Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Συγχαρητήρια, είναι τρίδυμα!


"Όταν σας ευχηθήκαμε καλούς απογόνους, δεν εννοούσαμε αυτό ακριβώς " ήταν η πρώτη κουβέντα μιας φίλης μόλις είδε τους τρείς νεογέννητους γάτους μας!
Δε βαριέσαι... ότι είναι τυχερό στον καθένα!
Εμάς, μάλλον μας έχει πάρει χαμπάρι η γειτονιά και όοοτι νεογέννητα γατάκια προορίζει για ευθανασία, μας τα πετάει στην αυλή! Έτσι γλυτώνουν αυτοί από τις τύψεις τους κι εμείς μεγαλώνουμε την οικογένεια!
Σήμερα ο Κάπτεν (κάτω αριστερά... όχι δεν τον έβγαλα έτσι μετά την Κεφαλονιά, αλλά γιατί είχε το ένα μάτι κλειστό και του βάζαμε κολλύριο για να το σώσουμε) έφερε ένα τζίτζικα...!
H Toy (η πιο παιχνιδιάρα) σκαρφάλωσε στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μας.
Και ο Πόλντο (έμοιασε σε μένα το αφιλότιμο και είναι φαγανό) αφέθηκε στη ζεστή αγκαλιά και τα χάδια της μαμάς του!
Τώρα, όπως τους βλέπετε στις φωτογραφίες είναι 1,5 μηνός.
Εμείς περήφανοι γονείς καμαρώνουμε που χθες ... σώσαμε ένα περιστέρι από τα νύχια τους... αλλά σήμερα το βρήκαμε διαμελισμένο στον κήπο!
Τα ήθελε κι αυτουνού ο κ@λ@ς του... να αναμιχθεί στην αλυσίδα της ζωής.



Αυτό είναι ένα φιλαράκι τους με δύο ακόμα κάτασπρα αδελφάκια κι ένα κατάμαυρο που περνάνε από την αυλή μας για έναν μεζέ... ευτυχώς δεν μου έχουν ζητήσει ακόμα τσίπουρο και είναι και πολύ ευγενικά.
Κααααλά παιδιά... δεν θα αφήναμε τα δικά μας να συναναστρέφονται με αλήτες!

Υ.Γ. Κάποιος νιαουρίζει πεινασμένα έξω ... τα δικά μας έχουν φάει... μόλις αποκτήσαμε κι άλλο γάτο. Θα τον βγάλω Loss (από κάπου χάθηκε).. φωτογραφία προσεχώς!


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Οι διακοπές μας στην Κεφαλλονιά...


...κράτησαν 1 μισή μέρα!
Όχι δεν φύγαμε άρον -άρον γιατί καιγόταν το νησί. Εμείς καήκαμε (όχι από τον ήλιο) και επίσης αν δω τη φίλη της μάνας μου που μας παραχώρησε το σπίτι της στην Κεφαλλονιά για 2 εβδομάδες σαν γαμήλιο δώρο και τελευταία στιγμή, μας "παραχώρησε" και τον άντρα της μαζί... θα την κάψω κι αυτή ζωντανή!
Κάναμε 5 ώρες ταξίδι για να φτάσουμε στο ρημαδόνησο, που ήμουνα διατεθειμένη να του δώσω μια τρίτη ευκαιρία.
Eίχα ξαναπάει 2 φορές στο παρελθόν κι είχα περάσει άθλια. Αυτή όμως η 3η ήταν και η φαρμακερή.
Το σπίτι ήταν χτισμένο πάνω σ' ένα ύψωμα που είχε θέα τη θάλασσα και την αγαπημένη μου Ζάκυνθο απέναντι.
Είχαμε όμως όλη την ώρα στα πόδια μας τον Captain Iglo που παρεμπιπτόντως θύμιζε fish stick στην όψη και αναρωτιόμασταν με τον Λ. αν έφτανε το πηδάλιο όταν ήταν καπετάνιος. Ναι, καπετάνιος ήταν και μας είπε όλες τις ιστορίες του! Είχαν δει πολλά τα μάτια του (λέει) και όλο και μας γύριζε την κουβέντα σε παρανομίες και λαθρεμπόρια!
Έλεος κύριε μου, δεν ήρθα βόλτα στην Ομόνοια, διακοπές ήρθα να κάνω!
Ότι και να κάναμε, ήταν από πίσω μας. Ευτυχώς δεν χώραγε τρίτος στο κρεβάτι μας, διαφορετικά θα κοιμόταν και μαζί μας.
Η γυναίκα του, του τηλεφωνούσε κάθε τρεις και λίγο να του θυμίσει οτι έπρεπε να φύγει και να μας αφήσει μόνους μας αλλά αυτός "είχε δουλειές" έλεγε και περιφερόταν μέσα στο σπίτι με την τηλεόραση στη διαπασών κι ένα μπουκάλι θολό ροζέ κρασί.



