Ντρρρριιιιίν....

Σας ομιλεί ο αυτόματος τηλεφωνητής (ναι γιατί;).

Ο ιδιοκτήτης αυτού του βλογ, λείπει σε ολιγοήμερες διακοπές.

Σε περίπτωση ανάγκης, παρακαλώ καλέστε στο κινητό του.

Σε περίπτωση που θέλετε να παραγγείλετε πράγματα από το Λονδίνο, μην καλέσετε καθόλου, θα σας το κλείσει στα μούτρα!

Αν θέλετε να τον καλέσετε σε γεύμα μόλις επιστρέψει από το ταξίδι, στείλτε ένα sms, μην ξοδεύεστε κιόλας... κρατήστε τα λεφτά σας για τις προμήθειες που θα χρειαστούν για το τραπέζι.

Αν πάρει φωτιά το βλογ, καλέστε τον κύριο Δημιουργό που έχει τα κλειδιά καθώς και τον πυροσβεστήρα!

Ευχαριστούμε που καλέσατε!

Τα μηνύματα σας θα απαντηθούν σε άπταιστα φλεγματικά αγγλικά (σοοοου λοοονγκ ντίααααρζ)!

...κλικ...τουτ... του... τουτ....τουτ...τουτ...

Πιείτε ένα τσαγάκι κι έφτασα!

Υ.Γ. Να θυμηθώ να αλλάξω μήνυμα στον τηλεφωνητή, αυτό το "καλέσατε" ..15 φορές το λέει!

Απορίες...

Γιατί τα παντελόνια που αγοράζω είναι πάντα τόσο μακριά, που δεν χρειάζεται να φοράω παπούτσια;

Γιατί στην βάφτιση που πήγα με την παρακάτω εμφάνιση, άκουσα κάποιον να λέει " θα κοιμηθούμε;" όταν πέρασα από δίπλα του;

(μην απαντήσετε... μου απάντησε ο Λ. "είσαι σαν τον Παπαγιανόπουλο")

Γιατί υπάρχουν τόσο όμορφα μέρη μόλις 1.30 ώρα μακριά από το σπίτι μας κι εμείς πάμε για καφέ μόνο στο κέντρο της Αθήνας κάνοντας την ίδια ώρα να φτάσουμε;

Πόσο ευχάριστη μπορεί να γίνει η αποκριά, όταν εξοχικό κέντρο της Πελοποννήσου που "φιλοξενεί " βάφτιση, στολίζει τον χώρο με μάσκες του Jason από το "Παρασκευή και 13";

Πόσες θερμίδες μπορεί να έχει ένα τόσο δα μικρό κομματάκι σοκολάτας;

Γιατί δεν μου φτάνει ποτέ ένα κομμάτι σοκολατένια τούρτα;

Υπάρχουν εξωγήινοι μέσα στα στυλό του γραφείου μου ή έχω λαλήσει σ' αυτή τη δουλειά;

Γιατί να μην μπορώ να βουτήξω αυτόν τον κούκλο και να τον πάρω σπίτι μου;

Γιατί να μην είναι μαζί μου το μπαλούν όταν τσάκιζα το πετσαράκι του αγριογούρουνου;

Γιατί όταν είμαι στον υπολογιστή... με πιάνει μια λιγούρα και θέλω να μασουλάω πάντα κάτι;

Εεεεεεεε...;;;!!!

Τσίκνα ... avec de la musique! *

Χα! Τι δηλαδή, νομίζατε οτι τέτοια γκουρμέ μέρα θα την άφηνα να περάσει έτσι;
Όοοοοχι αγαπητά μου παιδιά! Πήραμε ένα τσούρμο φίλους (λιτοδίαιτους) και βγήκαμε για φαγητό.

Πήγαμε σε ένα ταβερνείο, φάγαμε τα παϊδάκια μας, που πάντα είναι άψητα αυτές τις μέρες, αλλά καθότι έχουμε ζήσει στη Γαλλία (γιατί..; 2 φορές έχω πάει από δυο βδομάδες..λίγο είναι;) τα τρώμε με το αιματάκι τους τα φιλετάκια, ήπιαμε τα κρασάκια μας (εγώ όχι δηλαδή, γιατί με κλέβουν στο λογαριασμό και μου τρώνε τα κοψίδια που μου αναλογούν) ρίξαμε και μια γυροβολιά μπας και καεί καμιά θερμής!

Ναι ναι... ρίξαμε και μια γυροβολιά, αφού το ταβερνείο εξελίχτηκε πολύ ποιοτικό και τα γκαρσόνια εκτός από το σέρβις έκαναν και μπακ βόκαλς στον αρχισερβοτόρο! Και πάνω στο ρεφρέν άκουγες απο το μικρόφωνο "Σωτήρη, πιάσε μια τυροκαυτερή στο 3".

Υπέροχη βραδιά!

Όταν κόπηκε το ρεύμα, γιατί τα μηχανήματα ήταν από τα καλύτερα που έχω συναντήσει τόσα χρόνια που συχνάζω σε τέτοια καπηλειά κι έγινε βραχυκύκλωμα, το τραπέζι μας αποφάσισε να κλέψει την παράσταση με νέου τύπου τραγούδια όπως το "απόψε την κιθάρα μου την στόλισα κορδέλες" και "σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία" (μπλιάχ)!

Ευτυχώς για τους υπόλοιπους θαμώνες, το ρεύμα ήρθε γρήγορα και η τραγουδίστρια (το πρώτο όνομα του μαγαζιού) που λίγο πριν μας είχε σερβίρει μια τηγανιά πατάτες, τσάκωσε το μικρόφωνο με χαρά που επιτέλους ήρθε η ώρα της! Όμως όοοοχι! Ήταν ακόμα η ώρα του τραπεζιού μας... είχαμε πει ίσα με 32 φορές το ρεφρέν του "...είσαι ωραία" αφού δεν ξέραμε το παρακάτω και δεν είχαμε σκοπό να σταματήσουμε. Η δόλια κοπελιά, γουόναμπι Λαίδη Άντζελα, έβγαλε μια διαπεραστική στριγκλιά που μας πάγωσε το αίμα...

Εντάξει, στην πραγματικότητα ήταν μια προσπάθεια να τραγουδήσει το "φωτιά στα Σαββατόβραδα" αλλά την είχαμε τσατίσει λίγο, εκκρεμούσε και μια παραγγελία με τηγανητά κολοκυθάκια που είχε ξεχάσει σε ποιον πήγαιναν και τα κρατούσε στο χέρι (στο 'να χέρι το μικρόφωνο, στο άλλο η πιατέλα), τι να σου κάνει η καλλιτέχνης;

Με τα πολλά την αφήσαμε να κάνει το πρόγραμμα της και μόλις επέστρεψε στο κανονικό της πόστο (την κουζίνα) άρχισε το κανονικό μαρτύριο!

Ζήσαμε το X Factor! Έψαξα στο βάθος μήπως και δω τον Ρουβά αλλά τίποτα!

Με έκπληξη διαπιστώσαμε, οτι κρυφό όνειρο όλων των 20χρονων κοριτσιών του μαγαζιού, ήταν να γίνουν τραγουδίστριες! Περίμεναν σειρά για να αρπάξουν το μικρόφωνο και να πουν ένα τραγουδάκι. Κι από εμφάνιση; Οι τουαλέτες του Γκαλεάνο οι ίδιες!!! Μπούτι - στήθος έξω και φιδίσιο κορμί (τρώγε εσύ τα μπριζολάκια..)!

Ε... αυτό ήταν, πόσο ακόμα να αντέξει ένα αυτί;

Η αλήθεια είναι οτι εμένα μ' αρέσουν αυτά τα αυθόρμητα και ο χαβαλές του "βουτάω το μικρόφωνο και κάνω το κέφι μου" αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα... τι ματαιότης!

Αποτέλειωσα το τελευταίο κοκαλάκι (ναι, τρώγω και τα κόκαλα) που είχε απομείνει στο πιάτο μου και πήγαμε για ύπνο.

Τώρα είμαι στη δουλειά ξάγρυπνη, σκασμένη στο φαΐ και κάνω τεράστια προσπάθεια να μην καρυδώσω τον Δ(υστυχώς) Π(απάρα) (όπως λέει κι ο Θάμνος) που ακόμα δεν ήρθε άρχισε τις ερωτήσεις...

Ωωχ... παράγγειλε να φάει... νέο μαρτύριο μόλις ξεκίνησε... μασάει μ' ανοιχτό το στόμα και τον ακούει όλο το τετράγωνο...μπλιααααάχ... πρωί πρωί ...*@#%%&% τα υπουργεία του Σάχη όλα!

Τι αμαρτίες πληρώνω;

Μήπως τελικά να γίνω τραγουδίστρια;

* La sousourela, la sousourela..(;)

(2.30 στο γραφείο...)

... έχουν ήδη συμπληρωθεί 3 ώρες χωρίς ρεύμα. Ο υπολογιστής μου είναι νεκρός. Ο μόνος που απέμεινε να μου κάνει παρέα, είναι η τηλεφωνική συσκευή του γραφείου μου. Σε μια προσπάθεια να σκοτώσω την ώρα μου, κατέβηκα στην αποθήκη και έβαλα τις άδειες κούτες σε μια τάξη. 10 λεπτάκια μόνο μου πήρε (είμαι και σβέλτη η άτιμη ... γι' αυτό καλοπληρώνομαι).
Τηλεφώνησα σε όλους τους πελάτες που χρωστάνε για να τους υπενθυμίσω τάχα μου το υπόλοιπο τους και να μην κάνουν τους Κινέζους (καλά ε; στυγνός εκτελεστής... ).
-"Ννναι...γεια σας..τηλεφωνώ από την εταιρεία Τάδε Ο.Ε. και θα ήθελα να σας ενημερώσω...αν δεν ενοχλώ τέτοια ώρα... για το υπόλοιπο σας..μήπως ... αν δεν σας κάνει κόπο φυσικά... θα ήταν εφικτό να κάνετε μια κατάθεση...στο λογαριασμό της εταιρείας μας... με όλο το θάρρος δηλαδή...Α, μάλιστα...βεβαίως, θα ξαναπάρω αργότερα!"


Ουφ..


Η ώρα δεν περνάει με τίποτα.
χΑ! Μόλις θυμήθηκα πως έχω βάλει ένα βιβλίο στην τσάντα μου, αφού είχαμε ενημερωθεί από χτες για τη διακοπή ρεύματος που θα διαρκούσε μέχρι αργά το απόγευμα.
"Μισοκοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπιτζάμες μας" του Τομ Ρόμπινς. Τέλεια, το έχω στη βιβλιοθήκη μου από 31 Ιουλίου 1999. Ούτε χρόνο δεν είχα κλείσει ακόμα στο βιβλιοπωλείο. Ήρθε λοιπόν η ώρα να το διαβάσω!


ΛΑΘΟΣ!


Μόλις το άνοιξα κι ενώ όλη την προηγούμενη ώρα επικρατούσε νεκρική σιγή στην εταιρεία... άρχισε ο "θόρυβος". Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Δ.Π. αποφάσισε οτι πρέπει να δουλέψει επιτέλους κι άρχισε τα τηλεφωνήματα.
Σας έχω πει πόσο εκνευριστική είναι η φωνή του; Οτι τονίζει τα σύμφωνα αντί για τα φωνήεντα; Ξέρω, είναι σχεδόν αδύνατο αλλά το κάνει!


Διάλειμμα.. πάω για ανεφοδιασμό χαρτικών και ειδών γραφείου (και για βόλτα) κι επιστρέφω...


(μια ώρα μετά..)


Μπαίνω στην εταιρεία κουβαλώντας μια τεράστια σακούλα που ξεπερνούσε το μπόι μου (πράγμα καθόλου δύσκολο να συμβεί αφού οι μεσαίες σακούλες του ΖΑRA σέρνονται κάτω όταν τις κρατάω)... (δεν θα σχολιάσω οτι κανείς δεν σηκώθηκε να με βοηθήσει, άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια) (πόσες παρενθέσεις θα βάλεις πια σε μια πρόταση;)...βρωμάει σκόρδο παντού!!!
Τι έγινε ρε παιδιά; Ήρθανε για εξορκισμό;

Όοοοοχι, ο Δ.Π. έχει φάει μια κοτσίδα σκόρδα και μιλάει στο τηλέφωνο ακατάπαυστα από την ώρα που έφυγα! Ο εξαερισμός δεν λειτουργεί χωρίς ρεύμα και οι αναθυμιάσεις μένουν μέσα στο γραφείο. Έξω κάνει ψωφόκρυο. Αυτό δεν με σταματά από το να ανοίξω διάπλατα τις πόρτες... Προτιμώ να πεθάνω από το κρύο παρά από δηλητηρίαση! Άσε που οι χαμηλές θερμοκρασίες αναζωογονούν όπως είπαμε και στο προηγούμενο ποστ και θα είμαι μια κούκλα στην τελευταία μου κατοικία.


Η ώρα πλησιάζει 4.00... άλλη μια έμεινε για να φύγω...


Η δεύτερη προσπάθεια μου να ξαναρχίσω να διαβάζω το βιβλιαράκι μου, έπεσε στο κενό.
Ο Δ.Π. όταν δεν μιλάει στο τηλέφωνο κι όταν δεν κάνει ηλίθιες ερωτήσεις, σουλατσάρει πάνω κάτω στην εταιρεία χτυπώντας με δύναμη τα τακούνια των παπουτσιών του στα πλακάκια!
Θα εισηγηθώ να μπει μοκέτα από τοίχο σε τοίχο. Αυτός ο άνθρωπος, μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα ακόμα κι όταν δεν κάνει τίποτα... φτάνει μόνο να περπατάει!


Η ώρα πήγε 4.05...


Άλλα 55 λεπτά to go!!!


ΚΛΕΙΣ' ΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΑΚΙ!!!


Για όποιον δεν κατάλαβε ξανάρχισε το βασανιστήριο με τα τηλέφωνα.
...ωχ... με φωνάζει...μισό....


μισή ώρα αργότερα...
(κι αφού έχω εισπνεύσει ένα μπουκάλι καθαρό οινόπνευμα για να συνέλθω από την ερώτηση που μου έκανε..)


ΟΧΙ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ!!! ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ INTERNET. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΡΕΥΜΑ ΟΛΟ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ!!!! ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ROUTER ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ;;; (λειτουργεί;)


(Χριστέ μου, δώσε μου δύναμη να φύγω ζωντανή σήμερα από 'δω μέσα!)


4.11 ΗΡΘΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑΑΑΑ!!


Τώρα έχουμε ρεύμα κύριε Παπάρογλου!


