μωρή, δεν καταλαβαίνεις οτι έχουμε απλώσει;"

"Τι θες, να δεις τον σκύλο σου στο φούρνο με πατάτες;"

"Θα ανέβω πάνω και θα σου τρίψω την φλοκάτη στη μούρη μωρή @#$%*%#$"

..και άλλα τέτοια που αρμόζουν στην καθώς πρέπει συνοικία μας!

Τι άλλο να σας πω... έχει βγει και σεντόνι το ποστ, θα βαρεθείτε και να το διαβάσετε.. θα είστε σε καμιά παραλία κι εγώ κάθομαι εδώ μόνη μου και γράφω τον πόνο μου...

Άντε, κάντε και μια βουτιά για μένα παλικάριαααα..!!!

Ας φάω ένα λουκουμάκι μπάς και μου περάσει η γκρίνια!

Τζακ Ποτ

Έχετε σκεφτεί τι θα κάνατε αν κερδίζατε το Λόττο, το Τζόκερ, το ΠΡΟΠΟ, το λαϊκό και το κρατικό λαχείο μαζί;

Καταρχήν θα είχατε έναν κώλο σαν την Ομόνοια, αλλά επειδή είμαι πολύ ευγενικό παιδί δεν θα το αναφέρω.

Κατά δεύτερον (ακόμα να με τηλεφωνήσει ο Μπαμπινιώτης να με συγχαρεί για τη γλώσσα μου... μόνο ο spy μπαίνει και αφήνει κάτι μπηχτές..) θα περνάγατε κάνα 2 μηνο στο Δαφνί μέχρι να στανιάρετε από το σοκ.

Κατά τρίτον, μπορεί να παθαίνατε χάρτ ατάκ (ε; ΚΑΙ αγγλικά!) και να τα παίρναν οι κληρονόμοι σας!

Εγώ πάλι, δεν ζητάω πολλά. Να, θέλω μόνο λίγα λεφτουδάκια για να χτίσω ένα σπιτάκι σ' ένα παραλιακό οικοπεδάκι στο βουνό που διαθέτει ο καλός μου και μια πισίνα 50x50 στην μικρή 50 στρέμματα αυλή με τους κρεμαστούς μου κήπους. Όχι, όχι, όχι για να κολυμπάω (μη μας ρίξει χαράτσι κι η εφορία τώρα που πήρε τα πάνω της), κανάλι για να ποτίζω τα αμπέλια θα είναι (τι, θα έχω κι αμπέλια;)!

Και ένα κελάρι τίγκα στα κρασιά (όχι σε βαρέλια πτωχοί, δεν είμαστε η ταβέρνα του Μανώλη που έπεσε μια τουφεκιά) κατευθείαν από τα Παρίσια και τις Ισπανίες! Ααααχ... θα έχω κι ένα ράντζο (κρεβάτι ντε.. απ' αυτά που ανοίγουν και κλείνουν... σιγά να μην είχα ολόκληρο ράντζο με άλογα και φοράδες στο κελάρι... θα μυρίζαν τα κρασιά κοπριά..) εκεί κάτω να την αράζω στη δροσιά και να κοπανάω τα κρασιά μου συνοδεία με τα γαλλικά μου τυριά... Τι, δεν θα έχω και τα τυράκια μου; Μου φαίνεται έχω καιρό να γράψω για φαγητό και ξεχάσατε οτι είμαι γκουρμέ!

Όσο για τη δουλειά, ούτε κουβέντα να την αφήσω.... θα τη βροντήξω κάτωωω!

Ντρρρρριιινννν!!!!

Αααχ.... και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι το μπαλούν και μου λέει οτι είναι στον τέταρτο καφέ δίπλα στο κύμα και η θάλασσα του νησιού, της δροσίζει τα ποδαράκια, φάγανε και κάτι καλαμαράκια με σαλάτα και ξινομυζίθρα...

Πάει το όνειρο...κακούργα!

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...*

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η γκρίνια είναι στο πετσί μου!

Εντάξει, προσπαθώ να είμαι θετική και ευδιάθετη, αλλά πως γίνεται αυτό όταν γυρνάς στο σπίτι και μόλις ανοίγεις την πόρτα νομίζεις οτι ταξίδεψες πίσω στον χρόνο με το όμνι (καλέ που τους θυμήθηκα τους ταξιδιώτες στον χρόνο; το βλέπατε;) και βρέθηκες στους στάβλους του Όθωνα;

Η αλήθεια είναι οτι το έχουμε παραμελίσει λίγο τελευταία το σπίτι μας... τόσο που ίσως θα ήταν καλύτερα να μετακομίσουμε από το να προσπαθήσουμε να το καθαρίσουμε! Σήμερα το πρωί έφτιαχνα το πρωινό μας και έτσι χωρίς σαγιονάρα που κυκλοφορούσα, πάτησα μπροστά από το νεροχύτη ...κι έμεινα εκεί! Το αριστερό μου πόδι είχε κολήσει με το πλακάκι... Έριξα λίγο νερό να το ξεκολλήσω και συνέχισα την πορεία μου! Ούτε λόγος να σκουπίσω το νερό... θα μουλιάσει και θα καθαρίσει κι αυτό που κόλαγε..

Φάγαμε το πρωινό μας και αφού φορτώσαμε τον νεροχύτη με το τελευταίο πρώην καθαρό πιάτο που μας είχε απομείνει, κάναμε τα μπάνια μας, παρφουμαριστήκαμε και πήγαμε για δουλειά! Αααα.. όλα κι όλα.. μοσχοβολάμε πάντα!

Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τα άπλυτα που ξεχειλίζουν από το καλάθι, ούτε και τα ασιδέρωτα που κοντεύουν να ξεπεράσουν σε ύψος τον Γολγοθά (να μην πω το Έβερεστ... θα υπερβάλλω..).

Η κατάσταση μου είναι ανυπόφορη και παρόλο που ο καλός μου κάνει φιλότιμες προσπάθειες να συμμαζέψει το.. σπίτι.. όσο κυκλοφορώ εγώ μέσα σ' αυτό, θα γίνεται πάλι κώλος!

Εντάξει, το μπάνιο μας λάμπει... όχι που να το παινευτώ αλλά είμαι λίγο σιχασιάρα.. και φροντίζω για την υγιεινή μας!

Σήμερα αποφάσισα να κάνω δουλειές... βέβαια μέχρι να φτάσω σπίτι μπορεί και να το έχω μετανιώσει αλλά είναι μια καλή αρχή να πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση!

Τουλάχιστον να μαζέψω τα κουκούτσια από το καρπούζι που έτρωγα χθες στο σαλόνι και τα έφτυνα στην τηλεόραση που μας έχει τρελλάνει στην επανάληψη!

