Ουφ!

Τελευταία όλο περιμένω να έρθει το Σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ και τελικά όλο κάτι συμβαίνει και όχι μόνο δεν ξεκουράζομαι αλλά περνάω ένα διήμερο μέσα στην ταλαιπωρία και το άγχος!

Αυτή τη φορά προέκυψε μια εξέταση σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο των βορείων προαστίων (έχουμε και στυλ και γαλλική μύτη, μην το ξεχνάμε...).

Μια εβδομάδα δεν κοιμόμουν τα βράδια... παθαίνω κρίση πανικού όταν πρόκειται να μπω σε νοσοκομείο ακόμα και για επίσκεψη, πόσο μάλλον που τώρα θα έμπαινα για μένα!

Εν το μεταξύ, όποιον ρωτούσα αν είχε κάνει αυτή την εξέταση για να δω αν είναι επίπονη, μου έλεγε "όχι, όχι". Έτσι αναγκάστηκα να μπω στο ιντερνέτι και να σερφάρω στα ιατρικά! Εκτός από το οτι μετά είχα τρελλά συμπτώματα ακόμα και της νόσου του Πάρκινσον, έμαθα οτι η εξέταση που θα έκανα, ήταν ιδιαίτερα επίπονη και θα έπρεπε να γίνεται νάρκωση!!!

Μου πετάχτηκαν τα μάτια απέναντι! Ναι, καλά καταλάβατε, ο πόνος είναι ο χειρότερος εχθρός μου! Είμαι χέστης και το κέφι μου θα κάνω! Ήπια ένα μπουκάλι σαγκρία για να συνέλθω από την είδηση...!

Προσπάθησα όμως να το παίξω μάγκας και αντράκι σε όλους και δεν είπα κουβέντα. Μέχρι που έφτασε η Παρασκευή. Ένα βράδυ με χώριζε πια από το ραντεβού μου.

Μετά τη δουλειά πέρασα από το σπίτι των γονιών μου...να τους δω για τελευταία φορά αφού μάλλον θα πήγαινα από καρδιά! Μόλις μου άνοιξε την πόρτα ο μπαμπάκας μου... (μη γελάσετε..μιλάω πολύ σοβαρά) τον αγκάλιασα κι έβαλα τα κλάματα! Εκείνος κατάλαβε για ποιό πράγμα ανησυχούσα κι έβαλε τα γέλια! "Που να πήγαινες και φαντάρος" μου είπε και μου 'δωσε ένα απ' αυτά τα χαϊδευτικά χαστουκάκια που συνηθίζει. "Βρε χαζο, άμα θα γεννήσεις τι θα κάνεις;"

"Δεεεεε...ξξξξέρωωωω..." του απάντησα μέσα από τους λυγμούς μου και μετά βάλαμε τα γέλια! Νομίζω πως είμαι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο που μπορεί να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας!

Η μαμά μου σταυροκοπιόταν αλλά δεν είπε λέξη (τι έχει περάσει κι αυτή η καημένη με μένα, δε λέγεται).

Γύρισα στο σπίτι λίγο καλύτερα αλλά αυτό δεν με βοήθησε να κοιμηθώ το βράδυ.

Στις 9.00 ακριβώς ήμασταν στο νοσοκομείο (ναι παραλίγο να έρθει όλο το σόι μαζί μου -όπως πάντα άλλωστε- αλλά ο Λ. ήταν ανένδοτος αυτή τη φορά!). Η μιάμιση ώρα αναμονής ήταν αυτή που με σκότωνε περισσότερο! Άσε που όσες έμπαιναν για την εξέταση δεν έβγαιναν ..πράγμα που με έκανε να σιγοτραγουδάω το "τελευταίο βράδυυ μου...απόψε το περνάω" κι ο Λ. με σκούνταγε όταν παραμεράκλωνα για να μην μας πετάξουν έξω...

Τελικά με φώναξε ένας φανταστικός γιατρός, που μόνο που δεν δέχτηκε να εξεταστεί εκείνος για μένα.. μου τα εξήγησε όλα με το νι και με το σίγμα και με διαβεβαίωσε οτι δεν πονάει καθόλου! Τον πίστεψα (είμαι ΚΑΙ ευκολόπιστη ΚΑΙ ηλίθια). Για το μόνο που μου είχε πει αλήθεια ήταν οτι θα κρατούσε μόνο 5 λεπτά. Είχε την καλοσύνη να μου λέει αστεία και να ξεραίνομαι στα γέλια, πράγμα που δεν βοηθούσε στη δουλειά του αλλά τουλάχιστον περάσαμε ωραία! Αφού πέρασε κι αυτό μου είπε "είσαι πολύ φοβητσιάρα ε;" Άντε καλέ, αηδίες... "γελάει όμως πολύ" πετάχτηκε ο γιατρός μου που είναι μαζί μου σε τέτοιες περιπτώσεις με ειδικό γάντι πανοπλίας γιατί πάντα μου δίνει το χέρι του για να νιώθω σιγουριά κι εγώ το κάνω κιμά από το σφίξιμο!

Κάναμε και μια ακτινογραφία και έξω από την πόρτα. Χα! Μας έβγαζαν από αλλού γι' αυτό δεν έβλεπα τις προηγούμενες να βγαίνουν και νόμιζα οτι πέθαιναν!

Τώρα πια, περίμενα τα αποτελέσματα. Δεν μ' ενδιέφερε αν έχω κάτι, μόνο που πέρασε ο πόνος. Ναι τόσο προχωρημένη εξυπνάδα!

Πήρα τον μπαμπά μου, που είχε ξετινάξει τον Λ. στα τηλέφωνα και μόλις το σήκωσε του είπα "είδες που φοβόσουνα; καθόλου δεν πόνεσε!" " Άντε ρε κότρο" μου απάντησε εκείνος κι όλα πήγαν μια χαρά. Βγήκαν και τα αποτελέσματα, όλα καθαρά και ξάστερα!

Αλλά τι ήθελα μωρέ να πω και σας τα είπα όλα αυτά...;

Υ.Γ. ..μμμ...εδώ μάλλον κολλάει το προηγούμενο πόστ!