Αν έπλενες τα πιάτα... (σιγά να μην του έπλενα και τα πιάτα) αυτή τη θέα έβλεπες!


Την πρώτη μέρα που ξύπνησα και πήγα να φάω το πρωινό μου στο μπαλκόνι, τον βρήκα εκεί να έχει πιάσει μονότερμα τον Λ. (όποιος ξέρει καλά τον Λ. θα ήθελε πολύ να το δει αυτό) και να μην τον αφήνει να σταυρώσει κουβέντα.
- Καλημέρα, είπα ελπίζοντας γι' αυτό κι έκανα να αφήσω να αφήσω το πιάτο μου στο τραπέζι.
- Από που ξεφύτρωσες εσύ...τώρα θα πρέπει να φέρουμε κι άλλη καρέκλα, μου απάντησε για καλημέρα η Κεφαλλονίτικη φιλοξενία προσωποποιημένη !
Έφερα μόνη μου μια καρέκλα, κατάπιαμε το πρωινό μας αμάσητο για να κερδίσουμε χρόνο, βάλαμε τα μαγιό μας όπως - όπως και φύγαμε για να αναζητήσουμε τις καταπληκτικές παραλίες που μας υποσχέθηκαν.
Πρώτη στάση ο Μύρτος, αυτή η ξακουστή παραλία που είδαμε μόνο από ψηλά καθώς τα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα μέχρι το βουνό. Έπρεπε λοιπόν να αφήσουμε κι εμείς το δικό μας εκεί και να κατέβουμε 1 ώρα δρόμο με τα πόδια, που στην επιστροφή η ανηφόρα θα το έκανε 3 ώρες με τα τέσσερα.



Μύρτος... πατήστε πάνω στη φωτό και δείτε μέχρι που είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα!

