Ναι, τώρα όλοι θα νομίζετε οτι κάνω καθυστερημένο αφιέρωμα στην 28η !ΟΧΙ!
Θα σας μιλήσω για το "όχι" στη ζωή μου! Αυτή τη μικρή μαγική λεξούλα με τα 3 γραμματάκια που αδυνατώ να την πω αλλά κι αν καμιά φορά ξεφύγει από τα κενά που αφήνουν τα δόντια μου, έχω τεράστιες τύψεις κι ενοχές! Πω πωωω...εδώ σιγά σιγά μαζεύονται πολλά θέματα!
Θα μπορούσε να πει κανείς οτι το τραγούδι που με αντιπροσωπεύει είναι το "Ζήτα μου ότι θες.." αλλά ακούγεται πολλά υποσχόμενο και πονηρό και δεν είναι του τύπου μου.
Αφορμή γι' αυτήν την "κατάθεση ψυχής" (μπρρρρ...που εμφανίστηκε ο Μικρούτσικος εδω μέσα; ας του δώσει κάποιος μια εκπομπή) ήταν η ανάρτηση της αγαπημένης Κωνσταντινιάς που πιστεύει πως "τα άτομα αυτά (που δεν λένε όχι ποτέ) είναι ανασφαλή, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους. Είναι πεπεισμένοι πως μόνο κάνοντας τα κέφια των αλλωνών είναι προσφιλείς και αγαπητοί."
Εδώ λοιπόν ήρθε η ώρα να πω ΟΧΙ! Ανασφαλής για την παρέα των άλλων δεν είμαι, λέω ότι κατέβει στο κεφάλι μου και πράττω ανάλογα, κι όποιος με συμπαθεί με συμπαθεί, δε θα σκάσω κιόλας και ούτε μπορεί να μας συμπαθεί όλος ο κόσμος.
Για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν θα διαφωνήσω πολύ αν και τα τελευταία χρόνια έχω φτάσει σε επίπεδα να μπορώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη χωρίς να μου προκαλείται ναυτία.
Στον εαυτό μου δεν πίστεψα ποτέ, άλλωστε αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα ήμουν μια ταπεινή γραμματέας οχυρωμένη πίσω από ένα γραφείο αλλά πρώτη φίρμα στην πίστα αφού πρώτα θα είχα περάσει τις συμπληγάδες του ριάλιτι που συμμετέχει ο μέγας Μουρατίδης!
Κάνω πάντα τα κέφια των άλλων γιατί μ΄αρέσει να τους βλέπω να χαμογελάνε, να περνάνε καλά και να γίνεται το δικό τους. Πολλές φορές μάλιστα που έχω στην άκρη της γλώσσας το όχι, σκέφτομαι:"τι θα έλεγες αν ήξερες οτι αύριο αυτός ο άνθρωπος δεν θα υπάρχει στη ζωή σου; Δεν άξιζε ένα ναι; Δεν άξιζε να του κάνεις το χατίρι; " και το όχι γίνεται ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οτι ποτέ δεν έχω όσο χρόνο χρειάζομαι για τον εαυτό μου και πάντα γκρινιάζω. Πολλές φορές κατεβάζω τα τηλέφωνα για να καταφέρω να μείνω σπίτι να ξεκουραστώ, να διαβάσω, να κοιτάζω το ταβάνι. Ένα μήνυμα αρκεί για να με ξεσηκώσει και να βρεθώ την επόμενη στιγμή στο κέντρο της πόλης να πίνω μπύρες με φίλους.
Η αλήθεια είναι οτι ΜΙΑ μοναδική φορά που είπα όχι σε φίλο για κάτι που επέμενε (βασικά μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο) να κάνω κι εγώ αδυνατούσα αλλά και του το εξήγησα (εντάξει η αλήθεια είναι, με πλάγιους τρόπους αλλά το κατάλαβε), δεν ήθελε να το καταλάβει, δεν το δέχτηκε και από τότε μιλήσαμε κανα δυο φορές τυπικά στο τηλέφωνο και δεν με... ξαναενόχλησε για κανέναν λόγο!
Δεν μπήκα βέβαια στον κόπο να "ενοχλήσω" κι εγώ (είμαι και διακριτική) και μια φιλία χρόνων έκανε φτερά έτσι απλά!
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα ενοχές ή τύψεις αλλά ανακούφιση. Αυτή η φιλία άλλωστε κρεμόταν από τα δικά μου ΝΑΙ και από του φίλου τα ΘΕΛΩ. Τις φορές μάλιστα που προσπαθούσα να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, με παρότρυνε να πάω να κοιταχτώ γιατί σίγουρα έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα!
Και γιατί όλα αυτά ;;; Γιατί τόλμησα να πω ΟΧΙ!
Έτσι είναι οι άνθρωποι, όπως τους συνηθίσεις... και δεν δέχονται την αλλαγή σου παρά μόνο αν είναι πραγματικοί φίλοι!
Γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να λέω πιο συχνά αυτή τη λεξούλα...κι όποιον πάρει ο Χάρος!
Υ.Γ. Όποιος είναι ψυχολόγος και βγάλει διάγνωση από το παραπάνω κείμενο... παρακαλώ να μου το φέρει μαλακα! Θερίζουν τα εγκεφαλικά τελευταία και έχουμε και κληρονομικότητα στο σόι μας!
