Ώρα δεν ήταν;
Είπε ο λαός: |
Ψψψιτ...
Είπε ο λαός: |

Που πας κυρά μου...
Είπε ο λαός: |

Βουτιά στην κάλπη ή στην θάλασσα;
Είπε ο λαός: |
Ψηφίστε ...Γκόρτσο!



υ.γ. παιδιά συγγνώμη που δεν σας βοήθησα αλλά μου ήταν αδύνατο ... πέρασα λίγο δύσκολο Σ/Κ (όχι δεν είμαι γαϊδάρα... η μπαλούν μπορεί να καταλάβει :))
Σαγιονάρες τέλος!!!
Είπε ο λαός: |


υ.γ.1 ... έτσι και βγουν σε φούξια... έεεφυγααααα!
υ.γ.2 τι μάρκα να είναι άραγε; Γλάρος;
υ.γ.3 .. πολύ ησυχία βρε παιδιά σήμερα στα βλογς.. μήπως γέννησε κανείς;
Η θεία Ελένη και η πάστα φλώρα της!
Είπε ο λαός: |
Puerto Grande
Είπε ο λαός: |

Puerto Grande (μια διασκευή του Βόιτσεκ)!
Αν έχετε γερά νεύρα... μην το χάσετε!!! Είναι συγκλονιστικό!
Οι ηθοποιοί δίνουν ρέστα... (δεν θα "περιαυτολογήσω" για τον φίλο μου τον Γ. που ήταν ΑΠΙΘΑΝΟΣ) και η "σκηνή" είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστική!
Η παράσταση έγινε στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης '41 - '44.
Εκεί που το 1941, ο χώρος επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές και τ’ αντιαεροπορικά καταφύγια του υπόγειου χρησιμοποιήθηκαν ως κρατητήρια.
Δεν είχα μπει ποτέ σ' αυτό το κτήριο, για την ακρίβεια δεν ήξερα καν οτι υπάρχει.
Μας προϊδέασε λίγο για την παράσταση, η μαύρη φιγούρα της κυρίας Πατεράκη και το παγωμένο ύφος της.
Περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε όταν ο νεαρός που μας έκοψε τα εισιτήρια, σηκώθηκε από τη θέση του και με αυστηρό ύφος (στην πραγματικότητα μεταλλάχθηκε, γιατί όταν πήραμε τα εισιτήρια μας ήταν πολύ γλυκός κι ευγενικός) μας έκοψε και το αίμα! Μας είπε κατά την είσοδο μας να μην ακουμπήσουμε τους τοίχους γιατί ο χώρος είναι μουσείο!
Εντάξει ντε...
Οι πόρτες άνοιξαν και άρχισε η κατάβαση μας στα γερμανικά κρατητήρια. Οι ηθοποιοί ντυμένοι με στρατιωτικά ρούχα και φακούς στα χέρια αφού δεν υπήρχαν φώτα, μας καθοδηγούσαν φωτίζοντας τους διαδρόμους και προστάζοντας μας να περάσουμε!
Ανατριχίλα... ήταν το μόνο που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή... Τα χαμηλοτάβανα υπόγεια (ούτε θυμάμαι πόσες σκάλες κατεβήκαμε) σου πλακώναν την ψυχή!
Πάνω στους τοίχους, σκαλισμένα παράπονα, ευχές, ονόματα που ζωντάνευαν τους νεκρούς... (φάτε το πακετάκι σας εδώ)!
Φτάσαμε στο σημείο που θα γινόταν η παράσταση... καθίσαμε στα παγκάκια και το στομάχι μου δέθηκε κόμπο από την πρώτη στιγμή που η μεγάλη σιδερένια πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω μας.. Τα βήματα των ηθοποιών στρατιωτών από τα πάνω πατώματα με έκανε να νιώσω τον τρόμο και την ελεεινότητα του πολέμου ... εκεί που οι ανθρώπινες αξίες δεν έχουν τόπο..
Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι που ίσως τολμούσα τελικά να ξαναδώ!
Αυτό όμως που έκανε τα γόνατα μου να κοπούν ήταν όταν ο κύριος που καθόταν δίπλα μου σπάραξε στο κλάμα... στην τελευταία σκηνή.
90 λεπτά παράσταση τόσο σκληρή, που νόμιζα οτι κράτησε έναν αιώνα...
Όταν ανέβηκα ξανά στον πολιτισμό όμως... αισθάνθηκα αναγεννημένη... σα να έζησα για λίγο όλη αυτή τη φρίκη και ήμουν και πάλι ελεύθερη!
Γιατί η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον άνθρωπο... γαμημένε καπιταλισμέ!
Υ.Γ.1 Φαντάσου πακέτο που φάγανε οι ηθοποιοί που κάναν πρόβες έξι μήνες εκεί κάτω!
Υ.Γ.2 Και να σκεφτείς αυτές τις δύσκολες ώρες που πέρναγα εγώ... κάποιοι άλλοι χοροπηδούσαν και σπάγαν τα πλευρά τους στη συναυλία των SKA- P.... άδικη ζωή.. (χιχιχιχιιι..)
Δύσκολες ώρες...
Είπε ο λαός: |

