... η άκρη του κόσμου!
Με τις δοκιμασίες που μας υποβάλει καθη..βραδυνά ο μικρός Τρότσκι, παιχνίδια σαν κι αυτό, τα έχουμε για τ' αρχί... (εεεπ! έχεις και μικρό παιδί κυρά μου, δεν μπορείς πια να μιλάς έτσι!) εεε... είναι παιχνιδάκι για μας ή όπως λέμε και στο χωριό μου (την Τραχανοπλαγιά) πις οφ κέικ!
Σήμερα κλείνουμε 44 μέρες ξάγρυπνοι.
Παρόλα αυτά, έχω μια μούρη φράπα και κανείς δεν με πιστεύει ότι περνάω τέτοια ταλαιπωρία.
Το μυστικό μου; Ο φίλος μου ο Βραζιλιάνος (συγγνώμη Apos). O (αδερφός πια) φίλος μου ο Βραζιλιάνος λοιπόν, δουλεύει στην Lancome στα Λονδίνα και μου στέλνει κρέμες ματιών, νυχτός και μέρας κι έχω ξανανιώσει. Βέβαια, έτσι που έχουμε κάνει τη νύχτα μέρα, δεν ξέρω πότε να φορέσω την κρέμα νυχτός και πότε της ημέρας.
Πάντως μαύρες σακούλες δεν έχω στα μάτια... θαύματα κάνουν αυτά τα νέα προϊόντα, θαύματα σας λέω!
Επίσης, όσοι φίλοι μας έχουν επισκεφτεί, δεν μας πιστεύουν ότι περνάμε δύσκολες ώρες, γιατί ο μικρός διάολος, είναι κύριος μπροστά στους άλλους (έχει αγωγή το παιδί μου..) κι όταν μένουμε μόνοι, σηκώνει την πολυκατοικία στο πόδι... ή μάλλον θα τη σήκωνε στο πόδι, αν δεν ήταν όλοι πάνω από 80 χρονών και κουφοί!
Αυτά με τα δικά μου... ο μικρός μόλις έγειρε για κάνα μισάωρο κι εγώ πάω να βάλω την κρέμα νυχτός... ή μήπως να βάλω της ημέρας;
