Πάρτι μπάι δε πούλ!

Χα! Σας την έφερα! Δεν πήδηξα ξανά την μάντρα για να κάνω πάρτι στην πισίνα των διπλανών... άλλωστε πως θα μπαίναν οι καλεσμένοι;

Σαφώς και θα έβρισκαν τρόπο να μπουν, αφού οι συναναστροφές μου είναι ανάλογες με την αφεντιά μου και η καταπάτηση είναι στο αίμα τους! Όπως ακριβώς και η γκουρμεδιά!

Για να μην σας τα πολυλογώ και δεν σας έχω συνηθίσει έτσι, αφού είμαι λακωνική στον λόγο μου (...τελείωνε..) θα συνοψίσω..

Αυτό το ΣΚ, πήγα σε γενέθλια λάουντζ μπάι δε πούλ! Όχι, δεν έχω τέτοιους φίλους (που λέει και το λαϊκό άσμα..) αλλά ένας γνωστός του κουμπάρου της ξαδέρφης της συννυφάδας του μπατζανάκη του τρίτου ξαδέρφου της θείας της αδερφής της γυναίκας ενός φίλου του Λου (φιού...τα είπα..) έχει έναν γνωστό (κι άλλος γνωστός; θα καταλήξει κάπου όλο αυτό ή τζάμπα το διαβάζουμε;) που διαθέτει ένα έξοχο εξοχικό (μμμ.. δεν πάνε πολύ αυτές οι λέξεις μεταξύ τους..) κάπου στο Σούνιο.. με πισίνα!

Φυσικά τα γενέθλια γιορτάστηκαν με όλα τα κομφόρ και τα ροκφόρ (τι καταπληκτικό τυρί..), με τραπέζια γύρω από την γούρνα.. ολυμπιακών διαστάσεων (από τη ζήλια μου τα λέω... πάντα ήθελα πισίνα), με μπουφέδες που έφταναν στην άλλη άκρη του οικοπέδου, σινιέ καλεσμένους με τρουσάρντι και σανέλ σπόρ άουτφιτς, καπελαδούρες οι κυρίες με τεράστια γυαλιά μυγέ.. (παραλίγο να κοπανίσω μια μικροσκοπική κυριούλα που έπεσε πάνω μου την ώρα που περίμενα να πάρω λίγο φαγάκι στον μπουφέ... την πέρασα για μύγα με καπέλο)...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (σιγά μη δεν τα παίρναμε..).

Μόλις φτάσαμε στο κτήμα (το "οικόπεδο" δεν είναι τόσο σικ), μας υποδέχτηκαν υπαίθρια γκαρσόνια περιφερόμενα με τεράστιους ασημένιους δίσκους φούλ στα κοκταίηλς για να μας ανοίξει η όρεξη (λες και μας κλείνει ποτέ). Άλλα υπαίθρια γκαρσόνια τρυγιρνούσαν με άλλους δίσκους με καναπεδάκια (όχι από το ΙΚΕΑ.. τα άλλα που τρώγονται) από σολομό, μπρικ, πατέ πάπιας και διάφορα άλλα που τα έφαγα αλλά αδυνατώ να σας πω τι ήταν, αφού δεν τα έχω ξαναφάει αλλά ούτε και πρόκειται...

Αρχίσαμε τις χαιρετούρες (εγώ για την ακρίβεια έπιασα πόστο ακριβώς μπροστά στην πόρτα απ' όπου έβγαιναν τα γκαρσόνς με τους δίσκους, για να είμαι η πρώτη τέστερ γεύσεων), τις δημόσιες σχέσεις (αααχ...τι όμορφο που είναι το φουστάνι σου καλή μου; Και τα χείλια σου.. πότε τα έφτιαξες; Τέλεια σου τα έκανε .. στον Αντρέα πήγες; αα... είναι φυσικό σου... τι, μήπως σε τσίμπησε καμιά μέλισσα, γιατί τελευταία φορά που σε είδα, είχες χείλια κότας!) και μόλις μας έκοψε η λόρδα.. κάτσαμε στα τραπέζια αράουντ δε πούλ και περιμέναμε τον μέτρ να μας κάνει σήμα να σηκωθούμε προς φισκαρίσματος του πιάτου μας εκ του μπουφέος (άμα θέλω μιλάω και καθαρεύουσα)!

Και περιμέναμε... και περιμέναμε...

Εδώ να σας πω, οτι όλη η υψηλή κοινωνία τσάκωσε τα πιάτα της και έκανε ντου στον μπουφέ, ακριβώς όπως βουτάνε τα χουλιγκάνια στο προστατευτικό σύρμα της θύρας 7, όταν βλέπουν τον διαιτητή να σφυράει φάουλ στον Λούα Λούα!

Εμείς οι άλλοι, τα φτωχαδάκια ντε... διατηρήσαμε την αξιοπρέπεια μας (για να μη μιλήσω για την πείνα μας) με νύχια και με δόντια και περιμέναμε το σινιάλο!

Ο κυρ μέτρ όμως σιγά να μην ασχολιόταν με μας τους παρακατιανούς. Σηκωθήκαμε λοιπόν παριστάνοντας τον Αρη Βελουχιώτη σφιρώντας κλέφτικα, και πήραμε τη σειρά μας για τη μάσα.

