Τελικά...

...δεν έχω αποφασίσει. Τα Χριστούγεννα μ' αρέσουν ή όχι;

Ίσως είναι κι αυτή η μανιοκατάθλιψη που με κυριεύει πάντα αυτές τις γιορτινές μέρες και δεν μ' αφήνει να δω καθαρά τα πράγματα!

Έχω την άποψη (και κανείς δεν μπορεί να μου την αλλάξει) οτι τα Χριστούγεννα είναι η πιο ψεύτικη γιορτή του κόσμου. Μόνο τότε θυμόμαστε οτι υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε, οτι η Αθήνα (για να μην επεκταθώ στον κόσμο ολόκληρο) έχει άστεγους, οτι πρέπει να χαμογελάμε, να είμαστε ευτυχισμένοι, να είμαστε καλοί με τους συνανθρώπους μας (εκτός βέβαια αν βρεθούμε μπροστά στην τελευταία γαλοπούλα στον χασάπη, όπου ξεχνάμε το πνεύμα των Χριστουγέννων και γίνεται μάχη..), να δίνουμε τόπο στην οργή και να μοιράζουμε ευχές ακόμα και στους πιο μισητούς γείτονες για να μην χαλάσουμε τις χαρμόσυνες μέρες!

Βγαίνω από τα ρούχα μου όταν βλέπω αφηνιασμένους καταναλωτές να μπουκάρουν στα μαγαζιά για να αποκτήσουν ότι βρουν μπροστά τους. Φρικάρω με το καταραμένο καρουσέλ και το κιτς δέντρο (παρολίγον φλαμπέ για δεύτερη φορά ) που στήνονται κάθε χρόνο στο Σύνταγμα. Τους Άγιους Βασίληδες που περιφέρονται και βγάζουν λεφτά αντί να μοιράζουν δώρα! Τα μαγαζιά που παραμένουν ανοιχτά εξουθενώνοντας τους υπαλλήλους τους για υπερεργασία και υπερωρίες που (όπως έλεγε κι ένας σοφός πρώην συνάδελφος) δεν φτάνουν ούτε για ένα πακέτο τσιγάρα! Βαρέθηκα τον κόσμο που νομίζει οτι ψωνίζοντας θα αλλάξει η ζωή του στο καλύτερο. Κουράστηκα με τις μαλακίες που μας πασάρουν τα γκλάμορους περιοδικά για ουάου Χριστουγεννιάτικες διακοπές στον Παρνασσό και στο ...Γκστααντ! Έλεος (μα ποιός πάει στο Γκστάαντ όταν μπορεί να πάει στην Ταϊλάνδη;). Για να μη μιλήσω για τα μπουζούκια που ξεχειλίζουν από τη ματαιοδοξία των γυναικών με τα λεοπαρδαλέ φορέματα και των αντρών με τα πούρα και τα λαμέ σακάκια..

Αυτή είναι η μια πλευρά, αυτή της κατάθλιψης.

Η πλευρά της μανίας είναι η χειρότερη! Θέλω να ξεπεράσω την κατάθλιψη και να γιορτάσω, με τον δικό μου τρόπο. Περνάω από μαγαζάκια με χριστουγεννιάτικα στολίδια, μήπως η ομοιοπαθητική με βοηθήσει. Μέχρι βιβλίο αγόρασα, "πως να ξεπεράσετε τη θλίψη των γιορτών και να περάσετε καλά" ή κάπως έτσι. Πάνε χρόνια που το έχω αλλά όσες φορές κι αν το διάβασα, δεν κατάφερε να με βοηθήσει!

Φέτος έκανα τη διαφορά... πήγα βόλτα στα μαγαζιά, όχι για να ψωνίσω αλλά για να καταπολεμήσω την αγοραφοβία που με πιάνει αυτές τις μέρες! Δεν πήγα στο κέντρο αλλά σε συνοικία.. Είχαν βάλει μεγάφωνα σε όλο τον κεντρικό δρόμο, που ακούγονταν "γιορτινά" τραγούδια... η Βανδή έδινε κι έπαιρνε! Νευρίασα τόσο πολύ! Τι φασισμός είναι αυτός; Δηλαδή γιατί να είμαι αναγκασμένη να ακούω χριστουγεννιάτικα (λαϊκά) τραγούδια στο δρόμο κύριε; Μπορεί εγώ να είμαι μονόχνοτη ("μπορεί" ακούω..) και να μη θέλω να γιορτάσω, μπορεί να έχω χάσει τη γιαγιά μου ή τον παππού μου και να μην έχω όρεξη να ακούω τραγούδια...τι μου τα τσαμπουνάς εκεί πάνω από το κεφάλι μου; Σε ρωτώ;