Παιδιά... αλήθεια σας λέω... ξέρω, δεν θα με πιστέψετε αλλά ναι... είναι αλήθεια... έχουν αρχίσει να δουλεύουν όλα... οι εκτυπωτές, τα κλιματιστικά, το fax ακόμα κι η καφετιέρα πήρε μπρος...όλα ...όλα... και ο Δ.Π. μετά από ένα τέταρτο ρωτάει..."Ήρθε το φως;"


Κι εγώ αναρωτιέμαι... μπορεί να κάνει κάτι ο Χριστός στην περίπτωση αυτή ή θα πρέπει να πουλήσω την ψυχή μου στο Διάβολο για να αποκτήσω την ψυχική δύναμη που χρειάζομαι εδώ μέσα;;;;

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε στο χέρι και μεταφέρθηκε εδώ με όσο κουράγιο μου έχει απομείνει... με τις υγείες σας!

Χειμωνιάτικη βόλτα με παπί

Χθες το απόγευμα, γυρίσαμε από τις δουλειές μας και αποφασίσαμε να πάμε το παπί του Λου σ' έναν μάστορη φαναρτζή να το πουλήσει.

Βάλαμε τα πιο ζεστά μας ρούχα... (παραλίγο να πάρω και την κουβέρτα μαζί αλλά ο Λου μου το απαγόρευσε..τι καταπίεση πια σ' αυτό το σπίτι) και ξεκινήσαμε! Βγήκαμε στην παραλιακή με κατεύθυνση τη Συγγρού. Εδώ να σας πω οτι από το κράνος μου λείπει ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι.. το τζάμι. Κάπου το στούκαρα το καλοκαιράκι και το έσπασα. Από τότε κι αφού δεν ανεβαίνω και συχνά στον φονιά, κυκλοφορώ κονβέρταμπολ (να το και το αγγλικό). Χα!

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.. βγάλτε τα τζαμάκια από τα κράνη σας, βγείτε στο κρύο και ξεχάστε τους πλαστικούς χειρουργούς και τα μπότοξ!

Ένα θα σας πω, η μούρη μου τσίτωσε τόσο πολύ που έμοιαζα πάλι 20 χρονών (για 20 λεπτά τουλάχιστον!), έφυγαν οι μαύροι κύκλοι, οι ρυτίδες στο κούτελο εξαφανίστηκαν και τα μάγουλα πήγαν πίσω από τ' αυτιά! Α, να μην ξεχάσω οτι έγινε ταχεία λιποαναρρόφηση μπουτιών και τα γόνατα μου ήταν πιο γερά από ποτέ αν σκεφτείς οτι μόλις κατέβηκα από το μηχανάκι... ήμουν ακόμα καθιστή!

Επιτέλους... ένας φτηνός τρόπος για αναζωογόνηση (σας έχω πει οτι είμαι και τσιφούτα έτσι;) χωρίς νυστέρι, χωρίς λέιζερ... ίσως με λίγες χιονίστρες αλλά πάνω απ' όλα γρήγορα!

(με φωνή Μιραράκη:)

Ααααπό δω και μπρος φίλες και φίλοι, ξεχάστε τα παγωμένα κουτάλια από την κατάψυξη που τα κολλάγατε στο μάτι μπας και φύγει ο μαύρος κύκλος από την χθεσινή κρεπάλη. Ξεχάστε τα ασπράδια αυγών που πασαλείβατε τη μούρη σας για να τσιτώσει και βρωμοκοπούσε ο τόπος. Ξεχάστε τις ατελείωτες ώρες στα γυμναστήρια για στοιβαρό μπούτι και γερά γόνατα!

Τώρα ήρθε ο Λ. με το παπί του! Τρέξτε να προλάβετε, για μια τελευταία βόλτα, πριν πουληθεί (το παπί...ο Λ. δεν πουλιέται.. είναι ανεκτίμητης αξίας, μην τα ξαναλέμε!).

Τιμαί λογικαί, δώρο ένα μπουχαράκι για τη σέλα!

υ.γ.1 τα ξεπουλάμε που τα ξεπουλάμε όλα για να ζήσουμε.. ας βγάλουμε και τίποτα παραπάνω (τουτέστιν αρπαχτή).

υ.γ 2 ...θα είσαστε και οι ομορφότεροι στο πάρτι.. για να μη χρειαστεί να μασκαρευτείτε αν δε θέτε!

Έτσι εξηγείται...

...που τώρα τελευταία δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τίποτα και με κανέναν.

Στο ζώδιο μου έχει μαζευτεί κόσμος και ντουνιάς... ο Ερμής (έτσι εξηγείται το ότι πετάω στα σύννεφα), ο Άρης (έτσι εξηγούνται τα νεύρα), ο Δίας (έτσι εξηγείται το οτι θέλω να κεραυνοβολήσω όποιον με ενοχλεί) και ο Ποσειδώνας (έτσι εξηγούνται οι ρουκέτες στη μέση του δρόμου).

