Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων, για την "προσωρινή" μου αποχώρηση από τη γαλέρα, εκεί κάπου ανάμεσα στους πανηγυρικούς κανονιοβολισμούς, τα βεγγαλικά και τις μπαλωθιές (αμ πως!) πετάχτηκα μια βόλτα μέχρι την κόλαση κι επέστρεψα... ευτυχώς αλώβητη!
Όχιιι... δεν ήταν η επίσκεψη μου στο ΙΚΑ, όπου και παρέμεινα 2 ολόκληρες ώρες για μια δουλειά 3 λεπτών. Δεν ήταν που κανείς δεν έδωσε σημασία, αλλά ούτε και τη θέση του (πόσο μάλλον για τη σειρά του) σε μια έγκυο (δε μιλάω για μένα... ήταν κι άλλη μια, που φοβήθηκα μήπως γεννήσει εκεί μέσα! Άσε που εγώ έχω συνηθίσει την συμπεριφορά του νεοέλληνα "κάνω την πάπια και δεν δίνω τη θέση μου σε κάποιον που έχει ανάγκη"). Από την άλλη, οι μισοί συνπεριμένοντες (τέλος, πρέπει να γράψω λεξικό) είχαν καταρράκτη και οι άλλοι μισοί αρθριτικά (όλη η νεολαία ήταν μαζεμένη εκεί μέσα!)... που να σε δουν και που να σηκωθούν;
Δεν ήταν που οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ σε έγραφαν πατόκορφα όταν προσπαθούσες να τους κάνεις μια ερώτηση για να μην περιμένεις σε λάθος γκισέ! Δεν ήταν που έλειπε το παιδί από τα stage (όπως ωρυόταν η διευθύντρια) και τους είχε κόψει τα χέρια... (φαντάσου... σ' ένα ολόκληρο ΙΚΑ, ο μόνος που έβγαζε δουλειά, ήταν αυτός από τα stage!).
Δεν ήταν που έτρεχα για εξετάσεις αίματος ξανά... (μ' έχουν μάθει όλοι οι γιατροί στο ιατρικό κέντρο... όπως τότε που με πήγαινε η μάνα μου στο Παίδων για ράμματα κάθε τρεις και λίγο... καλόοοο παιδί!).
Όχι φίλοι μου... η κόλαση μου άρχισε από χθες το πρωί!
Πήγα επίσκεψη στην αγαπημένη μου θεία, που αν της πεις οτι θα πας, σου έχει φτιάξει όλον τον τσελεμεντέ για να σε ευχαριστήσει!
Αρχίσαμε λοιπόν με έναν καφέ, ένα κομμάτι πάστα φλώρα κι ένα κομμάτι κέικ με καρύδια. Είχε και καρυδόπιτα αλλά είπα να συγκρατηθώ! Να μην παραλείψω να σας πω, πως είχα φάει ένα πλήρες πρωινό πριν φύγω από το σπίτι.
Η κουβεντούλα μας συνεχίστηκε, τρώγοντας τραγανά τυροπιτάκια που μόλις είχαν βγει από τον φούρνο και περιμένοντας μια σπανακόπιτα που ψηνόταν σε χαμηλή φωτιά! Δεν θυμάμαι πόσα τυροπιτάκια έφαγα... πάντως η στάθμη της πιατέλας είχε πάρει την κάτω βόλτα!
Μόλις βγήκε το επόμενο φουρνιστό γκουρμεδάκι... έφαγα μια ολόκληρη γωνία... που μπορείς να πεις οτι ήταν κι η μισή πίτα, αφού ήταν σε σχήμα ρολού και όχι ταψιού... όχι οτι θα άλλαζε κάτι στην δεύτερη περίπτωση!
Και φυσικά, μετά το αλμυρό, χρειάζεται ένα ακόμα γλυκό για να ξεπλύνεις το στόμα σου... Έτσι, έφαγα έναν ακόμα γύρο από πάστα φλώρα και κέικ, αφού είχε περισσέψει και λίγος καφές στο ποτήρι μου.. μην τον πιω ξεροσφύρι και με πειράξει..