Πήγαμε στη διπλανή παραλία την Αγ. Κυριακή. Τεράστια, με δυό ταβέρνες στις άκρες της. Η αμμουδιά ήταν γεμάτη φύκια και σκουπίδια που είχε ξεβράσει η θάλασσα κι απ' ότι φαινόταν είχε πολλά ακόμα να ξεβράσει. Πλαστικά μπουκάλια και σακούλες ήταν το μενού, αφού ο αφρός από τις φουσκάλες της μπίχλας, μ' έκαναν να μη βουτήξω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι.
Και μη μου πείτε για πετρώματα που κάνουν τη θάλασσα άσπρη και θολή όταν έχει κύμα όπως στη Λευκάδα... Ούτε κύμα είχε, ούτε άσπρη ήταν, αντιθέτως ήταν λάδι και πανβρώμικη. Βούτηξε ο Λ. και ανεβήκαμε στην μια ταβέρνα να τσιμπήσουμε κάτι μετά από τόσο κολύμπι.
Τι ωραία που φαινόταν από ψηλά... απέραντη, καταγάλανη και ολοκάθαρη παραλία, όπως στις καρτ ποστάλ... μόνο εκεί όμως!
Γυρίσαμε στο σπίτι να ξεκουραστούμε λιγάκι και να ετοιμαστούμε για την πρώτη μας βραδινή έξοδο.
Ο Captain Iglo ήταν εκεί. Μ' έναν ελληνικό καφέ και τσιγάρο, μας υποδέχτηκε λέγοντας "Γιατί ήρθατε τόσο νωρίς;"
Ανέβηκα στο δωμάτιο κι έκανα ένα παγωμένο ντουζάκι να μου φύγουν τα νεύρα. Κατέβηκα για να ζήσω ένα ακόμα ντε ζα βου μπροστά στη σκηνή του Captain να έχει ακινητοποιήσει τον Λ. με τις θανατερές ιστορίες του.
Διέκοψα την ενδιαφέρουσα (;) συζήτηση (;) για να φυγαδέψω τον Λ. στέλνοντας τον για ντους. Τώρα ήταν η σειρά μου να αντιμετωπίσω τη φουρτούνα...
Μου είπε οτι οι γείτονες του είχαν δώσει κάτι μελιτζάνες από το περιβόλι τους και να πάω να πάρω πατάτες και κρεμμύδια για να του μαγειρέψω ( ναι, καλά διαβάσατε) μπριάμ!
Το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω από το κρανίο και το αίμα μου έπηξε!
Ήταν το τελευταίο χτύπημα.
Ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο χωρίς να κάνω χρήση της ευγένειας που μου μάθαιναν οι γονείς μου τόσα χρόνια.
Μπήκα στο μπάνιο και σαν πρωταγωνιστής του Χίτσκοκ, τράβηξα την κουρτίνα που μου αποκάλυψε το τρομοκρατημένο πρόσωπο του Λ.
- Τι έγινε; Τι έκανε πάλι;
- Σκουπίσου, ντύσου, φύγαμε!
Μπήκαμε στ' αμάξι και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα μέχρι να φτάσουμε στο κοντινότερο ταξιδιωτικό γραφείο. Αλλάξαμε τα εισιτήρια του πλοίου για την επόμενη μέρα το πρωί.
Καθίσαμε στο λιμάνι και ήπιαμε τον πιο χάλια αλλά ταυτόχρονα τον πιο απολαυστικό καφέ της ζωής μας. Παρατείναμε την απόλαυση της εγκατάλειψης του νησιού, με την χειρότερη πίτσα στο πιο τουριστικό εστιατόριο και γυρίσαμε σπίτι να μαζέψουμε τα πράγματα μας.
Τα ρολά από τα παράθυρα ήταν κατεβασμένα κι έκλειναν απ' έξω το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στη θάλασσα.
Το fish stick ήταν εκεί, στην ίδια θέση που το αφήσαμε και ξεροψηνόταν στην ακτινοβολία της ανοιχτής τηλεόρασης.
Μας κοίταξε με ενοχλημένο ύφος και μας είπε ειρωνικά:
- Πάλι νωρίς γυρίσατε;
Γύρισα την πλάτη κι άρχισα να ανεβαίνω τη σκάλα. Κοντοστάθηκα όταν άκουσα τον Λ. να του λέει οτι θα φύγουμε.
Κι εκείνος; Τι απάντησε;
Όχι, δεν ρώτησε γιατί φεύγουμε, δεν προσπάθησε να μας πείσει για το αντίθετο. Αυτό που είπε ήταν:
- Άντε, να πάτε να ξεκουραστείτε.
Αυτό ήταν, εκεί που άρχιζε να αραιώνει το αίμα μου από το πρώτο πήξιμο, έγινε πάλι μίλκ σέικ!
Μου ήρθε να κατέβω κάτω, να του περάσω την τηλεόραση κολάρο και να ακούγεται ο Χατζηνικολάου από τ' αυτιά του!
Μα την Παναγία, θα τον έκοβα κομμάτια και θα τον πέταγα στο φούρνο με τις μελιτζάνες του. άλλωστε εκείνος είχε προτείνει να του τις μαγειρέψω.
Μου έκοψε τη φόρα ο Λ. που ανέβαινε κι αυτός τη σκάλα.
Το επόμενο πρωί, σηκωθήκαμε απ' το μαύρο χάραμα για να αποφύγουμε να τον συναντήσουμε. Ήμασταν στο λιμάνι δύο ώρες νωρίτερα και όταν πια περάσαμε απέναντι, η Κυλλήνη έμοιαζε ονειρεμένα όμορφη, σωστό Μπαλί.
Τρεις ώρες αργότερα, μας καλωσόριζε η μαμά του Λ. στο εξοχικό τους στο Πόρτο.



Τα κοσμογυρισμένα πόδια μου αραχτά στην Υδρονέτα.

