Amanita Muscaria: Η επιστροφή (ανατριχιάσαμε!)

Μια μικρή αναποδιά στα σχέδια μας, βάλε και τη χαλάστρα που μας έκανε η Ζιζέλ με τον Κάλβιν (μας τα έπρηξες μ' αυτό το ποστ τελικά τελικά... έχεις γράψει και καλύτερα!), μας άλλαξε τα φώτα κι αντί για την Κυανή Ακτή, βρεθήκαμε στο Πουέρτο Ρίκο! Δε βαριέσαι… από το ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα (Χρόνια Πολλά!).

Την Παραμονή της Παναγιάς της Πορτορικανής, το λιμάνι κατακλύστηκε από κότερα πλουσίων (όχι βρε παιδιά… φυσικά και όχι πιο πλουσίων από εμάς!) και τα ψηλοτάκουνα έκαναν τους ντόκους να βελάξουν από το πέρα δώθε!

Εμείς πάλι, που έχουμε φάει τα πλούτη με το κουτάλι στα νιάτα μας και ξέρουμε οτι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, αρκεστήκαμε στα παρεό και τις πρασινοφούξια σαγιονάρες μας!

Την ώρα που παίρναμε το δείπνο μας στην περιβόητη ταβέρνα του Μωριά και το τραπέζι μας ξεχείλιζε από ντοματοσαλάτες και μακαρονάδες με κιμά, το υπηρετικό προσωπικό των γιοτ έτρωγε καβουροσαλάτες και σολομούς! Ούτε θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να έτρωγαν τα αφεντικά τους… μου έρχεται αναγούλα!

Έξω από κάθε σκάφος, ήταν στημένοι δυο σφίχτες τουλάχιστον, καλωδιωμένοι με ενδοσυνεννόηση στ’ αυτιά και έτοιμοι να εξοντώσουν οτιδήποτε κάνει πως περνάει την κουπαστή. Ούτε κουνούπι δεν περνούσε (να θυμηθώ να πάρω κι εγώ έναν τέτοιον φουσκωτό, που έχω ξεπαραδιαστεί στα φιδάκια και τις σιτρονέλες)!

Βλέπετε είχε ανεβάσει και το κασέ της περιοχής ο Κοκός με τα βαφτίσια του εγγονιού του στα γειτονικά μέρη!

Για τις παραλίες… τι να πω; Ίσως στην Ψαρού να ήταν πιο ήσυχα!

Εκεί που είμαστε λοιπόν αραχτοί στις κροκάλες της παραλίας σαν κουρκούταυλοι, ακούμε ένα βουητό από τανκ πάνω από τα κεφάλια μας!

Σηκώνω το βλέμμα δειλά δειλά και τι βλέπω κυρίες και κύριοι;

Ένα μεταλλαγμένο τζιπ, με τεράστιες ρόδες να περνάει σύριζα από τ’ αυτιά μας! “Παναζία μου” βροντοφώναξα σε άπταιστα κρητικά (τι, μόνο αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά ξέρουμε νομίζετε;). Και πριν προλάβω να σηκωθώ και να τραβήξω την καραμπίνα που κουβαλάω πάντα μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις και να του σκάσω και τα 4 λάστιχα, ακούω μια μηχανή φουσκωτού στο 1 μέτρο από την ακτή! Γυρνάω ακαριαία το κεφάλι μου βγάζοντας μια Μπρουσλική κραυγή και τι ξαναβλέπω ρε παιδιά;

Ένας άλλος τεράστιος ηλίθιος, αρμένιζε με το σκαφάκι του (ξανά) σύριζα (όχι, δεν ήταν ο Αλαβάνος) από τους λουόμενους.

Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και ποιόν να πρωτοβρίσω! Μέχρι να πετάξω την παντόφλα μου στον έναν, ο άλλος είχε γίνει μπουχός! Όλη η παραλία είχε σηκωθεί και κοίταζε τις αστραπιαίες μου κινήσεις και ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιδράσει κανείς, αφού τους είχα αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό!

Επιτέλους, είχαν ανακαλύψει τον αντικαταστάτη του Μπρους Λι για την επανέκδοση του “Κίτρινου Πράκτορα εναντίον της μαφίας”… με μια πινελιά από Πίτερ Σέλλερς!

Ουφ… μετά από όλο αυτό, ο καλός μου ήθελε να με κάνει να νιώσω καλύτερα και είπε να με πάει να δω κάνα άλλο μέρος που δεν είχα ξαναδεί! Εκεί που συχνάζει η Ελιτ!

Έτσι, φτάσαμε σε έναν κολπίσκο που είχε οικειοποιηθεί ένα πολύ σικάτο ξενοδοχείο του ΄60 και είχε στρώσει όλη την παραλία με γκαζόν, μέχρι τα βράχια!

Οι ξαπλώστρες, στοιχισμένες με μαθηματική ακρίβεια και οι αργοπορημένοι λουόμενοι που δεν πρόλαβαν καν να τηλεφωνήσουν και να "κλείσουν" μια ξαπλώστρα, να περιμένουν στο μπαρ πίνοντας κοκταίηλς, αδημονώντας να αδειάσει καμιά θεσούλα κάτω από τον ήλιο και γι’ αυτούς!

