...μας την κοπάνησες απότομα..
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, κάποιος του έφερε ένα πανάκι ύπνου. Ήταν ένας χαμογελαστός αρλεκίνος. Το ονόμασα Λάζαρο. Ο μικρός το λάτρεψε κι ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς τον "Λάλο" του.
"Γεια σου, από σήμερα θα είμαι ο καινούριος σου συνάδερφος" ήταν η πρώτη κουβέντα που βγήκε από το στόμα του. Από εκείνη τη μέρα η ζωή μου στο βιβλιοπωλείο έγινε πιο χαρούμενη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα σημειωματάκια με τα σκιτσάκια που ανταλλάσσαμε, ούτε τις πλάκες που μου έκανε ανακατεύοντας τα πυκνά του φρύδια και παίρνοντας αστείο ύφος πίσω από τον πελάτη που εξυπηρετούσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βιογραφία που μου έφτιαξε σε 5 τόμους και την είχε ακόμα σε κούτες στο πατάρι του... Δεν θα ξεχάσω που όταν ήρθε ο Κώστας Βουτσάς στο μαγαζί, με ανάγκασε να τραγουδήσω μπροστά του το τραγούδι που αρχίζει το έργο "κάτι να καίει" :
"Είμαστ' όλοι μας παιδιά μ' ανατροφή
και δεν έπρεπε εδώ πέρα να μας φέρουν.
Κι αν δεν πείθεστε κυρ. πρόεδρε γι' αυτό,
να ρωτήσετε εκείνους που μας ξέρουν.
Θα μας βρουνε
προτερήματα σοροοοοο
κι ενα ελάττωμα μονάχα τον χορό..."
λέγοντας του (αλήθεια δηλαδή) οτι είμαι μεγάλη του θαυμάστρια!
Μου είχε υποσχεθεί πως μια μέρα θα με πήγαινε στο 1ο νεκροταφείο, να με ξεναγήσει γιατί το θεωρούσε μουσείο... Ποιός περίμενε οτι θα με πήγαινε μ' αυτόν τον τρόπο;
Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που έφυγε κι ακόμα να το χωνέψω... δε νομίζω πως θα τα καταφέρω ποτέ. Και όχι, δεν θέλω να το παίξω μελό ή κάτι άλλο, αλλά ο Λάζαρος δεν θα φύγει ποτέ!
Ένα ολόκληρο συρτάρι με τα σκιτσάκια του που σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου τα βγάζω στην επιφάνεια και μου φτιάχνουν το κέφι, μερικά έργα του, αλλά πάνω απ' όλα οι αναμνήσεις, θα μου θυμίζουν πάντα οτι ο Λάζαρος είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, όπως και κάθε ανθρώπου που είχε την τύχη να τον γνωρίσει.
Κι όπως είπε κι ο Α., "θα πεθάνεις πραγματικά όταν σταματήσουμε να σε θυμόμαστε και αυτό δε πρόκειται να συμβεί ποτέ!!"
Ουφ...
Εδώ ένα τραγουδάκι από το cd που σου είχα γράψει και το "έλιωσες" μέσα σε ένα βράδυ.
