Από μικρή ακόμα είχα μια αγάπη προς τους μελαχρινούς ανθρώπους και τους σκουροκίτρινους. Στο δημοτικό, είχα έναν συμμαθητή Βραζιλιάνο. Ήταν το πιο γλυκό παιδάκι της τάξης. Ήθελα πολύ να κάνω παρέα μαζί τού, όμως στα διαλείμματα έμενε πάντα μέσα στην τάξη και κοιμόταν στο θρανίο του.
Τα χρόνια πέρασαν και αλλάξαμε τάξεις, χωριστήκαμε, χαθήκαμε.
Φτάσαμε στο λύκειο και συναντηθήκαμε ξανά. Δεν θυμόταν ο ένας τον άλλον γιατί από την 1η δημοτικού πήγαιναν πολλά χρόνια. Μια μέρα ήταν στο σπίτι μου και κοιτάζαμε παλιές φωτογραφίες από το σχολείο. Εντόπισε αμέσως τον εαυτό του στο τελευταίο θρανίο... γλαρωμένο από τη νύστα! Τότε έγινε η μεγάλη αποκάλυψη... νύσταζε πάντα γιατί έμενε δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Αλέξανδρου και το δωμάτιο του ήταν ακριβώς στο καμπαναριό! Όπως καταλαβαίνετε το εγερτήριο γι' αυτόν ήταν κατά τις 6.30, σε αντίθεση με εμένα την τυχερή που έμενα δίπλα στο σχολείο και έφευγα από το σπίτι την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι!
Μετά από τόσα χρόνια, μη με πιέζετε δεν θα πω πόσα, χαθήκαμε ξανά. Εντάξει, έχω τελειώσει το σχολείο από το 1993...Ελπίζω ότι κι αν κάνει, όπου κι αν είναι, να είναι καλά και μακριά από καμπαναριά...!
Έγραψα αυτό το κειμενάκι με αφορμή τον φίλο μου τον Οδυσσέα...ναι είναι κι αυτός Βραζιλιάνος, αλλά ζεί στην Αγγλία, δεν μιλάει ελληνικά παρόλο που κάνει φιλότιμες προσπάθειες και τον βοηθάμε κι εμείς- ο αδερφός μου κι εγώ ( νομίζω οτι ήδη βρίζει σε άπταιστα ελληνικά) και είναι ο πιο γλυκός Βραζιλιανάκος. Όταν τον βλέπω θέλω να τον αγκαλιάζω όλη την ώρα και να του τσιμπάω τα μάγουλα. Δεν έχω ακόμα το θάρρος να το κάνω γιατί στην πραγματικότητα είναι φίλος του αδερφού μου και όχι τόσο δικός μου, αλλά τον περιμένω το καλοκαίρι στο "γάμο" και πάνω στο κέφι και το κρασί...μια τσιμπιά θα τη φάει, δε γλυτώνει!
Ulisse...I 'm waiting for you!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου