Ειδήσεις των...7 ;

Τελικά, τι ώρα αρχίζουν οι ειδήσεις σε αυτή τη χώρα και τι απο όλα αυτά είναι είδηση;

Φρίκαρα χθές, όταν στις 7.00 που γύρισα από τη δουλειά έκατσα μπροστά στην τηλεόραση με ένα ξερό πιάτο φαγητό (όπως Αμερική) και δεν μπήκα στον κόπο ούτε να αλλάξω κανάλι από την κούραση.

Αποχαυνώθηκα, όπως παθαίνω πάντα όταν με βάζουν μπροστά σε μια οθόνη, και παρακολουθούσα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα στον κόσμο.

Σκάνδαλα με DVD, δημοσιογραφικά απόρρητα (τι σχέση μπορεί να έχει το απόρρητο με την δημοσιογραφία, ακόμα δεν το έχω καταλάβει), πορείες φασιστών που συμμαχούν με τα ΜΑΤ (τελικά αυτοί τι ακριβώς προστατεύουν;), μαχαιρώματα, αθωώσεις αστυνομικών που κακοποιούσαν μετανάστες, παρατημένα μωρά στα σκουπίδια, πυρόπληκτους παππούδες και γιαγιάδες που ακόμα κλαίνε περιμένοντας να πραγματοποιηθούν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..... ένα μικρό παιδάκι που έπασχε απο μια μορφή καρκίνου, πέθανε, γιατί το κράτος ξέθαψε έναν γραφειοκρατικό νόμο από το 1821, και δεν έδωσε στους γονείς τα λεφτά που είχε βάλει σε λογαριασμό τραπέζης ο κόσμος που ήθελε να βοηθήσει το πιτσιρίκι!

Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το:

"Σαν τον Τσε Γκεβάρα με μια κιθάρα

βάσανα του κόσμου τώρα τράγουδω

σαν τον Τσε Γκεβάρα μεσ' την αντάρα

όλα θα τα κάψω κι ας καώ κι εγώ...!"

Με είχαν καταβάλει ξανά οι επαναστατικές μου τάσεις.

Σηκώθηκα να βάλω το πιάτο μου στον νεροχύτη, είχα έναν έντονο πόνο στο στομάχι, πάλι έφαγα λαίμαργα...κοίταξα το πιάτο κι ήταν ακόμα γεμάτο!