Δύο εβδομάδες τρώγαμε σπιτικό φαγητό (ακόμα και μπριάμ), κάναμε βραδινό μπάνιο, σουλατσάραμε στα σοκάκια των Σπετσών και βουτούσαμε στη θάλασσα από τις αποβάθρες της Ύδρας αφού τα δυό νησάκια μ' ένα καραβάκι από το Πόρτο , είναι ένα τσιγάρο δρόμος.
Ξεπέρασα κι εγώ επιτέλους τον φόβο μου να βουτάω απο τα βράχια, κι έκανα τις πιο εντυπωσιακές καταδύσεις.
Ένας καινούριος φόβος αντικατέστησε τον παλιό...αυτός για τους καπετάνιους!



Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Αυτό το καλοκαίρι...

...έμαθα πολλά.
Καταρχήν, απολαμβάνω το οτι παρόλο που είμαι γριά κότα... το ζουμί ακόμα δεν το έχω ( να 'ναι καλά ο κυρ Knorr με τους κύβους του)!
Έμαθα λοιπόν... μάλλον αποδέχτηκα, οτι για όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος.
Για τις διακοπές, τον έρωτα, την υπομονή, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη ζωή την ίδια.
ΌΧΙ, δεν αποφάσισα να αυτοκτονήσω, άλλωστε δεν υπάρχει ισάξιο νούμερο σ' αυτόν τον τόπο να με αντικαταστήσει, ούτε χώρισα... ακόμα δεν παντρεύτηκα βρε παιδιά... περιμένετε τουλάχιστον να κάνω απόσβεση στα έξοδα της δεξίωσης :)
Σε τέτοιες σκέψεις μπαίνω πάντα όταν τελειώνουν οι διακοπές μου. Τότε θυμάμαι ότι λυπητερό έχει συμβεί στη ζωή μου και μυξοκλαίω τάχα μου και δήθεν οτι φταίει αυτό.
Φέτος θυμήθηκα τη φοιτητική μου ζωή. Τις τρέλες που κάναμε, που μαζευόμασταν κάθε μέρα μετά τη σχολή στο σπίτι μου, σχεδιάζαμε (γραφίστες ξακουστοί!) παρέα, μαγειρεύαμε, κάναμε την κουζίνα της μαμάς μου λίμπα κι όταν κουραζόμασταν, την πέφταμε, άλλος στο πάτωμα, άλλος στην καρέκλα, ο πιο τυχερός και σβέλτος στο κρεβάτι.
Κατεβαίναμε στην πυλωτή και παίζαμε κρυφτό (20 χρονών μουλάρια) ξεσηκώναμε την πολυκατοικία, κι όταν μας κάναν παρατήρηση, καβαλούσαμε τα μηχανάκια, δυο παπιά "φτιαγμένα" και μια βέσπα παλαιϊκή - κληρονομιά από τον μπαμπά - και πηγαίναμε στην παραλία της Νέας Μάκρης για ροματζάδα.
Τι ωραία χρόνια! Τι ωραία παρέα!
Ο Ν., ο Σ., ο Π., ο Χ., ο Α. κι εγώ. Πέντε αγόρια κι εγώ. Στα ώπα- ώπα με είχανε, με πρόσεχαν και δε μου χαλάγανε χατήρι!
Μέχρι που ήρθε το τέλος...
Ο Χ. και ο Σ. όταν τελειώσαμε τη σχολή, γύρισαν στην Κρήτη, ο Ν. μετά το χωρισμό του από την κολλητή μου, πίστεψε οτι δεν έχουμε πια τίποτα κοινό, ο Π. χάθηκε στη ζούγκλα της Αθήνας...
Ο μόνος που έμεινε στη ζωή μου να μου θυμίζει την παρέα, είναι ο Α. και οι αναμνήσεις μου.
Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένη που τον έχω και το καλό που του θέλω να είναι κι αυτός γιατί μαύρο φίδι που τον έφαγε!
Μετά από μια κουβέντα που είχα μαζί του, εγώ που πετάω στα σύννεφα, αποδέχτηκα οτι όλα έχουν ένα τέλος και καθώς "έπεφτα" από την "πτήση" μου, ο Α. ήταν από κάτω για να με πιάσει και να προσγειωθώ όσο πιο μαλακά γίνεται, όπως κάνει πάντα.
Δεν μου έχει δώσει ποτέ συμβουλή για τίποτα, αντιθέτως είναι μαζί μου σε κάθε απόφαση, κι όταν αυτή αποδειχτεί λάθος είναι πάλι εκεί για να με στηρίξει.
"Δεν έχει σημασία πια τι έγινε λάθος, σημασία έχει τι θα κάνουμε για να πάμε παρακάτω". Δεν αναλώνεται σε κουβέντες που δεν χρειάζονται, τι έγινε λάθος, τι θα έπρεπε να είχε γίνει. Τώρα τι κάνουμε!
Και όχι, δεν θα αποδεχτώ οτι μια τέτοια ουσιαστική φιλία, θα τελειώσει κάποτε. Όχι κυρίες και κύριοι, αυτό δεν θα το αποδεχτώ ποτέ μέχρι να πεθάνω. Στον τάφο μου θα γράφει : "Μanetarius, η φίλη του Α."
Κι ας λένε πολλοί οτι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών...ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ, ΟΥΤΕ ΚΙ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΠΙΣΩ!
Η ΦΙΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΦΥΛΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!

