Ώρα δεν ήταν;

κυρία

και

κύριε

spy

Να σας ζήσει !!!!

Ψψψιτ...

- ........Χχχρρρρ....zzzzzzZZZZzzZZZZZzzZZZZ.........

υ.γ. να μου το θυμηθείτε... αυτό το παιδί θα βγει και θα μιλάει!!!

Που πας κυρά μου...

..με τέτοια μπάκα στην παραλία;

Μπααα... με τέτοιο πεντικιούρ... καλύτερα να βάλω τις καινούριες μου σαγιονάρες και τη βερμούδα μου και να πάω να ψηφίσω στο σχολείο με τους παλιούς συμμαθητές, που σου γυρνάνε τον κώλο τους μόλις σε δουν, γιατί δεν φοράς τουλάχιστον hermes (καλά το είπα;) σανδάλι των 1.846,27 ευρώ!!

Σιγά να μην τους αφήσω να βγάλουν τον Άδωνη... βρε ουουουουστ!

Γκοοοοοοοοοοοόρτσος...με σήμα τη μαγκούρα!!

Βουτιά στην κάλπη ή στην θάλασσα;

Άγαπητοί συμπολίτες, αγαπητοί συμπολίτες λέγωωω...!
Ψηφίστε ...Γκόρτσο!

Μπορεί εγώ να μην έχω αποφασίσει ακόμα αν θα ψηφίσω ή όχι (γιατί είμαι πολύ νευριασμένη με όλους!), εκτός από το οτι κανένα κόμμα δεν με αντιπροσωπεύει (γιατί εκεί που πάει ένας να πει κάτι καλό, πετάγεται κάποιος άλλος και λέει μαλακία), διάβασα αυτό και αυτό που με έβαλαν λίγο να αναρωτηθώ... βρε μπας;

Εκτός από το ότι μου άρεσαν τα μπανεράκια που έφτιαξαν!

υ.γ. παιδιά συγγνώμη που δεν σας βοήθησα αλλά μου ήταν αδύνατο ... πέρασα λίγο δύσκολο Σ/Κ (όχι δεν είμαι γαϊδάρα... η μπαλούν μπορεί να καταλάβει :))

Σαγιονάρες τέλος!!!

(κύριε spy, μην ενθουσιάζεστε... αλλού το πάω.. εσείς τις ροζ σαγιονάρες με γκλίτερ και παγιέτες σε νούμερο 0 (μηδέν) για νεογέννητο... δεν τις γλιτώνετε)

Πάμε τώρα στο ψητό... (όχι βρε παιδιά.. δεν θα μιλήσω για φαγητό πάλι... το υπόσχομαι...)

Άλλο ένα νουβώ βάγκ τρέντ (όλα τα είπες, να ΄ξερες και τι σημαίνουν...), μπήκε στη ζωή μας για να ταρακουνήσει τα ύδατα (ανατριχιάσαμαν)!

Είσαι κοκέτα;

Θα πας ΚΑΙ φέτος στη Μύκονο για 83η φορά;

Είσαι στην παραλία αλλά το τακούνι του 12 πόντου τσοκάρου (παρακαλώ;) σου χώνεται στην άμμο και σου χαλάει το γαλλικό μανικιούρ;

Είσαι η Πάστα φλώρα και δεν αποχωρίζεσαι τις καναρινί σαγιονάρες σου;

Είσαι η manetarius (δε βάζω λινκ... καλύτερα να μην γνωρίζετε τέτοια άτομα!) και δεν βγάζεις από τα πόδια σου τις λαχανί σαγιονάρες σου, που φέτος θα τις πάρεις ΚΑΙ σε φούξια;

Ήρθε η λύση για όλους και όλες τις φίλες και τους φίλους φυσικά που είναι μπροστά από την εποχή τους και θέλουν να στρέψουν πάνω τους, το βλέμμα κάθε λουόμενου (στην συγκεκριμένη περίπτωση... μπορεί να βγουν και τα ψάρια να πάρουν μάτι)!

