Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

όΟΟΟΟΧι!

Ναι, τώρα όλοι θα νομίζετε οτι κάνω καθυστερημένο αφιέρωμα στην 28η !
ΟΧΙ!
Θα σας μιλήσω για το "όχι" στη ζωή μου! Αυτή τη μικρή μαγική λεξούλα με τα 3 γραμματάκια που αδυνατώ να την πω αλλά κι αν καμιά φορά ξεφύγει από τα κενά που αφήνουν τα δόντια μου, έχω τεράστιες τύψεις κι ενοχές! Πω πωωω...εδώ σιγά σιγά μαζεύονται πολλά θέματα!
Θα μπορούσε να πει κανείς οτι το τραγούδι που με αντιπροσωπεύει είναι το "Ζήτα μου ότι θες.." αλλά ακούγεται πολλά υποσχόμενο και πονηρό και δεν είναι του τύπου μου.
Αφορμή γι' αυτήν την "κατάθεση ψυχής" (μπρρρρ...που εμφανίστηκε ο Μικρούτσικος εδω μέσα; ας του δώσει κάποιος μια εκπομπή) ήταν η ανάρτηση της αγαπημένης Κωνσταντινιάς που πιστεύει πως "τα άτομα αυτά (που δεν λένε όχι ποτέ) είναι ανασφαλή, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους. Είναι πεπεισμένοι πως μόνο κάνοντας τα κέφια των αλλωνών είναι προσφιλείς και αγαπητοί."
Εδώ λοιπόν ήρθε η ώρα να πω ΟΧΙ! Ανασφαλής για την παρέα των άλλων δεν είμαι, λέω ότι κατέβει στο κεφάλι μου και πράττω ανάλογα, κι όποιος με συμπαθεί με συμπαθεί, δε θα σκάσω κιόλας και ούτε μπορεί να μας συμπαθεί όλος ο κόσμος.
Για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν θα διαφωνήσω πολύ αν και τα τελευταία χρόνια έχω φτάσει σε επίπεδα να μπορώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη χωρίς να μου προκαλείται ναυτία.
Στον εαυτό μου δεν πίστεψα ποτέ, άλλωστε αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα ήμουν μια ταπεινή γραμματέας οχυρωμένη πίσω από ένα γραφείο αλλά πρώτη φίρμα στην πίστα αφού πρώτα θα είχα περάσει τις συμπληγάδες του ριάλιτι που συμμετέχει ο μέγας Μουρατίδης!
Κάνω πάντα τα κέφια των άλλων γιατί μ΄αρέσει να τους βλέπω να χαμογελάνε, να περνάνε καλά και να γίνεται το δικό τους. Πολλές φορές μάλιστα που έχω στην άκρη της γλώσσας το όχι, σκέφτομαι:"τι θα έλεγες αν ήξερες οτι αύριο αυτός ο άνθρωπος δεν θα υπάρχει στη ζωή σου; Δεν άξιζε ένα ναι; Δεν άξιζε να του κάνεις το χατίρι; " και το όχι γίνεται ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οτι ποτέ δεν έχω όσο χρόνο χρειάζομαι για τον εαυτό μου και πάντα γκρινιάζω. Πολλές φορές κατεβάζω τα τηλέφωνα για να καταφέρω να μείνω σπίτι να ξεκουραστώ, να διαβάσω, να κοιτάζω το ταβάνι. Ένα μήνυμα αρκεί για να με ξεσηκώσει και να βρεθώ την επόμενη στιγμή στο κέντρο της πόλης να πίνω μπύρες με φίλους.
Η αλήθεια είναι οτι ΜΙΑ μοναδική φορά που είπα όχι σε φίλο για κάτι που επέμενε (βασικά μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο) να κάνω κι εγώ αδυνατούσα αλλά και του το εξήγησα (εντάξει η αλήθεια είναι, με πλάγιους τρόπους αλλά το κατάλαβε), δεν ήθελε να το καταλάβει, δεν το δέχτηκε και από τότε μιλήσαμε κανα δυο φορές τυπικά στο τηλέφωνο και δεν με... ξαναενόχλησε για κανέναν λόγο!
Δεν μπήκα βέβαια στον κόπο να "ενοχλήσω" κι εγώ (είμαι και διακριτική) και μια φιλία χρόνων έκανε φτερά έτσι απλά!
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα ενοχές ή τύψεις αλλά ανακούφιση. Αυτή η φιλία άλλωστε κρεμόταν από τα δικά μου ΝΑΙ και από του φίλου τα ΘΕΛΩ. Τις φορές μάλιστα που προσπαθούσα να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, με παρότρυνε να πάω να κοιταχτώ γιατί σίγουρα έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα!
Και γιατί όλα αυτά ;;; Γιατί τόλμησα να πω ΟΧΙ!
Έτσι είναι οι άνθρωποι, όπως τους συνηθίσεις... και δεν δέχονται την αλλαγή σου παρά μόνο αν είναι πραγματικοί φίλοι!
Γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να λέω πιο συχνά αυτή τη λεξούλα...κι όποιον πάρει ο Χάρος!


