Χάζευα το blog της Κουρούνας και διάβασα για τον παππού της που ήταν στο ελληνοαλβανικό μέτωπο. Ήταν κι ο δικός μου παππούς εκεί, αλλά δεν θα σας μιλήσω για αυτόν τώρα γιατί καθώς είχαμε και μια αδυναμία ο ένας στον άλλον, θα με πάρουν τα ζουμιά.
Δούλευα ακόμα στο βιβλιοπωλείο όταν ήρθε ένας παππούλης στο ταμείο να πληρώσει το βιβλίο του. Ήταν 28 Οκτώβρη ή 25 Μάρτη (ποτέ δεν έμαθα ποιά παρέλαση γίνεται στην Αθήνα και ποιά στην Θεσ/νίκη) και ξαφνικά άρχισαν να πετάνε πολεμικά αεροπλάνα πάνω από την πόλη. Σοκαρίστηκα όταν αντίκρισα τον παππού βουρκωμένο. "Δεν τον μπορώ παιδάκι μου αυτόν το ήχο, μου θυμίζει τον πόλεμο".
Πέρασε πολύ καιρός για να καταφέρω να βγάλω τα βουρκωμένα μάτια του γλυκού παππού, από τη σκέψη μου.
Ευχομαι τα μάτια όλων, να δακρίζουν μόνο από χαρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου