Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Στα κλεφτά απ' τη δουλειά

Σήμερα είμαι στα μαύρα μου τα χάλια, όπως άλλωστε κι ο μισός ελληνικός πληθυσμός.
Θα 'πρεπε αυτή η επομένη της ΤσικνοΠέμπτης να ανακηρυχτεί σε αργία.
Μου είναι αδύνατο ακόμα και να κουνήσω το ποντίκι του υπολογιστή μου από την χθεσινή βουτιά στα ξεροψημένα λαχταριστά παϊδάκια του ταβερνίου που παραβρέθηκα παρέα με άλλους μπριζολοφάγους φίλους.
Το φούσκωμα της κοιλιάς μου δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να γράφω το κειμενάκι μου.
Έχω καταντήσει Τιραμόλα, γράφω από απόσταση για να μη ζουλιέται η κοιλιά μου στο γραφείο αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά. Άσε που το αφεντικό σουλατσάρει συνεχώς πάνω απ' τα κεφάλια μας, όχι τόσο για να μας ελέγχει, όσο για να χωνέψει κι αυτός από τη χθεσινή κρεπάλη!
Κάπου εδώ σας αφήνω, για να απολαύσω τον πρωινό μου καφέ μαζί με το μπουτάκι που έκρυψα χθες βράδυ στην τσέπη του παλτό μου για να το γλυτώσω από τους κανίβαλους που καθόντουσαν στο τραπέζι μου!



Το Πάσχα αργεί ακόμα...;
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Μάθε παιδί μου...ταξική πάλη!

Αυτό είναι ένα παιχνίδι που με προσκάλεσε η αγαπητή μικρή Roadartist με τους παρακάτω κανόνες:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Εντάξει λοιπόν αποδέχομαι την πρόταση και για κακή σας τύχη αυτή την περίοδο διαβάζω (η και προσπαθώ μπορείς να το πείς, αν διαβάζουν παλιοί συνάδελφοι θα πούν: ακόμα σ' αυτό το κεφάλαιο είσαι;) το βιβλίο "Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία" του John Holloway από τις εκδόσεις Σαββάλας.
Πάρτε λοιπόν μια δόση φετιχισμού (αυτός είναι ο τίτλος του κεφαλαίου που "παλεύω" τόσο καιρό) και νιώστε "το τραγικό δίλημμα" του νοήματος της επανάστασης σήμερα (τι είπες πάλι ρε κορίτσι μου..μιλάμε για μόρφωση) :

Οι γραμμές χαράσσονται με τόσο χοντροκομμένο τρόπο, η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων βραχυκυκλώνεται σε τέτοιο βαθμό που ο μαρξισμός χάνει τη δύναμη της πειθούς.
Αυτό έχει καταστεί ιδιαίτερα εμφανές τα τελευταία χρόνια σε αναλήσεις των μεταβαλλόμενων μορφών κοινωνικής σύγκρουσης (λ.χ. συγκρούσεις για ζητήματα φύλου ή περιβάλοντος).
Οι υπαρκτές τάσεις έχουν πασχίσει να εντάξουν αυτού του είδους τις συγκρούσεις σε ένα προκατασκευασμένο καλούπι ταξικής πάλης ή τις θεωρούν "μη ταξική πάλη".

Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε αυτό το βιβλίο αρκεί να καταφέρετε να περάσετε το κεφάλαιο του φετιχισμού που "κολλάει" λιγάκι.

Όσο για τον Νο 5 κανονισμό ...δυστυχώς δεν περνάνε και πολλοί απο ' δώ οπότε είναι λίγο δύσκολο να προσκαλέσω κάποιον...άσε που από μικρή το είχα αυτό το κόλλημα. Ποτέ δεν ζητούσα από άλλα παιδάκια να παίξουν μαζί μου. Μονόχνωτη ήμουνα παιδάκι μου, τι να πεις, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι!



Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ιδού το σπάνιο είδος αγριόγατας του κήπου μου

Ο Φώτης και ο Τέλης
στην πιάτσα λέγονται "Σουηδοί"

Fotis and Tellis
they walk around the neighborhood with the nick name :
"The Swedes"



Ο...Ανέστης Βλάχος
(έχει άλλο χρώμα μάτια και φαίνεται αλλήθωρη)
ή αλλιώς η Μπαλού

Anestis Vlahos (a Greek actor with an eye problem.
The cat has different colored eyes and seems like she is squinting.
That is the reason that we call her like that).
Her nick name is Balou.



Ο Φώτης και η Μπαλού

Fotis with Balou

Δυστυχώς η Ρόζα, είναι πολύ ντίβα
και δεν θέλει πολλές φωτογραφίες.

Που θα μου πάει όμως, έχω αναθέσει τη δουλειά
σε επαγγελματίες παπαράτσι

και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί.

Unfortunately my other cat, Roza is kind of a diva.

She does not like to be photographed.
I charged with this important mission some professionals
and I will have a photograph of her in a short of time!


Υ.Γ. Όχι δεν είμαι ψωνισμένη οτι με διαβάζουν και στα εξωτερικά.
Τα μεταφράζω για έναν κύριο απ' το Γιορκσάιρ!

P.S. No I don't have the crank that I'm being read from entire Europe.

I am translating for a gentleman from London - Yorkshire.

Have a nice week mister Richie!





Αφιερωμένο...

Όταν ήμουνα μικρούλης
ήμουνα και στρουμπουλούλης.
Τώρα που μεγάλωσα
φτού να πάρει...χάλασα!


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Είδες η ΔΕΗ;

Έτσι όπως συμβαίνει πάντα...Πάνω που έχουμε πληρώσει όλους τους λογαριασμούς μας, ΤΣΟΥΠ να σου και ξεπετάγεται ένας ακόμα!
Γύρισα σήμερα ωραία- ωραία από τη δουλειά μου και τι να δω, ένα φακελάκι από την ΔΕΗ, που μου εξηγεί οτι ο παππούς μου, που έχει πεθάνει από το 1984, κατα την περίοδο 4/4/98 - 1/12/98 κατανάλωσε ρεύμα αξίας 648.80 ευρώ. Και εντάξει θα πώ παππούς μου ήταν, δικό του ήταν το σπίτι, δικό του και το ρεύμα, αλλά να το αφήσει και απλήρωτο; Μα που ζούμε πια, σε τι κοινωνία, να μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε στο ίδιο σου το αίμα;
Αύριο πρωί- πρωί θα πάω στα γραφεία της ΔΕΗ να διαλευκάνω την κατάσταση και να τους πώ οτι αν έχουν σκοπό να στείλουν κι άλλες παρόμοιες επιστολές, η διεύθυνση έχει αλλάξει.
Νέα διεύθυνση: Νεκροταφείο Π.Φαλήρου- Οστεοφυλάκιο 3α- όπως μπαίνεις, το τρίτο αριστερά.
Φτουουού....βραδιάτικα.
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Το μηλαράκι

Μετά από πολλά χρόνια φλέρτ με το "μηλαράκι" της τεχνολογίας, σήμερα επιτέλους το "κατέκτησα"!
Αν και δαγκωμένο...!

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα...

Έλα να βγαίνει κι ο επόμενος απ' το μαντρί...





...τρεχάτε ποδαράκια μου!

Ο Σ. και η Ι.

