Φίλοι..

Σάββατο απόγευμα. Την ώρα που κάθε νορμάλ άνθρωπος της ηλικίας μου (σιγά ρε τζόβενο!) αρχίζει τις ετοιμασίες για την βραδινή του έξοδο, εγώ αποφάσισα να κάνω το σπίτι λαμπίκος!

Απέκλεισα τον Λ. στο δωμάτιο με τον υπολογιστή και του απαγόρεψα (τι τα 'χουμε τα γαλόνια... νερού, για το σφουγγάρισμα..) να μην ξεμυτίσει μέχρι να τον ειδοποιήσω. Απέρριψα την προσφορά του να με βοηθήσει, καθώς "εμένα η μαμά μου τα έκανε όλα μόνη της γιατί εσείς οι άντρες κάνετε τσαπατσοδουλειές"  ΌΧΙ καλέ, με είχε πιάσει η καθαριστική μου μανία πάλι!! Καιρός ήταν γιατί λίγο ακόμα να τ' αφήναμε το σπίτι σ΄αυτή την κατάσταση, θα φώναζαν την αστυνομία για να εξιχνιάσει την δολοφονία στο διαμέρισμα 4 και να μας αναγκάσει να παραδώσουμε το πτώμα, που ΄χει βρωμίσει όλη η γειτονιά!

Να μην πολυλογώ, αφού καθάρισα όοοοολο το σπίτι (ακούς μαμά;;;), έφτασα στην τουαλέτα. Δεν το έγραψα στο παιχνίδι που παίξαμε για τις άχρηστες πληροφορίες για μένα, αλλά θα το πω τώρα.. ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ να καθαρίζω την τουαλέτα αλλά το κάνω!!! Δέχομαι συγχαρητήρια, χειροκροτήματα και άμα λάχει υπογράφω και κάνα αυτόγραφο! Αυτά παθαίνει κανείς όταν είναι χαϊδεμένος και μοσχαναθρεμμένος, φτάνει μια ώρα που η μάνα παίρνει τη σιωπηλή της εκδίκηση!

Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχει ρε κοπελιά ο τίτλος με την τουαλέτα σου; Κι εκεί είναι που "μπαίνω" εγώ και σας τα λέω όλα έξω απ' τα δόντια!!!

Εκεί, λοιπόν, που είμαι γονατιστή και τρίβω το εσωτερικό της λεκάνης (μπουρλμπουθρορμπ...)με το σφουγγαράκι τιγκαρισμένο στη χλωρίνη φορώντας γάντια τελευταίας τεχνολογίας, που έχω παραγγείλει από μπάρμπα που δουλεύει Αμερική σε συνεργείο καθαρισμού, πέρασε απ' το μυαλό μου:

"Τελικά τι σκατά είναι η φιλία;"

Και δώσ' του κι έτριβα!

Και δώσ' του και σκεφτόμουν! 

Και πού κατέληξα;

Η φιλία σ' απελευθερώνει, σε κάνει χαρούμενο, σε ξεσηκώνει, σε γαληνεύει...

Δεν απαιτεί, δεν έχει "πρέπει", δεν έχει τυπικούρες, δεν έχει μονοπώλια, δεν έχει πείσματα, δεν έχει παράπονα...

Δέχεσαι τον φίλο σου όπως είναι και όπως αλλάζει με τα χρόνια, άλλωστε κι εσύ αλλάζεις και σε δέχεται και σένα ο φίλος σου... Κι αν πάλι δεν σε δέχεται... υπάρχει πάντα ο Βαγγέλης να σου τα πει καλύτερα γιατί άμα στα πω εγώ θα γίνει μακελειό!!!  

Άαααϊντε...τελικά- τελικά, βραδιάτικο!!!

Σ' αυτό το σημείο, η από πάνω άρχισε να πετάει νερά στην μπουγάδα (αμέ μέχρι πλυντήριο έβαλα) που είχα απλωμένη στην αυλή... παράτησα τις χλωρίνες (άλλο που δεν ήθελα) και πετάχτηκα να την "κανονίσω" κι αυτήν που της τα μαζεύω 1 χρόνο τώρα. Νομίζω οτι μετά απ' αυτά που άκουσε θα κάνει καμιά βδομάδα να βγει στο μπαλκόνι απ' τη ντροπή της... είπαμε καλή καλή αλλά άμα μου γυρίσουν τα μάτια και κατέβουν οι κυνόδοντες, δεν με ηρεμεί ούτε μια καρτέλα λεξοτανίλ!

Δευτερόλεπτα αργότερα ( έτσι είμαι 'γω, πετάω τη χειροβομβίδα μου και φεύγω) βρισκόμουν πάλι στη γνώριμη στάση μπροστά στη λεκάνη, μόνο που αυτή τη φορά στο "πρόσωπο" της (της λεκάνης ντε... είπαμε έχουμε άλλη σχέση εμείς οι δυό) έβλεπα την από πάνω και κάνα δυό άλλους αναίσθητους και απαιτητικούς μικροαστούς που νομίζουν οτι η ζωή όλων πρέπει να γυρνάει γύρω απ' τους εαυτούς τους.

Ένα θα πω σ' αυτούς: 

ΒΡΕ ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΣΤ!!!!

Κι ένα θα πω στους φίλους: 

Η λεκάνη ΆΣΤΡΑΨΕ!!!