Γυρίσατεεεε;;

Οι 3 εβδομάδες διακοπών τελείωσαν μέσα σε μια λίμνη αίματος.. ωχ όχι αυτό είναι από άλλο έργο, πάμε πάλι.

Οι 3 εβδομάδες διακοπών τελείωσαν... εντελώς!

Έτσι λοιπόν γύρισα στα παλιά μου λημέρια και θα σας τα περιγράψω όλα (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!) με το σι και με το νίγμα!

Έτοιμοι; Φύγαμε..!

Οι προετοιμασίες του γάμου άρχισαν 6 μήνες πριν, όμως η περιγραφή μου ξεκινάει από την ίδια την ημέρα του γάμου, για να μη μας πάρει το δείλι!

Το πρωί του Σαββάτου λοιπόν, που όλες οι νορμάλ νύφες κάθονται στο σπίτι τους και περιμένουν τη μανικιουρίστα, την κομμώτρια και τη μακιγιέζ να μεγαλουργήσουν... εγώ έκοβα βόλτες στη Γλυφάδα και φρόντιζα τις τελευταίες λεπτομέριες του γάμου, πίνοντας φρέντο καπουτσίνο σε μια από τις "γκλαμουράτες" καφετέριες της περιοχής, μαζί με τον αδερφούλη μου κι έναν φίλο μας που είχαν έρθει από τας Αγγλίας.

Το μεσημεράκι που γυρίσαμε στο σπίτι, έφαγα το τελευταίο single κομματάκι (και το εννοώ το κομματάκι Σπύρο!) παστίτσιο, μην το παρακάνω και τελευταία ώρα δεν χωράω στο νυφικό, έκανα ένα μπανάκι, ακολούθησε μάσκα ομορφιάς από μέλι και μαγιά που μ' έκανε να νιώσω σαν αγλικό πρωινό χωρίς τα αυγά με μπέικον και φασόλια και μετά χαλάρωσα... μέχρι που άρχισαν να καταφθάνουν οι ορδές των βαρβάρων!

Σ' αυτό το σημείο θα βάλω μια

Σημείωση: Ξέχασα να διευκρινήσω ότι από την Παρασκευή το πρωί είχα γυρίσει στο πατρικό μου σπίτι απ' όπου και θα έβγαινα νύφη με δόξα και τιμή (γκούχ γκούχ...διαολεμένο κρύωμα!).

Δεν ήξερα οτι ήταν έθιμο, πριν την εκκλησία, όλοι οι καλεσμένοι να περνάνε από το σπίτι της νύφης! Ήρθαν ακόμα και άνθρωποι που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου (νομίζω όμως οτι οι γονείς μου τους γνώριζαν..) για να μοιραστούμε τη χαρά μας!

Και ναι, είχαν τη χαρά να με δουν με τη φοβερή περιβολή ενός λουλουδάτου φουστανιού από τα '80 (το μόνο που είχε απομείνει στην ντουλάπα του εφηβικού μου δωματίου), με τα σφουγγαράκια που βάζουν ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών όταν βάφουν τα νύχια για να μην ακουμπάνε μεταξύ τους, που συν τις άλλοις κάνουν το πόδι σου να μοιάζει με βατράχου, με ξασμένο μαλλί και πουδραρισμένη μούρη Κόμη Δράκουλα (βλέπεις η κομμώτρια με την μακιγιέζ συνέπεσαν στην ώρα..).

Μεγάλη πλάκα... άσε που ήμουν ακινητοποιημένη σε μια καρέκλα και δεν μπορούσα να ξεφύγω από τις φωτογραφίες που με βγάζανε. Το πρίν και το μετά! Σκέφτομαι να τις πουλήσω σε ινστιτούτο ομορφιάς, γιατί με κάνανε τόσο ωραία, που όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη έψαχνα να βρώ τη φάτσα μου...

Οτι είμαι ψώνιο δεν το ήξερα ούτε κι εγώ... αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν περιαυτολογώ γιατί με τόσο σπατουλάρισμα που έπεσε, κι ο Κουασιμόδος θα γινόταν Αλλέν Ντελόν- ποτέ μου δεν τον χώνεψα!

Όταν έφτασα δε στην εκκλησία, ο Λ. δεν με γνώρισε!

Α! Ναι, η εκκλησία! Δεν κατάλαβα τίποτα. Τι νύφη και ξενύφη μου λέγανε, τι η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου που πρέπει να είμαι πριγκήπισα... Γίνεται ο καραγκιόζης πριγκήπισα;

Με το που πάτησα το πόδι μου έξω από το αυτοκίνητο άρχισα τα καραγκιοζιλίκια μου!