Ετών 96...
Είπε ο λαός: |

Οδηγούσε αυτοκίνητο μέχρι τα 90 του και ήταν ιδιαίτερα καλός οδηγός. Κάθε πρωί μάλιστα έβγαινε και το ξεσκόνιζε. Ήταν βλέπετε κοκέτης σε όλα του!
Οδηγίες για νέους γονείς!
Είπε ο λαός: |
Όπου να 'ναι φτάνει...
Είπε ο λαός: |
"Εδώ είναι Ελλάδα...
Είπε ο λαός: |
Μάπαbook.. avec update...
Είπε ο λαός: |
Βρήκα ανθρώπους που πραγματικά αναρωτιόμουν τι να κάνουν. Είδα τις φωτογραφίες τους. Μερικούς απ' αυτούς δεν τους αναγνώρισα καν. Άλλοι καράφλιασαν, άλλοι πάχυναν, άλλοι αδυνάτισαν (σε σημείο φωτομοντέλου όμως), άλλοι ομόρφυναν, άλλοι δεν άλλαξαν καθόλου!!!
Βρήκα τις κολλητές μου από το γυμνάσιο και το λύκειο ...τα παλιά μου φιλαράκια που παίζαμε σφαλιάρες. Τι ωραίες εποχές. Πόσα χρόνια πέρασαν και πόσο γρήγορα;
Οι τότε γόηδες του σχολείου έχουν βάλει φωτογραφίες από το καλοκαίρι στη Μύκονο, με τους καλοχτισμένους κοιλιακούς τους μπας και βγάλουν καμιά γκόμενα (τελικά αλλάζουν οι άνθρωποι;).
Οι ντίβες έχουν φωτογραφίες με μεγάλα μαύρα κοκάλινα γυαλιά αλά Τζάκι, ποζάροντας μπροστά από το Big Ben και τον πύργο του Άιφελ... για να μας δείξουν οτι είναι πολυταξιδεμένες.
Οι κουλτουριάρες έχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κρύβουν και τα ψεγάδια του χρόνου! Πολύ σοφό! Αν ποτέ φακελωθώ, θα βάλω φωτογραφία από τη βάφτιση μου, που φοράω και τα καλά μου!
Βρήκα τον αγαπημένο μου βραζιλιάνο, έναν άλλον αγαπημένο παλιόφιλο και φοβερό παιδί, που μάλιστα πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι τα σπίτια μας τα χωρίζει μια μάντρα και πολύ το χαρήκαμε! Φοβερή ιστορία!
Χάρηκα πολύ που τους "είδα" και που φαίνονται καλά. Δεν ξέρω όμως αν θέλω να τους συναντήσω, γι' αυτό και δεν μπήκα στον κόπο να στείλω μήνυμα σε κανέναν. Αν τους δω τυχαία στον δρόμο καλώς! Αλλιώς, μ' αρέσει να ακολουθώ τη μοίρα... και σίγουρα κανείς δεν θα είναι όπως τον θυμάμαι!
Τρομάζω με τις αλλαγές των ανθρώπων. Όχι στην εμφάνιση, αλλά στον τρόπο σκέψης. Εντάξει, δεν τρομάζω αν είναι προς το καλό, αλλά η καλή συνοικία που μεγαλώσαμε, μάλλον σου δίνει περισσότερες πιθανότητες να γίνεις γκόλντεν μπόι παρά γαμώ τα άτομα σαν κι εμένα...χαχαχαχαχαααα...