Άντε, θα πλύνω και τα πιάτα για να μην τρώμε τις μπάμιες που μαγείρεψα από την κατσαρόλα.

Αυτό το χάουσκίπινγκ βρε παιδί μου.. δεν το είχα ποτέ! Πως σκατά τα κατάφερνε η μάνα μου, εργαζόμενη και με δυό παιδιά και το σπίτι έλαμπε.. δεν το κατάλαβα ποτέ! Αφού όταν ερχόντουσαν φίλες της στο σπίτι για καφέ, φόραγαν παντελόνι για να μην κοιτάμε στο μάρμαρο το βρακί τους!

Η αλήθεια είναι οτι έχω κι ένα θέμα με τα καθαριστικά τελευταία! Δεν μπορώ να μυρίζω τίποτα! Προχθές πήρα ένα Dettol με άρωμα πράσινο μήλο και έκανα λαμπίκος το μπάνιο... Φυσικά, όλη την υπόλοιπη μέρα τρίκλιζα λες κι είχα κοπανίσει ένα μπουκάλι ούζο με άρωμα πράσινου μήλου... αλλά το μπάνιο... άστραφτε!

Πρέπει να βρω καθαριστικά χωρίς μυρωδιά ή μια κοπέλα να καθαρίζει το σπίτι κι εγώ να πηγαίνω για καφέ!

Αυτό βέβαια δεν γίνεται από πολλές απόψεις. Πρώτον, δεν μου έρχεται να μου καθαρίζει άλλος το σπίτι... μου φαίνεται σα να είμαι καμιά λεφτού με υπηρετικό προσωπικό. Και δεύτερον, για να έρθει η κοπέλα να μου το καθαρίσει, πρέπει να έχω καλέσει πρώτα την πυροσβεστική να καθαρίσει τα χοντρά με την μάνικα. Ποιά γυναίκα νομίζετε οτι θα άντεχε μπροστά στη θέα του σπιτιού μου;

Εντάξει... το παραδέχομαι, είμαι λίγο υπερβολική.. όπως όλες οι νοικοκυρές άλλωστε (ψέματα λέω για να μην με περάσετε για εντελώς βρωμιάρα κι ανεπρόκοπη)!

Οκ, ας συνοψίσουμε. Πρέπει μόλις γυρίσω στο σπίτι να:

1. ξεσκονίσω

2. κάνω σκούπα

3. πλύνω πιάτα

4. αλλάξω σεντόνια

5. βάλω πλυντήριο

6. σφουγγαρίσω

7. τακτοποιήσω τα ρούχα μου

8. σιδερώσω

9. καταρεύσω..

θα προλάβω;

*εναλλακτικός και πιο ταιριαστός τίτλος θα ήταν το: "Βρώμα, βρώμα, βρώμα!"


Υ.Γ.1 Όποιος έχει πιο καθαρό σπίτι από μένα και δεν έχει φτάσει ποτέ σ' αυτό το σημείο... παρακαλώ να μην αφήσει σχόλιο... θα με υποχρέωνε!

Υ.Γ.2 βλέπω αυτό το ποστ να μένει ασχολίαστο!

Σήμερα το βλογ πενθεί...

...καλά ντε.. μην τρομάζετε.. Πάνε χρόνια (20/07/1973 μόλις 33 ετών.. νέο παληκάριιι..) που τον χάσαμε τον άνθρωπο αλλά δεν τον ξεχνάμε ποτέ!

Ο καλός μας φίλος και συμπάσχων (καλά... περιμένω τηλέφωνο από Μπαμπινιώτη για συγχαρητήρια) ΚΥΠ (με τελείες σε όλα τα γράμματα... μην τρομάζετε δεν είναι μυστικός πράκτορας.. είναι καλό παιδί!) έκανε ολόκληρη αφιέρωση σήμερα σ' αυτόν!

Περάστε παρακαλώ, και αφήστε ένα λέλουδο στη μνήμη του.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων και να θυμάστε... το καράτε πέθανε μαζί του!

Τι να μας πει ο Τσάκι Τσάν κι ο Ζαν Κλοντ Βαν Ντάμ (έχει εκεί ένα τροπικό όνομα και κάτι τρέχει!).

Πιτσιρίκα παρακαλούσα τους γονείς μου να με γράψουν καράτε, αλλά επειδή ήμουν πολύ επιθετικό και αντιδραστικό παιδί και δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου (ναι είχα και σπαθί!) και πλάκωνα στο ξύλο όποιο παιδάκι μου κουνιόταν ή με κορόιδευε, φοβόντουσαν οι άνθρωποι μπας και σκοτώσω κανέναν συμμαθητή μου!

Έτσι κι εγώ πήρα όλες τις κασέτες (τότε) του Μπρούς Λι και ξεσήκωνα κινήσεις!

Έγινα ο φόβος και ο τρόμος του σχολείου κι όλοι μου μιλούσαν με το σεις και με το σας (τώρα έχω μαλακέψει λίγο, αλλά σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ξαναρχίσω ...τις βιντεοκασέτες..)!

Ταυτόχρονα, παρακολουθούσα μαθήματα ενόργανης γυμναστικής, για να ρίξω στάχτη στα μάτια των γονιών μου, που σκέφτηκαν "επιτέλους το κοριτσάκι μας θα ακολουθήσει ένα άθλημα πιο ... θυλικό" αλλά στην πραγματικότητα το έκανα για να μάθω φλίκ φλάκ και να το συνδιάσω με τις γυριστές κλωτσιές στον αέρα!

Επιτέλους, είχα βρει το νόημα της ζωής σε ηλικία μόλις 5 χρονών!

Χρόνια αργότερα, τα έφτιαξα με ένα παιδί που μάθαινε Γουίν Τσούν. Νομίζω τότε μόνο εμείς οι δύο κι ο κινέζος δάσκαλος που του έκανε προπόνηση σε ένα υπόγειο στο Περιστέρι, ξέραμε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα ! Το τι κράξιμο πρέπει να τρώγαμε από τους φίλους μας γι' αυτό.. δεν το συζητώ! Και λέω "πρέπει", γιατί κανείς δεν τολμούσε να χλευάσει μπροστά μας την πολεμική τέχνη του μέγα Μπρούς Λι, που ήταν τότε κάτι σαν Θεός μας...

Αυτή η σχέση φυσικά έφτασε γρήγορα στο τέλος αφού το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν ποιός είναι ο καλύτερος μαθητής!

Πρόσφατα πέτυχα τον πρώην φίλο μου στην Πλάκα να κάνει διαλογισμό ανάμεσα σε έκπληκτους τουρίστες. Προσπαθώντας να κρύψω τη μπύρα που κρατούσα στο χέρι, τον προσπέρασα κοιτώντας αλλού χωρίς να σφυράω και γίνω αντιληπτή και ρεζιλευτώ που κατάντησα αλκοολική κοιλαρού* μετά από τόσες προπονήσεις! Έτσι απέφυγα και το χαρακίρι που του είχα υποσχεθεί οτι θα έκανα, αν άφηνα ποτέ τις κινέζικες πολεμικές τέχνες!

