Στα κλεφτά απ' τη δουλειά

Σήμερα είμαι στα μαύρα μου τα χάλια, όπως άλλωστε κι ο μισός ελληνικός πληθυσμός.

Θα 'πρεπε αυτή η επομένη της ΤσικνοΠέμπτης να ανακηρυχτεί σε αργία.

Μου είναι αδύνατο ακόμα και να κουνήσω το ποντίκι του υπολογιστή μου από την χθεσινή βουτιά στα ξεροψημένα λαχταριστά παϊδάκια του ταβερνίου που παραβρέθηκα παρέα με άλλους μπριζολοφάγους φίλους.

Το φούσκωμα της κοιλιάς μου δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να γράφω το κειμενάκι μου.

Έχω καταντήσει Τιραμόλα, γράφω από απόσταση για να μη ζουλιέται η κοιλιά μου στο γραφείο αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά. Άσε που το αφεντικό σουλατσάρει συνεχώς πάνω απ' τα κεφάλια μας, όχι τόσο για να μας ελέγχει, όσο για να χωνέψει κι αυτός από τη χθεσινή κρεπάλη!

Κάπου εδώ σας αφήνω, για να απολαύσω τον πρωινό μου καφέ μαζί με το μπουτάκι που έκρυψα χθες βράδυ στην τσέπη του παλτό μου για να το γλυτώσω από τους κανίβαλους που καθόντουσαν στο τραπέζι μου!

Το Πάσχα αργεί ακόμα...;