Βουαλά...

(η φωτό από εδώ)

υ.γ.1 ... έτσι και βγουν σε φούξια... έεεφυγααααα!

υ.γ.2 τι μάρκα να είναι άραγε; Γλάρος;

υ.γ.3 .. πολύ ησυχία βρε παιδιά σήμερα στα βλογς.. μήπως γέννησε κανείς;

Η θεία Ελένη και η πάστα φλώρα της!

Η θεία μου η Ελένη είναι η αγαπημένη θεία όλων μας!

Είναι ο πιο γλυκός, καλός, τσαχπίνης και χωρατατζής άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν ακούς ποτέ κακή κουβέντα από το στόμα της, για κανέναν.

Είναι μέσα σε όλα.

Στην πραγματικότητα, έχει μια μαγική ικανότητα να κάνει όλους μας να νιώθουμε συνομήλικοι. Είναι πολύ μπροστά από την εποχή της, πολύ προοδευτική! Για να μην σας μιλήσω για τη φίλη της τη Μαίρη που έμενε στα Μάταλα, γιατί τώρα μιλάμε για τη θεία Ελένη!

Η θεία Ελένη, έχει τον τρόπο της και με τα πιτσιρίκια. Θυμάμαι από μικρή, δεν καθόμουν σε κανέναν, μόνο στην θεία μου. Την φώναζα νονά γιατί πάντα την ήθελα για νονά... και η κανονική μου νονά παρεξηγιόταν.. "ξίδι" μου ψιθύριζε η θεία και χασκογελάγαμε! Όταν ήμασταν μόνες, μου έφτιαχνε λιχουδιές, γινόμασταν άσπρες από το αλεύρι και μετά μου έστρωνε στο χαλί να κοιμηθώ γιατί τρελαινόμουν να κοιμάμαι στο πάτωμα!

Με πήγαινε ατελείωτες βόλτες στην εξοχή και έβρισκε πάντα τρομερές μεταμφιέσεις για όλους τις απόκριες.

Μια φορά (ήμουν 4 χρονών) είχε ντύσει όλους τους άντρες της παρέας γυναίκες... τους είχε βάψει με τόσο έντονα χρώματα που φώναζα και ωρυόμουν "Νένη... θέλω κι εγώ να με ντύσεις πουτάναααα...". Ορίστε κύριοι, από μικρό είχα επίπεδο... και ήξερα οτι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή!

Τελικά δεν την έπεισα και μου έβαλε ένα μαύρο κορμάκι με μαύρο καλσόν, μάδησε μια ψάθινη σκούπα, την έκανε φούστα, μου φόρεσε και μια περούκα με μαύρα σγουρά μαλλιά και μ' έντυσε ζουλού (αυτό ακριβώς που είμαι και σήμερα... γιατί είπαμε έβλεπε μπροστά η θεία)!

Ατελείωτες ιστορίες αγάπης με την θεία μας...

Χθες, της έδωσα τεράστια χαρά ... και κάθε φορά που της δίνω χαρά... πλαντάζει στο κλάμα και μου φτιάχνει και πάστα φλώρα!

Πήγαμε λοιπόν για καφέ στο σπίτι της και ... φάγαμε κοφτό μακαρονάκι με κοτόπουλο, σπανακόπιτα, ρώσικη σαλάτα από τα χεράκια της, ποικιλίες τυριών και αλλαντικών (που ξέρει οτι τρελαίνομαι), ήπιαμε και καφέ, φάγαμε και πάστα φλώρα και φύγαμε φορτωμένοι με ένα έξτρα ταψί για το σπίτι και μερικά κομμάτια (όσα αφήσαμε δηλαδή) σπανακόπιτας.