Τέλως πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά, πάλι ξέφυγα από το θέμα!

Περάστε να δείτε λοιπόν το ποστ του αγαπητού φίλου ΚΥΠ, να μάθετε και καμιά πολεμική τέχνη γιατί εμείς σκουριάσαμε (από τις πολλές μπύρες θα είναι..).

再见
(μετάφραση: τα λέμε!)

*Να θυμηθώ να κάνω μήνυση στον blogger που μου έβγαλε ότι ήταν ορθογραφικό λάθος το "κοιλαρού" και όταν πάτησα πάνω στη μαρκαρισμένη λέξη... μου έβγαλε για σωστό ...το "κωλαρού"!!!! Είπαμε, έχω παχύνει.. αλλά να με πάρει στο ψιλό και ο blogger δεν το περίμενα! Έχε χάρη που δεν είμαι ευκίνητη όπως παλιά, αλλιώς θα τα έκανα γυαλιά καρφιά εδώ μέσα!

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη (;)

Αγαπητά μου παιδιά!

Έχετε νιώσει ποτέ έτσι;

Οι ώρες είναι δύσκολες και άσχημες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου!

Από όσα επαγγέλματα έχω περάσει, έχω συναντήσει τουλάχιστον έναν (1) μαλάκα.

Στη συγκεκριμένη δουλεία (όχι δεν είναι λάθος ο τόνος!) ...συνάντησα ΕΝΑΝ μαλάκα που συνδυάζει όχι μόνο όλους τους μαλάκες που έχω συναντήσει στις προηγούμενες αλλά και όσους έχετε συναντήσει εσείς που με διαβάζεται αλλά κι αυτοί που δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη μου (δηλαδή κάνα δυο τρεις, αφού ως γνωστόν δεν υπάρχει άνθρωπος να μη γνωρίζει μια σταρ τέτοιου βεληνεκούς.. αλλά ας είμαστε μετριόφρονες!)!

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο καθημερινά και ο ψυχολογικός πόλεμος έχει βαρέσει κόκκινα! Έχω να κοιμηθώ πάνω από μια εβδομάδα από τα νεύρα μου και νομίζω οτι αυτό σε κάποιον δεν θα βγει σε καλό!

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι οτι δεν θα την πληρώσω εγώ τη νύφη αλλά αυτός! Ακόμα μια πίεση να δεχτώ και η Επιθεώρηση Εργασίας θα λάβει τηλεφωνάκι!

"Ναι, μ' ακούτεεε; Έχω έναν μαλακάκο εδώ για σας, που δεν ξέρει ούτε καν πως να συμπεριφέρεται στον εργασιακό του χώρο!"

Αυτός ο άνθρωπος, συνδυάζει όλα τα παρακάτω:

1. Καρμιριά (τι να πρωτο πώ)

2. Τσιγκουνιά (μετράει και το σέντ)

3. Γκρίνια (ακόμα και γιατί η σφραγίδα στην επιταγή είναι ανάποδα.. λες και δεν μπορεί να την εισπράξει)

4. Παραξενιά (θέλει να λειτουργείς όπως γουστάρει εκείνος ακόμα κι αν είναι λάθος, ακόμα κι αν αργήσεις να του κάνεις τη δουλειά του και τη βιάζεται κιόλας.)

5. Ξερολίαση (θα μπορούσε άνετα να είναι γιατρός, επιστήμονας, πυρηνικός φυσικός, αλλά αυτό που θα έκανε καλύτερα θα ήταν να κυβερνήσει αυτή τη χώρα ..."μόνο τότε θα πηγαίναμε μπροστά και μετά θα σου έλεγα εγώ αν θα τολμούσε κανένα κωλόπαιδο να κάνει επανάσταση")

6. Ελληναράς (φυσικά είναι απόγονος του Αριστοτέλη και περήφανος που ακόμα κι οι εξωγήινοι είναι Έλληνες!)

7. Φασίστας ( δε νομίζω πως θέλει μεγάλη ανάλυση αυτό)

8. Ρατσιστής ("να φύγουν όλοι οι μετανάστες από τη χώρα μας κι επιτέλους να μείνουμε μόνο εμείς οι Έλληνες!")

9. Στρατόκαυλος ("Είμαστε Έλληνες και πρέπει να έχουμε στρατό, είδες τι τους έκανε ο Λεωνίδας; Τους γάμησε όλους!" ..σιγά.. κατούρα και λίγο!)

10. Κακομουτσουνιά (δεν χρειάζεται μάσκα τις απόκριες!)

11. Πουστιά (θα στη φέρει πισώπλατα για το οτιδήποτε!)

12. Κουτσομπόλης (δεν προλαβαίνει να βγει άνθρωπος από το γραφείο κι αρχίζει το θάψιμο!)

update (μου το θύμισε η Daria)

13. Ομοφοβικός (όταν βλέπει gay, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι γίνεται! Λες και είναι 5 χρονών και κάνει σαν ηλίθιο, κοροϊδεύει, βρίζει, εξευτελίζει..! Πόσο θα ήθελα να του την πέσει κάποιος! Αλλά με τέτοια φάτσα ούτε γκαμήλα δεν τον κοιτάει!)

Χαρακτηριστικές ατάκες του:

1. ο "Σώπα μωρέ μαλάκα τι να μας πουν οι άλλοι, εγώ ξέρω καλύτερα"

2. "Έλα μωρέ, όλες οι γυναίκες είναι χαζογκόμενες" (άμα ήταν χαζογκόμενες καημένε... κάποια θα είχες βρει κι εσύ!)

3. "Καλά πολύ γέλιο" (φυσικά η πλάκα του είναι να κοροϊδεύει ανθρώπους που έχουν κινητικά ή νοητικά προβλήματα... τι να σου πω.. πολύ γέλιο ...αρχιμάλακα!)

4. "Πως κάνετε έτσι μωρέ που καίγονται τα δάση; Θα βγουν καινούρια!"

5. "Τα πρεζάκια (όπως χλευαστικά αποκαλεί τους τοξικομανείς) πρέπει να τα μαντρώσουν όλα κάπου να μην τα βλέπουμε."

6. "Μια χούντα θα μας σώσει!"

Εδώ και κάμποσα χρόνια που βρίσκομαι σ' αυτή τη δουλειά, αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα τέτοιου τύπου αλλά μέχρι τώρα μπορούσα και έκανα τον μαλάκα...

