Διακοπές με τον βασιλιά (όχι παίζομ')

Σημείωση: Αυτό το ποστ, γράφτηκε σε χαρτί στις 24/08/2011 αλλά εσείς το διαβάζετε σήμερα γιατί είμαι μια τεμπέλα και μισή και τόσο καιρό δεν έβαλα τον κώλο μου κάτω να το μεταφέρω εδώ. Ναι, τώρα θα μου πείτε "την όρεξη σου είχαμε και σιγά που μας έλειψε το ποστ και άλλη δουλειά δεν είχαμε να μπαίνουμε εδώ μέσα κάθε μέρα να βλέπουμε αν πόσταρες" και άλλα τέτοια, αλλά εγώ κατά βάθος ξέρω πως δεν μπορείτε χωρίς εμένα (μου το είπε κι ο ψυχίατρος μου μετα την 28η αποτυχημένη προσπάθεια να αυτοκτονήσω, γι' αυτό ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΝΤΙΡΗΣΕΙΣ 'ΝΤΑΞΕΙ;).

Λοιπόν διαβάστε κι αφήστε σχόλιο μη γίνει της κακομοίρας!

Διανύοντας τον 4ο μήνα διακοπών, με βρίσκετε στο εξωτικό και κοσμοπολίτικο Πόρτο Χέλι (κάτι σαν το κορμί μου). Μια διασημότητα σαν εμένα, δεν θα μπορούσε να παραθερίσει αλλού παρά μόνο εκεί που διαθέτουν βίλες οι εφοπλιστάδες, οι βασιλιάδες και φυσικά ο Μίνωας.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση, να σας μιλήσω λίγο για τον Μίνωα γιατί του τη φυλάω χρόνια!

Εκτός από το ότι έχει οικειοποιηθεί έναν ολόκληρο κόλπο με το έτσι θέλω ( εντάξει, πρέπει να έσκασε και τίποτα ψιλά) αλλά πρέπει να καταναλώνει και τα 3/4 της ενέργειας της γης, με τα φώτα που ανάβει κάθε βράδυ προκειμένου να φωτίσει τη βίλα του (που θυμίζει και ταβέρνα).
Έχω την εντύπωση δε, οτι το προσωπικό του σπιτιού, δεν καταλαβαίνει διαφορά νύχτας - μέρας.
Ο κήπος είναι τίγκα στους φοίνικες, τύφλα να 'χει το Μιάμι και ο καθένας έχει τον δικό του πράσινο προβολέα!
Λίγο παραέξω στη θάλασσα, ένας φάρος παίζει τον άχαρο και ειρωνικό ρόλο πάνω απ' όλα, να αναβοσβήνει για να μην πέσει κάνα κότερο στα βράχια... Τζάμπα καίει η λάμπα που έλεγε κι η Πίτσα Παπαδοπούλου, αφού το σπίτι του Μίνωα κάνει καλύτερη δουλειά! Ο μύθος μάλιστα λέει πως η βίλα του είναι ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου και πως φαίνεται ακόμα κι από το διάστημα!

Μμμμ... κάπου εδώ θα ρισκάρω να βάλω μια φωτογραφία αν και φοβάμαι πως έτσι και μου στείλει καμιά μήνυση και ζητήσει να του πληρώσω τη ΔΕΗ για ένα μήνα, θα δουλεύω τρεις δουλειές μέχρι να πεθάνω για να ξεπληρώσω το έναντι...

(όχι, η φωτογραφία είναι τραβηγμένη βράδυ, αλλά με τόσα φώτα γίνεται η νύχτα μέρα) :Ρ

Ας περάσουμε τώρα σε άλλα.
Το ξέρατε οτι κολυμπούσα στις ίδιες θάλασσες με τους γιους του κυρ' Κώστα;
Τι εννοείτε ποιόν κυρ' Κώστα; Τον Κοκό ντε! Τον βασιλιά βρε παιδιά!
Ουφ, με σκάσατε μέχρι να καταλάβετε!