Παρόλα αυτά το ωροσκόπιο μου με διαβεβαιώνει οτι είναι τυχερή περίοδος αυτή που περνάω (και υποφέρω) καθώς ανοίγονται προοπτικές (για το φρενοκομείο μάλλον θα εννοεί), αλλά μου εφιστά την προσοχή για τις αφελείς και υπερβολικές κινήσεις, τις διαψεύσεις και τις αυταπάτες...

ΣΥΓΓΝΩΜΗΗΗΗΗ...ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕΕΕ;

Πως να μη λαλήσω μετά εγώ;

Κι αυτοί οι τρεις πότε θα ξεκουμπιστούν να ηρεμήσουμε λιγάκι;

Πάω να γυρίσω την σκούπα ανάποδα και να ρίξω λίγο αλατάκι... αλάνθαστη συνταγή που έλεγε κι η Βλαχοπούλου!

(Με ηλεκτρική πιάνει;)

Ο δημιουργός

...ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα τα ξημερώματα. Η τηλεόραση είχε ανοίξει μόνη της και ένας καλοστεκούμενος κύριος έλεγε κάτι ακατάληπτα. Ήμουν λέει ξανά γραφίστας... και έσπαγα το κεφάλι μου να βρω μια ιδέα για έναν ιδιότροπο πελάτη που κάθε φορά που έπιανε προσχέδια μου στα χέρια του.. έκανε 426.000 αλλαγές!

"Χριστέ μου" σκέφτηκα, "αύριο πρέπει να του παραδώσω τα τελειωτικά προσχέδια και δεν έχω ούτε μια τόσο δα μικρή έμπνευση". Άνοιξα το ψυγείο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρω αλκοόλ σ' αυτό το σπίτι να πνίξω τον πόνο μου. Του κάκου. Ήρθα μούρη με μούρη με μια ληγμένη μουστάρδα και ένα κομμάτι φέτα που είχε μετατραπεί σε μπλε δανέζικο τυρί (βλέπετε ο κλάδος μας δεν είναι κι από τους πιο καλοπληρωμένους). Δεν με έπαιρνε για τροφική δηλητηρίαση, άλλωστε τα νοσοκομεία δεν μου έφερναν ποτέ έμπνευση. Κλείνω το ψυγείο και πάω στο δωμάτιο του art director (τι εννοείτε ποιός είναι ο art director; Εγώ!) ανοίγω το κομπιούτερ μου και βλέπω αυτό! Tίποτα δεν δούλευε πια.. ήμουν σίγουρη.. ήταν σαμποτάζ!!! Τα προσχέδια για τον πελάτη δεν υπήρχαν πουθενά... όλα μου τα αρχεία ήταν άδεια!

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΡΕ;;;; φώναξα στον άγνωστο που πόζαρε με χάρη στην παγωμένη οθόνη του υπολογιστή μου.

"Είμαι Ο Δημιουργός" μου είπε με γαλήνια φωνή και συνέχισε "μην ξανακούσω οτι κάτι τέτοια άσχετα γραφιστάκια σαν κι εσένα αποκαλούν τους εαυτούς τους art directors και μας κρατάνε 45 ολόκληρα λεπτά στο τηλέφωνο για να φτιάξουν ένα ρημαδοχρώμα, γιατί θα μπω στο βλογ σου και θα το κάνω λίμπα"

Φυσικά εγώ του απάντησα με τον χειρότερο τρόπο γιατί έχω και λίγα νευράκια τελευταία και... κοιτάξτε τι έκανε στο βλογ μου!

Μετά απ' όλα αυτά δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ οτι δεν υπάρχει καλύτερος γραφίστας και art director από τον κύριο spy... και πήγα για ύπνο ήσυχη.

Σήμερα που ξύπνησα, είμαι πάλι μια ταπεινή γραμματέας (δόξα το Θεό)!

ΠΑΝΑΓΙΑΑΑΑ ΜΟΥ!!!!

Η φασολάδα

Όταν όλα πάνε στραβά, έρχεται και ένα πιάτο φασολάδα να σε αποτελειώσει!

Η Δευτέρα στη δουλειά είναι πάντα βαρετή και ηλίθια αλλά η χθεσινή είχε και σεμινάριο! Καινούριο προγραμματάκι στην εταιρεία και ο τεχνικός ήρθε να μας το μάθει απ' έξω κι ανακατωτά. Τσάκωσα ένα κουτί λευκές κόλλες δίπλα από το φωτοτυπικό για να κρατάω σημειώσεις και μπούκαρα στο meeting room παρέα με τον μέγα μαλάκα Δ.Π. Το λοιπόν κάθομαι δίπλα στον τεχνικό και αρχίζω να σημειώνω με πάθος και ζήλο (είχα αγοράσει καινούριο μολύβι γι' αυτό).