Όμως τι γίνεται όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι; Όταν η σταγόνα ξεχειλίσει το ποτήρι (εντάξει δεν ξέρω άλλα.. σταματάω); Τι γίνεται όταν αποφασίζεις να κάνεις κι εσύ επίθεση; Τι γίνεται όταν είσαι έτοιμος για όλα;

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΥΡ ΜΑΛΑΚΑ;

'Οπως θα έλεγε κι ένας καλός παλιός συνάδερφος..:

ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΚΕΛΙΟ!

για τους ομιλούντες την αγγλικήν:

ΝO MERCY!!!!!!!!

(δεν είναι τίποτα... οι καταραμένες επαναλήψεις στην τηλεόραση φταίνε.. είχε Rambo προχθές)

Μπουρλότοοοοοοοοοοοοο....!

Manu...

Χθες ξεσηκωθήκαμε από το Μπαλουνάκι και πήγαμε ολ τογκέδερ στη συναυλία του Manu.

Χα! Σας έπιασα... δεν εννοώ τον Manu Chao αλλά τον Manu Katche.

Φυσικά και έχετε πάθει πλάκα τώρα που διαβάζεται, αφού δεν περιμένατε τέτοια μουσική κατάρτιση από έναν γκουρμέ -κοιλιόδουλο τύπο σαν εμένα που ασχολείται μόνο με συνταγές μαγειρικής!

Θέατρο βράχων, ώρα 9... βλέπουμε έναν περίεργο τύπο να μας περιμένει... μας συστήθηκε σαν αντιδρασέξ κι εμείς δεν είχαμε παρά να τον πιστέψουμε ..(καλό παιδί... μας κέρασε και νάτσος με λιωμένο τυράκι..μμμ...).

Δεν θα σχολιάσω το οτι είχαμε κερδίσει τα εισιτήρια σε διαγωνισμό (η κωλόφαρδη μπαλούν δηλαδή όχι εμείς) για να μην απομυθοποιηθεί η βαθιά μουσική μου κουλτούρα!

Εντάξει.. ο Λου ήξερε τον Manu (ήταν παλιοί συμμαθητές) και είχε και όλους τους δίσκους του. Αφού πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι, μου έβαλε να ακούσω λίγο για να μην πάω σαν την άσχετη εκεί και με ρωτήσει κανας δημοσιογράφος απ' έξω και δεν ξέρω τι να απαντήσω!

Μ' αυτά και μ' εκείνα (όχι μ' αυτά και με τα άλλα... όοοοχι..) βρεθήκαμε να καθόμαστε στις κερκίδες του θεάτρου, εμείς οι τρείς (;)), το μπαλούν, ο αντιδρασέξ, 6 μπύρες, 1 ποτήρι ρούμι, 2 νερά, μια μερίδα νάτσος με τυρί, ένα σακούλι πατατάκια κι ένα ποπ κορν (φτάνει... ούτε στη μάνα μου δεν δίνω τέτοια αναφορά!). Ξέρω τι θα σκεφτείτε.. "καλά, να φάτε πήγατε ή να δείτε συναυλία;". Και σας απαντώ "αφού μπορείς να τα συνδυάσεις όλα, γιατί να μην το κάνεις;"

Χράτσα χρούτσα λοιπόν εμείς, βγαίνει ο καλλιτέχνης... που να χειροκροτήσεις με το πατατάκι στο ένα χέρι, το ποπ κόρν στο άλλο και τον νάτσο στο στόμα;

Ευτυχώς έκαναν όλη τη δουλειά οι υπόλοιποι γιατί αν περίμενε από μένα ο κακόμοιρος ο Manu θα πάθαινε μια ψυχολογία (που έλεγε κι ο άλλος μεγάλος καλλιτέχνης Μπιθικωτσής).

Ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ!

Ο Manu είναι ένας τρομερός ντράμερ τζάζ μουσικής, που δεν θα πιστέψετε πόσο καλός είναι. Πρέπει να πίνει τουλάχιστον 2 σακούλια τζίνσενγκ κάθε μέρα! Η ντράμς υποφέρει στα χέρια του αλλά και στα πόδια του! Το γκρουπάκι του είχε ένα κόντρα μπάσο, ένα σαξόφωνο, μια τρομπέτα κι ένα πιάνο!

Ήταν όλοι καταπληκτικοί! Τόσο που δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα... Αφού όταν τελείωσε ... νομίζαμε οτι ήταν διάλειμμα!

Και τώρα ας περάσουμε στα αστεία της βραδιάς (σιγά να μην περνάγαμε!).

Φυσικά και δεν λείπουν ποτέ τα ευτράπελα από μια βραδινή μας έξοδο!

Εκεί λοιπόν που η συναυλία ήταν περίπου στη μέση, ο Λου πετάχτηκε να πάρει άλλη μια μπυρίτσα. Εγώ έπιασα ψιλή κουβεντούλα με το μπαλούν και είχαμε απορροφηθεί τόσο που δεν προσέξαμε οτι στη θέση του Λου είχε τουρλοκωλιαστεί (καθίσει ελληνιστί) μια κυριούλα με τη μπύρα της. Ήρθε ο Λου, πήγαμε όλοι έναν κώλο παραδίπλα για να κάτσει και αφού η κουβέντα μας είχε φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο της... η κυριούλα που είχε πάρει τη θέση του καλού μου... μας κάνει παρατήρηση! Ααααααααααα! Άκου να σου πω κυρά μου, όταν ήρθες κι έκατσες δίπλα μας, είδες οτι μιλούσαμε, άρα ήξερες οτι θα σε ενοχλήσουμε, άρα... γιατί έκατσες δίπλα μας;

Ναι κυρίες και κύριοι, αυτή ακριβώς είναι η κουλτούρα μου καθώς και ο πολιτισμός μου! Μα είναι δυνατόν να μας κόψει την κουβέντα πάνω στο καλύτερο; Άσε που μετά από τη ντροπή μας δεν θυμόμασταν τι λέγαμε!

Το μπαλουνάκι άρχισε να βγάζει φωτογραφίες (οπότε αν θέτε φωτογραφικό υλικό πάτε από 'κει) κι ο αντιδρασέξ τραβούσε βίντεο.. σχεδόν σε όλη τη συναυλία (οπότε για τα λαθραία βίντεα πάτε από 'κει.... αν έχουν προλάβει βέβαια οι άνθρωποι να κάνουν καμιά ανάρτηση... δεν είναι όλοι αργόσχολοι σαν εμένα... αλλιώς για δείτε κι εδώ!)

(Αντιδρασέξ... να κόψεις εισιτήριο... τόσα λεφτά δώσαμε εμείς για να μπούμε.. να βγάλουμε και κάτι!)