Α, μας άρεσαν και οι κούπες που ήπιαμε τον καφέ, μας τις έπλυνε στο τσάκα τσάκα και μας τις χάρισε... (δεν σήκωνε κουβέντα) ευτυχώς είχε μαζέψει τα χαλιά.. γιατί αν της λέγαμε πόσο μας άρεσαν... θα μας τα έδινε κι αυτά!

Χρόνια πολλά Ελενίτσα μου!

Puerto Grande

Σάββατο βράδυ και τα νεύρα μου είναι ακόμα ταραγμένα... Για να αποφύγω την ένταση της Ευροβιζιόν (που ξοδεύει η ΕΤ τα ωραιότατα λεφτάκια μας σε μαλακίες χωρίς καν να μας ρωτήσει), μπανιαρίστηκα, καλοπίστηκα, παρφουμαρίστηκα, έβαλα ένα τζιν κι ένα T-shirt και πήγα θέατρο!

Puerto Grande (μια διασκευή του Βόιτσεκ)!

Αν έχετε γερά νεύρα... μην το χάσετε!!! Είναι συγκλονιστικό!

Οι ηθοποιοί δίνουν ρέστα... (δεν θα "περιαυτολογήσω" για τον φίλο μου τον Γ. που ήταν ΑΠΙΘΑΝΟΣ) και η "σκηνή" είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστική!

Η παράσταση έγινε στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης '41 - '44.

Εκεί που το 1941, ο χώρος επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές και τ’ αντιαεροπορικά καταφύγια του υπόγειου χρησιμοποιήθηκαν ως κρατητήρια.

Δεν είχα μπει ποτέ σ' αυτό το κτήριο, για την ακρίβεια δεν ήξερα καν οτι υπάρχει.

Μας προϊδέασε λίγο για την παράσταση, η μαύρη φιγούρα της κυρίας Πατεράκη και το παγωμένο ύφος της.

Περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε όταν ο νεαρός που μας έκοψε τα εισιτήρια, σηκώθηκε από τη θέση του και με αυστηρό ύφος (στην πραγματικότητα μεταλλάχθηκε, γιατί όταν πήραμε τα εισιτήρια μας ήταν πολύ γλυκός κι ευγενικός) μας έκοψε και το αίμα! Μας είπε κατά την είσοδο μας να μην ακουμπήσουμε τους τοίχους γιατί ο χώρος είναι μουσείο!

Εντάξει ντε...

Οι πόρτες άνοιξαν και άρχισε η κατάβαση μας στα γερμανικά κρατητήρια. Οι ηθοποιοί ντυμένοι με στρατιωτικά ρούχα και φακούς στα χέρια αφού δεν υπήρχαν φώτα, μας καθοδηγούσαν φωτίζοντας τους διαδρόμους και προστάζοντας μας να περάσουμε!

Ανατριχίλα... ήταν το μόνο που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή... Τα χαμηλοτάβανα υπόγεια (ούτε θυμάμαι πόσες σκάλες κατεβήκαμε) σου πλακώναν την ψυχή!

Πάνω στους τοίχους, σκαλισμένα παράπονα, ευχές, ονόματα που ζωντάνευαν τους νεκρούς... (φάτε το πακετάκι σας εδώ)!

Φτάσαμε στο σημείο που θα γινόταν η παράσταση... καθίσαμε στα παγκάκια και το στομάχι μου δέθηκε κόμπο από την πρώτη στιγμή που η μεγάλη σιδερένια πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω μας.. Τα βήματα των ηθοποιών στρατιωτών από τα πάνω πατώματα με έκανε να νιώσω τον τρόμο και την ελεεινότητα του πολέμου ... εκεί που οι ανθρώπινες αξίες δεν έχουν τόπο..

Ένιωσα τρομερή δυσφορία και ήθελα να φύγω... αλλά τα πόδια μου ήταν βαριά. Παρέλυσα μπροστά στη φρίκη ...

Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι που ίσως τολμούσα τελικά να ξαναδώ!

