Ladies and gentlement...

... from Los Angeles, California… η επιστροφή της Amanita Muscaria από τα νησιά Φίντζι!

Δυο εβδομάδες στα τροπικά νησιά, ξέχασα τι θα πει ιντερνετ, blog, σύνδεση, γουάι φάι (φάι είπαμε… το φαΐ δεν το ξεχνάμε ποτέ!), ειδήσεις… και άλλα πολλά! Κάπου πήρε το αυτί μου οτι πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον αλλά δεν το πιστεύω αφού ακόμα κι ο Έλβις είναι ζωντανός!

Στο θέμα μας τώρα κυρίες και κύριοι… τα νησιά Φίντζι!

Μετά από σαφείς οδηγίες της γνωστής ΝησιοΦιντζιανής προσωπικότητας Κόκκινο Μπαλούν, πήγαμε σε όλα τα μέρη που μας πρότεινε και μείναμε κατενθουσιασμένοι Όχι μόνο εγώ αλλά και ο καλός μου που είναι δύσκολος στο …νερό!

Στην ταβέρνα της Ειρήνης, το μόνο που αφήσαμε ήταν η ίδια η Ειρήνη κι αυτό γιατί αν την τρώγαμε κι αυτή ποιος θα μας μαγείρευε; … στις βάφλες (που είναι το τοπικό γλυκό των νησιών) πήραμε τζούρα μόνο, αφού τα γλυκά ψιλοαπαγορεύονται σε τύπους σαν κι εμένα που πίνουν όλη μέρα μπύρες και η κοιλιά τους δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της!

(αριστερά και δεξιόστροφα: πατατοσαλάτα, πατζαροσαλάτα με γιαούρτι και καρύδια, κατσικάκι με πατάτες στη λαδόκολλα, ξανά κατσικάκι με πατάτες στη λαδόκολλα στο πιάτο του Λου, μελιτζάνες στον φούρνο με φέτα, ξυνομυζύθρα που δεν φαίνεται. αλλά και άλλα που δεν φαίνονται γιατί δεν πρόλαβα να τα φωτογραφίσω!)

Τώρα, οι ορεινές διαδρομές μας ξετρέλλαναν, αφού όλα τα χωράφια ήταν τίγκα στις αγελάδες και τα μοσχαράκια που είναι τα αγαπημένα μου ζώα (όχι για φαγητό… πόσο κυνικοί είστε τελικά… μα νομίζετε πως στη θέση της καρδιάς έχω δεύτερο στομάχι;)! Είχαν κι οι Αμερικάνοι έναν Κιτ Κάρσον και μας κουνιούνται! Εμείς βρέει στα νησιά Φίτζι είμαστε γεμάτοι γελαδάρηδες (καουμπόηδες για τους ομιλούντες την αμερικανικήν).

Εντάξει, μύριζε λίγο κακό αγελαδινό η διαδρομή αλλά θα μου πείτε, “τι θες κυρά μου να μυρίζει στην εξοχή; Channel No5;” (άσχετο… το Νο6 θα βγει ποτέ ή τζάμπα περιμένω τόσα χρόνια τις συνέχειες;).

Σε δύο τρεις μέρες, η μυρωδιά έγινε πολύ οικία και αν μια μέρα δεν έπαιρνα τη τζούρα μου, αρρώσταινα! Έτσι, περνάγαμε καθημερινά απ’ αυτά τα μέρη, ευχαριστιόμασταν τις μυρωδιές της άγριας φύσης, χαιρετούσαμε και τις αγελάδες που είχαμε γίνει κολλητές!