Οι κυρίες, με τα καλύτερα μαγιό και τα καφτάνια τους, τα ψηλοτάκουνα τσόκαρα-κοθόρνους και τα γυαλιά που κάλυπταν όλη την μούρη, τόσο ώστε το αντηλιακό και το καπέλο να είναι περιττά, πόζαραν με όλο το νάζι αλλά και το ψαρωτικό τους ύφος, μπας και καταφέρουν να διπλαρώσουν κανέναν κούλ τύπο με φανταχτερό ρολόι και (νοικιασμένο) σκάφος!

Τα μπότοξ και οι πλαστικές έδιναν κι έπαιρναν στις μεγαλύτερες κυρίες τύπου Λάσκαρη, που βόλταραν πάνω κάτω στην παραλία για να δείξουν την καινούργια γαλλική τους μύτη!

Το πάρκινγκ του ξενοδοχείου-πλαζ, ήταν γεμάτο πολυτελή τζιπ και σπορ αυτοκίνητα, ενώ κάπου ανάμεσα διέκρινες κι ένα μικροσκοπικό αυτοκινητάκι... το δικό μας (δεν θέλαμε να δώσουμε στόχο στους παπαράτσους).

Εκεί λοιπόν σκάσαμε μύτη εμείς, με τις καρεκλίτσες θαλάσσης μας, την αρχαιολογικής αξίας καφέ ομπρέλα μας με τα ωραιότατα ρετρό λουλούδια της και την πλαστική βάση της, το "ψυγειάκι με τις μπίρες" μας, τα παρεό και τις σαγιονάρες μας και παραλίγο να πέσουμε ξεροί από τα δολοφονικά κι απαξιωτικά βλέμματα των θαμώνων!

Επειδή όμως εγώ, έχω και νεύρα αυτή την εποχή, για να μη δαγκώσω καμιά κυράτσω στραβωκοιτούσα (ούτε φωνή ούτε ακρόαση ο Μπαμπινιώτης... λέτε να έχει πάθει κάνα κακό με τα απανωτά χτυπήματα που του έχω ρίξει τελευταία;) και συνεχίσω τις διακοπές μου σε κάνα κρατητήριο, είπαμε να φύγουμε και να πάμε στην ψιλοήσυχη παραλία κάτω από το μπανγκαλόου μας!

Έτσι μου έρχεται να αγοράσω τον Σκορπιό και να έχω τις δικές μου παραλίες! Με πήρε η Αθηνά τηλέφωνο και μου έκανε φιλική τιμή, 2 εκατομμύρια δολαρια (ναι, όπως το ακούτε... μου έκοψε 113 εκατομμύρια δολαρια γιατί είμαστε πολύ φίλες!), αλλά με βρήκε σε αναδουλειές γιατί είχα δανείσει και στη Μαριάννα να βάλει βενζίνη στο σκάφος της για να κάνει τουρ στα νησιά! Ααααχ... η Ελληνική σόουμπιζ μαστίζεται από την κρίση!

Και μέσα σ' όλα αυτά, μου τηλεφωνεί κι ο ατζέντης μου για ανανέωση συμβολαίου.

Καλό παιδί, δε λέω, αλλά τέτοιες ώρες είναι δύσκολο να πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση κι αναγκάστηκα να τον "παγώσω" (εδώ που τα λέμε, βοήθησαν και τα νερά της Νορβηγίας που βουτούσε... είπαμε είναι καλό παιδί και τον έστειλα διακοπές στα Φιορδ... Ότι μπορούμε κάνουμε για τους προλετάριους κι εμείς!), μέχρι να δω τι θα γίνει με κάτι μετοχές που έχω στη Siemens!

Τόσα πολλά έχω στο κεφάλι μου... ουφ, πόσες εκκρεμότητες πρέπει να διευθετήσω μέσα στον Σεπτέμβρη!

(με κατάπιε η αιώρα μου!)

Υ.Γ.1 Περάσαμε κι απέναντι, στην Ταϊτή μια μέρα ( τι εννοείτε η Ταϊτή δεν είναι απέναντι από το Πουέρτο Ρίκο; Για μας τους ζάμπλουτους... όλα είναι απέναντι!) και φάγαμε μια ωραιότατη βάφλα με παγωτό σοκολάτα μπανάνα (φυσικά και δεν έχω φωτό... σιγά να μην άφηνα το παγωτό να λιώσει!) που μάλλον είναι κι εκεί το παραδοσιακό τους γλυκό, μετά τα αμυγδαλωτά!

Υ.Γ.2 Για τις φωτιές... δε θα μιλήσω... γίναμε παϊδάκια πάλι.. μέχρι να κάψουν και τον εθνικό κήπο να τελειώνουμε γιατί έχουμε γεμίσει κουνούπια με τόσο πρασινάδα πια.. έλεος!