Αυτό όμως που έκανε τα γόνατα μου να κοπούν ήταν όταν ο κύριος που καθόταν δίπλα μου σπάραξε στο κλάμα... στην τελευταία σκηνή.

90 λεπτά παράσταση τόσο σκληρή, που νόμιζα οτι κράτησε έναν αιώνα...

Όταν ανέβηκα ξανά στον πολιτισμό όμως... αισθάνθηκα αναγεννημένη... σα να έζησα για λίγο όλη αυτή τη φρίκη και ήμουν και πάλι ελεύθερη!

Γιατί η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον άνθρωπο... γαμημένε καπιταλισμέ!

Υ.Γ.1 Φαντάσου πακέτο που φάγανε οι ηθοποιοί που κάναν πρόβες έξι μήνες εκεί κάτω!

Υ.Γ.2 Και να σκεφτείς αυτές τις δύσκολες ώρες που πέρναγα εγώ... κάποιοι άλλοι χοροπηδούσαν και σπάγαν τα πλευρά τους στη συναυλία των SKA- P.... άδικη ζωή.. (χιχιχιχιιι..)

Δύσκολες ώρες...

...περνάνε οι ορμόνες μου!

Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει αλλά έχω απίστευτα νεύρα και ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΟΠΕΙ ΚΑΙ Η ΟΡΕΞΗ!!!

Τι θα κάνω;;; Έχω τρομερή κούραση και μια πελώρια λαχτάρα για ύπνο! Θέλω να κοιμάμαι όλη μέρα...

Σήμερα, παραλίγο να έρθω στο γραφείο με τις πυτζάμες και τις σαγιονάρες (καναρινί).

Αύριο, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξυπνήσω για να έρθω στο γραφείο. Το Σάββατο, θα πάω στο θέατρο να δω έναν φίλο μου κι ελπίζω να μην με πάρει ο ύπνος στην καρέκλα και με πετάξουν έξω από τα ροχαλητά!

Είχα μια πρόταση από ειδικό: να πίνω λίγο ούζο, λέει, για να ηρεμώ τα νεύρα μου... ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ, ΤΙ ΝΑ ΠΙΩ ΡΕ ΜΙΣΤΕΡ; Μήπως να πίνω ούζο απ' τη μία και φραπέ από την άλλη;;; ΕΕΕΕΕΕΕΕ;;; Και μετά, όταν θα έχουν καλμάρει τα νεύρα μου από τα ουζάκια, ποιός θα με σούρει από τα μαλλιά στους ανώνυμους αλκοολικούς; Την έχουμε τη λύση για όλα.. πονάει το δόντι σου; Ούζο. Έχεις νεύρα; Ούζο. Έχεις πρόβλημα με το αφεντικό σου; Ούζο. Χρωστάς στις τράπεζες; Ούζο!

Εδώ πάει το άλλο "όλο ούζο ούζο ούζο, το βαρέθηκαααα... φέρτε μου ένα τσιγαράκι που τ' ορέχτηκααα..." (αφιερωμένο στον θάμνο).

(γαμώ τα υπουργεία του Σάχη όλα... άι στα δγιάλα..)

......

Η όρεξη επέστρεψε (όχι που δεν θα επέστρεφε)... έφαγα ένα μικρό ταπεράκι (όχι, δεν έφαγα το ταπεράκι... μισό λεπτό να γράψω και τα παρακάτω.. μη βιάζεστε!) σπανακόρυζο. Το έκανα πολύ ωραίο η άτιμη, μπράβο μου!

Πως γίνεται να έχεις νεύρα και ταυτόχρονα να νυστάζεις;

Ο Λου, μου αγόρασε ένα θαυματουργό τσάι, για να το πίνω και να μην σπάω τα νεύρα του με τα δικά μου!

Yogi Tea - Relax - Calming - Organic σου λέει ο άλλος! Αμ το άλλο; Που είναι Ayurvedic herbal formula; Που το πας;

Άνοιξα το φακελάκι και το βούτηξα στο βραστό νερό... καλοκαιριάτικα!

Άμα είναι να καλμάρω, τρώω και πατσά (δεν θέλω αηδίες... άκου τρώω τα πάντα... ο πατσάς δεν μ' αρέσει)!

Εκεί που τσαλαβουτούσα λοιπόν το φακελάκι στο νεράκι πλάτσα πλούτσα (5 με 6 λεπτά θέλει για να απελευθερώσει τις ουσίες του ...και να μου κάνει τα νεύρα ΤΣΑΤΑΛΙΑ!)... να σου και το απόφθεγμα στο χαρτάκι που κρατάει το κορδονάκι (οοοοοοοσσσσσσσσσσσσσσσσσςςςς)!

"The mind, σου λέει, is given to you,

you are not given to the mind"

Τι λες ρε φιλαράκι; Ξέρεις κι άλλα τέτοια έξυπνα; Κάτι για τα πειραγμένα νεύρα έχεις να μας πεις; Μάθαμε τώρα, διαλογισμούς και γιόγκες και @#$%^&...

ΕΜΕΝΑ ΡΕ ΔΕ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΛΕΜΕ...

(άι στο γερο-διάολο πάλι μες τα νεύρα είμαι...)

Άντε με τους γιόγκηδες μεσημεριάτικο.. @#$%&*^%$#... γιατί θα @#%&*$## ... θα φάω ένα σουβλάκι... κι έχω και μια νύστααα...

Ετών 96...

..έφυγε ο αγαπημένος μου κύριος Γεράσιμος!

Φίλος του παππού μου, θα παίζουν ήδη τάβλι τώρα ανάμεσα στα κυπαρίσσια του παραδείσου!

Έμενε στην πολυκατοικία που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω ακόμα. Ήταν ένας καταπληκτικός, γλυκός, ευγενικός κι αριστοκρατικός κύριος. "Κοτσονάτος" έλεγε η γιαγιά μου.

Οδηγούσε αυτοκίνητο μέχρι τα 90 του και ήταν ιδιαίτερα καλός οδηγός. Κάθε πρωί μάλιστα έβγαινε και το ξεσκόνιζε. Ήταν βλέπετε κοκέτης σε όλα του!

Όταν πια κατάλαβε πως ήταν αδύνατον να συνεχίσει να οδηγεί, χάρισε το αυτοκίνητο σε έναν γείτονα. Εξακολουθούσε όμως να βγαίνει κάθε πρωί και να το ξεσκονίζει!

Έπαιρνε τη μαγκουρίτσα του και σιγά σιγά, με βοήθεια από την υπέροχη γυναίκα του, έβγαινε βόλτα στην παραλία.

Χθες γύρισα στο σπίτι και είδα αυτό το παλιόχαρτο κολλημένο στον τοίχο της εισόδου και πλάνταξα στο κλάμα... Ξέρω οτι μπορεί να είναι παράλογο να κλαις για έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο που δεν είναι καν συγγενής σου, αλλά εγώ αυτόν τον κύριο τον αγαπούσα πάρα πολύ. Είχα μεγαλώσει με την παρουσία του στην πολυκατοικία και τώρα μου μοιάζει άδεια... Έμειναν να μου τον θυμίζουν, η γυναίκα του με την αδερφή της ("το τρίο της Μπελβιλ" τις λέει ο Λού, άσχετα που δεν είναι τρείς..). Πολύ γλυκιές κυρίες και περήφανες!

Σ' αυτή την πολυκατοικία, οι ένοικοι δεν έχουν αλλάξει εδώ και 33 χρόνια!!! Μένουν όλοι αυτοί που έμεναν όσο ήμουν μικρή, με γνωρίζουν και τους γνωρίζω όλους από πιτσιρίκι. Ήμασταν πάντα σαν μια μεγάλη οικογένεια και όλοι νοιάζονταν για τους άλλους. Άλλες εποχές βέβαια.. Τώρα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και τρέμω για το ποιός θα είναι ο επόμενος αφού όλοι έχουν ξεπεράσει το όριο των 80..

ουφ... δύσκολοι οι αποχωρισμοί... ακόμα κι αν τους περιμένεις!

Καλό ταξίδι κύριε Γεράσιμε και να μου φιλήσετε τον παππού!

υ.γ. και μην κλέβεται στο τάβλι... γιατί είστε και λίγο τσαχπίνης! :)

Οδηγίες για νέους γονείς!

από εδώ !

Όπου να 'ναι φτάνει...

...το καλοκαιράκι!!!

...μπρρρρ... ξυλιάσαμε!

"Εδώ είναι Ελλάδα...

...και δε θα μας πει καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, τι θα κάνουμε" όπως λέει κι ο πολύ καλός φίλος (περισσότερο όμως της ΑκΑΝόΝιστηΣ...χιχιχιχι...) Ψωμιάδης!

Εγώ με τη σειρά μου, συγχαίρω τον λαϊκό μασκοφόρο εκδικητή Παναγιώτη, και σας παραθέτω (τέρμα! με τέτοιο λέγειν θα γίνω βουλευτής..) την κονκάρδα που όλοι οι γνήσιοι Έλληνες απόγονοι του Μάρκου (όχι του Σεφερλή παιδιά... συγκεντρωθείτεεε...) Μπότσαρη, θα πρέπει να φοράμε στο πέτο, από το 2010 και μετά.

Ελάτε να ενωθούμε σαν μια γροθιά και να διαδηλώσουμε στη Βαρυμπόμπη (όπως προτείνει η κα Πιπιλή, για να μην κλείσουμε και τους δρόμους της Αθήνας αλλά και γιατί είναι πιο ωραία η διαδρομή) με τα συνθήματα:

Μην το κόβεις το τσιγάρο

απ' τον έρμο τον φαντάρο

Με το πλοίο πάω στην Πάρο

μη μου κόβεις το τσιγάρο

Το μάτι πως θα μακιγιάρω

αν μου κόψεις το τσιγάρο;

Αν μου κόψεις το τσιγάρο

και σε πιάσω... θα σε γδάρω!

Στις πόρτες θα φρακάρω

αν μου κόψεις το τσιγάρο

Αν μου κόψεις το τσιγάρο

πρωί πρωί μπαρκάρω

Αν μου κόψεις το τσιγάρο

όλη μέρα θα κορνάρω

Αν μου κόψεις το τσιγάρο

τη Βουλή θα τσιμεντάρω

... που να κάπνιζα κιόλας!!

*αφιερωμένο στο Κορινόσκυλο!!!

Μάπαbook.. avec update...

To update αστερίσκος (*) κάτω κάτω... όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου..

Τι σου είναι λοιπόν αυτό το ιντερνέτι! Σέρφαρα στο facebook (όοοοχι αγαπητοί μου, δεν θα με βρείτε καταχωρημένη.. μπήκα με άλλο κόλπο... γιατί είμαι ΚΑΙ χάκερ!) και εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω σε παλιούς συμμαθητές!!! Απίστευτα συναισθήματα, αναμνήσεις καλές και κακές, ηλίθια εφηβεία. Βρήκα ανθρώπους που πραγματικά αναρωτιόμουν τι να κάνουν. Είδα τις φωτογραφίες τους. Μερικούς απ' αυτούς δεν τους αναγνώρισα καν. Άλλοι καράφλιασαν, άλλοι πάχυναν, άλλοι αδυνάτισαν (σε σημείο φωτομοντέλου όμως), άλλοι ομόρφυναν, άλλοι δεν άλλαξαν καθόλου!!!