Το ξενοδοχείο μας ήταν σε ένα από τα πιο τρέντυ χωριά του νησιού, τον Άη Πρόκοψ! Σε απόσταση 200 μέτρων απλώνονταν οι φημισμένες Αλυκές και κάθε βράδυ παίζαμε κυνηγητό με τα κουνούπια στούκας μπορεί και τίγρεις! Μια μέρα κάναμε βόλτα εκεί τριγύρω και συναντήσαμε ένα τεράστιο σμήνος μεταλλαγμένων κουνουπιών να παίρνουν το δείπνο τους... έναν ηλίθιο τουρίστα που βρήκε το μέρος να κάνει τζόγκινγκ κι έναν ποντικό που είχε πάθει αφυδάτωση από το αλάτι στην προσπάθεια του να ξεδιψάσει στα λιμνάζοντα νερά. Ο τουρίστας, παρακαλούσε για λίγο φενιστίλ κι ο ποντικός για λίγο μεταλλικό νερό. Βρεθήκαμε μπροστά σε τεράστιο δίλημμα… Τελικά αποφασίσαμε να βοηθήσουμε τον ποντικό, αφού τουρίστες βλέπεις παντού στο νησί και ένας δεν θα έκανε τη διαφορά, ενώ ποντικούς και δη τόσο ευγενικούς (πωωωω… τι είπες τώρα!) δεν είχαμε ξαναδεί!

(μη σας ξεγελάει η ειδυλλιακή εικόνα... χρειάστηκα αντιασφυξιογόνα μάσκα για να τραβήξω τη φωτό... αλλά επειδή στο νησί η αστυνόμευση ήταν ισχυρή, φοβήθηκα μήπως μας μπουζουριάσουν για αναρχισμό... όχι τίποτα άλλο αλλά αν έβρισκαν τα μπουκάλια μπύρας πάνω μας, θα ήταν ακλόνητο στοιχείο για κακούργημα!)

Επιστρέφοντας τώρα στο ξενοδοχείο.

Κάτω από το δωμάτιο μας υπήρχε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων (3X3) και κάθε μεσημέρι, έδιναν ραντεβού όλα τα πιτσιρίκια των ενοίκων και σηκώναν τη γειτονιά στο πόδι! Άτιμη νεολαία! Φυσικά, αυτή ήταν η καθημερινή μου μεσημεριανή διασκέδαση. Καθόμουν στο μπαλκόνι με τον χυμό μου (τα μεσημέρια έκανα δίαιτα...) και τα χάζευα. Καλά, τα σημερινά πιτσιρίκια έχουν πολύ γούστο τελικά και είναι πολύ έξυπνα! Χαρακτηριστική ατάκα νεαρού 5άχρονου που έπαιζε με τα φιλαράκια του πόλο (νερού, μη φανταστείτε τίποτα άλογα μέσα στην πισίνα) και ο τερματοφύλακας έφαγε γκόλ από το κορίτσι της παρέας : “πω πω… κάποιοι τρώνε γκολάκια από κοριτσάκιαααα…”

Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του τερματοφύλακα, που παρακολουθούσε τον αγώνα, παρεξηγήθηκε που κοροϊδεύαν το αίμα του, φώναξε στο 5άχρονο πειραχτήρι “άντε ρε κλάσε μου δυο μάντρες”, το 5χρονο, χωρίς να χάσει χρόνο αλλά ούτε και τα λόγια του, βγήκε από την πισίνα, έδειξε 2 μάντρες με το χέρι του και είπε “σου κλάνω αυτή κι αυτή!” Έκανα τουλάχιστον τρία τέταρτα να συνέλθω από τα γέλια και να σηκωθώ από το πάτωμα.

Μετά, χάζευα τους αγουροξυπνημένους και ξινούς ένοικους του απέναντι κιριλέ ξενοδοχείου με 255 ευρώ (ναι καλά ακούσατε) τη βραδιά (τουλάχιστον είχε και πρωινό) που έβγαιναν στα μπαλκόνια τους και τους έριχναν δολοφονικά βλέμματα αλλά αυτά δεν χαμπάριαζαν… άμα βράζει το αίμα σου!

Ένα άλλο “θέμα” της τοποθεσίας του χοτέλ μας, ήταν το ρεμπετάδικο λίγο παρακάτω.