Ήταν ένα γλυκό μεσημεράκι του καλοκαιριού, όταν ακόμα οι νεαροί πήγαιναν για μπάνιο στο Έδεμ του Π. Φαλήρου.
Ο Σ. ήταν ένας απ' αυτούς.
Εκείνη τη μέρα, είχε πάει για μπάνιο και η Ι., με τον μπαμπά της.
Κολύμπησαν κι οι δύο μέχρι τα βαθιά. Εκεί μέσα γνωρίστηκαν.
Ο Σ. είχε αγωνία να βγούν στη στεριά και να ξανασυναντηθούν, αυτή τη φορά χωρίς το φόβο μην τους καταλάβει ο μπαμπάς της Ι.
Πέρασαν δύσκολα χρόνια όμως ποτέ δεν το έβαλαν κάτω.
Σήμερα, μετά από 40 χρόνια περίπου, ζούν ακόμα μαζί, αγαπημένοι και ερωτευμένοι όπως και πρώτα.
Τα δυό τους παιδιά, τους λατρεύουν και είναι περίφανα γι' αυτούς.
Και παρόλο που και τα δυό είναι σε μια ηλικία που έχει ξεπεράσει προ πολλού την εφηβική, με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν να κρυφτούν στην τρυφερή αγκαλιά τους...
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Ποιός γιορτάζει σήμερα;







Χρόνια πολλά σ' όσους περίμεναν αυτή τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους και πεζούς τύπους που θεωρούμε οτι δεν υπάρχει Άγιος Βαλεντίνος σε αντίθεση με τον Αϊ Βασίλη που τον βλέπουμε και κάθε χρόνο ...υπομονή, μια μέρα είναι, θα περάσει!

Υ.Γ. Αν ποτέ κανείς καταφέρει να δεί τον Αγιο Βαλεντίνο, παρακαλώ ας μου στείλει μια φωτογραφία, μήπως πειστώ η άθεη κι αρχίσω κι εγώ να γιορτάζω τον έρωτα.
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Ειδήσεις των...7 ;

Τελικά, τι ώρα αρχίζουν οι ειδήσεις σε αυτή τη χώρα και τι απο όλα αυτά είναι είδηση;

Φρίκαρα χθές, όταν στις 7.00 που γύρισα από τη δουλειά έκατσα μπροστά στην τηλεόραση με ένα ξερό πιάτο φαγητό (όπως Αμερική) και δεν μπήκα στον κόπο ούτε να αλλάξω κανάλι από την κούραση.

Αποχαυνώθηκα, όπως παθαίνω πάντα όταν με βάζουν μπροστά σε μια οθόνη, και παρακολουθούσα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα στον κόσμο.

Σκάνδαλα με DVD, δημοσιογραφικά απόρρητα (τι σχέση μπορεί να έχει το απόρρητο με την δημοσιογραφία, ακόμα δεν το έχω καταλάβει), πορείες φασιστών που συμμαχούν με τα ΜΑΤ (τελικά αυτοί τι ακριβώς προστατεύουν;), μαχαιρώματα, αθωώσεις αστυνομικών που κακοποιούσαν μετανάστες, παρατημένα μωρά στα σκουπίδια, πυρόπληκτους παππούδες και γιαγιάδες που ακόμα κλαίνε περιμένοντας να πραγματοποιηθούν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..... ένα μικρό παιδάκι που έπασχε απο μια μορφή καρκίνου, πέθανε, γιατί το κράτος ξέθαψε έναν γραφειοκρατικό νόμο από το 1821, και δεν έδωσε στους γονείς τα λεφτά που είχε βάλει σε λογαριασμό τραπέζης ο κόσμος που ήθελε να βοηθήσει το πιτσιρίκι!

Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το:


"Σαν τον Τσε Γκεβάρα με μια κιθάρα

βάσανα του κόσμου τώρα τράγουδω

σαν τον Τσε Γκεβάρα μεσ' την αντάρα

όλα θα τα κάψω κι ας καώ κι εγώ...!"


Με είχαν καταβάλει ξανά οι επαναστατικές μου τάσεις.

Σηκώθηκα να βάλω το πιάτο μου στον νεροχύτη, είχα έναν έντονο πόνο στο στομάχι, πάλι έφαγα λαίμαργα...κοίταξα το πιάτο κι ήταν ακόμα γεμάτο!
Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Ας γνωριστούμε καλύτερα

Όταν ξυπνάω τα πρωϊνά, είμαι συνήθως σ΄ αυτήν την κατάσταση!


