Οι αρραβώνες...

Πέρασε κι αυτό.

Εχθές ήρθαν να με ζητήσουν...έτσι όπως έκαναν παλιά. Γέμισε το πατρικό μου σπίτι γλάστρες, λουλούδια και κάθε είδους πρασινάδα, που πρίν από τη μέρα αυτή αγνοούσα την ύπαρξη τους! Τόσα φυτά που αν τα φροντίσουμε κατάλληλα μπορεί και να λύσουμε το πρόβλημα της χλωρίδας στην Ελλάδα. Γιατί για την πανίδα, έχουμε ήδη προννοήσει εκτρέφωντας ένα σπάνιο έιδος αγριόγατας στον κήπο μας.

Αφού οι κρητικοί συγγενείς του καλού μου ξεπέρασαν το άγχος μήπως με ζητήσουν και δε με δώσουν, και αφού ο μπαμπάς μου με έδωσε χωρίς ενδοιασμούς και αποφύγαμε και την "βεντέτα", συνεχίστηκε το γλέντι με μεγάλη επιτυχία!

Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, βγάλαμε όλοι φωτογραφίες με τους μελλόνυμφους - να ζήσουν τα παιδία, βγάλε και μένα καλέ μια φωτογραφία!

Τέτοιο κυνηγητό από τους παπαράτσι, ούτε η συγχωρεμένη η Νταϊάνα!

Μεγαλεία...

Τέλος, επιστρέψαμε στο σπίτι μας, κουβαλώντας μαζί μας την χλωρίδα μας και ταπεράκια από εκλεκτά φαγητά (γιατί είμαστε και γκουρμέ τύποι) που είχε μαγειρέψει η μανούλα μου για να δείξει οτι η τέχνη της κουζίνας έχει κατακτηθεί από το σόι μας και την κληρονομεί κάθε κόρη από τη μάνα της...

Σήμερα ξυπνήσαμε με μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μας χέρι. Αφού διασχίσαμε τον Αμαζόνιο για να φτάσουμε στην κουζίνα, μόλις ρουφήξαμε την πρώτη γουλιά απ' τον καφέ μας καταλάβαμε οτι η μικρή ενόχληση οφείλεται στη βέρα και οτι σε λίγο καιρό θα μεταφερθεί στο δεξί...

Και στα δικά σας οι ελεύθεροι!