Οι ιδιοκτήτες, αυτόχθονες Ιρλανδοαυστραλοί με καταγωγή από το Μεσολόγγι και τη Μασαχουσέτη, έπαιζαν κάθε βράδυ στο μπουζούκι (είχαν πτυχίο στο συγκεκριμένο όργανο τουλάχιστον, καθώς ήταν απόφοιτοι του Ματσαχούτσετσε Κόλετζ οφ Μπουζουκάρτ) από τον “δρόμο” του Μάνου Λοΐζου (θα τρίζουν τα κοκαλάκια του τ’ ανθρώπου) σε καρσιλαμά, μέχρι το “από κανάρα σε κανάρα θα πετάω” σε βαρύ χασάπικο, τόσο που σου ερχόταν να πας να τους ζητήσεις μισό κιλό κιμά άπαχο και τέσσερις μοσχαρίσιες για σχάρα!

Ας περάσουμε τώρα στο κυρίως πιάτο… αχ, με συγχωρείτε, αλλά με τόσο φαΐ …

Ας περάσουμε τώρα λοιπόν, στις θάλασσες των νησιών Καλαμπάγκος... Α, λάθος, στα νησιά Φίντζι είχα πάει… τι να σου κάνω, είμαι και πολυταξιδεμένη και μπερδεύομαι! Έχω βγει τόσες φορές εκτός Αττικής που έχω χάσει τον λογαριασμό!

Οι θάλασσες λοιπόν στα νησιά Φίτζι, ήταν κάπως απρόσιτες. Αρχικά διότι την πρώτη εβδομάδα, έκανε ψωφόκρυο, φυσούσε και σήκωνε ένα κύμα ίσαμε το μπόι μου (και όσοι θα με ξέρετε, θα γνωρίζετε οτι είναι πολύ επικίνδυνο το συγκεκριμένο ύψος για κύμα). Τα νερά ήταν σα να βούταγες σε ένα ποτήρι τζιν τόνικ με πολλά παγάκια και τα φύκια που έβγαζε η αντάρα έφταναν να ταΐσουν δέκα στρατόπεδα χορτοφάγους Βουδιστές (να μου φιλήσετε τον Ρίτσαρντ Γκίρ… σε 3 σταυρόλεξα τονε πέτυχα).

Βέβαια τη δεύτερη εβδομάδα, λιώσαμε στις φανταστικές παραλίες και γίναμε δελφινάκια στις καταπράσινες θάλασσες που επιτέλους είχαν γίνει λάδι Καλαμών!

Στήναμε και το τσαντίρι μας για να προφυλάξουμε στη σκιά τις παγωμένες μας μπύρες και τα τυροπιτάκια – σπανακοπιτάκια που παίρναμε καθημερινώς από τον φούρνο ενός ορεινού χωριού που περνούσαμε.

Το σταυρόλεξο στην παραλία έδινε κι έπαιρνε, καθώς και τα τρία βιβλία που διάβαζα ταυτόχρονα για να υπάρχει κι ένα σασπένς! Τελικά, όχι μόνο δεν τελείωσα κανένα από τα βιβλία, εκτός βέβαια από ένα τέταρτο που μου είχε μείνει μια σελίδα... ο κολοφώνας για την ακρίβεια, αλλά και τα σταυρόλεξα μισά έμειναν, αφού οι γνώσεις μου δεν φτάνουν και πολύ μακριά, πόσο μάλλον να ξέρω μια φυλή της Ινδοκίνας με 7 γράμματα και ποιός τελειοποίησε το ρημαδοπιάνο! Μα δεν έχει σκεφτεί κανείς να βγάλει ένα γκουρμέ σταυρόλεξο με φαγητά; Που είναι το κράτος (που λέει και ο Apos);

(μη μεγαλώσετε την εικόνα... δεν έχω ξυρίσει πόδια!)

Βέβαια, όταν σε ερώτηση σε ντόπιο για το που είναι η παραλία που ψάχναμε, πήραμε την απάντηση “θα συναντήσετε κάτι κάδοι και μετά την εκκλησία θα πάτε δεξιά” έπεσα σε μαύρη κατάθλιψη γιατί πάντα νόμιζα οτι η λέξη “κάδος” ήταν ισπανική (γι’ αυτό και δεν κλείνεται) και στην ερώτηση “έχει εδώ κοντά κάναν κάδο” που μου είχαν κάνει στην Αθήνα, είχα απαντήσει “Ι ντοντ σπικ Ισπάνικ, σόρυ!”.