Υ.Γ. Όποιος είναι ψυχολόγος και βγάλει διάγνωση από το παραπάνω κείμενο... παρακαλώ να μου το φέρει μαλακα! Θερίζουν τα εγκεφαλικά τελευταία και έχουμε και κληρονομικότητα στο σόι μας!


Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Τελικά ρε παιδιά.. ποιός σκατά είναι αυτός ο Μέρφι;

Δέκα μέρες με κολάρο και χαπάκια μυοχαλαρωτικά που σου φέρνουν υπνηλία. Απόλυτη ακινησία, ξάπλα ή όρθια. Όχι βάρη, όχι δουλειές, όχι κομπιούτερ, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές!
Έβαψα νύχι κόκκινο, έκανα πίλινγκ μάπας, μαγείρεψα στρογκανώφ (όχι καλέ δεν είναι αρρώστια, βουλγάρικη συνταγή με μοσχάρι είναι), διάβασα ότι κόμικ μου είχε ξεφύγει από τότε που παραιτήθηκα από το βιβλιοπωλείο (Κάλβιν και Χομπς έγινε από τα αγαπημένα μου..θυμίζει λίγο Μαφάλντα, Apos), μίλησα στο τηλέφωνο με αγαπημένους μου φίλους ατελείωτες ώρες, έκανα φυσιοθεραπείες (τις οποίες και συνεχίζω) καθώς και εκατομμύρια ακόμα πράγματα που αν συνεχίσω να γράφω δεν θα σταματήσω ποτέ.
Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε ο καιρός και επέστρεψα στην παλιά καλή μου καθημερινότητα... ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα!
Επέστρεψα στη δουλειά και μπορώ να πω πως με είχαν στα ώπα ώπα... εντάξει, δεν κράτησε πολύ αυτή η αντιμετώπιση κι έτσι κατάφερα να προσαρμοστώ πάλι εύκολα στα καθήκοντα μου... και το σημαντικότερο; Πήρα αύξηση!
Μέχρι εδώ όλα καλά! Την επόμενη ακριβώς μέρα ξύπνησα με πονόλαιμο, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη! Κράτησε 2 μέρες και μετά ήμουν περδίκι...για 3 ώρες περίπου! Άρχισε να τρέχει η μύτη μου και για να μην είμαι υπερβολική και πω οτι θύμιζα τους καταρράκτες του Νιαγάρα, αυτοί της Έδεσσας μπροστά μου ήταν ρυάκι!
Άλλη μια βδομάδα ταλαιπωρίας και μια οικολογική καταστροφή από πλευράς μου αν αναλογιστείς πόσα δέντρα πρέπει να κόπηκαν για να φυσάω εγώ τη μύτη μου κάθε 15 δευτερόλεπτα!
Κατάπια κουτιά πονστάν και ασπιρίνες, άλλαζα φαρμακεία που και πού για να μη με κακοχαρακτηρίσουν στη γειτονιά και αρχίσουν να κυκλοφορούν φήμες του τύπου "κρίμα το κορίτσι, το 'ρίξε στα χάπια", ήπια ρακές ψημένες, ρακές με μέλια, τσάι με κανέλα, γάλα με βούτυρο (μπλιάχ)...
Πέρασε κι αυτό ευτυχώς και μου άφησε μια μύτη μελιτζάνα με όψη λεπρού! Κάθε 10 λεπτά πασάλειβα τη μελιτζάνα που λίγο θύμιζε μύτη, με κρέμες μαλακτικές μπας και επανέλθει στην αρχική της κατάσταση. Όταν τελικά το ζαρζαβατικό έγινε ξανά μύτη, ήμουν έτοιμη να κυκλοφορήσω πάλι στον έξω κόσμο χωρίς ντροπή.
