Μια παλιά ιστορία..*

Είναι Σάββατο πρωί, κάπου 6 χρόνια πιο πίσω (πως περνάνε τα άτιμα). Είμαι κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου μετά από έναν άδοξο χωρισμό και αρνούμαι να σηκωθώ. Ακούω το τηλέφωνο στο βάθος αλλά δεν δίνω σημασία...δε με νοιάζει καν αν θα είναι "αυτός". Είμαι τόσο ράκος που δεν μπορώ ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου, η απαλή φωνούλα της μαμάς μου, μου ζητάει να σηκώσω το ακουστικό... της ζητάω χάρη να απαντήσει εκείνη και να πει οτι πέθανα. Το κάνει ... ίσως δεν είπε αυτό ακριβώς αλλά έδωσε στον άλλον να καταλάβει οτι δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο ξάδερφος μου ντυμένος γαμπρός, πέρασε να δει πως είμαι.

"Πως είσαι έτσι;" ρωτήσαμε κι οι δύο ταυτόχρονα μόλις κοιταχτήκαμε. Ούτε λόγος για μενα .. ήμουν λες κι είχα βγει από φέρετρο..χλωμή , με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια που είχαν μεταλλαχτεί σε κουμπότρυπες από το κλάμα.

Αλλά ο ξάδερφος; Γιατί ήταν ντυμένος έτσι; Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο όμορφο και λαμπερό.

"Παντρεύομαι σε δύο ώρες, το ξέχασες;"

"Τιιιιι....;" πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα σαν την τρελλή από το κρεβάτι "ναι, το ξέχασα..μισό να ετοιμαστώ κι έφτασα!!!"

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά σε μισή ωρίτσα είχα κάνει μπάνιο (όσοι με γνωρίζουν καλά, είναι σχεδόν βέβαιο οτι δεν θα με πιστέψουν αλλά είναι η αλήθεια), είχα φορέσει το μαύρο μου φουστάνι (αυτό που είχα για τους γάμους) κι ήμουν έτοιμη να συνοδεύσω τον αγαπημένο μου ξάδερφο στην εκκλησία.

Όλα πήγαν υπέροχα και μ' έκαναν να ξεχαστώ λιγάκι παρόλο που κάποιων η ζωή άρχιζε ενώ η δική μου είχε τελειώσει. Ναι, πίστευα οτι η δική μου είχε τελειώσει...

Η δεξίωση του γάμου όμως με διέψευσε. Ένα ωραίο παλικάρι έκατσε στο ίδιο τραπέζι με μένα και μου κανε και τα γλυκά μάτια (αμ πως)! Μου ζήτησε να χορέψουμε (μπλιάχ...τι άλλο θα γράψεις εδώ μέσα;) και μετά να φύγουμε μαζί (α, το συνεχίζεις βλέπω). Δέχτηκα να χορέψω αλλά όχι και να φύγω μαζί του (πάλι καλά... έχεις και λίγη τσίπα). Του υποσχέθηκα όμως πως την επόμενη μέρα θα βγαίναμε για καφέ (δεν άντεξες και πολύ βλέπω..).

Στις 12 το πρωί με πήρε τηλέφωνο, μου ζήτησε την διεύθυνση μου και καθώς προσπαθούσα να του εξηγήσω πως να έρθει, πήρα μια κοφτή κουβέντα "απλώς τη διεύθυνση". Το πρώτο σοκ! Εντάξει, σκέφτηκα, μπορεί να βιάζεται να με συναντήσει. Ήρθε να με πάρει με μια εντούρο μηχανάρα χωρίς πινακίδες (αλητεία), ξέρετε, αυτές που τις τρέχουν στα λασπουριά. Ουάου!

Τα πόδια μου κρεμόντουσαν καθώς σχίζαμε τον άνεμο της παραλιακής. Εγώ κρατιόμουν από τους πέτρινους κοιλιακούς του και ευχόμουν να φτάσουμε κάπου γιατί είχα πιαστεί ολόκληρη. Συναντηθήκαμε μ' ένα άλλο ζευγάρι (τι έγινε.. ραντεβού δε βγήκαμε; τι μου κουβάλησε και τους φίλους του;) σε μια παραλιακή καφετέρια. Με σύστησε σαν κοπέλα του (παρακαλώ;;;) και απολαύσαμε τον καφέ μας. Για την ακρίβεια, οι υπόλοιποι απόλαυσαν τον καφέ τους γιατί εγώ καθόμουν σ' αναμμένα κάρβουνα.. έπρεπε να διαλευκάνω την παρεξήγηση το συντομότερο, πριν μου πάρει μονόπετρο και ξοδευτεί ο άνθρωπος (τι κοπέλα σου χριστιανέ μου...πριν 5 ώρες γνωριστήκατε..και δεν έχετε φιληθεί ούτε καν σταυρωτά)!

Η παρέα κυλούσε όμορφα μέχρι που ανοίξαμε κουβέντα για το κράτος, τις πορείες, και τον ρόλο της αστυνομίας. Ο "δεσμός μου" άρχισε να υποστηρίζει την αστυνομία λέγοντας πόσο καλά κάνει τη δουλειά της και πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν τα όργανα της τάξεως και άλλες τέτοιες ανωμαλίες... "Χριστέ μου" σκέφτηκα "πέσαμε σε χουντικό.." Εγώ φυσικά είχα (και συνεχίζω να έχω) άλλη άποψη για την αστυνομία, τύπου οτι είναι όλοι τους διεφθαρμένοι και γουρούνια και κάνουν κατάχρηση εξουσίας, και εκεί που πρέπει είναι οι χειρότερες κότες και υποστήριξα την άποψη μου (το παραδέχομαι οτι είμαι λίγο απόλυτη μ' αυτό το επάγγελμα) μέχρι τελικής πτώσης! Τα μούτρα του στραβώσανε, χλόμιασε και έκοψε τη συζήτηση.

Στον δρόμο της επιστροφής τώρα, μου πρότεινε να πάμε να πάρουμε το αμάξι του να με γυρίσει σπίτι γιατί είχε αρχίσει να κάνει κρύο. Δέχτηκα αφού είχα γίνει παγωτό κασάτο στη μηχανή αλλά ήμουν και στα πρόθυρα καρδιακού επεισοδίου εξαιτίας της θανατηφόρας και εξαιρετικά επιδειξιομανούς οδήγησης του. Μου είπε να φροντίσω να μάθω τη διαδρομή γιατί θα έρχομαι συχνά απο 'δω και μπρος! Ενθουσιάστηκα με την αισιοδοξία του και δεν είπα κουβέντα (στην πραγματικότητα μου είχαν πέσει τα σαγόνια από το θράσος και την κτητικότητα του)! Φτάσαμε στο σπίτι του και περίμενα κάτω για να πάρει τα κλειδιά του αμαξιού. Στα 3 λεπτά αναμονής, πήρε το μάτι μου ένα παρκαρισμένο σπόρ κουπε έξτρα κατεβασμένο αυτοκίνητο, με καλογυαλισμένες ζάντες, μάσκες και αεροτομές και ευχήθηκα να μην ήταν δικό του. Έκανα λάθος!

Μπήκα δειλά δειλά μέσα και πρόσεξα οτι από τον καθρέφτη κρεμόταν ένα ροζ γουρουνάκι. "Α, τι γλυκούλι" ειπα για να σπάσω τον πάγο.

(Προσοχή: αν σε λένε αΚανΟΝΙστΗ ή beth.. μη διαβάσεις παρακάτω...μπορεί να σου κοστίσει την οθόνη σου και που λεφτά να αγοράσεις καινούρια.)

"Σ' αρέσει το γουρουνάκι μου;" μου απάντησε με μια περίσσια ειρωνεία στο βλέμμα...

"Ναι" του είπα κι εγώ με απορία...