Πολλές φορές, με πιάνει μια καθαριστική μανία, που δεν με αφήνει αν δεν "γλύψω" όλο το σπίτι...!



Που και που...γίνομαι υπερβολικήΤα όνειρα μου, γρήγορα καίγονται από τον ήλιο...

Μου αρέσει πολύ, να παίζω Trivial με τους φίλους μου κι ας μην ξέρω καμία απάντηση!






Έχω φοβερή αδυναμία στα γλυκά και ιδιαίτερα στα σοκολατένια.
Τρελλαίνομαι για κινέζικο φαγητό. Είμαι πολύ γκουρμέ τύπος και τις περισσότερες φορές του δίνω και καταλαβαίνει...



...ειδικά μετά τις διακοπές, γυρίζω πάντα με έξτρα μπόνους!


Μου αρέσουν πολύ οι καρχαρίες...
Τρέμω στην ιδέα να βουτήξω στη θάλασσα από τα βράχια!




Όταν ταξιδεύω με πλοίο, τη βγάζω στο κατάστρωμα, να με χτυπάει η αλμύρα! Αν μου αρέσει το μέρος που πάω διακοπές, όταν έρθει η ώρα να φύγουμε κάνω σαν μικρό παιδί.



Έχω κι εγώ τα όρια μου, αν και δύσκολα φτάνω σ΄ αυτά! Αρκετές φορές, ψάχνω ψήλλους στα άχυρα...

...για να μη μιλήσω για τις ανασφάλειες μου.
Μου αρέσουν πολύ οι καλοκαιρινές βροχές ακόμα κι αν δεν το δείχνω.




Έχω εμμονή με τα παπούτσια. Ο χειρότερος μου εφιάλτης είναι οτι έιμαι σκουλικαντέρα και δεν μπορώ να τα φορέσω!!!

Δεν μου άρεσαν ποτέ τα Χριστούγεννα...


Ο χειμώνας μάλλον δεν είναι η αγαπημένη μου εποχή αφού τον περισσότερο καιρό είμαι κάπως έτσι...


Η ορθογραφία, είναι η μεγάλη αδυναμία μου. Τόσο, που είναι καλύτερα να συνεννοούμαι με νοήματα!
(εδώ και όχι εκεί)


Μια άλλη μεγάλη μου αδυναμία, είναι ο Λ.
Χάρη σ΄ αυτόν ξεπέρασα την φοβία μου για δεσμεύσεις!!!


Η πρώτη φορά που ένιωσα οτι γερνάω, ήταν στα 30στα μου γενέθλια!


Ουουουου...και τόσα άλλα....που θα βγουν στη φόρα σιγά- σιγά...





Υ.Γ. Τα σκίτσα είναι όλα από τα χεράκια μου.

Υ.Γ.2 Δέχομαι και παραγγελίες...να βγάλουμε και κα΄να φράγκο!



Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Ένα αφιέρωμα στους παλιούς συναδέλφους...καλή λευτεριά παιδιά!

Μερικοί από τους αγωνιστές πρώην συναδέλφους, εκ των οποίων μόνο οι 2 ακόμα κρατάνε γερά! Οι υπόλοιποι κατάφεραν και το ΄σκασαν από το μαντρί.
Παιδιά σας στέλνω τους "αγωνιστικούς" χαιρετισμούς μου και κάποια μέρα θα έρθω να σας σώσω!




Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Δοκιμαστικές πτήσεις

Χάζευα το blog της Κουρούνας και διάβασα για τον παππού της που ήταν στο ελληνοαλβανικό μέτωπο. Ήταν κι ο δικός μου παππούς εκεί, αλλά δεν θα σας μιλήσω για αυτόν τώρα γιατί καθώς είχαμε και μια αδυναμία ο ένας στον άλλον, θα με πάρουν τα ζουμιά.
Δούλευα ακόμα στο βιβλιοπωλείο όταν ήρθε ένας παππούλης στο ταμείο να πληρώσει το βιβλίο του. Ήταν 28 Οκτώβρη ή 25 Μάρτη (ποτέ δεν έμαθα ποιά παρέλαση γίνεται στην Αθήνα και ποιά στην Θεσ/νίκη) και ξαφνικά άρχισαν να πετάνε πολεμικά αεροπλάνα πάνω από την πόλη. Σοκαρίστηκα όταν αντίκρισα τον παππού βουρκωμένο. "Δεν τον μπορώ παιδάκι μου αυτόν το ήχο, μου θυμίζει τον πόλεμο".
Πέρασε πολύ καιρός για να καταφέρω να βγάλω τα βουρκωμένα μάτια του γλυκού παππού, από τη σκέψη μου.
Ευχομαι τα μάτια όλων, να δακρίζουν μόνο από χαρά!
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Οι...Ξενόγλωσσοι ξανάρχονται!

Η ώρα είναι 5.00, τέτοια ώρα οι φυσιολογικοί άνθρωποι που δουλεύουν 8ωρο, σχολάνε και πάνε στο σπιτάκι τους.
Εμείς βέβαια δεν είμαστε από αυτούς...Μόλις υποδεχτήκαμε τα μεγάλα εφεντικά από τας ξένας. Ήρθαν για την καθιερωμένη επιτήρηση. Τώρα είναι στο γραφείο του δικού μας..."Μεγάλου" και παραγγέλνουν σουβλάκια! Να παραγγείλουν, δε λέω, αλλά εμάς τους φτωχούς υπαλλήλους γιατί δεν μας σκέφτεται ποτέ κανείς; Όχι δεν θέλω κι εγώ σουβλάκι, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ να φάω τα σουτζουκάκια της μαμάς μου (αυτά που περίσσεψαν από το τραπέζι των αρραβώνων- θυμάστε;). Άσε που το βράδυ είμαστε πάλι υποχρωμένοι να πάμε σε ένα εστιατόριο οοοόλοι μαζί, για να κόψουμε την πίτα της εταιρείας! Λίγο αργά δεν το θυμήθηκαν; 9.00 η ώρα είναι το βραδυνό ραντεβού - και σας ρωτάω: Πότε θα προλάβω; Γιατί τυγχάνει η δουλειά μου να μην είναι κάτω από το σπίτι μου! Την Κυριακή φεύγουν...αριβεντέρτσι ρώμα!!!

Ο φίλος μου ο Βραζιλιάνος



Από μικρή ακόμα είχα μια αγάπη προς τους μελαχρινούς ανθρώπους και τους σκουροκίτρινους. Στο δημοτικό, είχα έναν συμμαθητή Βραζιλιάνο. Ήταν το πιο γλυκό παιδάκι της τάξης. Ήθελα πολύ να κάνω παρέα μαζί τού, όμως στα διαλείμματα έμενε πάντα μέσα στην τάξη και κοιμόταν στο θρανίο του.

Τα χρόνια πέρασαν και αλλάξαμε τάξεις, χωριστήκαμε, χαθήκαμε.

Φτάσαμε στο λύκειο και συναντηθήκαμε ξανά. Δεν θυμόταν ο ένας τον άλλον γιατί από την 1η δημοτικού πήγαιναν πολλά χρόνια. Μια μέρα ήταν στο σπίτι μου και κοιτάζαμε παλιές φωτογραφίες από το σχολείο. Εντόπισε αμέσως τον εαυτό του στο τελευταίο θρανίο... γλαρωμένο από τη νύστα! Τότε έγινε η μεγάλη αποκάλυψη... νύσταζε πάντα γιατί έμενε δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Αλέξανδρου και το δωμάτιο του ήταν ακριβώς στο καμπαναριό! Όπως καταλαβαίνετε το εγερτήριο γι' αυτόν ήταν κατά τις 6.30, σε αντίθεση με εμένα την τυχερή που έμενα δίπλα στο σχολείο και έφευγα από το σπίτι την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι!