Μπαίνω μια μέρα στο φαρμακείο να πάρω τα σίδηρα μου (κουταλιανός) κι εκεί που περιμένω στην ουρά να με εξυπηρετήσει η στρυφνή φαρμακοποιός, τη βλέπω ξαφνικά και αλλάζει ύφος μόλις έρχεται η σειρά μου.
"Φαίνομαι οτι είμαι από άλλη πάστα (σοκολατίνα κατά προτίμηση)" σκέφτομαι και το επόμενο δευτερόλεπτο τρώω τη ματσόλα.
Η κιουρία φαρμακοτρίφτρα, με πηδάει και απευθύνεται στον πισινό μου. Τα έχασα!
Γυρνάω, τι να δω; Ένας φουντούλης κρεμανταλάς που ζητούσε vix στα Ελληνικά με άπταιστη αγγλική προφορά!
ΟΥ να μου χαθείς!
Όταν εξυπηρετήθηκε ο βασιλικός γόνος (να είχαμε λίγη αθερίνα τώρα), η κιουρία ασχολήθηκε μαζί μου αφού πρώτα είχε φροντίσει να ξαναπάρει το ξινό της ύφος.
Βγαίνοντας, είδα τον φουντουλάκο με το vix να ανεβαίνει σ' ένα ξύλινο σκάφος την ΑΦΡΟΕΣΣΑ. "Σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν" σκέφτηκα και μετά δικαιολόγησα την αγορά του vix.


400 άτομα σ΄ενα σκάφος, όλο και κάποιος θα την έβγαλε στρωματσάδα στο κατάστρωμα. Πλευρίτωσε ο άνθρωπας, τον πασάλειψαν με το θαυματουργό vix κι έξω από την πόρτα.

Πήγαμε και στις Σπέτσες απέναντι. Καθιερωμένο ταξιδάκι για να απολαύσουμε την βάφλα του Ρούσσου. Αυτή τη φορά ο μικρός δε μ' άφησε να σταυρώσω μπουκιά. Αφού μόλις έπαιρνα το πιρούνι από το στόμα του έλεγε "κι άλλο μαμά, κι άλλο!".
Αυτό το παιδί είναι φτυστό η μαμά! Αμάσητο κατεβαίνει το φαγητό.

Πάω να ξαπλώσω τώρα λίγο γιατί το απόγευμα δοκιμάζω βάφλα στη Δωδώνη.

Φιλιά από το Πόρτο Χέλι και του χρόνου ελπίζω σε μια θέση στον ΑΝΤ1. Ε, κύριε Μίνωα; :Ρ

Υ.Γ. Την ώρα που έγραφα τις παραπάνω γραμμές, δεν ήξερα τι μου ξημερώνει (για την ακρίβεια τι μου απογευματιάζει).
Το απόγευμα, κατευθυνόμενοι (τσσσ... πως τα λέω έτσι) προς τη Δωδώνη για τη βάφλα που σας έλεγα, περάσαμε μπροστά από τη μαρίνα με τα σκάφη.
Καθώς προχωρούσαν ο Λου με τον μικρό Τρότσκι μπροστά ( οι άντρες πάνε πάντα μπροστά.. άσε που δυσκολεύομαι να πάω με παραπάνω από 1 χιλιόμετρο την ώρα μ' αυτή την κοιλιά και τα κιλά της εγκυμονούσας φάλαινας), βλέπω τον κυρ' Κώστα να βγαίνει από την ΑΦΡΟΕΣΣΑ και να πιάνει την κουβέντα με τον Λου!!!

Όταν κατάφερα να φτάσω κοντά, ο κυρ' Κώστας μου είπε οτι ο γιος μου θα φτάσει ψηλά γιατί το μάτι του έπεσε στα κότερα αμέσως!
Που να ήξερε οτι τον ετοιμάζω για αρχηγό της μεγάλης επανάστασης;;;
χο χο χο!!

Όταν έστησα στον τοίχο τον Λου να μου δώσει εξηγήσεις τι δουλειά είχε με το κεφάλαιο, μου απάντησε ότι ο κυρ' Κώστας του χαμογέλασε και τότε ο Λου από ευγένεια του είπε "πως είστε'' ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να ρωτήσει "ποιος είστε" αφού δεν είδε από που βγήκε και τον πέρασε για κάποιο γείτονα!
Ευτυχώς ο μικρός κράτησε τα μπόσικα, κοίταξε τον μπαμπά του με το στιβαρό Τροτσκικό ύφος και είπε " όχι άλλο μπαμπά".

Τώρα βέβαια θα με ρωτήσετε γιατί μπορεί αυτό να επηρέασε το απόγευμα μας;
Μα φυσικά μου έπεσε η πίεση και αντί για γλυκό, έπρεπε να φάω αλμυρό.
Αλλάξαμε λοιπόν κατεύθυνση και φάγαμε πίτσα και μακαρονάδα φούρνου. Η βάφλα της Δωδώνης θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον μέχρι αύριο, αφού μετά τσάκισα ένα παγωτάκι Algida οικογενειακό (τέλος. θα ζητήσω ποσοστά από τις διαφημίσεις εδώ μέσα!)