"Είδες λοιπόν που εμείς οι μπάτσοι είμαστε γλυκούλια;"΄

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΙΟΙ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙ;

Η πίεση μου έπεσε κατακόρυφα και το αίμα μου κατέβηκε στα πόδια! Είμαι στο αυτοκίνητο με έναν μπάτσο; ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Και τώρα που νομίζει οτι είμαι η κοπέλα του χωρίς να μου έχει πιάσει καν το χέρι...; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΩΩΩ;;;

Αχ... με βλέπω αυτόφωρο στη ΓΑΔΑ!! Πως είναι δυνατόν εγώ το πιο αντιδραστικό άτομο στον κόσμο, που οι αριστεροί γονεις μου, μου έμαθαν να βλέπω μπάτσο και να στρίβω γωνία, βρισκόμουν στο αυτοκίνητο με έναν απ' αυτούς και είχα κάνει και "δεσμό";;; Πως θα ξανακοίταζα τους γονείς μου στα μάτια; Τους φίλους μου; Τους συναδέλφους μου;

Στο πρώτο φανάρι που σταματήσαμε, διέκοψε τις σκέψεις μου η αγριοφωνάρα του που έλεγε σ' ένα παλικαράκι με μηχανή: "Δεν είπαμε να φοράς κράνος;". Χριστέ μου, είμαι με τον δικαστή Ντρέντ... Εκεί κάπου άρχισα να διακρίνω με το εντελώς "κουφαμένο" μου αυτάκι, τα σκυλάδικα που έβγαιναν από το cd του αυτοκινήτου. Αποκλείεται να το ζω εγώ αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση, σκέφτηκα και έριξα μια γερή τσιμπιά στο δεξί μου μπούτι!

Ξεράθηκα στον πόνο και ανακεφαλαίωσα: Ήμουν στο "καραφτιαγμένο" αμάξι ενός μπάτσου, που υποστήριζε οτι ήμουν η κοπέλα του και άκουγα σκυλάδικα τελευταίας εθνικής κατηγορίας στη διαπασών με ανοιχτά παράθυρα!

Ρίξτε με στη Βίλλα Αμαλίας τώρα να με ξεσκίσουν οι αναρχικοί!

Αυτό ήταν το μόνο που ήθελα να μου συμβεί εκείνη την ώρα!

Στο επόμενο φανάρι άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα. Ξαφνιασμένος ο μπατσάκος μου φώναξε "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;!!"

Η απάντηση που βγήκε από το στόμα μου ήταν τετριμμένη αλλά η μόνη που κατάφερα να σκεφτώ "Μόλις θυμήθηκα οτι έχω μια δουλειά". Έτρεξα στο πεζοδρόμιο από την μεσαία λωρίδα της Βουλιαγμένης και χάθηκα στα στενά της Αργυρούπολης.

Γύρισα στο σπίτι με τα πόδια, ενώ το τηλέφωνο μου δεν σταμάτησε λεπτό να χτυπάει. Το έβγαλα από τη τσέπη μου και απάντησα "δεν σου έχουν πει στο Σώμα να μην μιλάς στο τηλέφωνο όταν οδηγείς;" απενεργοποίησα και το ξανάριξα στην τσέπη. Ένοιωσα σαν να είχα μόλις βγεί απ' τη στενή και μια καινούρια ζωή απλωνόταν μπροστά μου!

Ήμουν επιτέλους ελεύθερη, με δύο χωρισμούς στην πλάτη σε μια μόλις μέρα!

Και μόλις χθες, τον είδα να συντονίζει την κίνηση μέσα στο δερμάτινο ΖΗΤΑδικο συνολάκι του... Μετά από 6 ολόκληρα χρόνια ένιωσα πραγματικό δεος για την ελληνική αστυνομία που έχει τέτοιους νορμάλ ανθρώπους στο δυναμικό της!

Μπράβο παιδιά!

* Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά (μέχρι αηδίας) γεγονότα!

Υ.Γ. Παρακαλώ αν θέλετε να με βρίσετε έχω και mail.. μη με ξεφτιλίσετε μπροστά στον κόσμο... αρκετή ξεφτίλα έχω περάσει τόσην ώρα που σας διηγούμαι, δείξτε λίγο έλεος!

Υ.Γ.2 Αυτή κι αν είναι ιστορία τρόμου κύριε spy!