Εγώ πάλι, παρακολουθούσα τον μπροστινό μου (δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά αφού, πως σκατά τυχαίνει και πάντα μπροστά μου κάθεται ο ψηλότερος άνθρωπος του πλανήτη) που βιντεοσκοπούσε τη συναυλία με το κινητό του! Μιλάμε για πολύ πρώτο κινητό! Έκανε και ζούμ... τόσο καλό που πρόσεξα οτι ο σαξοφωνίστας είχε ξεχάσει να καθαρίσει το αριστερό του αφτί!

Ο Λου ήταν ο μόνος που είχε "βουλιάξει" στη μουσική και δεν του έπαιρνες κουβέντα!

Τι κρίμα που ήταν αργά όταν φεύγαμε και δεν προλάβαμε να πάμε στο μεζεδοπωλείο δίπλα που μας είπε η μπαλούν... κι όταν μιλάει η μπαλούν για γκουρμεδιές είναι εγγύηση.. μη βλέπετε που κάνει τον ψόφιο κοριό!

Άντε και του χρόνου στους Depeche Mode!

(ποιός πέταξε την παντόφλααα;;;)

Καταραμένη φτώχεια!

Η επιστροφή στην καταραμένη γαλέρα είναι πολύ σκληρή μετά από διακοπές στα νησιά Φίτζι!

Εκτός από το οτι έχει μαζευτεί δουλειά στο γραφείο λες κι έλειπα 43 χρόνια, έξω από το σπίτι μου εδώ και 3 μέρες γίνονται έργα και μας κόβουν το νερό κάθε πρωί από τις 7.30!

Αποτέλεσμα να ξυπνάω κάθε μέρα από τις 6, λες και θα πάω για ξόβεργες και στο γυρισμό θα μοιράσω και το γάλα, για να προλάβω να κάνω ένα ρημαδοντούζ! Σήμερα με πήρε ο ύπνος και είμαι μες τη βρώμα! Κολλάω ολόκληρη από τις κρέμες που είχα πασαλειφτεί χθές το βράδυ (που έκανα ντουζάκι), τα μαλλιά μου είναι σα να βγήκα από κοτέτσι (βλέπεις δεν τα στέγνωσα όταν έπεσα για ύπνο νομίζοντας πως θα προλάβαινα να κάνω και το πρωινό ντουζ) και δεν πρόλαβα καν να ρίξω λίγο νερό στα μούτρα μου!

Πρώτη φορά οι άτιμοι οι δημόσιοι είπαν να αρχίσουν δουλειά νωρίτερα! Κουβάλησα λοιπόν κι εγώ τις κρέμες μου και τις οδοντόβουρτσες μου στη δουλειά και κλείστηκα στην τουαλέτα!

Βγήκα αγουροξυπνημένη κι έπεσα με τα μούτρα στη χαρτούρα, μήπως και προλάβω και τελειώσω με τις εκκρεμότητες μέχρι τα χριστούγεννα!

Έτσι μου ΄ρχεται να τα βροντήξω και να πάω να κερδίσω το λόττο (που δεν παίζω ποτέ)!

Που είσαι ρε Μπαλεστρίνι;

Ladies and gentlement...

... from Los Angeles, California… η επιστροφή της Amanita Muscaria από τα νησιά Φίντζι!

Δυο εβδομάδες στα τροπικά νησιά, ξέχασα τι θα πει ιντερνετ, blog, σύνδεση, γουάι φάι (φάι είπαμε… το φαΐ δεν το ξεχνάμε ποτέ!), ειδήσεις… και άλλα πολλά! Κάπου πήρε το αυτί μου οτι πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον αλλά δεν το πιστεύω αφού ακόμα κι ο Έλβις είναι ζωντανός!

Στο θέμα μας τώρα κυρίες και κύριοι… τα νησιά Φίντζι!

Μετά από σαφείς οδηγίες της γνωστής ΝησιοΦιντζιανής προσωπικότητας Κόκκινο Μπαλούν, πήγαμε σε όλα τα μέρη που μας πρότεινε και μείναμε κατενθουσιασμένοι Όχι μόνο εγώ αλλά και ο καλός μου που είναι δύσκολος στο …νερό!

Στην ταβέρνα της Ειρήνης, το μόνο που αφήσαμε ήταν η ίδια η Ειρήνη κι αυτό γιατί αν την τρώγαμε κι αυτή ποιος θα μας μαγείρευε; … στις βάφλες (που είναι το τοπικό γλυκό των νησιών) πήραμε τζούρα μόνο, αφού τα γλυκά ψιλοαπαγορεύονται σε τύπους σαν κι εμένα που πίνουν όλη μέρα μπύρες και η κοιλιά τους δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της!

(αριστερά και δεξιόστροφα: πατατοσαλάτα, πατζαροσαλάτα με γιαούρτι και καρύδια, κατσικάκι με πατάτες στη λαδόκολλα, ξανά κατσικάκι με πατάτες στη λαδόκολλα στο πιάτο του Λου, μελιτζάνες στον φούρνο με φέτα, ξυνομυζύθρα που δεν φαίνεται. αλλά και άλλα που δεν φαίνονται γιατί δεν πρόλαβα να τα φωτογραφίσω!)

Τώρα, οι ορεινές διαδρομές μας ξετρέλλαναν, αφού όλα τα χωράφια ήταν τίγκα στις αγελάδες και τα μοσχαράκια που είναι τα αγαπημένα μου ζώα (όχι για φαγητό… πόσο κυνικοί είστε τελικά… μα νομίζετε πως στη θέση της καρδιάς έχω δεύτερο στομάχι;)! Είχαν κι οι Αμερικάνοι έναν Κιτ Κάρσον και μας κουνιούνται! Εμείς βρέει στα νησιά Φίτζι είμαστε γεμάτοι γελαδάρηδες (καουμπόηδες για τους ομιλούντες την αμερικανικήν).

Εντάξει, μύριζε λίγο κακό αγελαδινό η διαδρομή αλλά θα μου πείτε, “τι θες κυρά μου να μυρίζει στην εξοχή; Channel No5;” (άσχετο… το Νο6 θα βγει ποτέ ή τζάμπα περιμένω τόσα χρόνια τις συνέχειες;).

Σε δύο τρεις μέρες, η μυρωδιά έγινε πολύ οικία και αν μια μέρα δεν έπαιρνα τη τζούρα μου, αρρώσταινα! Έτσι, περνάγαμε καθημερινά απ’ αυτά τα μέρη, ευχαριστιόμασταν τις μυρωδιές της άγριας φύσης, χαιρετούσαμε και τις αγελάδες που είχαμε γίνει κολλητές!

