Παραλήρημα...

Είναι Σάββατο βράδυ. Είπαμε σήμερα να μη βγούμε, καθότι και μεγάλοι άνθρωποι, για να ξεκουραστούμε από την τριήμερη κρεπάλη κατανάλωσης άφθονου κοψιδίου και αλκοόλ.

Διότι εμείς, αν είναι να τηρήσουμε το έθιμο, του δίνουμε και καταλαβαίνει.

Σήμερα το μεσημεράκι, μετά το τελευταίο φαγοπότι με μπριζολάκια, μαζευτήκαμε στο σπίτι και έκτοτε δεν έχουμε βγεί ούτε στον κήπο.

Έξω γίνεται της κακομοίρας, ακούμε τα βεγγαλικά (συνήθως τα βλέπουν αυτά τα πράγματα, αλλά εμείς είμαστε άνθρωποι με φαντασία και μπορούμε και τ' ακούμε !) από το τροπικό Μοσχάτο (πως λέμε Ρίο Ντε Τζανέιρο;) που είχε την πρώτη καρναβαλιστική παρέλαση, κοιταζόμαστε και δυναμώνουμε την ένταση της ταινίας που παρακολουθούμε.

"Καλύτερα δεν γίνεται". Πάντα ήθελα να δώ τη συνέχεια μιας ταινίας μετά το τέλος της... τι γίνεται μετά, πως συνεχίζεται η ζωή των δύο ερωτευμένων; Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι έναν κομπλεξικό, που κατα βάθος είναι καλός άνθρωπος - δε λέω - και να μπορείς να τον υπομένεις στην καθημερινότητα σου; Γιατί ποτέ δεν βγαίνει ένα δεύτερο έργο από αυτό που παρακολουθούμε για να μας δείξει τη ζωή αυτών των ανθρώπων μετά από 5 χρόνια;

Τώρα, ή που με πείραξαν τα πολλά λύπη που έχω "κατεβάσει" αυτές τις μέρες ή που λάλησα κλεισμένη μέσα Σαββατιάτικα ή με έχει πιάσει προγαμιαία κρίση!

Ότι και να ΄ναι ελπίζω να περνάει!