Μετά από τόσα χρόνια, μη με πιέζετε δεν θα πω πόσα, χαθήκαμε ξανά. Εντάξει, έχω τελειώσει το σχολείο από το 1993...Ελπίζω ότι κι αν κάνει, όπου κι αν είναι, να είναι καλά και μακριά από καμπαναριά...!

Έγραψα αυτό το κειμενάκι με αφορμή τον φίλο μου τον Οδυσσέα...ναι είναι κι αυτός Βραζιλιάνος, αλλά ζεί στην Αγγλία, δεν μιλάει ελληνικά παρόλο που κάνει φιλότιμες προσπάθειες και τον βοηθάμε κι εμείς- ο αδερφός μου κι εγώ ( νομίζω οτι ήδη βρίζει σε άπταιστα ελληνικά) και είναι ο πιο γλυκός Βραζιλιανάκος. Όταν τον βλέπω θέλω να τον αγκαλιάζω όλη την ώρα και να του τσιμπάω τα μάγουλα. Δεν έχω ακόμα το θάρρος να το κάνω γιατί στην πραγματικότητα είναι φίλος του αδερφού μου και όχι τόσο δικός μου, αλλά τον περιμένω το καλοκαίρι στο "γάμο" και πάνω στο κέφι και το κρασί...μια τσιμπιά θα τη φάει, δε γλυτώνει!
Ulisse...I 'm waiting for you!
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Οι αρραβώνες...

Πέρασε κι αυτό.
Εχθές ήρθαν να με ζητήσουν...έτσι όπως έκαναν παλιά. Γέμισε το πατρικό μου σπίτι γλάστρες, λουλούδια και κάθε είδους πρασινάδα, που πρίν από τη μέρα αυτή αγνοούσα την ύπαρξη τους! Τόσα φυτά που αν τα φροντίσουμε κατάλληλα μπορεί και να λύσουμε το πρόβλημα της χλωρίδας στην Ελλάδα. Γιατί για την πανίδα, έχουμε ήδη προννοήσει εκτρέφωντας ένα σπάνιο έιδος αγριόγατας στον κήπο μας.
Αφού οι κρητικοί συγγενείς του καλού μου ξεπέρασαν το άγχος μήπως με ζητήσουν και δε με δώσουν, και αφού ο μπαμπάς μου με έδωσε χωρίς ενδοιασμούς και αποφύγαμε και την "βεντέτα", συνεχίστηκε το γλέντι με μεγάλη επιτυχία!
Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, βγάλαμε όλοι φωτογραφίες με τους μελλόνυμφους - να ζήσουν τα παιδία, βγάλε και μένα καλέ μια φωτογραφία!
Τέτοιο κυνηγητό από τους παπαράτσι, ούτε η συγχωρεμένη η Νταϊάνα!
Μεγαλεία...
Τέλος, επιστρέψαμε στο σπίτι μας, κουβαλώντας μαζί μας την χλωρίδα μας και ταπεράκια από εκλεκτά φαγητά (γιατί είμαστε και γκουρμέ τύποι) που είχε μαγειρέψει η μανούλα μου για να δείξει οτι η τέχνη της κουζίνας έχει κατακτηθεί από το σόι μας και την κληρονομεί κάθε κόρη από τη μάνα της...
Σήμερα ξυπνήσαμε με μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μας χέρι. Αφού διασχίσαμε τον Αμαζόνιο για να φτάσουμε στην κουζίνα, μόλις ρουφήξαμε την πρώτη γουλιά απ' τον καφέ μας καταλάβαμε οτι η μικρή ενόχληση οφείλεται στη βέρα και οτι σε λίγο καιρό θα μεταφερθεί στο δεξί...
Και στα δικά σας οι ελεύθεροι!

Μουσαφιραίοι...