Αφού εξαντλήσαμε όλα τα θέματα συζήτησης, αλλά και φαγητού, ξεκίνησα για την επιστροφή στο σπίτι! Κάπου στο δρόμο αναρωτήθηκα "τι θα φάμε το μεσημέρι;" αφού η ώρα είχε ήδη πάει 1.00.
Πέρασα μια βόλτα από το σούπερ μάρκετ και πήρα λίγο μοσχαράκι γάλακτος, μανιτάρια, μπέικον και ρύζι για να φτιάξω Στρογγανώφ... ελαφριά πράματα!
Να μην περιαυτολογήσω για τις μαγειρικές μου ικανότητες, αφού ο Λου έγλυφε και τα δάκτυλα του όταν το δοκίμασε!
Το πρόβλημα ήταν οτι το δοκίμασα κι εγώ... εντάξει, εντάξει δεν μπορώ να σας κοροϊδέψω πια... δεν το δοκίμασα απλώς, έφαγα μια κανονική μερίδα, με σαλάτα κι όλα τα παρελκόμενα!
Έπρεπε να πιω το χάπι μου όμως... και με άδειο στομάχι θα με πείραζε!
Μαζί με το χάπι, κατέβασα κι ένα βάζο νερό... (τι τρελλή δίψα σε πιάνει μετά απ' αυτό το φαγητό;) και αυτό ήταν!
Αφού δεν πέθανα χθες, δεν θα πεθάνω ποτέ (κουφάλα νεκροθάφτη)!
Η κοιλιά μου τουμπάνιασε κι έγινε σαν έκθεμα σε μουσείο μοντέρνας τέχνης, αφού είχε πάρει κι ένα πολύ περίεργο σχήμα... Η Σιγκούρνι στο Alien θα σκύλιαζε αν μ' έβλεπε να της κλέβω τον ρόλο!
Ο μικρός Τρότσκι, καταπιέστηκε από την απότομη αύξηση του όγκου του στομαχιού μου κι άρχισε την επανάσταση! Το τι κλωτσομπουνίδι έπεσε... δε λέγεται. Άσε που πρέπει να έχει ήδη μάθει να φτιάχνει μολότοφ εκεί μέσα, αφού είχα και κάτι φοβερές καούρες! Με τι παρέες έχει μπλέξει αυτό το παιδί ακόμα δεν βγήκε;
Πιάστηκε η καρδιά μου, πονούσαν τα πλευρά μου και ήταν σχεδόν αδύνατο να αναπνεύσω. Ξάπλωσα λίγο μήπως και συνέλθω μα του κάκου! Χειρότερα τα πράματα... ξανασηκώθηκα κι άρχισα να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι.
Πρέπει να το παράκανα αφού το χαλί άρχισε να τρίβεται στην ευθεία που περπατούσα κι εκεί που άρχισε να με πιάνει ζαλάδα και παραλίγο να πέσω ξερή στο μάρμαρο (είχα αλλάξει πορεία... μη χαλάσουμε και καινούριο χαλί)... ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Λου που είχε πεταχτεί μέχρι τον οδοντίατρο!
Με το που τον είδα, αναπτερώθηκε το ηθικό μου και είπα να φάω ένα γλυκό (έχουμε κι αυτό το τσιζκέικ που ξανάφτιαξα προχθές, αλλά εδώ σας βάζω την παλιά φωτό, αφού το καινούριο βγήκε λίγο σούπα και το τρώμε με το κουτάλι μέσα από τη φόρμα) μήπως και μου είχε πέσει η πίεση... το ζάχαρο... ξέρω και 'γω βρε αδερφέ;
Ο Λου, με έβαλε να κάτσω στον καναπέ και μου ξηγήθηκε πως αν ξαναφάω κάτι ακόμα σήμερα, θα πάρει το παιδί του και θα φύγει! Δεν κατάλαβα αν σοβαρολογούσε αλλά δεν ήθελα και να το ρισκάρω... άσε που γυάλιζε και το μάτι του!
Έκατσα λοιπόν ήσυχα ήσυχα στη θέση μου και ξανασηκώθηκα για να πάω για ύπνο!
Τι κόλαση περνάω Χριστούλη μου;
