Αυτό το ποστ, θα μπορούσε να έχει και τον τίτλο "Ο θείος από την Σουηδία" ή "Το Σουηδικό μοντέλο" (σ' αυτή την περίπτωση θα σας τρόμαζα και δεν θα διαβάζατε ούτε τελεία.. και δεν είμαι κι ο Apos που τα λέει ωραία γιατί δεν το κατέχω καλά αυτό με τα πολιτικά), ή "Γαμώ την επιστήμη σου γαμώ" (που εδώ που τα λέμε θα ήταν ο πιο ταιριαστός τίτλος)!
Επίσης, αυτό το ποστ, είναι αφιερωμένο στον αγαπητό ατζέντη μου, που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου με αντιβιώσεις (τυχερούληηη...) και κεφτεδάκια (είπαμε, μερικά πράγματα δεν κόβονται με τίποτα!)
Λοιπόν, ξεκινάμε το υπέροχο ταξίδι της επιστήμης!
Όπως μπορεί να έχει πάρει το αυτί σας, έχω έναν θείο που είναι ψυχίατρος ΚΑΙ ψυχολόγος (ναι, τα έχει συνδυάσει και τα δυο) στην Σουηδία. Αυτός είναι και ο λόγος που μέχρι πρόσφατα, η Σουηδία είχε το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών. Ευτυχώς, ο θείος πήρε σύνταξη πέρσι κι έτσι, όπως έμαθα, το ποσοστό μειώθηκε και τώρα έρχεται πρώτη η Ελβετία.
Τώρα βέβαια, μην τις παίρνετε και πολύ τις μετρητοίς τις πληροφορίες που σας δίνω, γιατί κι εγώ ανισόρροπο είμαι ότι θέλω λέω... δεν είμαι δα κι ο Πρετεντέρης (άλλωστε δεν έχω πάει γήπεδο τα τελευταία είκοσι χρόνια και δεν πέταξα ποτέ μπουκάλι στον αγωνιστικό χώρο... εντάξει ίσως κάτι κέρματα αλλά όχι πολυ μεγάλης αξίας).
Χθες το απόγευμα, εκεί που γυρίζαμε σπίτι με τον καλό μου και ονειρευόμασταν πατάτες σουφλέ με σαλάτα ρόκα παρμεζάνα...τσούπ (!) βλέπουμε στο κατώφλι τον θείο από τη Σουηδία!!!
Ο Λου δεν τον είχε ξαναδεί, αλλά μου είχε εκμυστηρευτεί οτι οι διηγήσεις μας γι' αυτόν, τον είχαν εξιτάρει και ήθελε πολύ να τον γνωρίσει! Να λοιπόν η ευκαιρία που περίμενε... και που εγώ φοβόμουν σαν τον διάολο το λιβάνι!
Γιατί όσοι δεν ξέρουν τον θείο, δεν ξέρουν οτι κάνει αρμένικη βίζιτα κι οτι δεν φεύγει ούτε όταν του βγάλεις το σιχτίρ πιλάφ.
Τι σκούπες έχουμε γυρίσει ανάποδα με τη μάνα μου, τι αλάτι (χοντρό, με το άλλο δεν πιάνει..) έχουμε ρίξει πίσω από την πλάτη του, τι ξόρκια έχουμε σιγοψιθυρίσει.. αν δεν πάει 12 τα μεσάνυχτα, δεν ξεμπαστακόνεται!
Ευτυχώς, ο αιφνιδιασμός μου, μεταμφιέστηκε σε ενθουσιασμό που είδα τον "αγαπημένο" μου θείο από τα ξένα και τον υποδέχτηκα με το χαμόγελο της colgate!
"Ξέρω οτι δεν με θέλετε, αλλά εγώ ήρθα" είχε περάσει κι από άλλους συγγενείς, που φαίνεται δεν ήταν τόσο ευγενικοί όσο εμείς!
"Μα τι είν' αυτά που λες βρε θείε;" Του απάντησα όλο γλύκα και περάσαμε μέσα. Του έφτιαξα ένα πράσινο τσάι από το καλό, μην τον χάσουμε κι από πελάτη κι άρχισε το σουηδικό βασανιστήριο!