Βρήκα τις κολλητές μου από το γυμνάσιο και το λύκειο ...τα παλιά μου φιλαράκια που παίζαμε σφαλιάρες. Τι ωραίες εποχές. Πόσα χρόνια πέρασαν και πόσο γρήγορα;

Πόσο ίδια έχουν μείνει πολλά πράγματα για κάποιους;

Οι τότε γόηδες του σχολείου έχουν βάλει φωτογραφίες από το καλοκαίρι στη Μύκονο, με τους καλοχτισμένους κοιλιακούς τους μπας και βγάλουν καμιά γκόμενα (τελικά αλλάζουν οι άνθρωποι;).

Οι ντίβες έχουν φωτογραφίες με μεγάλα μαύρα κοκάλινα γυαλιά αλά Τζάκι, ποζάροντας μπροστά από το Big Ben και τον πύργο του Άιφελ... για να μας δείξουν οτι είναι πολυταξιδεμένες.

Μια απ' αυτές, την είχα δει στον δρόμο και μόλις την πλησίασα να της μιλήσω... γύρισε το κεφάλι της από την άλλη... Μιλάμε για ντίβες όχι αστεία! Εντάξει, με είδε και λίγο εξάρχειο και σου λέει "πω πωωω... μη με δουν στη γειτονιά να μιλάω μ' αυτήν". Φοβερή αντίδραση... μου πέσαν τα σαγόνια στην αρχή αλλά μετά με έπιασε ένα νευρικό γέλιο που δεν σταμάτησε μέχρι να φτάσω στη δουλειά (η δουλειά, είναι λόγος για να σου κοπεί το γελάκι, δεν είναι;)

Οι κουλτουριάρες έχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κρύβουν και τα ψεγάδια του χρόνου! Πολύ σοφό! Αν ποτέ φακελωθώ, θα βάλω φωτογραφία από τη βάφτιση μου, που φοράω και τα καλά μου!

Βρήκα τον αγαπημένο μου βραζιλιάνο, έναν άλλον αγαπημένο παλιόφιλο και φοβερό παιδί, που μάλιστα πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι τα σπίτια μας τα χωρίζει μια μάντρα και πολύ το χαρήκαμε! Φοβερή ιστορία!

Χάρηκα πολύ που τους "είδα" και που φαίνονται καλά. Δεν ξέρω όμως αν θέλω να τους συναντήσω, γι' αυτό και δεν μπήκα στον κόπο να στείλω μήνυμα σε κανέναν. Αν τους δω τυχαία στον δρόμο καλώς! Αλλιώς, μ' αρέσει να ακολουθώ τη μοίρα... και σίγουρα κανείς δεν θα είναι όπως τον θυμάμαι!

Τρομάζω με τις αλλαγές των ανθρώπων. Όχι στην εμφάνιση, αλλά στον τρόπο σκέψης. Εντάξει, δεν τρομάζω αν είναι προς το καλό, αλλά η καλή συνοικία που μεγαλώσαμε, μάλλον σου δίνει περισσότερες πιθανότητες να γίνεις γκόλντεν μπόι παρά γαμώ τα άτομα σαν κι εμένα...χαχαχαχαχαααα...

Είμαι λίγο ακραία στις αντιλήψεις μου και στα ιδανικά μου και δεν νομίζω ότι με σηκώνει η (τύπου) μεγαλοαστική τάξη των παλιών μου φίλων. Πρόσφατα μίλησα σε κάποιον απ' αυτούς για το ξεblogάρισμα (με πέτυχε με κάτι πάμπερς στο χέρι και απάντησα στην ερώτηση "αααχ... έκανες παιδάκι;") και ξίνισε τα μούτρα του, "για να είναι στη φυλακή, εκεί τους αξίζει να είναι και δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο να βοηθήσω" μου απάντησε και επειδή έχω μια ανατροφή, απλώς τον γαμωσταύρισα, αλλιώς θα τον είχα κάνει και μαύρο στο ξύλο. Που ζούνε μερικοί άνθρωποι ρε φίλε; Στο διάστημα;