Θα έκανα ένα καυτό μπάνιο, θα ντυνόμουν ζεστά και θα έβγαινα μια βόλτα στην παραλία.
Μπήκα στη μπανιέρα, μέχρι εκεί όλα καλά. Άφησα το καυτό νερό με τις ευεργετικές του δυνάμεις να χαλαρώσει τους (καλοχτισμένους) μυς μου και τώρα ήμουν έτοιμη να ξαναβγώ στη ζωή!
Φόρεσα την πετσέτα στα μαλλιά και ντύθηκα. Ήρθε η ώρα να βγάλω το σαρίκι απ' το κεφάλι μου. Έσκυψα στη μπανιέρα για να μην πέσουν στο πάτωμα τρίχες (πω πω..είσαι και υποχόνδρια) που καθημερινά εγκαταλείπουν το κεφάλι μου και... έμεινα εκεί!!!
Ο σπόνδυλος του αυχένα μου θύμισε οτι δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί μου!
Έβαλα το κολάρο, και έγινα ξανά ο παντοδύναμος Ρόμποκοπ!
Ήμουν όμως αποφασισμένη, τίποτα δεν θα σταματούσε την επανένταξη μου στην κοινωνία!
Βγήκα με φίλους για μια ψημένη ρακή, σ' ένα μικρό στέκι στο Κουκάκι. Καθόμουν ωραία ωραία στην καρεκλίτσα μου και απολάμβανα το ζεστό μου ηδύποτο ξεφλουδίζοντας ένα αράπικο φιστίκι όταν... μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι... μα τον Τουτάτη!!!
Ένας μεθυσμένος θαμώνας, (αυτό δεν ήταν μεθύσι, ήταν προεγχειρητική αναισθησία) έπεσε ολόκληρος πάνω μου στηρίζοντας όλο του το βάρος στο κεφάλι μου και ο αυχένας μου έπαθε ένα δεύτερο ταράκουλο! Μετά, αφού αγκαλιαστήκαμε και χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία, σηκώθηκε από πάνω μου, πήρε ένα φιστίκι από το μπολάκι και πήγε ντουγρού για μια στοίβα σκουπίδια που ξεχείλιζαν από τον κάδο του δήμου, έλυσε τη ζώνη του παντελονιού του και... κατούρησε!
Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, και παρόλο τον πόνο στη ραχοκοκαλιά μου, ένιωσα πραγματικά ευχαριστημένη που δεν κατούρησε εμένα και δεν έπεσε στα σκουπίδια!
Και όπως λέει κι ο φίλος μου ο Αλέξης, "Υγεία να 'χουμε κι απέ"!


Υ.Γ. Ξέχασα να σας πω οτι εκτός όλων αυτών, χάλασε και το κινητό μου! Παρακαλείστε όσοι μου είχατε δώσει τα τηλέφωνα σας, να μου τα ξαναστείλετε γιατί έχουν χαθεί όλα! (μη σταυροκοπιέστε που έχασα τα νούμερα σας και επιτέλους δεν θα σας ξαναενοχλήσω... μέχρι Κά Γκε Μπέ θα φτάσω για να σας ξαναβρώ! Για να μην πω οτι μια απλή επίσκεψη στο κέντρο υποκλοπών γνωστής τηλεφωνίας θα κάνει τη δουλειά της!)
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Οι εφτά (7) νάνοι..

Άντε πάλι παιχνίδι...
Μ' αυτά και μ' αυτά μετατοπίστηκε ο σπόνδυλος και ήμουν κολαρομένη 10 μέρες, αλλά και από χθές.. ξανά! Παίξε από 'δω, παίξε απο 'κει, τι να σου κάνει κι έρμη η ραχοκοκαλιά, άμα δεν πίνεις και γάλα (ά...έτσι εξηγούνται πολλά)...