Ήμουν πια αξιολύπητη! Είχα γίνει διεθνώς ρεζίλι και με είχε ξεμπροστιάσει ένας απλός ΝησιωΦιτζιώτης!

Έτσι λοιπόν και αφού είχα πάρει το μάθημα μου στα Ισπανικά, μια μέρα που πηγαίναμε τη βόλτα μας (πάντα με το αυτοκίνητο.. δεν είμαστε για γυμναστικές μέσα στη ζέστη), κάτι Ισπανοί τουρίστες μας έκαναν οτοστόπ φωνάζοντας “Απεράθουουου;” κι εμείς σταματήσαμε, σε άπταιστα Ισπανικά τους απαντήσαμε “Απέραθεεε” και τους πήραμε μαζί για να τους μεταφέρουμε σε μια ορεινή Ισπανική αποικία (επιτέλους, πότε θα τελειώσει αυτή η φράση;).

Εκεί, παραλίγο να συναντήσουμε τη μαμά μπαλούν που θα μας κερνούσε χυμό βρύσης όπου είναι και το τοπικό τους ρόφημα! Δυστυχώς δεν τηνε πετύχαμε αφού είχε ήδη ενημερωθεί για την άφιξη μας στο νησί και φρόντισε να πάει όσο μακριά γινόταν για να μας αποφύγει (άγιο είχε η γυναίκα). Βρήκαμε όμως το σπίτι της (καταπληκτικό) μετά από εκτεταμένη έρευνα (απειλώντας στην κεντρική πλατεία οτι θα βγάλουμε τα ρούχα μας αλλά και τον κορσέ που φορούσαμε κάτω απ’ αυτά και θα πνιγόταν όλο το χωριό στο λίπος) και της αφήσαμε σημείωμα που θα βρει αμέσως μόλις το ξαναεπισκεφτεί (σιγά να μη μας γλύτωνε!).

Αυτή λοιπόν η ορεινή Ισπανική αποικία, ήταν το ωραιότερο μέρος των νησιών Φίτζι και μόλις καθήσαμε για καφεδάκι δεν θέλαμε να φύγουμε!

Επισκεφτήκαμε και τον φούρνο, πήραμε ψωμί και κουλουράκια από κρασί και μέλι και με τα χίλια ζόρια ξεκολήσαμε να πάμε να κάνουμε και καμιά βουτιά γιατί θα βράδιαζε! Άσε που πέσαμε πάνω σε μια κηδεία και πιάστηκε η ψυχή μου! Ο νεκρός ερχόταν από το λιμάνι (όχι μόνος του βρε παιδιά, τονε φέρνανε… μα ντιπ ευαισθησία πια;) και μέχρι να φτάσει εκεί πάνω χτυπάγαν οι καμπάνες. Ένας γεράκος κράταγε ένα μανουάλι και είχε πλαντάξει στο κλάμα… κι όσο τον έβλεπα να κλαίει, δώστου κι έκλαιγα κι εγώ. Μέχρι που ο καλός μου με πήρε και φύγαμε γιατί στο τέλος θα μας περνάγανε για συγγενείς!

Εκτός από το ότι πήγα να χτυπήσω μια τουρίστρια που είχε πάει μπροστά στους συγγενείς και έβγαζε φωτογραφίες! Σιγά κυρά μου, εσείς δεν έχετε κηδείες στη χώρα σας; Πρέπει να χώνεις την Nikon στα μούτρα του ανθρώπου που θρηνεί; Άι στα δγιάλα τελικά τελικά για τουρισμό!

Ο κύριος που απόθανε (όπως λένε και στην Κρήτη) ήρθε από την Κρήτη! Σε χρόνο μηδέν, το χωριό είχε γεμίσει στιβάνια και μαυροφορεμένους. Εε, παντέρμα Κρηηήτη!