- Τι θα γίνει ρε κοπελιά; Που το πας το πράμα, έχουμε και πλυντήριο να βάλουμε..

Α, ναι με συγχωρήτε αλλά το πλάτιασμα είναι το φόρτε μου!
Λοιπόν, καταλήγω (έλα ρε, πως το αποφάσισες;) με ένα φιλοσοφικό απόσταγμα ( καλά μ' έχεις κολλήσει στον τοίχο) γιατί κατά βάθος όλοι είμαστε φιλόσοφοι:
"Δεν έχουν σημασία η αρχή και το τέλος, αρκεί το ενδιάμεσο να έχει πραγματική ουσία"

- Φιλοσοφία Αρναούτογλου! Άραγε τελειώσαν τα βάσανα μας ή θα πει κι άλλα;

Γιατί, (ωχ, θα πει κι άλλα) ποιος δεν έχει στεναχωρηθεί επειδή βγήκε από μια σχέση που όμως μετά κατάλαβε οτι δεν οδηγούσε πουθενά;
Ποιός δεν είδε τον έρωτα του να σβήνει και να απομυθοποιεί το άλλο του μισό, αλλά ο επόμενος έρωτας που έσβησε του αποκάλυψε την αγάπη της ζωής του;
Ποιός δεν είδε τον φίλο του από τα παιδικάτα ( πάντα ήθελα να το γράψω αυτό...όταν το λες δεν είναι το ίδιο) να μην έχει τίποτα κοινό πια μαζί του; Αλλά νέοι άνθρωποι να μπαίνουν στη ζωή του που να αισθάνεται οτι γνωρίζονται χρόνια;
Ποιός δεν είδε τις διακοπές του να τελειώνουν;
Ποιός δεν τις είδε να καταστρέφονται από τον Captain Iglo;

Ποιός δεν θα ξαναστείλει ούτε την φωτογραφία του στην Κεφαλλονιά;

Αυτά και άλλα ερωτήματα, θα απαντηθούν στο επόμενο ποστ!
Για την ακρίβεια, μόνο για τις διακοπές μου θα σας πω, δεν είμαι δα και ο Δαλάι Λάμα!

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!! Εκεί το πήγαινε λοιπόν, να μας πει για τις διακοπές της!
Αν χάλασε ένα ολόκληρο ποστ για πρόλογο, με πιάνει τρόμος στη σκέψη του "ψητού" ...!
Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Ξαναφύγαμε...

...πάμε να πιούμε τις μπυρίτσες μας εκεί που σκάει το κύμα!
Μίστερ kikop, (ένας λόγος που φεύγω είσαι κι εσύ... μα καλά βρε αθεόφοβε δεν έχεις αφήσει μπύρα για μπύρα σ' όλη την Αθήνα;) θα σου έχω σύντομα νέα ...αν και στο δεύτερο ποτήρι είμαι σα να 'χω κατεβάσει τρία βαρέλια...και δε νομίζω να σε βοηθήσω στην επιστημονική έρευνα μπυρογεύσεων (άσε που ο Λ. δεν την αλλάζει την Kaiser με τίποτα) ...αλλά η προσπάθεια μετράει...άλλωστε είναι γνωστό οτι...
...τ' αντέχω το ποτό!!!
Άντε εβίβα!!!


Μέχρι τότε...


...Καλό υπόλοιπο Καλοκαίρι!

