Κουφο... νήσι, ώρα μηδέν.

Μετά από 8 ώρες θαλασσοδαρμού και ανελέητου αέρα, πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου της "άγονης" γραμμής, φτάσαμε στο κουφονήσι.

"Επιτέλους" σκεφτήκαμε κι οι δυό " θα απολαύσουμε τις διακοπές μας στο ήσυχο αυτό νησάκι που απαγορεύονται τ' αυτοκίνητα και που αν σε κουράζουν οι μακρινές διαδρομές νοικιάζεις ποδήλατο.

Αυτά που ξέραμε τα ξεχάσαμε όταν άνοιξε η μπουκαπόρτα και κατέβηκε μια καραβιά αμάξια παρέα μας!

Τέλος πάντων, αν καταφέρεις να απομονώσεις το γεγονός οτι περπατάς στον εναν και μοναδικό χωματόδρομο για να πας από το ένα και μοναδικό χωριό στις παραλίες και τούμπαλιν, και κάνεις συνέχεια στην πάντα για να μην σε πατήσουν τα τζίπ και μετά είσαι άσπρος από τη σκόνη... μπορεί και να περάσεις καλά! Φυσικά αν πας για μπάνιο ξεπλένεσαι από το χώμα, αν πάλι πας στο χωριό, δεν σε παρεξηγεί κανείς γιατί οι μισοί είναι κάτασπροι σαν κι εσένα, εκτός απ' τους Έλληνες οδηγούς των..τζίπ!

Οι ντόπιοι, έχουν χρεωθεί μέχρι τ΄ αυτιά για να χτίσουν σε κάθε τετραγωνικό της περιουσίας τους δωμάτια, που τα χρεώνουν όσο τη σουίτα στο Intercontinental!

Ας τ' αφήσουμε όμως αυτά τώρα και ας κάνουμε μια βόλτα στο νησί.

Οι παραλίες είναι ειδυλλιακές και ιδανικές για χαλάρωση και διαλογισμό... εκτός από την απίθανη (κι όμως αληθινή) περίπτωση που 2 ηλίθιοι παίζουν ρακέτες!!!

Βρε αγόρι μου, πας σ' ένα νησί με την κοπέλα σου, βλέπεις οτι όλοι είναι άνθρωποι που θέλουν να ηρεμήσουν, να απολαύσουν τη θέα και ν' ακούσουν το κυματάκι να σκάει, όχι το τάκα- τούκα της ρακέτας σου! Προσαρμόσου πουλάκι μου, δες τι κάνουν οι γύρω σου στην παραλία, βγάλε το μαγιουδάκι σου (αν θες, αν πάλι δε θες, μην το βγάζεις), ξάπλωσε κι άσε τον ήλιο να σε αποβλακώσει, δεν χρειάζεται να κάνεις ότι και στην πλάζ της Βούλας, γιατί και οι υπόλοιποι, άνθρωποι είμαστε και γινόμαστε... ΈΞΑΛΟΙ!!!!

Η αλήθεια είναι οτι φέτος πήγαμε πιό αργά διακοπές απ' οτι συνηθίζουμε και αυτή ήταν η εποχή που φεύγαμε γιατί το μέρος γεμίζει δήθεν και τάχαμου τύπους που νομίζουν οτι ανακάλυψαν το σούπερ ουάου ερημονήσι.

Το πρωί, φτιάχνουν σκιά με λεοπάρ παρεό και καλάμια και το βράδυ φοράνε τις κολώνιες τους και τα ψηλοτάκουνα και ψάχνουν για τα μπαράκια στη Χώρα... τα ποιά;

Φίλε, σε λάθος νησί ήρθες, ένα μπαράκι είχε και έκλεισε. Αν βολεύεσαι με το Cafe του Νικήτα, που έχει την πιο ψαγμένη μουσική και μπορείς να φας και τη νοστιμότερη ομελέτα το πρωί, έχει καλώς. Διαφορετικά, μάλλον είσαι για Μύκονο, άσε που θα πληρώσεις και φθηνότερα το δωμάτιο. Για να μη σου πω οτι και η Γαύδος έχει περισσότερα κομφόρ!

To Cafe του Νικήτα

(κι απ' την ανοιχτή σκεπή, φωτίζει το φεγγάρι)

Ο Λ. πάει στο Κούφο.. κάθε καλοκαίρι από το 1983, τότε που όλα ήταν χωράφια. Που στις παραλίες αφήνανε την τσάντα με τα φρούτα τους οι λουόμενοι και πέρναγαν οι γάιδαροι και τους τα 'τρωγαν. Ο δρόμος για το χωριό δεν είχε φώτα και μπορούσες να βλέπεις όλα τ' αστέρια, ακόμα και τους γαλαξίες αλλά ταυτόχρονα να σπάσεις και τα πόδια σου στον κατσικόδρομο, που έκανε το πράγμα μια όμορφη περιπέτεια.

Το λιμάνι δεν υπήρχε, σε πετάγαν σε μια λάντζα από το πλοίο και μετά βουτούσες μέχρι το γόνατο στη θάλασσα με τα μπαγκάζια σου στην πλάτη για να βγείς στην ξηρά. Στις παραλιές έμεναν και κυκλοφορούσαν μόνο κάτι γυμνά φρικιά (από τα κανονικά, όχι απ' αυτά που το παίζουν τώρα με την τσέπη γεμάτη χαρτούρα- έλα ρε αλάνι) που καμιά φορά ξεχνιόντουσαν και πήγαιναν στην μοναδική παραλιακή ταβέρνα να φάνε, χωρίς να ντυθούν. Τότε τα μαγιό ήταν πολυτέλεια και το αντιηλιακό υπερβολή.

"Φοίνιξ" ο Μέγας

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται, για να βρείς δωμάτιο κάτω από 40 ευρώ πρέπει να πας διακοπές τον Οκτώβρη, το φαγητό ακρίβυνε, ανοίξανε 2 σούπερ μάρκετ που μπορείς να βρεις τα πάντα σε τιμές... Αγγλίας.

Στις παραλίες, όλοι φοράνε μαγιό ("που καταντήσαμε, να ντυνόμαστε για να πάμε για μπάνιο" ατάκα φρικιού γιαγιάς γυμνήστριας) τελευταία λέξη της μόδας και ψηλοτάκουνο σανδάλι που κάνει αδύνατο το περπάτημα στην άμμο, χρυσαφικά και αξεσουάρ που λαμπιρίζουν στον ήλιο, καπέλα Βουγιουκλάκη (εεεέιι κύριε πειρατηηηή...), βάψιμο αδιάβροχο (μη γίνουμε και ρεζίλι) για βραδυνή έξοδο και πετσέτα Luis Vuiton ασορτί με το τσαντάκι!

Φυσικά όλοι αυτοί είναι αραγμένοι στο τελευταίο απόκτημα του νησιού... το beach bar που φτιάχνει τον καλύτερο "EXPRESSO" ( ναι, έτσι αναγράφεται στον κατάλογο)!!!

Πες μου τώρα, πως να "ανταγωνιστώ" όλ' αυτά με τις πλαστικές σαγιονάρες και το μαγιό από το ΖARA;

Ένα πρωί πίναμε καφέ στου Νικήτα, όταν στο διπλανό τραπέζι, έκατσε ένας ντόπιος που είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το τηλέφωνο του χτυπούσε συνέχεια, πράγμα που μ' έκανε να πιστέψω οτι έχει μπει στο χρηματιστήριο... Όχι, ήταν ζήτηση δωματίων! Οι τιμές άρχιζαν από 80 ευρώ ΙΟΥΝΗ ΜΗΝΑ!! Έλεος ρε φίλε, τον Αύγουστο πόσα θα ζητήσεις για ένα κρεβάτι και μια τουαλέτα;

Άσχετο: Είχα ακούσει οτι κάποτε στη Σαντορίνη, σου νοικιάζανε το χώρο που έπιανε το σλίπινγκ μπάγκ σου στην ταράτσα του σπιτιού τους!!

"Τόσο είναι! 80 ευρώ, κι άμα δε σου κάνει μη σπαταλάς τον χρόνο μου, έχω άλλους 10 που περιμένουν να το νοικιάσουν!!!" Ήταν η τελευταία λέξη του ντόπιου "επιχειρηματία" και η δουλειά έκλεισε!

Φαντάσου πόσο ζώο ήταν ο συνομιλητής του, που δέχτηκε μετά από τέτοια συμπεριφορά, να μείνει στο δωμάτιο του αρχοντόμαγκα που άφησε το τσαπαρί για να γίνει ξενοδόχος και αντιμετωπίζει τους υποψήφιους πελάτες σαν κοκοβιούς!

Τελικά, αυτό που μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις ένα νησί, δεν είναι μόνο οι όμορφες παραλίες του αλλά και οι άνθρωποι και το κλίμα (όχι αυτό που βγάζει το σταφύλι, το άλλο... θα με παρακολουθήσετε τώρα ή δε θα συνεννοηθούμε;), η αύρα του νησιού (και όχι το ζαγόρι..)!

Κατέληξα λοιπόν, παρόλο που πέρασα φανταστικά γιατί μπορώ να απομονώσω κάποια πράγματα που μου χαλάνε τη διάθεση, οτι το μοναδικό πράγμα που έμεινε όμορφο κι ακέραιο στο Κουφονήσι... είναι η θέα της Αμοργού απέναντι!!!

Άντε, σειρά έχει η Κεφαλονιά τον Αύγουστο!