Το ξενοδοχείο μας ήταν σε ένα από τα πιο τρέντυ χωριά του νησιού, τον Άη Πρόκοψ! Σε απόσταση 200 μέτρων απλώνονταν οι φημισμένες Αλυκές και κάθε βράδυ παίζαμε κυνηγητό με τα κουνούπια στούκας μπορεί και τίγρεις! Μια μέρα κάναμε βόλτα εκεί τριγύρω και συναντήσαμε ένα τεράστιο σμήνος μεταλλαγμένων κουνουπιών να παίρνουν το δείπνο τους... έναν ηλίθιο τουρίστα που βρήκε το μέρος να κάνει τζόγκινγκ κι έναν ποντικό που είχε πάθει αφυδάτωση από το αλάτι στην προσπάθεια του να ξεδιψάσει στα λιμνάζοντα νερά. Ο τουρίστας, παρακαλούσε για λίγο φενιστίλ κι ο ποντικός για λίγο μεταλλικό νερό. Βρεθήκαμε μπροστά σε τεράστιο δίλημμα… Τελικά αποφασίσαμε να βοηθήσουμε τον ποντικό, αφού τουρίστες βλέπεις παντού στο νησί και ένας δεν θα έκανε τη διαφορά, ενώ ποντικούς και δη τόσο ευγενικούς (πωωωω… τι είπες τώρα!) δεν είχαμε ξαναδεί!

(μη σας ξεγελάει η ειδυλλιακή εικόνα... χρειάστηκα αντιασφυξιογόνα μάσκα για να τραβήξω τη φωτό... αλλά επειδή στο νησί η αστυνόμευση ήταν ισχυρή, φοβήθηκα μήπως μας μπουζουριάσουν για αναρχισμό... όχι τίποτα άλλο αλλά αν έβρισκαν τα μπουκάλια μπύρας πάνω μας, θα ήταν ακλόνητο στοιχείο για κακούργημα!)

Επιστρέφοντας τώρα στο ξενοδοχείο.

Κάτω από το δωμάτιο μας υπήρχε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων (3X3) και κάθε μεσημέρι, έδιναν ραντεβού όλα τα πιτσιρίκια των ενοίκων και σηκώναν τη γειτονιά στο πόδι! Άτιμη νεολαία! Φυσικά, αυτή ήταν η καθημερινή μου μεσημεριανή διασκέδαση. Καθόμουν στο μπαλκόνι με τον χυμό μου (τα μεσημέρια έκανα δίαιτα...) και τα χάζευα. Καλά, τα σημερινά πιτσιρίκια έχουν πολύ γούστο τελικά και είναι πολύ έξυπνα! Χαρακτηριστική ατάκα νεαρού 5άχρονου που έπαιζε με τα φιλαράκια του πόλο (νερού, μη φανταστείτε τίποτα άλογα μέσα στην πισίνα) και ο τερματοφύλακας έφαγε γκόλ από το κορίτσι της παρέας : “πω πω… κάποιοι τρώνε γκολάκια από κοριτσάκιαααα…”

Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του τερματοφύλακα, που παρακολουθούσε τον αγώνα, παρεξηγήθηκε που κοροϊδεύαν το αίμα του, φώναξε στο 5άχρονο πειραχτήρι “άντε ρε κλάσε μου δυο μάντρες”, το 5χρονο, χωρίς να χάσει χρόνο αλλά ούτε και τα λόγια του, βγήκε από την πισίνα, έδειξε 2 μάντρες με το χέρι του και είπε “σου κλάνω αυτή κι αυτή!” Έκανα τουλάχιστον τρία τέταρτα να συνέλθω από τα γέλια και να σηκωθώ από το πάτωμα.

Μετά, χάζευα τους αγουροξυπνημένους και ξινούς ένοικους του απέναντι κιριλέ ξενοδοχείου με 255 ευρώ (ναι καλά ακούσατε) τη βραδιά (τουλάχιστον είχε και πρωινό) που έβγαιναν στα μπαλκόνια τους και τους έριχναν δολοφονικά βλέμματα αλλά αυτά δεν χαμπάριαζαν… άμα βράζει το αίμα σου!

Ένα άλλο “θέμα” της τοποθεσίας του χοτέλ μας, ήταν το ρεμπετάδικο λίγο παρακάτω.

Οι ιδιοκτήτες, αυτόχθονες Ιρλανδοαυστραλοί με καταγωγή από το Μεσολόγγι και τη Μασαχουσέτη, έπαιζαν κάθε βράδυ στο μπουζούκι (είχαν πτυχίο στο συγκεκριμένο όργανο τουλάχιστον, καθώς ήταν απόφοιτοι του Ματσαχούτσετσε Κόλετζ οφ Μπουζουκάρτ) από τον “δρόμο” του Μάνου Λοΐζου (θα τρίζουν τα κοκαλάκια του τ’ ανθρώπου) σε καρσιλαμά, μέχρι το “από κανάρα σε κανάρα θα πετάω” σε βαρύ χασάπικο, τόσο που σου ερχόταν να πας να τους ζητήσεις μισό κιλό κιμά άπαχο και τέσσερις μοσχαρίσιες για σχάρα!

Ας περάσουμε τώρα στο κυρίως πιάτο… αχ, με συγχωρείτε, αλλά με τόσο φαΐ …

Ας περάσουμε τώρα λοιπόν, στις θάλασσες των νησιών Καλαμπάγκος... Α, λάθος, στα νησιά Φίντζι είχα πάει… τι να σου κάνω, είμαι και πολυταξιδεμένη και μπερδεύομαι! Έχω βγει τόσες φορές εκτός Αττικής που έχω χάσει τον λογαριασμό!

Οι θάλασσες λοιπόν στα νησιά Φίτζι, ήταν κάπως απρόσιτες. Αρχικά διότι την πρώτη εβδομάδα, έκανε ψωφόκρυο, φυσούσε και σήκωνε ένα κύμα ίσαμε το μπόι μου (και όσοι θα με ξέρετε, θα γνωρίζετε οτι είναι πολύ επικίνδυνο το συγκεκριμένο ύψος για κύμα). Τα νερά ήταν σα να βούταγες σε ένα ποτήρι τζιν τόνικ με πολλά παγάκια και τα φύκια που έβγαζε η αντάρα έφταναν να ταΐσουν δέκα στρατόπεδα χορτοφάγους Βουδιστές (να μου φιλήσετε τον Ρίτσαρντ Γκίρ… σε 3 σταυρόλεξα τονε πέτυχα).

Βέβαια τη δεύτερη εβδομάδα, λιώσαμε στις φανταστικές παραλίες και γίναμε δελφινάκια στις καταπράσινες θάλασσες που επιτέλους είχαν γίνει λάδι Καλαμών!

Στήναμε και το τσαντίρι μας για να προφυλάξουμε στη σκιά τις παγωμένες μας μπύρες και τα τυροπιτάκια – σπανακοπιτάκια που παίρναμε καθημερινώς από τον φούρνο ενός ορεινού χωριού που περνούσαμε.