Ο παπαρόπουλος Δ.Π. είχε αράξει στην καρεκλίτσα του λες κι έβλεπε ντοκυμαντέρ και διέκοπτε τον τεχνικό για κάτι εντελώς ηλίθιες ερωτήσεις του τύπου: "όταν λέτε οτι ο κωδικός μου για να μπαίνω στο πρόγραμμα είναι 3, εννοείτε το τ-ρ-ι-α ;"

Ευτυχώς σαν τεχνικός που είναι ο άνθρωπος, έχει ακούσει και χειρότερα οπότε δεν έπεσε ξερός μ' αυτό ... άλλωστε ακολούθησαν κι άλλες τέτοιες ερωτήσεις ..

Χριστέ μου... τι περνάω εδώ μέσα... με τι ζώα συνεργάζομαι... πως είναι δυνατόν να την βγάζω καθαρή;

(μόλις μου έκανε άλλη μια ερώτηση εντελώς ηλίθια τώρα που σας γράφω... μια μέρα θα τις γράψω όλες εδώ μέσα και θα πάθετε εγκεφαλικό!)

Ένα μόνο θα σας πω... έβαλε μπλάνκο σε τιμολόγιο της εταιρείας στην ημερομηνία!!! Που αν βγεις στην Πανεπιστημίου και ρωτήσεις τον παππού που πουλάει κάστανα στη γωνία με Κοραή, θα σου πει πως αυτό είναι τρελλή παράβαση!!!

Είναι εντελώς βλήμα ο τύπος!

Ε, μ' αυτά και μ' αυτά, τελείωσε το σεμινάριο αργά το απόγευμα και πέρασα από τη μαμά μου να φάω ένα πιάτο φαγητό και να πάρω και τον Λ. που με περίμενε εκεί.

Ουουουουιιι... φασολαδούλαααα!!! Με ελίτσες, τυράκι και φρέσκο ψωμί... η ρέγκα έλειπε!

Τρώω με λίσα απ' όλα (έλα ρε..εντύπωση μου κάνει) κι ετοιμαζόμαστε να πάμε σπίτι μας. Πίνω και 2 πονστάν να μου περάσει ο πονοκέφαλος από τις παπαριές του Δ.Π.

Αυτό ήταν... ο πυρηνικός αντιδραστήρας ήταν έτοιμος να εκραγεί! Έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα όπως ακριβώς οι Αμερικάνοι όταν βομβάρδιζαν το Ιράν και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το σπίτι.

Στη διαδρομή οι πολύ καλά στρωμένοι δρόμοι της παραλιακής, με βοήθησαν να βάλω σε λειτουργία τον αντιδραστήρα. Πέντε στενά πριν φτάσουμε στο σπίτι μας, βγάζω τη ζώνη μου φωνάζω στον Λ. "ΣΤΑΜΑΤΑ" και με μια επιδέξια κίνηση ανοίγω την πόρτα κι αμολάω τη ρουκέτα μου σε κεντρικότατο πεζοδρόμιο της περιοχής! Το αυτοκίνητο (που το είχα πάρει μόλις την προηγούμενη μέρα από το πλυντήριο) έγινε σκατά! Αλλά το καλύτερο της υπόθεσης ήταν ο Λ.! Έπρεπε να τον βλέπατε... αν είχα κουράγιο θα τον βιντεοσκοπούσα.

Πολύ γέλιο!

Και σήμερα ήρθα στη δουλειά για να συνεχιστεί το μαρτύριο μου με τον ΜΑΛΑΚΑ Δ.Π. και τις ηλίθιες ερωτήσεις του καθώς και το οτι έκλεισε ραντεβού το απόγευμα που είναι κλειστή η εταιρεία και δεν μου το είπε (για να μου κάνει καψώνι σίγουρα) και τώρα πρέπει να κάτσω εγώ για το ραντεβού του παπάρα 2 ώρες παραπάνω και να σερφάρω στο ιντερνετ!

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι...γιατί να μην φέρνω φασολάδα στη δουλειά;

London by snow...(πως είπατε;)

Το πάρκο κάτω από το σπίτι του αδερφού μου, τον Ιούνιο που καθόμασταν και πίναμε το καφεδάκι μας στο μπαλκόνι...

...και αυτό είναι το ίδιο πάρκο...χθες!!!

...μισό να πιάσω τα μπατόν!!

Ουουοουουυουουιιιιιιι!!!

Υ.Γ. Άντε άλλες 20 μέρες έμειναν... λες να έχουν λιώσει τα χιόνια μέχρι τότε;

Όλυμπι...'Ολυμπι...όλιμπιακηηηηηηηηηή

...εταιρεία εταιρειάρα μουουουουου... μεγάλη μου αγάπηηηηη...Ολυμπιακάρα μουουουου!!!
Όχι δεν είμαι οπαδός του Ολυμπιακού, αν και κατα καιρούς στα παιδικά μου χρόνια έχω υπάρξει οπαδός όλων των ομάδων. Είμαι μέγας φαν της Ολυμπιακής Αεροπορίας (γεια σου θείε Αρίστο ντερμπεντέρη και καραμπουζουκλή) που σε ..μμμμ...μμμ..μμ ...σκρατς ...σκρατς... 22 μέρες ακριβώς από ΤΩΡΑ θα με πετάξει (avec l' amour...εεεε; πως με είδατε;) μέχρι το εξωτικό Λονδινάκι!!!!

Σάλτα λοιπόν στ' αεροπλανάκι μου και τσουπ στην όμορφη βροχερή και απ' ότι μαθαίνω χιονοστρωμένη μελαγχολική πόλη, για ένα διάλειμμα από την φοβερή κουλτούρα του Έλληνα!

1. Θα πάω να πλακωθώ στις μπίρες (μμμ...αυτό δεν μπορείς να πεις οτι ξεφεύγει και πολύ από την κουλτούρα του Έλληνα...για ξαναπροσπάθησε)
2. να φάω τα fish and sticks μου (τώρα μάλιστα),
3. να πήξει το μάτι μου στο το πράσινο,
4. να κοιτάω δεξιά αντί γι' αριστερά,
5. να προσπαθήσω να οδηγήσω το αυτοκίνητο του αδερφού μου να πάω και σε καμιά εξοχή (να ξέρετε οτι χάρηκα που σας γνώρισα),
6. να αξιωθώ να δω καμιά θεατρική παράσταση που δέκα χρόνια πηγαινοέρχομαι και δεν έχω δει ποτέ,
7. να πάω την καθιερωμένη βόλτα μου στο Κόβεντ Γκάρντεν για να αγοράσω τσάι από το πιο ωραίο μαγαζάκι του κόσμου (θα πάρω και φλυτζάνια φέτος),
8. να πάω τον Λ. στο Κάμπτεν (που φαγώθηκε την προηγούμενη φορά),
9. να περάσω μια βόλτα από το Νότινγκ Χιλ (ο αδερφός μου το σιχαίνεται),
10. να πάμε σε κανα γκέι κλαμπάκι με θανατερή μουσική να χτυπήσουμε τα κορμιά μας μέχρι πρωίας,
11. να πιούμε τσάι στο Πικαντίλι σ' ένα τρέντυ (ου να μου χαθείς) κινέζικο μαγαζί,
12. να φάμε και γλυκό εκεί με τρίμματα χρυσού (ώπα...το παρατραβάς),
13. να κάνουμε τρελλές βόλτες μες το κρύο φορώντας τρια πουλόβερ, δυο μπουφάν και τις πυτζάμες από μέσα,
14. να πάμε ξανά στην Tate μπας κι έχει τίποτα καινούριο,
15. να κάνουμε τίποτα βλαμμένα ψώνια μιας και 1 λίρα=1 ευρώ (βλαχοτουρίστες),
16. να μην πάμε στο Χάροντς γιατί την προηγούμενη φορά ο Λ. έβγαλε αφρούς,
17. να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι,
18. να πάμε για φαγητό ταρτάρ με τον αγαπημένο μου αδερφό (αυτός κι αν είναι γκουρμέ) που μου λείπει φριχτά ώρες ώρες αλλά δεν του το 'χω πει ποτέ μην πάρει αέρα,
19. να φάμε στο Wagamama τα καυτερά νούντλς που παραγγέλνω εδώ και χρόνια και που σπαράζω στο κλάμα κάθε φορά που καταπίνω μια μπουκιά αλλά γουστάρω τρελλά,
20. να πάω τον Λ. στο Γκρίνουιτς να ρυθμίσει επιτέλους το ρολόι του (μα δε φοράει ρολόι...α, καλά)
21. να δούμε το Catty Shark που το κάψανε οι μαλάκες πάνω σε κάτι επισκευές (θα πίνανε μπύρες φαίνεται... όχι για να μη λένε μόνο για μας),
22. να δω καλωδιακή τηλεόραση που μπορείς να βλέπεις έργα και άμα κατουριέσαι το σταματάς - κατουράς - επιστρέφεις και το ξαναρχίζεις (επίσης πατάς forward στις διαφημίσεις),
23. να πάμε και σε κάνα άλλο μουσείο,
24. να πάμε στο κάστρο στο Μάντσεστερ που είχα πάει με τον αδερφό μου παλιότερα και κάναμε ότι μαλακία μας κατέβαινε στο κεφάλι.. (μπορεί ακόμα να μας θυμούνται οι φύλακες),
25. να μπω και στον λαβύρινθο από φυτά του κάστρου που δεν μ' άφησε ο αδερφός μου να μπω γιατί έχω πολύ κακή σχέση με τον προσανατολισμό,
26. να χαζέψω βιβλία τέχνης στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο,
27. να ξαμολύσω τον Λ. στα δισκάδικα (μα δεν καταλαβαίνω γιατί τα αγοράζει αφού μπορεί να τα κατεβάσει από το ιντερνετ; άβυσσος η ψυχή του Λ. μου)
28. να ξυπνάμε κάθε πρωί στις 6 από το ποδοβολητό του αδερφού μου στις σκάλες που πάντα φεύγει τρέχοντας για τη δουλειά και να την ξαναπέφτουμε μέχρι τις 9,
29. να τρώμε το αγγλικό μας πρωινό έχοντας θέα το πάρκο κάτω από το σπίτι....
30. να βγάλουμε φωτογραφίες (που θα σας δείξω... σιγά να μην τη γλιτώνατε),
31. να πετάξω τη λίστα που μου έχουν δώσει διάφοροι γνωστοί με πράγματα που θέλουν να τους φέρω από το "εξωτερικό" και να τους πω "μπααα...έχει κάτι τιμές στο Λονδίνο...δε συμφέρει παιδάκι μου, καλύτερα πάρτα από 'δω" ,
32. να γιορτάσω τα γενέθλια μου με ένα μήνα καθυστέρηση για να σβήσω τα κεράκια μου (αν προλάβω να τα σβήσω και δεν γίνει η τούρτα σίχρηστη) με το κλασικό τραγουδάκι δια στόματος Άγγλων (θα έχω καλεσμένη όλη τη βασιλική οικογένεια)
33. (όσα τα χρόνια μου.. σνιφ..τι συγκίνηση είναι αυτή) να φοράω ότι μου κατέβει στο κεφάλι και να μη με νοιάζει,
34. και τέλος... να βλαστημήσω ξανά τη διαβολεμένη υγρασία που μου κάνει τα μαλλιά περμανάντ...