Μάθαμε οοοότι δεν ξέραμε τόσα χρόνια για τη Σουηδία, είδαμε φωτο κάρτ ποστάλ από την Ουψάλα, που κουβαλάει πάντα μαζί του, φωτογραφίες ταυτότητας του ίδιου από βρεφική ηλικία μέχρι και σήμερα, που τις είχε κάνει κολάζ σε ένα χαρτόνι, ζωγραφιές του... και ότι άλλο είχε μέσα στο βουργιάλι του!
Εγώ εν το μεταξύ να κόβω πατάτες (αντί για τις φλέβες μου) και να τεμαχίζω μπέικον και τυριά με εγκληματική μανία (έβλεπα τη φάτσα του θείου στα τυριά) κι ο Λου να ακούει προσεκτικά τον αφηγητή, αφού δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς! Για μια στιγμή προσπάθησε να αρθρώσει μια λεξούλα, αλλά του έκοψε τον αέρα ο θείος και συνέχισε ακάθεκτος!
Μας μίλησε για το Σουηδικό μοντέλο, για τους πολιτικούς που γνώρισε, για την αναρχική νοοτροπία των Ελλήνων και την αντίστοιχη πειθαρχημένη των Σουηδών, για την επιστήμη της ψυχιατρικής και την ώρα που ήμουν έτοιμη να πάρω μια καρτέλα ντεπόν... μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα!
"Θείε, του λέω, συγγνώμη που μαγειρεύω και δεν κάθομαι να σ' ακούσω με προσοχή αλλά περιμένουμε κάτι φίλους και πρέπει να ετοιμάσω κάτι μη μας περάσουν και για ακαμάτες!"
Φυσικά δεν πτοήθηκε...
Κατά τις 11 που είδε οτι οι φίλοι μας δεν είχαν έρθει ακόμα, μας ρώτησε "καλά, τι ώρα θα έρθουν; Δεν δουλεύουν αυτοί αύριο;"
Για να μην φανώ άξεστη και του δώσω την απάντηση "Εσύ τι ώρα έχεις σκοπό να πάρεις τον κώλο σου και να φύγεις γιατί έχουμε και δουλειές αύριο;"
περιορίστηκα στο "Θείο... εδώ είναι Ελλάδα!"
Έτσι αποφάσισε στις 11.30 παρακαλώ (από τις 5.30 που τον είχαμε να μας βγάζει λόγο) να χτυπήσει το κουδούνι του γείτονα μας του έρμου, που τον ήξερε από παλιά, για να δει τι κάνει!
Μα καλά... έτσι κάνουν στη Σουηδία; Χτυπάνε τα κουδούνια άιντε άιντε, χωρίς να ενημερώσουν κανέναν; Τι πολιτισμός και αηδίες μας λένε τότε; Αυτοί ζουν την εποχή που εμείς είχαμε τις πόρτες μας ανοιχτές (που λέει κι ο Ρέμος)!
Ο γείτονας, που έβλεπε μπάλα με έναν φίλο του, άνοιξε την πόρτα και του πέσαν τα σαγόνια στο θέαμα που αντίκρισε! Τον έχει φάει στη μάπα πολλές φορές βλέπετε!
Τι να κάνει, είναι και φιλόξενος ο άνθρωπος (εεε, παντέρμα Κρήτη) τον έμπασε μέσα, τον κέρασε και σουβλάκια που είχαν παραγγείλει και ούτε ξέρω τι ώρα έφυγε!
Εμείς πάντως κλειδώσαμε 4 φορές, βάλαμε και τον σύρτη, αμπαρώσαμε και τα παράθυρα και πέσαμε για ύπνο!
Σήμερα το πρωί, που είχαμε συνέλθει λίγο από το σοκ και μπορούσαμε να αρθρώσουμε και καμιά κουβέντα, ο Λου μου είπε:
"Είναι λίγο αρπαγμένος ο θείος έτσι;"
"Δεν θέλω αηδίες, τι αρπαγμένος, εδώ μιλάμε για γιουβετσάκι που έχει γίνει κάρβουνο!" (μα πως γίνεται κάθε φορά και κάνω συνειρμό με φαγητά..;)
Κι αποφασίσαμε, το απόγευμα πριν μπούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας, να τσεκάρουμε πρώτα αν μας περιμένει κανείς.
Η διπλανή πολυκατοικία δε, έχει έναν ωραιοοόοτατο ακάλυπτο, που οδηγεί στον κήπο μας... ίσως χρειαστεί να παραβιάσουμε την μπαλκονόπορτα!