Το σταυρόλεξο στην παραλία έδινε κι έπαιρνε, καθώς και τα τρία βιβλία που διάβαζα ταυτόχρονα για να υπάρχει κι ένα σασπένς! Τελικά, όχι μόνο δεν τελείωσα κανένα από τα βιβλία, εκτός βέβαια από ένα τέταρτο που μου είχε μείνει μια σελίδα... ο κολοφώνας για την ακρίβεια, αλλά και τα σταυρόλεξα μισά έμειναν, αφού οι γνώσεις μου δεν φτάνουν και πολύ μακριά, πόσο μάλλον να ξέρω μια φυλή της Ινδοκίνας με 7 γράμματα και ποιός τελειοποίησε το ρημαδοπιάνο! Μα δεν έχει σκεφτεί κανείς να βγάλει ένα γκουρμέ σταυρόλεξο με φαγητά; Που είναι το κράτος (που λέει και ο Apos);

(μη μεγαλώσετε την εικόνα... δεν έχω ξυρίσει πόδια!)

Βέβαια, όταν σε ερώτηση σε ντόπιο για το που είναι η παραλία που ψάχναμε, πήραμε την απάντηση “θα συναντήσετε κάτι κάδοι και μετά την εκκλησία θα πάτε δεξιά” έπεσα σε μαύρη κατάθλιψη γιατί πάντα νόμιζα οτι η λέξη “κάδος” ήταν ισπανική (γι’ αυτό και δεν κλείνεται) και στην ερώτηση “έχει εδώ κοντά κάναν κάδο” που μου είχαν κάνει στην Αθήνα, είχα απαντήσει “Ι ντοντ σπικ Ισπάνικ, σόρυ!”.

Ήμουν πια αξιολύπητη! Είχα γίνει διεθνώς ρεζίλι και με είχε ξεμπροστιάσει ένας απλός ΝησιωΦιτζιώτης!

Έτσι λοιπόν και αφού είχα πάρει το μάθημα μου στα Ισπανικά, μια μέρα που πηγαίναμε τη βόλτα μας (πάντα με το αυτοκίνητο.. δεν είμαστε για γυμναστικές μέσα στη ζέστη), κάτι Ισπανοί τουρίστες μας έκαναν οτοστόπ φωνάζοντας “Απεράθουουου;” κι εμείς σταματήσαμε, σε άπταιστα Ισπανικά τους απαντήσαμε “Απέραθεεε” και τους πήραμε μαζί για να τους μεταφέρουμε σε μια ορεινή Ισπανική αποικία (επιτέλους, πότε θα τελειώσει αυτή η φράση;).

Εκεί, παραλίγο να συναντήσουμε τη μαμά μπαλούν που θα μας κερνούσε χυμό βρύσης όπου είναι και το τοπικό τους ρόφημα! Δυστυχώς δεν τηνε πετύχαμε αφού είχε ήδη ενημερωθεί για την άφιξη μας στο νησί και φρόντισε να πάει όσο μακριά γινόταν για να μας αποφύγει (άγιο είχε η γυναίκα). Βρήκαμε όμως το σπίτι της (καταπληκτικό) μετά από εκτεταμένη έρευνα (απειλώντας στην κεντρική πλατεία οτι θα βγάλουμε τα ρούχα μας αλλά και τον κορσέ που φορούσαμε κάτω απ’ αυτά και θα πνιγόταν όλο το χωριό στο λίπος) και της αφήσαμε σημείωμα που θα βρει αμέσως μόλις το ξαναεπισκεφτεί (σιγά να μη μας γλύτωνε!).

Αυτή λοιπόν η ορεινή Ισπανική αποικία, ήταν το ωραιότερο μέρος των νησιών Φίτζι και μόλις καθήσαμε για καφεδάκι δεν θέλαμε να φύγουμε!

Επισκεφτήκαμε και τον φούρνο, πήραμε ψωμί και κουλουράκια από κρασί και μέλι και με τα χίλια ζόρια ξεκολήσαμε να πάμε να κάνουμε και καμιά βουτιά γιατί θα βράδιαζε! Άσε που πέσαμε πάνω σε μια κηδεία και πιάστηκε η ψυχή μου! Ο νεκρός ερχόταν από το λιμάνι (όχι μόνος του βρε παιδιά, τονε φέρνανε… μα ντιπ ευαισθησία πια;) και μέχρι να φτάσει εκεί πάνω χτυπάγαν οι καμπάνες. Ένας γεράκος κράταγε ένα μανουάλι και είχε πλαντάξει στο κλάμα… κι όσο τον έβλεπα να κλαίει, δώστου κι έκλαιγα κι εγώ. Μέχρι που ο καλός μου με πήρε και φύγαμε γιατί στο τέλος θα μας περνάγανε για συγγενείς!

Εκτός από το ότι πήγα να χτυπήσω μια τουρίστρια που είχε πάει μπροστά στους συγγενείς και έβγαζε φωτογραφίες! Σιγά κυρά μου, εσείς δεν έχετε κηδείες στη χώρα σας; Πρέπει να χώνεις την Nikon στα μούτρα του ανθρώπου που θρηνεί; Άι στα δγιάλα τελικά τελικά για τουρισμό!

Ο κύριος που απόθανε (όπως λένε και στην Κρήτη) ήρθε από την Κρήτη! Σε χρόνο μηδέν, το χωριό είχε γεμίσει στιβάνια και μαυροφορεμένους. Εε, παντέρμα Κρηηήτη!

Πάντως οι τελετές στα χωριά είναι πολύ πιο σοκαριστικές από την Αθήνα! Τρια βράδια το έβλεπα στον ύπνο μου.

Τελικά οι Ισπανοί άποικοι του ορεινού χωριού των νησιών Φίτζι, έχουν πολλές ομοιότητες στην ομιλία τους με τους Κρήτες.

“Ίντα κάμεις”, “Τι κάμει ο πάππος”, η ιδιαίτερη προφορά του λάμδα… Μάλλον η αλφαβήτα τους πάει κάπως έτσι “… γιώτα, κάπα, ράμδα..”! Τρελλαίνομαι να τους ακούω να μιλάνε!

Οι χωριανοί που μας πιάσανε κουβέντα, καταπληκτικοί άνθρωποι και γελαστοί, σου ερχόταν να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις! Εξυπηρετικοί, χαρούμενοι και … και… τι να πρωτοπώ… αρκεί μόνο να γνωρίσετε το μπαλουνάκι και θα σας λυθεί κάθε απορία… (αν σας μαγειρέψει κιόλας…μμμμ…μην πείτε όχι!).