Είμαι λίγο ακραία στις αντιλήψεις μου και στα ιδανικά μου και δεν νομίζω ότι με σηκώνει η (τύπου) μεγαλοαστική τάξη των παλιών μου φίλων. Πρόσφατα μίλησα σε κάποιον απ' αυτούς για το ξεblogάρισμα (με πέτυχε με κάτι πάμπερς στο χέρι και απάντησα στην ερώτηση "αααχ... έκανες παιδάκι;") και ξίνισε τα μούτρα του, "για να είναι στη φυλακή, εκεί τους αξίζει να είναι και δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο να βοηθήσω" μου απάντησε και επειδή έχω μια ανατροφή, απλώς τον γαμωσταύρισα, αλλιώς θα τον είχα κάνει και μαύρο στο ξύλο. Που ζούνε μερικοί άνθρωποι ρε φίλε; Στο διάστημα;
Δεν μ' αρέσει να κάνω ακριβές διακοπές, να κλείνω τραπέζι στα in κλαμπάκια στο κΩλονάκι και να παραγγέλνω γαρίδες κοκτέιλ για να συνοδεύω το ποτό μου (είχα βγει μια φορά με παλιούς συμμαθητές που τους πέτυχα στον δρόμο... πως και μου μίλησαν; γυρνούσα από έναν γάμο και ήμουν καλά ντυμένη..χαχαχαχαα). Δεν μ' αρέσει να πηγαίνω στο Λονδίνο το Σ/Κ για ψώνια και να επιδεικνύω τα καινούρια πανάκριβα παπούτσια μου λέγοντας "α, αυτά; τα βρήκα πάνφτηνα... μόνο 320€ χωρίς τα κορδόνια"! Δεν αντέχω ατάκες του τύπου "Πω πω... μιλάς με Αλβανούς;" (μιλάω και με σκυλιά, είμαι καλά γιατρέ μου;). Φτάνει πια με τους δήθεν αριστοκράτες!
Σε λίγα χρόνια, με βλέπω να κυκλοφορώ έτσι...

Έχω βάσιμες υποψίες οτι ο φύρερ, θα βγει πρώτος σε ψήφους στην περιοχή μου... εκτός από το ότι φοιτήσαμε και στο ίδιο σχολείο, με κάτι χρόνια διαφορά φυσικά!
Σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου; Πόσα μικρά φυρεράκια θα έχει να αντιμετωπίσει; Ελπίζω μέχρι τότε, να έχω πάει στην εξοχή και να έχω γίνει αγρότης (ναι... στην επαρχία δεν έχει φύρερς...)!
* (μετά από θερμή παράκληση της μανούλας μου, συμπληρώνω αυτόν εδώ τον αστερίσκο!) Η μαμά μου ΔΕΝ είναι στην ίδια ηλικία με τον στιχουργό - εθνικό συνθέτη, απλώς πήγαιναν στο ίδιο σχολείο! Την περνούσε 5 χρόνια! Έτσι για να ξέρετε τι τζόβενο μάνα έχω!!! Κι αυτή αλάνι περικαλώ.. με τα τζινάκια της και τα αθλητικάκια της!
Το χάπι που όλοι περιμέναμε!
Είπε ο λαός: |