Πάντως οι τελετές στα χωριά είναι πολύ πιο σοκαριστικές από την Αθήνα! Τρια βράδια το έβλεπα στον ύπνο μου.

Τελικά οι Ισπανοί άποικοι του ορεινού χωριού των νησιών Φίτζι, έχουν πολλές ομοιότητες στην ομιλία τους με τους Κρήτες.

“Ίντα κάμεις”, “Τι κάμει ο πάππος”, η ιδιαίτερη προφορά του λάμδα… Μάλλον η αλφαβήτα τους πάει κάπως έτσι “… γιώτα, κάπα, ράμδα..”! Τρελλαίνομαι να τους ακούω να μιλάνε!

Οι χωριανοί που μας πιάσανε κουβέντα, καταπληκτικοί άνθρωποι και γελαστοί, σου ερχόταν να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις! Εξυπηρετικοί, χαρούμενοι και … και… τι να πρωτοπώ… αρκεί μόνο να γνωρίσετε το μπαλουνάκι και θα σας λυθεί κάθε απορία… (αν σας μαγειρέψει κιόλας…μμμμ…μην πείτε όχι!).

Σας συνηστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε τα νησιά Φίτζι, για να απολαύσετε το φαγητό, τον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι, χωρίς σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές και αν θέλετε, να πάτε και στα υπόλοιπα νησακια με ένα ιστιοπλοϊκό ή με τον Σκοπελίτη.

Ε, ναι λοιπόν, αν δεν πιστεύετε οτι ο Σκοπελίτης φτάνει μέχρι Φίτζι… που να δείτε που φτάνει η Ρομίλντα!

Α, να μην ξεχάσω να σας πω, μην παραλείψετε να ακούσετε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό τη Ρούλα Μπράουν με την εκπομπή “με αγάπη από τα νησιά Φίτζι”. Το τι λέει το στόμα της δεν περιγράφεται! Εμείς πάντως γίναμε φαν, την ακούγαμε κάθε πρωί (χο χο χο)!

Παρά τα καλά μέρη όμως που μας έστειλε η αγαπητή μας μπαλούν, μια αποφράδα μέρα, πήραμε την πρωτοβουλία να φάμε κάπου κοντά στο δωμάτιο μας γιατί μας είχαν φάει οι δρόμοι (με τη σειρά τους) και δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε από την κούραση! Φυσικά πιαστήκαμε κώτσοι, αφού το οτι μια ταβέρνα είναι φίσκα δεν σημαίνει απαραίτητα οτι είναι και καλά τα φαγητά της! Το γιουβετσάκι που παράγγειλε ο Λου αλλά και το λεμονάτο το δικό μου, μόλις μας τα άφησαν στο τραπέζι, κοντέψαμε να λιποθυμήσουμε από τη βρώμα! Οι πατάτες (του λεμονάτου ντε), ήταν άψητες τόσο που θα έλεγες οτι ίσως να είχαν κινέζο μάγειρα και μπερδεύτηκε με τα σούσι! Με το κριθαράκι του γιουβετσακίου δε, μπορούσες άνετα να χτίσεις μια μεζονέτα με γεύση κανέλας. Φάγαμε κάτι πατζάρια που τα είχαν κόψει και σε ντιζάιν σχήμα τρομάρα τους, κάτι καμένα κολοκυθάκια τηγανητά και μια φρεσκότατη τυροκαφτερή, κατευθείαν από το διπλανό σούπερ μάρκετ, ήπιαμε κι όλο το νερό για να φουσκώσουμε, πληρώσαμε τον φουσκωμένο λογαριασμό (θα είχε πιει νερά κι αυτός φαίνεται) και πήγαμε στο σουβλατζίδικο λίγο παρακάτω. Δύο σουβλάκια “απ’ όλα” αργότερα, χτυπήσαμε και μια κρέπα σοκομπανάνα και ήρθαμε λίγο στα ίσια μας! Άμα είσαι τουρίστας, κάποια στιγμή τηνε πατάς!