Δεν μ' αρέσει να κάνω ακριβές διακοπές, να κλείνω τραπέζι στα in κλαμπάκια στο κΩλονάκι και να παραγγέλνω γαρίδες κοκτέιλ για να συνοδεύω το ποτό μου (είχα βγει μια φορά με παλιούς συμμαθητές που τους πέτυχα στον δρόμο... πως και μου μίλησαν; γυρνούσα από έναν γάμο και ήμουν καλά ντυμένη..χαχαχαχαα). Δεν μ' αρέσει να πηγαίνω στο Λονδίνο το Σ/Κ για ψώνια και να επιδεικνύω τα καινούρια πανάκριβα παπούτσια μου λέγοντας "α, αυτά; τα βρήκα πάνφτηνα... μόνο 320€ χωρίς τα κορδόνια"! Δεν αντέχω ατάκες του τύπου "Πω πω... μιλάς με Αλβανούς;" (μιλάω και με σκυλιά, είμαι καλά γιατρέ μου;). Φτάνει πια με τους δήθεν αριστοκράτες!

Σε λίγα χρόνια, με βλέπω να κυκλοφορώ έτσι...

Εμένα μ' αρέσει να αράζω στο πεζοδρόμιο έξω από το Άστρον (ίσως το μοναδικό μαγαζί που αξίζει στου Ψυρρή και με ωραία ελεκτρόνικα μουσική), μ' αρέσει να πίνω καφέ στο Πωλείται, να πίνω μπίρα στο Τραλαλά με τους παλιούς συναδέλφους που μου κάνουν σεμινάρια για την πολιτική, την κοινωνιολογία και τα κινήματα, να τρώω με φιλαράκια σε γιάφκες στα Εξάρχεια, να παίρνω καφέ στο χέρι και να αράζω στον Λυκαβηττό και να κάνω παρέα με ανθρώπους χωρίς να με νοιάζει αν είναι Αλβανοί, Βούλγαροι, Κινέζοι, Ρουμάνοι αρκεί να περνάμε καλά!

Εντάξει, προσαρμόζομαι κι εγώ πολλές φορές, ανάλογα με τις περιστάσεις ... γιατί διαθέτομεν κι έναν αριστοκράτη αδερφό με μινιμάλ φίλους που λατρεύω!

Έχω βάσιμες υποψίες οτι ο φύρερ, θα βγει πρώτος σε ψήφους στην περιοχή μου... εκτός από το ότι φοιτήσαμε και στο ίδιο σχολείο, με κάτι χρόνια διαφορά φυσικά!

Ήταν συμμαθητής της μάνας μου* (5 χρόνια μεγαλύτερος αλλά τον έφτασε.. ήταν και καλός μαθητής!!!) και το παιδί για τις σφαλιάρες...

Τώρα πως τα κατάφερε κι έγινε αρχηγός κόμματος είναι άλλη ιστορία, που δεν την ξέρω κιόλας!

Σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου; Πόσα μικρά φυρεράκια θα έχει να αντιμετωπίσει; Ελπίζω μέχρι τότε, να έχω πάει στην εξοχή και να έχω γίνει αγρότης (ναι... στην επαρχία δεν έχει φύρερς...)!

*συμμαθητής της μάνας μου ήταν κι ο Καρβέλλας αλλά αυτός πρόκοψε ... έγινε ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης! Μα τι γνωριμίες είχαμε και τις αφήσαμε στον βρόντο...

* (μετά από θερμή παράκληση της μανούλας μου, συμπληρώνω αυτόν εδώ τον αστερίσκο!) Η μαμά μου ΔΕΝ είναι στην ίδια ηλικία με τον στιχουργό - εθνικό συνθέτη, απλώς πήγαιναν στο ίδιο σχολείο! Την περνούσε 5 χρόνια! Έτσι για να ξέρετε τι τζόβενο μάνα έχω!!! Κι αυτή αλάνι περικαλώ.. με τα τζινάκια της και τα αθλητικάκια της!

Το χάπι που όλοι περιμέναμε!