Τι να κάνω όμως να αρνηθώ στις 7 αλήθειες που μου ζήτησαν ο Αposurikatos ο Αργεντίνος και αμπαροκάρδης;
Θα με περάσουν για ψεύτρα, κι επειδή για ένα κούτελο ζούμε σ' αυτήν την κενωνία, θα παίξω!



Αλήθειες λοιπόν κι ο Θεός βοηθός!


1. Και μια που τον ανέφερα (τον Θεό ντέ) δεν νομίζω να πίστεψα ποτέ στην ύπαρξη του, παρά μόνο όταν μου συνέβαιναν άσχημα πράγματα και προσευχόμουν οτι αν με βοηθήσει θα αρχίσω να τον πιστεύω. Δε θυμάμαι να με βοήθησε, άλλωστε δεν έστειλε ποτέ Τιμολόγιο Παροχής Υπηρεσιών και όπως ξέρουμε στις μέρες μας όλα έχουν ένα κόστος.

2. Είμαι των άκρων στα συναισθήματα μου.
Μπορεί να σε αφήσω να με πατήσεις κάτω και να σου δίνω συνέχεια ευκαιρίες να επανορθώσεις... όταν όμως φτάσω στα όρια μου, δεν θα ασχοληθώ ποτέ ξανά μαζί σου, ούτε για να σου εξηγήσω τι έκανες (μεγάλο παιδί είσαι θα καταλάβεις... πόσο ακόμα θα πατάς και θα κάνεις το κορόιδο;). Κόβω φιλίες χρόνων, κόβω σχέσεις, κόβω επάγγελμα! Γενικά είμαι του κοψίματος!

3. Τρελλαίνομαι για μεζεδάκια! Τρώω όλα τα φαγητά εκτός από πατσά και πηχτή που έφτιαχνε η γιαγιάκα μου και κάτι περίτεχνα Κινέζικά τύπου ψητός σκορπιός στα κάρβουνα και καραμελωμένη ακρίδα (συγκεντρωθείτε βρε παιδιά μέχρι την πηχτή έφτιαχνε η γιαγιά μου..όχι τα Κινέζικα, ποντία ήταν όχι γκέισα!).

4. Ο Λ. με φωνάζει Sid γιατί μ' αρέσουν πολύ οι Sex Pistols αλλά και γιατί όταν ξυπνάω το πρωί θυμίζω πολύ τον Sid Vicious στην εμφάνιση και ιδιαίτερα στην κουλαμάρα!!

5. Θα ήθελα πολύ να ζήσω στο Λονδίνο μαζί με τον αδερφό μου αλλά φοβάμαι να αφήσω πίσω τους αγαπημένους μου γονείς (μαμόθρεφτο) και φίλους (αν λάβω υπόψιν μου την 2η αλήθεια, δεν πρέπει να σου 'χουν μείνει και πολλοί..)

6. Στεναχωριέμαι αφάνταστα με τον πόνο του άλλου σε σημείο να τον κάνω δικό μου πόνο. Ήθελα να γίνω κοινωνική λειτουργός... ευτυχώς δεν πέρασα στις πανελλήνιες, θα είχα αυτοκτονήσει τωρα.

7. Είμαι ουτοπίστρια... σκέφτομαι και ονειρεύομαι πράγματα για τον κόσμο, που δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να πραγματοποιηθούν κι έχω την επανάσταση μέσα μου... καθώς και την ανανδρεία και σχεδόν πάντα νικάει η δεύτερη! Δόλιε Τσε Γκεβάρα σε ποιούς άφησες τον αγώνα σου!

... αρκετά με τα ξεμπροστιάσματα, σπίτια σας τώρα (τι τρόπος)!


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Τρεχάτεεε ποδαράκια μου...



...πιάσαμε δεκατριάρι!


Μετά τους 127 βιοχημικούς και ερευνητές τής πυρηνικής φυσικής... έρχονται οι 127 ψυχολόγοι και ερευνητές ψυχιατρικής και ψυχοσωματικής ταύτισης (πώς είπατε;) του ξεblogαρίσματος.