Παιδιά... το μόνο που αντικρίσαμε ήταν άδεια ταψιά! Μα τον Τουτάτη.. ούτε η ουρά από το γουρουνόπουλο δεν είχε μείνει!

Ευτυχώς μοιραστήκαμε ένα ψωμάκι που κατά τύχη είχε μείνει κάτω από τις χαρτοπετσέτες, σε μια προσπάθεια του να γλυτώσει από το τσουνάμι της ελίτ!

Φάγαμε και λίγο τσιτσί που είχε μείνει γύρω από την ουρά ενός σολομού και ήπιαμε νεράκι από την πισίνα... Το χλώριο μας βοήθησε να χωνέψουμε ότι δεν είχαμε φάει και μετά βγήκε το γλυκό!

Για καλή μας τύχη (μάλλον μας λυπήθηκαν τα γκαρσόνια... α ρε προλεταριάτο τιμημένο) τα πιατάκια με το επιδόρπιο σερβιρίστηκαν στα τραπέζια μας και φάγαμε κι εμείς κάτι. Όχι τίποτα άλλο, για να αντέξουμε να οδηγήσουμε μέχρι το κοντινότερο σουβλατζίδικο να λαδώσουμε τ' αντεράκι μας!

Ένας καινούργιος μπουφές με γλυκά και φρούτα άνοιξε, κι ένα νέο ελίτ τσουνάμι ξεχείλισε! Θα τρίζουν τα κοκαλάκια της Κοκό μαντάμ, μην τρώτε έτσι το προφιτερόλ... και λουκουμάδες πήρατε βλέπω... ααα... θα δοκιμάσετε κι από την τούρτα πορτοκάλι... ναι.. πάρτε και φρουτάκι για τη χώνεψη...

Αρκετή ώρα αργότερα και μετά από δεκάδες ξυλωμένες πρετ α πορτέ ραφές, δυνάμωσε η μουσική!

Ο Dj όλα τα λεφτά! Έβαλε νησιώτικα και επειδή είχε πάντα κρυφό όνειρο να γίνει τραγουδιστής, άρπαξε το μικρόφωνο και μεταλλάχτηκε σε Ματθαίο Γιαννούλη. Τραγουδούσε, έβγαζε νησιώτικες κραυγές, εμψύχωνε τον κόσμο να συνεχίσει τον χορό, αλλά πάνω απ' όλα ήταν σωστός καλλιτέχνης. Μέχρι να φύγουμε, τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια και χρειάστηκε να μασουλήσω 2 τσουβάλια βαλεριάνα για να επανέλθω στην αρχική μου κατάσταση, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι και η καλύτερη.

Το τελειωτικό ήταν όταν άρχισε να γυρνάει στα τραπέζια και να σηκώνει κόσμο για να χορέψει τσιφτετέλι... ναι, είχαμε περάσει σε άλλα τώρα!

Μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, μέσα σε ένα φουστάνι υψηλής ραπτικής, που ασφυκτιούσε από τα κοψίδια που είχε μασαμπουκιάσει με μανία λίγη ώρα πριν η ιδιοκτήτρια του, σηκώθηκε να κουνήσει το κορμί της σαν το χέλι! Και το κατάφερε! Τύφλα να χει η Σερντάπ. Το συνολάκι της δεν τα κατάφερε αλλά τουλάχιστον "'έφυγε" πανηγυρικά.. φανερώνοντας ένα μπούτι μούρλια... έτοιμο για σχάρα... τάιζε μια ντουζίνα ανθρώπους!

Λίγο αργότερα, αποφασίσαμε να φύγουμε...

Φέραμε βόλτα το οικόπεδο, γύρω στις 34 φορές (πράγμα που μας έκανε να πεινάσουμε περισσότερο) για να χαιρετίσουμε όσους είχαμε γνωρίσει νωρίτερα και επιτέλους μετά από 2.30 ώρες χαιρετούρες, φτάσαμε στο αυτοκίνητο!

Με το που μπήκαμε στο σπίτι, ένιωθα σαν λυσσασμένος λίγκας και έκανα βουτιά στο φτωχικό μας ψυγείο! Ρούφηξα μια γαβάθα φακές για ορεκτικό, ρεύτηκα τις δάφνες και συνέχισα με φρικασέ, ρεύτηκα το τάπερ (πάνω στην πείνα μου δεν το κατάλαβα ) και έκλεισα με ένα χορταστικό μπολ φράουλες, ψιλοκομμένες μπανάνες και μερέντα!!!

Τελικά άμα είσαι βιοπαλαιστής, ευχαριστιέσαι με λίγα και απλά πράγματα!

*αυτό ήταν ένα φανταστικό κείμενο ...όχι ωραίο... φανταστικό... όχι διασκεδαστικό...φανταστικό λέμε... το 'βγαλα από το κεφάλι μου ντε, πως το λένε... βέβαια είχα πηγή έμπνευσης ένα πάρτι μπάι δε πουλ που ήμουν καλεσμένη... και πήγα (άντε βγάλε άκρη τώρα!)