Για να μην αναφέρω οτι άρχισα να ανεβαίνω μόνη μου τις σκάλες κι ο μπαμπάς μου έτρεχε να με προλάβει... κι όταν τα κατάφερε και με τσάκωσε απ' το χέρι, τα βρήκε λίγο σκούρα με το νυφικό που έπιανε 2 τετραγωνικά χώρια η ουρά!

(η φωτό λογοκρίθηκε...λόγω ουράς...κι αφαιρέθηκε..όχι η ουρά..η φωτό..αλλά αντικαταστάθηκε με ωραιότατο σκιτσάκι παρακαλώ!)

Ακόμα έχω στ' αυτιά μου έντονα γέλια καθώς ανέβαινα τη σκάλα, γιατί με είχε πιάσει μια τρομερή πάρλα που ποιός ξέρει τι βλακείες έλεγα!

Αφού φτάσαμε στον γαμπρό με ολόκληρο το νυφικό, αν σκεφτείς οτι ο μπαμπάς δεν πάτησε καθόλου χαλί σ' όλη τη διαδρομή, έγινε η παράδοση της νύφης και προχωρήσαμε στο Ιερό.

Το Ιερό ήταν πολύ μικρό και οι κουμπάροι (που είναι αδέρφια μεταξύ τους και παιδικοί μου φίλοι) αντί να κάτσουν πίσω μας έκατσαν δίπλα μας.

Ο κουμπάρος Β., που είχε συγκινηθεί πολύ από το γεγονός, κράταγε και χάιδευε το χέρι μου κατα τη διάρκεια της τελετής, ενώ η κουμπάρα Φ., λόγω έλλειψης χώρου όπως προείπα, είχε κολλήσει πάνω στον γαμπρό!

Φαντάσου τι θα έλεγαν οι από πίσω μας..Σόδομα και Γόμορρα! Ο κουμπάρος κι η κουμπάρα... ούτε να τελειώσει ο γάμος δεν έχουν υπομονή!

Κάποια στιγμή, δέχομαι μια σκουντιά- συνιάλο από την Φ. που νόμισε οτι άκουσε το "η γυνή να φοβήται τον άντρα", ξέρετε, το σημείο που πρέπει η νύφη να πατήσει τον γαμπρό και αν είναι τυχερή να συνεχιστεί το μυστήριο... Γάτα όπως είμαι κι εγώ, του ρίχνω μια πατημασιά στο γαμπριάτικο παπουτσάκι, που ήταν όλη δική του! Με κοιτάει ο παππάς... σου λέει θέλει να προλάβει να τον πατήσει πριν το πώ!

ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ...γέλια από παντού, θέατρο γίναμε πάλι!

Τελικά ο παππάς φρόντισε αφού ήρθε η ώρα και είπε την "ατάκα" του, να κάνει μια παύση ωστε να καταλάβω οτι σ' αυτό το σημείο είναι που πατάω το πόδι.

Επιτέλους! Τα κατάφερα!

Ο Λ. (άλλος καραγκιόζης) αποφάσισε να κάνει σκηνή. Πήρε το πιο αυστηρό του ύφος και μου είπε φωναχτά: "Τι ήταν αυτό που έκανες;"

Πάγωσαν όλα τα γελάκια! Ήταν τόσο πειστικός που όλοι είχαν κοκαλώσει! Κι αυτά σας τα λέω από έγκειρες πηγές, απεσταλμένους ντεντέκβιτς (δεν έκανα σαρδάμ...έτσι το λέω εγώ!) που είχαν ανακατευτεί με τον κόσμο για να μου μεταφέρουν όλες τις ανατριχιαστικές κουτσομπολίστικες λεπτομέριες που ακούγονται σε τέτοιες περιπτώσεις και που ποτέ δεν φτάνουν στα αυτιά των ενδιαφερόμενων (το μυαλό σου δεν ξέρω που θα φτάσει!).

Αφού ξεπεράστηκε αυτή η κρίση και συνεχίστηκε ο γάμος χωρίς περαιτέρω διακοπές, βγήκαμε στη αυλίτσα της εκκλησίας για να χαιρετήσουμε τον κόσμο.

Να σας πω εδώ, οτι δεν μας επέτρεψαν να πετάξουμε ρύζι μέσα στον ναό αλλά έξω, όταν βγαίναμε. Έγινε της κακομοίρας! Τόσο ρύζι που φάγαμε, δεν το είχαν ρίξει ούτε οι Αμερικάνοι σε όλες τις ανθρωπιστικές τους βοήθειες (που τους θυμήθηκες τώρα αυτούς;).

Βλέπεις τα χωνάκια με το ρύζι τα είχαν φτιάξει η μαμά μου και η μαμά των κουμπάρων. Νομίζαν οτι μαγειρεύαν γεμιστά και βάλανε στο κάθε χωνί 3 κουταλιές της σούπας νυχάκι! Οι σκάλες είχαν στρωθεί με το εσωτερικό γεμιστής ντομάτας και πιπεριάς λίγο πριν μπούν στον φούρνο και ο κίνδυνος να κατεβούμε κουτρουβαλώντας, αυξανόταν σε καθε μας προσπάθεια να προχωρήσουμε.

Η νυφική ανθοδέσμη είχε γίνει άσπρη από κόκκινη και το ρύζι δεν τελείωνε ποτέ! Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου οτι θα μέναμε εκεί για πάντα!

Δυο άσπρα περιστέρια βγήκαν από ένα άσπρο καλάθι και αφού έκαναν έναν γύρω πάνω από τα κεφάλια μας για να προσανατολιστούν (ευτυχώς χωρίς να κουτσουλίσουν κανέναν) ξεκίνησαν για το μακρινό ταξίδι της επιστροφής τους στη Λάρισα (πως δεν το σκεφτήκαν να τα φέρουν από το Σύνταγμα να μην τρέχουν κι αυτά στην άλλη άκρη της Ελλάδας;).

Μισή ώρα αργότερα, ήμασταν στη Λάρισα και τα προϋπαντούσαμε... όχι, ήμασταν στην σειρά και χαιρετούσαμε.

Αυτό κι αν ήταν μεγαλείο, να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά να χαιρετήσουν ποιούς; Ένοιωσα σαν αρχαίο άγαλμα που είχε βρεθεί στις εκσκαφές για το μετρό!

"Ευχαριστώ, ευχαριστούμε, να 'σται καλά, και στων παιδιών σας..."

Σε κάποιους νομίζω έλεγα ευχαριστώ πριν προλάβουν να μου πουν τίποτα!

Αφού ευχαριστήσαμε και τον τελευταίο, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο που θα γινόταν το πάρτυ. Όχι δεξίωση, προς Θεού! Ξέφρενο πάρτυ..!

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν μπήκα χορεύοντας στην αίθουσα (είχα πιεί 2 ποτηράκια σαμπάνια στο δωμάτιο λίγο πριν) ήταν να πετάξω τα παπούτσια μου, καθώς τα πιο ψηλά παπούτσια που έχω βάλει ποτέ είναι οι σαγιονάρες.

Το πρόγραμμα είχε από Ποντιακά (δεν θέλω σχόλια για την καταγωγή μου) και Κρητικά (ούτε κι ο Λ. για τη δική του) μέχρι ροκ εντ ρολ!

Εξαντλήσαμε και ξεπεράσαμε το ωράριο που μας επέτρεπε ο κανονισμός του ξενοδοχείου (κανείς από τους διαμονείς δεν ενοχλήθηκε γιατί ήταν όλοι στο πάρτυ), ήπιαμε μέχρι την τελευταία σταγόνα τσικουδιάς και κρασιού, ζητήσαμε και ουίσκι, τα φαγητά έμειναν όλα, το νυφικό μου σκίστηκε αφού δεν έβαλα κώλο κάτω και ποδοπατήθηκε στην πίστα, το σακάκι του Λ. χάθηκε, το πουκάμισο του έγινε μπλέ από άσπρο (ακόμα ψάχνουμε το πώς), αλλά τα μαλλιά μου ήταν τα μόνα που επιβίωσαν και παρέμειναν στην αρχική τους μορφή χάρη στην ισχυρή δόση λάκ που είχαν εφοδιαστεί.

Τραγικός απολογισμός, οι μεθυσμένοι φίλοι που όμως είχαν προνοήσει και δεν έφεραν τ' αυτοκίνητα τους.

Εμείς, οι νεόνυμφοι, ευτυχώς μείναμε στην γαμήλια σουίτα (μια προσφορά του ξενοδοχείου ήταν βρε παιδιά!).

Όταν ξυπνήσαμε, το πρωινό μας ήρθε στο δωμάτιο με ένα απλό τηλεφώνημα (προσπάθησα να το κάνω και στο σπίτι αυτό αλλά ο Λ. δεν υπακούει ακόμα σε διαταγές... σιγά- σιγά!).

Δεν αφήσαμε τίποτα στα πιάτα μας ούτε για το σαβουάρ βίβρ και φύγαμε άρον -άρον γιατί το απόγευμα πετούσαμε για Λονδίνο και όχι για Αμερική όπως είχατε λάθος πληροφορηθεί!

Αν καταφέρατε να διαβάσετε όλα αυτά τα ανούσια και να φτάσετε σ' αυτό εδώ το σημείο... σας βγάζω το καπέλο και σας προειδοποιώ... έχει και συνέχεια το πράμα!