Τι λέτε, θα παίξετε ή φοβάστε μη σας χτυπήσουν την πόρτα οι άνδρες με τα άσπρα και σας φορέσουν την καθιερωμένη φορεσιά που δένει πίσω;


Θα σας πω τα καλά του παιχνιδιού:
1ον ενισχύουμε τον
ξεblogάρισμα να συνεχίσει το περίφημο έργο του και
2ον ...θα είμαστε πολύ κοντά στη γιορτή του κρασιού αν μας κλείσουν στο Δαφνί!!!

Τι περιμένετε λοιπόν; Βουρ στο παιχνίδιιιι...!!!
Α, και καλά κρασά!

1. Ποιό μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;

Καλέ...τι μυστικά...ποιός έχει μυστικά από μένα; Εεε δεν είμαστε καλά!

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά;
...μισό...μετράω........ 16..... 98 ..... 426... stop..... αυτό είναι που λέμε "καρδιά αγκινάρα"!

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Τι όνομα θα διάλεγες;
Ιάσωνας! Τι πειράζει που δεν είναι γυναικείο... πολύ οπισθοδρομικοί είστε μωρ' αδερφάκι μου!

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου; (φτου φτου φτου!)
..Και εις άλλα με υγεία!

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα.
Μμμ.. ναι... αν κρίνω από την απάντηση στη δεύτερη ερώτηση... μάλλον η Χιονάτη μου ταιριάζει.. (δε θέλω πονηρά σχόλια... έλεος, διαβάζουν και παιδιά)

6. Διάλεξε καινούριους γονείς. Δώσε όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς.
Δεν θέλω καινούριους γονεις, μ΄αρέσουν ακριβώς έτσι όπως είναι ...άκου καινούριους γονείς... μα τι σκεφτόσασταν όταν φτιάχνατε το ερωτηματολόγιο..τσ τσ τσ...


7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου (φτου φτου φτου είπαμε, δεν θα τα ξαναλέμε).
...άντε και να τα λέμε.. μη χάνεσαι..

8. Αν ήσουν συγγραφέας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος.
"Τρεις όρθιοι κάτω"!

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο, τι μάρκα θα ήσουν;
Μίνι κούπερ... το παλιό (έεελα...δε θέλω αηδίες!)

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν;
αμανίτης ο πάνθηρας!!!

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Που δεν ψήλωσα λιγάκι ακόμα για να φτάνω μια εντούρο μηχανή που πάντα ήθελα!

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται (είπαμε φτού)
Για την εξυπνάδα μου, τις ατάκες μου, το λέγειν μου, την ομορφιά μου (που σπάνια συνδιάζεται με τα προηγούμενα) , την καλοσύνη μου, ....(την ψωνάρα σου ξέχασες!)

13. Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον;
Εννοείται! (φιού...ευτυχώς δεν ρώτησε για ποιόν!)



Και ήρθε η ώρα να καλέσω για ψυχανάλυση : Τον levi, τον soleil, τον πανόπτη και την δέσποινα.

Και προσοχή... κυκλοφορούν πολλοί τρελλοί εκεί έξω...(ανταπόκριση από το Δαφνί..μέσα!)


Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Ξουτ!


...γρουσούζα!



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Ντολμαδάκια γαλαντζι...

Η γιαγιά μου ήταν Πόντια από την Κριμαία. Μαζί με μερικά χρυσαφικά που κατάφερε να γλυτώσει κρύβοντας τα μέσα στα παπούτσια της όταν τους διώξανε και ήρθαν στην Ελλάδα μετανάστες, έφερε και τη συνταγή από τα πιροσκί… ωχ συγγνώμη, από τα ντολμαδάκια γιαλατζί ήθελα να πω!

Παρασύρθηκα από τις μνήμες γιατί η γιαγιά μου έφτιαχνε τα καλύτερα πιροσκί του κόσμου! Με πατάτα ήταν τα αγαπημένα μου, με κιμά του αδερφού μου. Έφτιαχνε πάντα μισά μισά για να μην τρωγόμαστε... μα τι έγινε, πάλι για τα πιροσκί μιλάω;

ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ..γΙΑ ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ ΣΟΥ ΕΙΠΕ Η αΚΑνόνιστη να γράψεις συνταγή χρυσό μου κορίτσι!
ΓΙΑ ΛΑ ΝΤΖΙ !!!