Πω πωωωω κούραση... θα προλάβουμε να τα κάνουμε όλα αυτά σε μια εβδομάδα;

Υ.Γ. ... σεντονάκι βγήκε κι αυτό ;

Σήηηηηηηηηηημερααα... (αλά Μαρινέλλα!)

...είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες! Σήμερα λοιπόν, μετά από 33 (κλεισμένα από το πρωί στις 9.00) χρόνια, κάνω έναν απολογισμό της ζωής μου!

Όσοι δεν έχετε γερά νεύρα, παρακαλώ να μην συνεχίσετε την ανάγνωση, καθότι μάλλον θα ταραχτείτε και δεν θα μπορέσω να σας συστήσω κανέναν καλό ψυχίατρο - ψυχολόγο, γιατί ο ένας και μοναδικός που διέθεται το κατάστημα... άρχισε να ακούει φωνές!

Κάααανω λοιπόν απολογισμόν μιας πολύ ενδιαφέρουσας ζωής. Με τα παιδικά της χρόνια στο εξοχικό με τη γιαγιά και τον παππού, με τα σχολικά της χρόνια που σαπάκιαζα όλα τα παιδάκια στο ξύλο (όχι όλα...αυτά που δεν γούσταρα), με τους εφηβικούς έρωτες (μόνο από την πλευρά μου), με τις ξεγυρισμένες ανάποδες που έτρωγα από τη μάνα μου γιατί δεν έλεγα να ανοίξω βιβλίο και που "χαραμιζόμουν γιατί ήμουν πανέξυπνο παιδί" (αυτό μάλλον το λένε όλοι οι δάσκαλοι για να εμψυχώσουν τους γονείς και να μη μας κλείσουν σε ίδρυμα), με τα φοιτητικά μου χρόνια, τις φανταστικές τρελλοπαρέες μου οπό τη σχολή (που έχω χαθεί με τους περισσότερους δυστυχώς), τα τρελλά φλερτ με αντιδραστικούς νεολαίους (εξαιρείται το μπατσόνι), τρελλούς ψυχάκηδες που ήθελαν να αδυνατίσω άλλα δέκα κιλά να πάω στα 36(κιλά) για να γίνω φωτομοντέλο και να μπορούν να με κυκλοφορήσουν, καταπιεστικούς αναρχοαυτόνομους (ο θεός να τους κάνει), καταπληκτικά σπιτικά φαγητά (δια χειρός μανούλας), άθλια φασφουντάδικα, ολονυκτίες με καφέ και μπιρίμπα, τζερόνυμο γκρούβι και "απιστίες" ή "αμαρτίες" δεν θυμάμαι καλά, πάνε και χρόνια από τότε, στενοχώριες και χωρισμούς, ξέκομμα από φίλους χρόνων, δέσιμο με φίλους ημερών, θάνατοι αγαπημένων προσώπων (ωχ αρχίσαν τα σκληρά), πόνος δυνατός με γλυκιές αναμνήσεις, αγάπη, αγάπη, αγάπη, πολύ αγάπη (τόσο που μπορεί και να μη χρειαζόταν), ο Λ. μου, ένας γάμος, εκρηκτική μαγειρική, απαράδεκτη φασολάδα, ο Λ. μου, αγάπη τρελλή, τρέλλα πολύ...ουουουουοιιιιι!

Μωρέ... σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ... ποιός ήταν αυτός ο κύριος που τονε σταυρώσανε στα 33;

update

Κοιτάξτε τι ωραίο δωράκι μου έφερε ο Βασίληηηηης!!!

Δεν είναι τέλειοοοοοο;;;;;