Σας συνηστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε τα νησιά Φίτζι, για να απολαύσετε το φαγητό, τον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι, χωρίς σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές και αν θέλετε, να πάτε και στα υπόλοιπα νησακια με ένα ιστιοπλοϊκό ή με τον Σκοπελίτη.

Ε, ναι λοιπόν, αν δεν πιστεύετε οτι ο Σκοπελίτης φτάνει μέχρι Φίτζι… που να δείτε που φτάνει η Ρομίλντα!

Α, να μην ξεχάσω να σας πω, μην παραλείψετε να ακούσετε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό τη Ρούλα Μπράουν με την εκπομπή “με αγάπη από τα νησιά Φίτζι”. Το τι λέει το στόμα της δεν περιγράφεται! Εμείς πάντως γίναμε φαν, την ακούγαμε κάθε πρωί (χο χο χο)!

Παρά τα καλά μέρη όμως που μας έστειλε η αγαπητή μας μπαλούν, μια αποφράδα μέρα, πήραμε την πρωτοβουλία να φάμε κάπου κοντά στο δωμάτιο μας γιατί μας είχαν φάει οι δρόμοι (με τη σειρά τους) και δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε από την κούραση! Φυσικά πιαστήκαμε κώτσοι, αφού το οτι μια ταβέρνα είναι φίσκα δεν σημαίνει απαραίτητα οτι είναι και καλά τα φαγητά της! Το γιουβετσάκι που παράγγειλε ο Λου αλλά και το λεμονάτο το δικό μου, μόλις μας τα άφησαν στο τραπέζι, κοντέψαμε να λιποθυμήσουμε από τη βρώμα! Οι πατάτες (του λεμονάτου ντε), ήταν άψητες τόσο που θα έλεγες οτι ίσως να είχαν κινέζο μάγειρα και μπερδεύτηκε με τα σούσι! Με το κριθαράκι του γιουβετσακίου δε, μπορούσες άνετα να χτίσεις μια μεζονέτα με γεύση κανέλας. Φάγαμε κάτι πατζάρια που τα είχαν κόψει και σε ντιζάιν σχήμα τρομάρα τους, κάτι καμένα κολοκυθάκια τηγανητά και μια φρεσκότατη τυροκαφτερή, κατευθείαν από το διπλανό σούπερ μάρκετ, ήπιαμε κι όλο το νερό για να φουσκώσουμε, πληρώσαμε τον φουσκωμένο λογαριασμό (θα είχε πιει νερά κι αυτός φαίνεται) και πήγαμε στο σουβλατζίδικο λίγο παρακάτω. Δύο σουβλάκια “απ’ όλα” αργότερα, χτυπήσαμε και μια κρέπα σοκομπανάνα και ήρθαμε λίγο στα ίσια μας! Άμα είσαι τουρίστας, κάποια στιγμή τηνε πατάς!

Τελευταία μέρα, πήγαμε στη θάλασσα κάτω από το δωμάτιο μας για να μην τρέχουμε μακριά. Κάτσαμε σε κάτι ξαπλώστρες, ανοίξαμε την ομπρελίτσα μας και εκεί που θα απολαμβάναμε την ησυχία μας… πλάκωσαν κάτι φασαριόζοι Ιταλοί. Για άλλη μια φορά μας επιβεβαίωσαν την κουλτούρα τους καθώς και γιατί βγαίνει σε κάθε εκλογές ο Μπερλουσκόνι! Ο δικός μας Ζορό, θα έκανε τρελλή καριέρα στην Ιταλία.

Εκτός του ότι ξεσήκωσαν όλη την παραλία με τις φωνές τους (και δεν ήταν καν Σικελοί, που λένε οτι μοιάζουν με τους Έλληνες, αλλά από το Μιλάνο… βόριοι και σοβαροί άνθρωποι), άρχισαν να παίζουν ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που απαιτεί επίπεδο, σωματική διάπλαση αλλά και στρατηγική! “Ποιός θα πετάξει πιο μακριά τη σαγιονάρα”!!!

Μαζεύτηκαν ένα τσούρμο ανισσόροποι και φορούσαν ένας ένας μια σαγιονάρα δέκα νούμερα μεγαλύτερη και με το πόδι την εκτόξευαν όσο πιο μακριά μπορούσαν.

Όλη η παραλία, παρακολουθούσε με αγωνία, σε ποιανού το κεφάλι θα προσγειωθεί η σαγιονάρα. Ένας άλλος Ιταλός, εμψύχωνε τους αθλητές αλλά και μέτραγε ποιανού η βολή έφτασε πιό μακριά! Όταν αναδείχτηκε επιτέλους ο νικητής, έγινε ένας πανηγυρισμός σε επίπεδο 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό, του περάσαν ένα μετάλλιο στο λαιμό και αποχώρησαν πάλι όπως ήρθαν, γιατί η ώρα είχε πάει 1.30 και ως γνωστόν οι Ιταλοί αν δεν φάνε εκείνη την ώρα, θα τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Ο νικητής αποχώρησε κι αυτός, πλαισιωμένος από γυναίκες που τον θαύμαζαν για το αστραφτερό μετάλλιο που κρεμμόταν στον λαιμό του και φάνταζε πολύ περίφανος, αφού γυρνόντας στην πατρίδα του θα το έβαζε στην ειδικά διαμορφωμένη βιτρίνα του σπιτιού του με τα υπόλοιπα βραβεία που είχε αποκτήσει στο παρελθόν.

Το βραβείο της πιο καλοστιμένης λεμονόκουπας, το βραβείο του πιο καλοστρωμένου απλώματος του τζατζικιού σε χωριάτικη φρατζόλα, το βραβείο της πιο καλοφτιαγμένης φράτζας, το βραβείο του πιο καλοσχηματισμένου κοιλιακού, το βραβείο φτυσίματος κουκουτσιών από καρπούζι όσο μακρία γίνεται κόντρα στον άνεμο, το βραβείο του πιο γρήγορου ξεκουμπώματος (μ)πυ(τ)ζάμας, το βραβείο λιωμένης σόλας, το βραβείο γρηγορότερης κατανάλωσης χωριάτικης σαλάτας με ξυνομυζύθρα… και άλλα πολλά που είναι αδύνατο να σας απαριθμήσω… μιλάμε για πρωταθλητές όχι αστεία!

Ευτυχώς από τη 1.30 και μέχρι τις 4.00 που ξαναγύρισαν, απολαύσαμε την ησυχία μας και μόλις τους είδαμε να ξεπροβάλουν από το βάθος της παραλίας, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε για φαγητό!

Την επόμενη φύγαμε κι από τα νησιά Φιτζι για σιγουριά!

Ξεφεύγεις όμως ποτέ από τους Ιταλούς…;

υ.γ. ...εσείς; τι νέα;