Καλά ντε, είναι που δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή τη μοναδική μυρωδιά της φρεσκοτηγανισμένης ζύμης, παραγεμισμένης με πολτό πατάτας με δυόσμο και…

ΓΙΑΛΑΝΤΖΙΙΙΙΙΙ…ΕΙΠΑΜΕΕΕΕΕ!!!!

Αχ ναι… χίλια συγγνώμη, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ όταν μου κολλήσει κάτι στο κεφάλι! Και ειδικά αυτά τα μικροσκοπικά γευστικά πιροσκάκια που δεν μπορούσαμε να τους αντισταθούμε, τα βουτούσαμε μέσα από το τηγάνι κι έτσι καυτά που ήταν τα πετούσαμε ολόκληρα μέσα στο στόμα μας και χοροπηδούσαμε από το κάψιμο κουνώντας τα χέρια μας μπροστά στο πρόσωπο μας μήπως και ανακουφίσουμε τη γλωσσίτσα μας!

"Μον την πίστης, γανωμένο στόμα έχετε;" φώναζε η γιαγιά γελώντας!

ΓΙΑΛΑΝΤΖΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! Δεν αντέχω άλλοοοοο…. Γιαλαντζίιιιι .. συνταγή Γιαλαντζί είπαμε όχι πιροσκί!!!

Αααχ… συγγνώμηηη… πάλι παρασύρθηκα! Αλλά όσο σκέφτομαι την κουζίνα της γιαγιάς ανάστα ο Κύριος, αλεύρι παντού, κι εμείς σκαρφαλωμένοι στο τραπέζι να γεμίζουμε τη ζύμη με κουταλίτσες πολτοποιημένης πατάτας και κιμά, να τα τυλίγουμε και να τα δίνουμε στη γιαγιά έτοιμα για τηγάνισμα....μμμ!!!

Ο παππούς φώναζε να προσέχουμε να μην καούμε και καλύτερα να μένουμε μακριά από το τηγάνι, κι η γιαγιά του απαντούσε "Το τσιπούχ μικρόν ζουλίεται" (α! ναι, πρέπει να μεταφράσω τώρα...σημαίνει ότι το ξύλο, μικρό λαξεύεται.. ότι το παιδί από μικρό φτιάχνει χαρακτήρα. Κι εμάς μας μάθαινε να αγαπάμε την κουζίνα την Ποντιακή. )

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΟΟΟΝ!!!! ΓΙΑΛΑΝΤΖΙΙΙ ΕΙΠΑΜΕΕΕ!! ΟΧΙ ΠΙΡΟΣΚΙΙ! Μπου χου χουουοου…! Δεν μπορώ άλλο…!!

Σουλππππ… χίλια συγγνώμηηη… αλλά τρέχουν τα σάλια μου όταν σκέφτομαι αυτά τα πιροσκί της γιαγιάς που όσα κι αν έφτιαχνε εξαφανιζόντουσαν σε χρόνο μηδέν και που πάντα ήταν έτοιμη να φτιάξει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα για να ευχαριστήσει τα εγγόνια της και να πάρουν "κάνα δράμι πάνω τους, αφού δεν τρώνε τίποτα.. Εξεράθες απάν σο ποδάρ" (μη μου πείς τώρα οτι αυτό θέλει μετάφραση)!

γΙΑλαντζζζζιιι… λιγμ.. γιαλαντζι είπαμε

ωωΩω…! Άσε μας τελικά τελικά με τα γιαλαντζί σου! Εγώ τώρα κόλλησα με τα πιροσκία και δεν αλλάζω συνταγή με τίποτα! Άσε που μετά πίναμε και σπιτική βυσσινάδα να σβήσουμε το κάψιμο ή τρώγαμε υποβρύχιο με τον παππού που ήταν το αγαπημένο του και παίζαμε χαρτιά στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας... μια μέρα γεμάτη απολαύσεις.
Αυτά ήταν χρόνια!