Τι... με βρίσκετε λίγο επιθετική; Μήπως σας θυμίζω λιγάκι τον Μάικλ Κέιν στον Σκρούτζ της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας; Όοοοχι... γιατί αυτόν τον άγγιξε το πνεύμα των Χριστουγέννων κι έγινε καλός στο τέλος, ενώ εμένα με αγγίζει μόνο το πνεύμα του Πάσχα!!! Με τα μπουρλότα του, τα βεγγαλικά του, τις κροτίδες, τις λαμπάδες και τις φλεγόμενες περούκες στην εκκλησία, τα κεριά στα καινούρια παπούτσια, τις μαγειρίτσες και τ' αρνιά στη σούβλα... (όχι που θα άφηνα το φαΐ απ' έξω..)

Μπορεί να φταίει και το οτι πάντα ήμουν αντιδραστικό παιδί! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μοναδική ίσως φορά που ο πατέρας μου μ' έδειρε σε ηλικία 5 χρονών, όταν η μαμά μου σε μια προσπάθεια να σφουγγαρίσει, μου είπε να κάτσω στον καναπέ και να μην κουνηθώ αν δεν μου πει εκείνη... εγώ περιφερόμουν μέσ' το σπίτι φωνάζοντας "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" ...Περασμένα μεγαλεία.. τότε που η επανάσταση είχε ουσία αλλά πάλι η "κρατική (πατρική στη συγκεκριμένη περίπτωση) καταστολή" έπαιζε πρωταρχικό ρόλο! Ευτυχώς δε λες που δεν με ψεκάζαν με φλιτ...;

Έτσι κι εμείς (πήρα στον λαιμό μου και τον Λ.) εγκαταλείψαμε την πόλη και πήγαμε στην εξοχή, φάγαμε χοιρινό στον φούρνο με πατατούλες και κυδώνια (παρέα με τον πεθερό - καταστολέα του Λ., τον μπαμπάκα μου δηλαδή και τη μανουλίτσα μου, που σιχαίνεται το μαγείρεμα..ήθελα να 'ξερα άμα της άρεσε τι καλύτερο θα έφτιαχνε),

ζεματίστηκα στο τζάκι μέχρι αποχαύνωσης (ξεροψήθηκα μέχρι που μύρισε μπριζολάκι ριγέ),

έριξα τον ύπνο που δεν είχα ρίξει 33 (τα χρόνια του Χριστού...σημάδι, σημάδι) χρόνια τώρα και όταν έκοψε η βροχή, βγήκαμε βόλτα στο βουνό,
όπου συναντήσαμε αυτούς τους τέσσερις διαβολάκους που μας κάνανε μες τη λάσπη αλλά το ευχαριστηθήκαμε!

(πολύ δύσκολο να τους φωτογραφίσεις σταθερούς... τα άτιμα τα πιτσιρίκια, τι ενέργεια κουβαλάνε)

Άιντε ..να περάσουν αυτές οι καταθλιπτικές μέρες και να γυρίσουμε επιτέλους στην καθημερινή μας πραγματικότητα, που τουλάχιστον η θλίψη στα μάτια μας είναι πιο αληθινή από την ψεύτικη χαρά των χριστουγεννιάτικων γιορτών... και του χρόνου να 'μαστε καλά!!!

Υ.Γ.1 Αυτός ο ποιητικός μου οίστρος είναι όλα τα λεφτά τελικά...μπράβο μου! Ευχαριστώ!

Υ.Γ.2 Μμμμ... τώρα που το ξανασκέφτομαι... αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση για το 2008... ας κάνω λοιπόν άλλη μια προσπάθεια να μην είμαι γρουσούζα...

Καλή χρονιά σε όλους!!!

..μμμ... καλά τα κατάφερα νομίζω... !