Τελευταία μέρα, πήγαμε στη θάλασσα κάτω από το δωμάτιο μας για να μην τρέχουμε μακριά. Κάτσαμε σε κάτι ξαπλώστρες, ανοίξαμε την ομπρελίτσα μας και εκεί που θα απολαμβάναμε την ησυχία μας… πλάκωσαν κάτι φασαριόζοι Ιταλοί. Για άλλη μια φορά μας επιβεβαίωσαν την κουλτούρα τους καθώς και γιατί βγαίνει σε κάθε εκλογές ο Μπερλουσκόνι! Ο δικός μας Ζορό, θα έκανε τρελλή καριέρα στην Ιταλία.

Εκτός του ότι ξεσήκωσαν όλη την παραλία με τις φωνές τους (και δεν ήταν καν Σικελοί, που λένε οτι μοιάζουν με τους Έλληνες, αλλά από το Μιλάνο… βόριοι και σοβαροί άνθρωποι), άρχισαν να παίζουν ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που απαιτεί επίπεδο, σωματική διάπλαση αλλά και στρατηγική! “Ποιός θα πετάξει πιο μακριά τη σαγιονάρα”!!!

Μαζεύτηκαν ένα τσούρμο ανισσόροποι και φορούσαν ένας ένας μια σαγιονάρα δέκα νούμερα μεγαλύτερη και με το πόδι την εκτόξευαν όσο πιο μακριά μπορούσαν.

Όλη η παραλία, παρακολουθούσε με αγωνία, σε ποιανού το κεφάλι θα προσγειωθεί η σαγιονάρα. Ένας άλλος Ιταλός, εμψύχωνε τους αθλητές αλλά και μέτραγε ποιανού η βολή έφτασε πιό μακριά! Όταν αναδείχτηκε επιτέλους ο νικητής, έγινε ένας πανηγυρισμός σε επίπεδο 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό, του περάσαν ένα μετάλλιο στο λαιμό και αποχώρησαν πάλι όπως ήρθαν, γιατί η ώρα είχε πάει 1.30 και ως γνωστόν οι Ιταλοί αν δεν φάνε εκείνη την ώρα, θα τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Ο νικητής αποχώρησε κι αυτός, πλαισιωμένος από γυναίκες που τον θαύμαζαν για το αστραφτερό μετάλλιο που κρεμμόταν στον λαιμό του και φάνταζε πολύ περίφανος, αφού γυρνόντας στην πατρίδα του θα το έβαζε στην ειδικά διαμορφωμένη βιτρίνα του σπιτιού του με τα υπόλοιπα βραβεία που είχε αποκτήσει στο παρελθόν.

Το βραβείο της πιο καλοστιμένης λεμονόκουπας, το βραβείο του πιο καλοστρωμένου απλώματος του τζατζικιού σε χωριάτικη φρατζόλα, το βραβείο της πιο καλοφτιαγμένης φράτζας, το βραβείο του πιο καλοσχηματισμένου κοιλιακού, το βραβείο φτυσίματος κουκουτσιών από καρπούζι όσο μακρία γίνεται κόντρα στον άνεμο, το βραβείο του πιο γρήγορου ξεκουμπώματος (μ)πυ(τ)ζάμας, το βραβείο λιωμένης σόλας, το βραβείο γρηγορότερης κατανάλωσης χωριάτικης σαλάτας με ξυνομυζύθρα… και άλλα πολλά που είναι αδύνατο να σας απαριθμήσω… μιλάμε για πρωταθλητές όχι αστεία!

Ευτυχώς από τη 1.30 και μέχρι τις 4.00 που ξαναγύρισαν, απολαύσαμε την ησυχία μας και μόλις τους είδαμε να ξεπροβάλουν από το βάθος της παραλίας, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε για φαγητό!

Την επόμενη φύγαμε κι από τα νησιά Φιτζι για σιγουριά!

Ξεφεύγεις όμως ποτέ από τους Ιταλούς…;

υ.γ. ...εσείς; τι νέα;