Παππού μου και γιαγιά μου, πόσο μου λείπετε…


Υ.Γ. Για όσους δεν κατάλαβαν, αυτό ήταν ένα παιχνίδι που με κάλεσε η ακανόνιστη. Να γράψω είπε μια ιστορία με ...γιαλαντζί ντολμάδες!
Καλέ τι γιαλαντζί... μπροστά στα πιροσκί εγώ δεν βλέπω τίποτα!

Τα ποδάρεα τς σο σκατόντο, μυτίν ατς σον ουρανόν!

Τιιι..;; Σ' άκουσα! Για μένα το είπες αυτό;;;

Υ.Γ. 2 Μόνο ο Apos θα μιλάει ξένες γλώσσες; Ξέρομεν κι εμείς κύριε!

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

5 ερωτήσεις...

...να υποβάλουμε στους κάτωθι (που λέει κι ο πανόπτης): έναν φιλόσοφο, έναν παρελθόντα έρωτα, ένα μέντιουμ, ένα παιδί και στον καθρέφτη.
Έτσι κι εγώ (γνωστή για την περιέργεια μου) και μετά από τρεις αναρτήσεις στη σειρά με ετικέτα "σκατά" είπα να αφήσω λίγο τις μελαγχολίες και να βγω στην αυλή να παίξω και πάλι!!!
Αρχίζωωωω!!!






Θα ρωτούσα τον κύριο Descartes αν τόσες φιλοσοφίες τον έβγαλαν πουθενά, γιατί εγώ όσο κι αν το φιλοσοφώ...δεν βγάζω άκρη!







Τον παλιό μου έρωτα, αν κατάφερε να ζωντανέψει τα εφηβικά του όνειρα... γιατί εγώ ακόμα παλεύω!












Ένα μέντιουμ, θα ξαναεμφανιστεί το τζίνι;... γιατί έχω κάτι έξτρα ευχούλες που μου διέφυγαν εκείνη την ώρα...

Ένα παιδί, που βρίσκει αυτή την απίστευτη ενέργεια, το θάρρος και την ξεγνοιασιά, γιατί έχω ξεχάσει!




Και τέλος τον καθρέφτη μου, έχεις βαρεθεί να με ακούς κάθε πρωί να ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω σου ενώ θα έπρεπε να τα ξεσπάω σ' αυτούς μου μου τα προκαλούν;






Καλώ την δαμασκηνούλα (που της αρέζουν τα παιχνίδια), την Κωνσταντινιά (μη ρωτήσεις αν ξαναφυτρώνουν τα ράστα!) και την Ρια!


Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Πόσο...


...σάπιος μπορείς να είσαι βρε μαλάκα γελοίε καραγκιόζη;
Πόσο σκατένιος μπορεί να είσαι όταν παίρνεις την κοπέλα σου και πας "βόλτα" στην Ευριπίδου, Σάββατο βράδυ για να κάνεις χαβαλέ με τις μαύρες ιερόδουλες που περνάνε τα πάνδεινα για να επιζήσουν;
Πόσο μάγκας νομίζεις οτι είσαι όταν χλευάζεις τις γυναίκες αυτές που ήρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον και το μόνο που παίρνουν καθημερινά, είναι ξύλο από τους προαγωγούς τους, δεκάδες πελάτες και χλευασμό από κομπλεξικά παλικαράκια της φακής σαν και του λόγου σου;
Πόσο ηλίθια μπορεί να είναι η κοπέλα σου που διάλεξε εσένα που δεν τρέφεις τον παραμικρό σεβασμό γι' αυτές τις γυναίκες και επομένως για τις γυναίκες γενικότερα;
Που σκατά μεγαλώσατε βρε μαλακισμένα;
Άι στο διάολο πρωί πρωί με τους μαλάκες που δουλεύω!



Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

10 μέρες μετά..

...ο ρόμποκοπ επιστρέφει στα blogs!


10 μέρες στο σπίτι και με απαγορευτική την χρήση του υπολογιστή και οποιασδήποτε βαριάς σπιτικής δουλειάς, έγινα επιτέλους μια κοκέτα!
Στα 32 μου χρόνια, έμαθα να βάφω τα νύχια μου χωρίς να βάψω και τους τοίχους του σπιτιού!