Και προσοχή... καλύτερα να συνοδεύσετε το ουζάκι σας με ελιά και ντομάτα.
Αποφύγετε το χταποδάκι.
Mε τα τοξικά που πέφτουν στη θάλασσα, όλα έχουν αρχίσει να μεταλλάσσονται!!




Υ.Γ. Τα ξαναλέμε σε 2 βδομαδούλες... σας φιλώ από Κεφαλονιά!







Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Βρέχει στη φτωχογειτονιά ..


Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά

βρέχει και στην καρδιά μου
Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλε
ς
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης


Έτσι μου κατέβηκε βρε αδερφέ.. μεράκλωσα και είπα να ποστάρω (να μην ξαναπώ για τις γνώσεις μου και το λέγειν μου και γίνω κουραστική) ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Προσοχή όμως!! Τραγουδισμένο από Μπιθικωτσή και ουχί Κότσιρες (που δεν είναι κακός..αλλά για άλλα πράγματα) και Νταλαροειδή..!
Πηγή έμπνευσης, η επίσκεψη σε μια γειτόνισσα χθες βράδυ.
Πολύ γλυκιά γυναίκα. Μας βοήθησε να σώσουμε τα τρία νεογέννητα γατάκια που βρήκαμε και μας κάλεσε για μπυρίτσα, με αφορμή να δούμε τις 6 γάτες της. Απολαύσαμε την ιστορία της ζωής της που μας διηγήθηκε με πολύ χιούμορ. Μας είπε ιστορίες από την Πόλη, πως τους διώξανε, τι περάσανε και πως φτάσανε στην Ελλάδα. Ακόμα και το Πολυτεχνείο είδαμε μέσα από τα μάτια της, που αρκούν να τα κοιτάξεις για να καταλάβεις τη ζεστασιά της. Κι όλα αυτά με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια του Θεοδωράκη από τα χείλη του θείου Γρηγόρη. Ναί, έτσι τον λέω γιατί είναι δικός μου άνθρωπος...ΕΙΝΑΙ δεν ήταν, δεν έφυγε ποτέ!
Μου φέρνει μνήμες από τον παππού μου, από τις ιστορίες του από τη Σμύρνη, από τον πόνο του, από τη μυρωδιά του απογευματινού ελληνικού καραβίσιου καφέ που του έφτιαχνα και έδειχνε να τον απολαμβάνει, απο τα μπάνια στη θάλασσα μαζί του, από τα χαρτιά που παίζαμε τα καλοκαίρια στο εξοχικό και μ' άφηνε πάντα να κερδίζω, από την αγάπη που μας έδωσε (σε όλα τα εγγόνια, παρόλο που εγώ ήμουνα η αδυναμία του, το μελανουράκι), από το χιούμορ του, από την μεγάλη του καρδιά, από το άσσος άφιλτρο που καιγόταν στο χέρι του, από τα προσφυγικά που ζούσανε με τη γιαγιά μου, από τα παιχνίδια που κάναμε στην αυλή και τις πλάκες του...
Μαυρίζω. 'Ομως μέσα στο μαύρο μου είμαι πολύ ευτυχισμένη που με μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι...που ποτέ δεν θα τους ξεπεράσω και που πάντα θα νιώθω οτι είναι δίπλα μου και με προσέχουν κι εγώ είμαι ακόμα 10 χρονών, όπως τότε που έπεφτα από το ποδήλατο και μου έβαζαν "κόκκινο" στις πληγές.


Τι έγινε ρε κοπελιά; Ακόμα να συνέλθουμε από τις χθεσινοβραδυνές μπυρίτσες και παραληρούμε;
Δεν πας για ύπνο λέω 'γω που μας θύμησες τα χρόνια μας βραδιάτικο; Θα μας πάρουν χαμπάρι, τσάμπα οι πλαστικές και τα μπότοξ! Άσε που μετά από τόση συγκίνηση, οι σακούλες των ματιών φτάσανε στα γόνατα!
Τιιι; Δε νυστάζεις; Δεν έχει τέτοια...στο κρεβάτι γρήγορα. Όχι τίποτ' άλλο αλλά εσύ είσαι ικανή να πεις και την ηλικία μας σιγά σιγά!

Άντεεε ύπνο είπα!



Μουσαφιραίοι...