Βέβαια το χρώμα που επέλεξα, δεν με αντιπροσωπεύει, αλλά αυτό βρήκα στο συρτάρι μου, ποιός ξέρει από πότε ξεχασμένο!

Μετά από 10 μέρες κλεισμένη στο σπιτάκι μου, είπα να βγω το Σάββατο μια βόλτα για έναν καφέ στο Μοναστηράκι.
Αφού περπάτησα στην Αθηνάς και ξύπνησε η αγοραφοβία μου, είπα να κόψω δρόμο από στενά. Μπήκα λοιπόν στη Σοφοκλέους (κάτω από την Αθηνάς) και έστριψα στη Γερανίου για ...βόλτα!

"Συγνώμη ρε κοπελιά, πήγες βόλτα στη Γερανίου;" θα ρώταγε κάποιος πιο ψαγμένος και βγαλμένος στην άτιμη κενωνία!
Φρί-κα-ρα!!! Έμαθα όλα τα στέκια των τοξικομανών, τους είδα να αγοράζουν τα "απαράιτητα" και να κάνουν τη ...δουλειά τους δίπλα σε μπάτσους που σφίριζαν αμέρημνα ψάχνοντας κακόμοιρους Πακιστανούς για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στους κακόφημους δρόμους, να πουλήσουν μαγκιά στους μετανάστες που περνούσαν και να δείξουν τα καλοσχηματισμένα μπράτσα τους.

Κατέβασα το κεφάλι, γιατί μου ήρθε και μια ψιλοαναγούλα, μη λερωθώ κι όλας, και προσπέρασα την περήφανη ελληνική αστυνομία.
Προχωρώντας πιο κάτω ακούω ένα παλικάρι να μου μιλάει...

"Άκουσες τίποτα για χάπια;" δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω γιατί η αναγούλα εξακολουθούσε να με γυροφέρνει και φοβήθηκα οτι αν σήκωνα το κεφάλι σίγουρα θα εκτοξευόταν "η" ρουκέτα!

"Τι χάπια ρε φίλε, τι εννοείς;" του απάντησα, νομίζοντας οτι βγήκε κανένα ανακοινωθέν για χάπια με επικίνδυνες παρενέργειες... πως τότε για τα μεσουλίντ;

"Για χάπια ρε κοπελιά.." μου ξαναλέει.

Είδα οτι δεν ήταν ώρα για κουβέντες και δεν τον ξαναρώτησα τι εννοεί αφού μάλιστα δεν άκουσα πολύ πρόθυμη τη φωνή του για να μου εξηγήσει. Του απάντησα οτι δεν άκουσα τίποτα και επιτάχυνα το βήμα μου να βγω από το δρόμο του διαβόλου.

Η ψυχολογία μου έπεσε κατακόρυφα μέσα σε 2 λεπτά που χρειάστηκαν για να περάσω από 'κει, μαύρη ώρα που σκέφτηκα να κόψω δρόμο!
Κάποιες φορές νιώθω τύψεις που στη ζωή δεν πέρασα δυσκολίες και που πάντα είχα και έχω ανθρώπους δίπλα μου που θα μου σταθούν σε οτιδήποτε, όταν την ίδια στιγμή βλέπεις παιδιά 20 χρονών να μοιάζουν 50 από τις καταχρήσεις, ίσως γιατί κάτι δεν πήγε καλά στη ζωή τους, ίσως γιατί ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσουν, ίσως γιατί δεν τους βοήθησε κανείς, ίσως γιατί ήθελαν να είναι μάγκες δοκιμάζοντας, ίσως ...

Έγινα σκατά, δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου, τα μάτια μου είχαν αρχίσει να ξεχειλίζουν και το χειρότερο... δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για όλα αυτά που είδα εκεί το Σάββατο μέσα στο μεσημέρι.

Ίσως να είμαι ρομαντική, αλλά έχω βαρεθεί το κράτος και το σωφρονιστικό του σύστημα (για αρχή) που δεν κάνει τίποτα από το να διαιωνίζει την κόλαση αυτών των παιδιών, να κάνει τα στραβά μάτια και αντί να μπουζουριάζει τους μεγαλέμπορες, τους καλύπτει και για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου καταδικάζει παιδιά σαν αυτό, που προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε;

Μουσαφιραίοι...